I'm the adder [Silverfang]

Hoewel het begin van Newleaf eraan moest komen, waren de Snakerocks nog steeds bedekt met sneeuw. Kleine plantjes dachten dat het al Newleaf was en lieten hun nieuwe blaadjes en knopjes zien, waar later prachtige bloemen uit moesten komen. De nachtvorst had hier echter een einde aan gemaakt: er zaten ijskristallen op de tere blaadjes en Honeydew zag zwarte bloemblaadjes die eigenlijk felroze hadden moeten zijn. Doodgevroren. Zo voelde zij zich ook. Haar hoofd bonkte nog steeds en Honeydew was zonder na te denken door het ThunderClan territorium gelopen, weg van de Sunningrocks. Het gesprek met Nimblepaw zat nog steeds in haar hoofd - kon ze het eigenlijk wel een gesprek noemen? Het geschreeuw en het geruzie, dat er uiteindelijk voor zorgde dat Nimblepaw wegrende... Ze wilde er niet meer aan denken.
Toen Honeydew de Snakerocks herkende, lachte ze in zichzelf. Wat een metafoor. Gladde, slijmerige adders. Gevaarlijk - vooral voor kittens - giftig... Beter om ze eerst dood te maken dan er zelf dood aan te gaan. Ze was zélf die valse, glibberige adder, zíj had Nimblepaw voor dood achtergelaten in het kamp, in leafbare! Wat dacht ze? Dat Nimblepaw zes manen later blij zou zijn? Met zo'n moeder? Alle scenario's die Honeydew vantevoren had bedacht waren niet uitgekomen. Ze was zichzelf voor aan het liegen. Nimblepaw was ontzettend kwaad, en dat was háár schuld. Ook al wist ze dat Nimblepaw het zelf niet wilde, Honeydew moest en zou haar beschermen. Ze was bang dat zowel zij als Nimblepaw uit de clan zouden worden geschopt. Honeydew omdat ze een affaire heeft gehad met een Windclankat, Nimblepaw omdat ze geen zuivere Thunderclankat is. Honeydew wist dat er maar één iemand was die haar kon helpen: Silverfang, hoewel ze niet wist wat hij van de hele situatie afwist. 'Silverfang?' miauwde Honeydew hoopvol, hopend dat de sneeuw haar roep niet dempte.

Met een zucht schudde Silverfang de sneeuw uit zijn zilvere pels en vroeg hij zich af hoe het zo ver had kunnen komen dat hij zelfs op jacht was gegaan naar winterslapende adders. Alles om de clan maar te voeden, hij kon het gezicht van de magere gestaltes bijna niet meer aanzien. Onwillekeurig dacht hij na hoe de andere clans het deden, en de Skyclan katten die daar nu ook bij leefde, maar waarschijnlijk waren ze niet beter af dan zij. ‘Silverfang?’ De kat die zijn naam miauwde, liet de bedenkelijke frons van zijn gezicht verdwijnen, en hij keek op om te zien wie hem geroepen had. Honeydew stond beneden, en hij kon meteen aan haar uitdrukking zien dat er wat mis was. ”Hey Honeydew,” begroette hij, waarna hij voorzichtig van de steen af sprong en voor haar ging staan. Zijn blik ging even over haar grijze vacht, wetende dat ze nog maar net uit de medicine den was. ”Hoe gaat het met je?” vroeg hij, doelend op de verwondingen die ze in het gevecht met Whitelion had opgelopen. De gedachte alleen al aan de kater maakte hem woest, maar dat ging nu dan ook heel makkelijk door zijn honger en vermoeidheid. Hij was gewoon op.

Honeydew was diep in haar gedachten verzonken en keek op toen een zilveren kat haar naam zei. Ze had hem nog niet eens gezien, zijn vacht was net zo zilvergrijs als de stenen en de lucht. 'Honeydew,' zei hij. 'Hoe gaat het met je?' 'Goed, goed....' mompelde ze en ze wendde haar honinggouden ogen van hem af. 'Oh, mijn wonden... ze doen al bijna geen pijn meer. Maskheart is een geweldige Medicine Cat.' Honey richtte haar blik weer op Silverfang, en de beweging die ze maakte zorgde ervoor dat ze haar mond een rare, pijnlijke grimas maakte. Honeydew liet haar ogen weer over Silverfang glijden en schrok. De ThunderClan Deputy zag er moe en mager uit. Leafbare was verschrikkelijk streng dit jaar: alles wat leefde werd onmiddelijk weer verpest en gedood door de ijs en de sneeuw. Prooi was ontzettend schaars. Het enige dier dat Honeydew te pakken kon krijgen, was een kleine muis die aan het slapen was, dacht Honeydew, maar toen ze haar tanden in het beestje zetten, spuugde ze hem vol afschuw weer uit. Het beestje was bedorven en lag daar waarschijnlijk al een paar weken te rotten. 'Is het zo erg dat we nu al op adders moeten jagen?' zuchtte ze tegen Silverfang. Door de zenuwen vergat ze helemaal waarover ze met Silverfang wilde praten.

