Evening after evening

Voor de zoveelste keer was Milkykit de nursery weer uit geslopen midden in de nacht. Sterren, dat was waar ze voor kwam. En ook vandaag was er weer een prachtige sterrenhemel te bezichtigen. Meer sterren dan ze kon tellen. Ze had het al eens geprobeerd, maar toen was ze de tel al snel kwijt geraakt. Ergens aan de zijkant van het kamp zag ze plots een poes zitten. Waarschijnlijk apprentice. Ze herkende haar niet direct en besloot toen om op haar af te lopen. Ze ging op haar rugje naast de poes liggen en staarde even naar de sterren. "Ze zijn mooi he?" miauwde ze vrolijk, niet eens merkend dat haar gesprekspartner haar hoofd in haar vacht had verborgen.

Ze keek de poes nu even aan en zag haar knikken. "Ja," miauwde ze zachtjes en snoof een keer. Even fronste de kitten lichtjes. "Was jij aan het huilen?" vroeg ze en draaide zich op haar buik. "I-ik heb je toch niet pijn gedaan ofzo he!" voegde ze er direct aan toe, direct de schuld weer bij zichzelf leggend. Met grote ogen keek ze naar de kattin. Ze wou niet dat anderen huilden. Dat mocht niet. Dan... Dan waren ze niet vrolijk, niet gelukkig... Met grote, meelevende ogen bleef ze haar aankijken.

~ Flut xD

Heftig schudde de poes haar hoofd, "Nee, jij hebt niks gedaan hoor. Het is gewoon.. Ik mis mijn oude Clan: SkyClan.." Skyclan, waar had ze dat nou eerder gehoord. Tuurlijk Dogdance! "Oh de clan van Dogdance!" piepte ze vrolijk, maar toen ze het hangende kopje zag van de apprentice liet ze ook haar oortjes even hangen. Direct zette ze ze echter weer overeind en drukte haar neusje tegen de wang van de poes. "Maar Thunderclan is toch ook leuk?" miauwde ze, proberend haar wat op te beuren. "Hoe was Skyclan eigenlijk?" Ja, nu werd ze nieuwsgierig. Echter gingen haar oortjes weer naar achter toen ze nog een keer nadacht over haar vraag. De laatste keer dat ze had doorgevraagd, kreeg ze er een niet zo leuk antwoord op. "E-Eehm, a-als je e-er niet over w-wil spreken, h-hoeft dat natuurlijk niet!" stotterde ze snel en keek even naar de grond.

Weer schudde de poes haar kopje, "Nee, het is niet erg.." miauwde ze, "SkyClan.. SkyClan was mijn thuis.. Net zoals jij van ThunderClan houd, zo hield ik van SkyClan.." miauwde ze zachtjes en haar stem hakkelde aan het einde van die zin. "Mijn moeder is overleden tijdens de brand, en waarschijnlijk mijn siblings ook, die zijn spoorloos verdwenen." Toen was de kitten stil. Nog een keer moest ze wat de poes gezegd had, in haar hoofd afspelen om het echt te laten doordringen. Ze was haar moeder en siblings kwijtgeraakt en haar clan. Wat zou zij doen als dat haar zou overkomen? Wat zou ze doen als ze Swiftheart en haar siblings zou kwijtraken en tegelijkertijd haar clan. Zou ze dan nog wel willen leven? Wel ze had Graystripe dan nog, toch? "E-En je vader dan?" piepte ze zacht en keek met grote ogen naar haar gesprekspartner.

"Ik.. ik heb hem nooit gekend.. Hij is waarschijnlijk een Rogue ofzo.." De woorden kwamen als een donderslag in haar kopje. Nooit gekend? Hoe kon je leven zonder een vader? Ze wist hoe veel ze van haar vader hield. Ze zou hem dan ook voor geen goud willen missen. Nee, haar vader was haar voorbeeld! De kat waar ze trots op was. Natuurlijk was dat ook zo bij mama, maar toch had ze dat gevoel net iets meer bij haar vader. Maar deze poes had haar vader nooit gekend? Dat was vreselijk! "Dat is verschrikkelijk!" piepte ze, "Ik zou niet weten wat ik zou moeten doen zonder mijn papa!" Toen keek ze even opzij, "Nu ja, niet dat mama niet aardig is ofzo, heel aardig zelfs. Maar gewoon... Je weet wel... Het zou toch anders zijn ofzo." mompelde ze zacht en onverstaanbaar.

"Ik begrijp je." miauwde ze. Even glimlachte Milkykit vrolijk. Haar oogjes blonken weer. "Ik heet trouwens Peachpaw." Ondertussen was de kitten weer vergeten waar ze eerst over bezig waren geweest en antwoordde dus alsof ze daarvoor nooit een -voor een kitten- diepgaand gesprek gehad hadden. "Milkykit is mijn naam!" miauwde ze toen ook zeer vrolijk, "Is het territorium eigenlijk mooi? Tenminste ik neem aan dat je dat al wel gezien hebt." Even gingen haar gedachten weer naar die ene avond waar ze probeerde te ontsnappen. Maar 1 keer had ze het geprobeerd, maar ze zou het niet nog eens doen. Dat had ze haar moeder beloofd en die paar weekjes kon ze nog wel wachten... toch?

"Ik heb inderdaad een stukje gezien, en het is mooi. Al denk ik zelf dat het in Nieuwblad nog mooier is, met alle bloesems in de bomen. Nu liggen er veel bladeren en is er veel modder vanwege de regen."ratelde Peachpaw door. Met gespitste oren luisterde ze naar wat de poes te vertellen had. Ze had zelf ook een stukje gezien, maar dat was echt amper iets geweest. Een keer onder begeleiding van 2 warriors en een elder, waren ze tot aan de zandkuil gegaan en dezelfde weg weer terug. Ze had het prachtig gevonden, alleen wel jammer dat het zo kort was. Beter dan niets in ieder geval. Echter was ze toen maar een paar maan geweest en kon ze zich enkel wat flarden herinneren en niet de hele tocht. "Wie is jouw mentor eigenlijk?" vroeg ze vrolijk verder

Heel even was het stil, waarschijnlijk was ze even zijn of haar naam kwijt. Kon best, gebeurde haar ook wel eens. "Jaytail," zei ze vervolgens, "Ik wed dat jij later ook een goede mentor gaat krijgen!""Ik hoopt het!" snorde de poes vrolijk en volgde de blik van de kattin even. De sterren boven hun hoofden twinkelden vrolijk. Er was geen wolkje aan de lucht, dus ze waren met velen. Je kon ze allemaal zien. "Hoeveel sterren zouden er eigenlijk zijn?" vroeg ze licht dromend. De sterrenhemel was iets waar deze kitten nooit genoeg van kon krijgen. Die twinkelende dingen op de donkere achtergrond waren gewoon prachtig en het leek soms dat je er vormen in kon herkennen. Het was nooit saai!

Rustig bleef ze op haar rugje liggen, starend naar de sterren. "Geen idee, maar ik denk héél veel," klonk de stem van de poes. Milky knikte. Het waren er inderdaad heel veel. "Maar de maan is het grootste!" Ze verplaatste haar blik naar de grote, lichtgevende bol en bleef er even naar kijken. "Ik vind de kleintjes mooier!" miauwde ze vrolijk, "Die zijn zo... schattig of hoe moet je dat noemen..." Een grijns sierde haar kleine snoetje en rustig bleef ze naar boven kijken. "Waarom heeft de maan eigenlijk een naam en de andere sterren niet?" vroeg ze toen, "Dat is toch oneerlijk? Is dat gewoon omdat hij de grootste is?"