Ze keek verrast op toen hij naar beneden sprong, alsof ze hem niet gezien had, en Silverfang moest glimlachen om haar afwezigheid. Zijn woede om Whitelion was al weer vergeten en in plaats hiervan knikte hij instemmend toen ze zei dat ze een geweldige medicine cat hadden. Maskheart had zo te zien haar wonden snel kunnen genezen, daar was hij blij om. Kruiden waren waarschijnlijk net zo schaars als prooi in deze tijd. ‘'Is het zo erg dat we nu al op adders moeten jagen?’ zuchtte Honeydew. Silverfang keek de katin aan en probeerde bemoedigend te kijken. ”Ze smaken misschien slecht, maar ze zijn wel goed voor de botten,” grapte hij met een flauw grijnsje op zijn gezicht, hoewel ze beide wisten dat hij veel liever iets anders had. Hij keek even met een zucht naar de kale stenen en liet zijn blik toen weer op Honeydew vallen. ”Heb jij meer geluk gehad bij de jacht?” vroeg hij toen, terwijl hij zijn kop een beetje scheef hield.

OOC: Sorry for the late, heb het momenteel erg druk ^^'

'Adders goed voor de botten?' Honeydew begreep dat het een grapje was, maar keek toch verbaasd naar Silverfang. 'Silverfang, wie heeft je dat geleerd? Starclan tijdens de ceremonie?' Ze lachte even en liet haar dikke grijze staart om haar poten krullen. 'Ik heb twee konijnen gevangen met Nimblepaw,' zei ze. 'Ik had haar even meegenomen voor een soort training omdat Snowdrop blijkbaar nog steeds iets aan haar poot heeft. Ze kan al goed jagen.' Ze glimlachte even, trots op haar eigen dochter. 'De konijnen bestonden meer uit botten dan vlees, maar het leek ons wel een goede aanvulling voor de prooistapel. Die nu alsnog aan het slinken is.' Ze wendde haar blik even van Silverfang af. Toen ze even in gedachten verzonken was wist ze plotseling weer wat ze aan haar Deputy wilde vragen. 'Silverfang,' begon ze, 'ik ben hier niet bij de Snakerocks voor de lol. Ik wilde ergens heengaan waar bijna niemand komt...' Ze wachtte even. 'Wat weet je al van de situatie tussen Nimblepaw, Whitelion en mij? Niet over het gevecht bedoel ik, maar persoonlijk. Ik heb gehoord dat er wat geruchten over ons door het kamp gaan en daar wil ik je iets over vragen.' Honeydew keek Silverfang met haar honinggouden ogen recht aan. Ze wilde zo min mogelijk vertellen, daarom wilde ze eerst weten wat Silverfang al wist.

De kater volgde haar voorbeeld en ging ook zitten op de grond, terwijl hij zijn lange zilvere staart over zijn voorpoten sloeg. Diep onder de indruk keek hij Honeydew aan toen ze vertelde over haar vangsten. Twee konijnen, dat was nog eens iets. "Knap gedaan," zei hij met een glimlach. "Het is meer dan ik heb gevangen vandaag." Hij kon zich nauwelijks nog de smaak van verse prooi voorstellen, zijn lichaam verdoofd door het grote honger gevoel in zijn maag. En zelfs dat voelde hij op een gegeven moment niet eens meer. Elke dag was een strijd voor de clan om te overleven, en nu newleaf was aangebroken kon je enkel hopen op betere tijden. Silverfang wist dat er snel iets moest veranderen, of anders zouden de clans het niet lang meer volhouden. De grenzen waren nu alleen nog maar een stel vage muren die niet lang meer stand zouden houden als de prooischaarste zo door zou gaan.
'Silverfang. Ik ben hier niet bij de Snakerocks voor de lol. Ik wilde ergens heengaan waar bijna niemand komt...' De kater keek op vanuit zijn gedachten toen hij Honeydew's stem weer hoorde. Hij draaide zijn oren om aan te geven dat hij luisterde. 'Wat weet je al van de situatie tussen Nimblepaw, Whitelion en mij? Niet over het gevecht bedoel ik, maar persoonlijk. Ik heb gehoord dat er wat geruchten over ons door het kamp gaan en daar wil ik je iets over vragen.' Nu was het zijn beurt om verbaasd te kijken. De situatie tussen Nimblepaw, Whitelion en haar? "Geruchten?" herhaalde hij zachtjes. Silverfang had op het eerst geen flauw idee waar ze het over had. Hij had niks over zulk soort geruchten gehoord. Maar, naarmate de stilte voortduurde begonnen de puzzelstukjes langzaam op zijn plek te vallen. Nimblepaw die laatst nog bij hem was geweest met de vraag wie haar ouders waren. De vreemde escalatie met de Windclan warrior. Compleet verbluft opende Silverfang zijn mond, om die vervolgens weer te sluiten. Zijn blik werd serieuzer. "Honeydew, als jij hier meer van weet, vertel me dat dan alsjeblieft." Normaal zou hij zich niet bezig houden met de zaken van een queen, maar nu Whitelion haar had aangevallen en hij vermoedde dat ze daar iets mee te maken had, werd dat veranderd.

Onderwerp: Re: I'm the adder [Silverfang]