You're a little kitten, I an apprentice {Tinderkit}

Met een klein konijn in zijn bek stapte de kleine gouden apprentice het camp in. Ook al had hij recent een groeischeut gehad en was hij al groter dan Poisonpaw, toch was hij nog redelijk klein. Veel warriors torenden boven hem uit. Wat misschien zelfs normaal was, aangezien ze amper apprentice waren geworden. Een kleine flame-point kitten viel in zijn blikveld. Waarschijnlijk was dat een van de kittens van Lionroar. Het nieuws dat hij en Icyrose samen kittens hadden, was als een lopend vuurtje door de clan gegaan. Hij liet zijn konijntje vallen en spuugde een pluk haar uit. "Dag kleintje", riep hij naar de kleine kitten. Hij klonk vriendelijker dan hij meestal zou doen, misschien omdat dit een kitten was van de deputy?

Met een gaap stapte Tinderkit de nursery uit met haar waggelende kittenpasjes. Wat loom smakte ze met haar mondje terwijl ze zich uitrekte. Weer een nieuwe dag om avonturen te beleven, niet waar? Ze schudde haar melkwitte pelsje, die al steeds meer flame point patronen begon te vertonen, met een zeker gemak uit en rekte zich nog een laatste keer uit. Dit waren van die langzame dagen, waar niet heel veel te doen was en waar ze zich dan ook verveelde. De poes keek echter op toen er iemand tegen haar begon te spreken. Kleintje? "Ik benne niet klein," Piepte Tinderkit terug, nog altijd niet helemaal de grammatica van het werkwoord 'zijn' onder de knie hebbende.

"Ik benne niet klein," piepte de kleine kitten terug. De gouden kater kwam wat dichter bij. "In ieder geval kleiner dan mij, is het niet?", zei hij glimlachend. De kleine witte kitten had blijkbaar pas leren praten en had de grammatica nog niet helemaal onder de knie. Die moest nog even oefenen met praten. Ik benne Goldenpaw.", zei hij, haar manier van praten imiterend. En om er nog een schepje bovenop te doen, voegde hij toe: Enne watte isse jouwwe naamme?" De blik in zijn ogen verried dat hij eigenlijk met de kitten aan het lachen was, hoewel zijn stem nog altijd even vriendelijk klonk. Waarschijnlijk had deze naïve kitten niet eens door dat hij het niet echt vriendelijk bedoelde.

Tinderkit sloeg verwoed met haar staartje door zijn woorden. "Ooit benne ik groter!" Besloot Tinderkit meteen trots. Haar appa was immers de deputy van de clan toch? Dan moest ze ooit wel groter worden! Maar Goldenpaw kwam gevaarlijk dichterbij wat haar betrof en automatisch zette Tinderkit dan ook een pasje achteruit. Zijn stem klonk raar. "Jij praat raar." Besloot ze vervolgens, haar ogen vernauwende in licht wantrouwen. Van anderen kon ze ondertussen wel horen dat het niet klopte. Maar van zichzelf hoorde ze dat nou net eventjes wat minder.

"Ooit benne ik groter!", antwoordde de kleine kitten trots. Ergens herkende hij zichzelf in de trotse toon van de kitten. Toen hij zo klein was, vond hij dat ook... Goldenpaw wist daardoor eigenlijk niet echt iets te antwoordden. De gouden kater zag dat de bijna compleet witte kitten haar oogjes vernauwde, alsof ze hem niet helemaal vertrouwde. "Jij praat raar.", besloot ze. Er verscheen een soort spottende glimlach op zijn snuit, die ergens niet helemaal onvriendelijk was.. Er school een ietwat ongebruikelijke vriendelijkheid in. Voor hem ongebruikelijk althans. Hij begon deze kitten steeds aardiger te vinden, ook al leek het er niet op. Ze deed hem gewoon zoveel denken aan zichzelf.. "Ik praat exact zoals jij dat doet.", verkondigde hij plechtig, alsof het een ceremonie was ofzo.

Tinderkit keek met licht toegeknepen blauwe oogjes naar de apprentice die voor haar stond. Waarom praatte hij zo raar? Was hij soms boos? Nee, hij glimlachte de hele tijd dus boos kon hij niet zijn. Maar wat was er dan? Zijn plechtige toon verried niks en Tinderkit trok haar kopje eventjes verontwaardigd terug. "Ikke praat niet zo." Miauwde ze op licht beledigde toon, zoals alleen een kitten beledigd kon zijn. Ze stak haar neusje wat in de lucht en keek weg, zoals ze oudere poezen wel eens had zien doen als ze beledigd waren. Maar dit gebaar stond nou eenmaal niet bij een kitten en Tinderkit deed het zo overdreven dat het wel overduidelijk was dat ze dit van iemand imiteerde.

"Ikke praat niet zo.", antwoordde het kleine poesje, lichtjes beledigd. Daarna stak ze haar neusje in de lucht, op een manier als andere poezen wel eens doen als ze beledigd zijn, maar dan zò overdreven dat het kinderachtig was. Zachtjes begon de gouden tabby kater te lachen. Het zag er gewoon zo idioot uit, zoals ze die oudere poezen nadeed in het overdreven gebaar. Steeds meer begon hij deze kleine witte kitten met blauwe ogen en een beginnend flamepoint patroon aardig te vinden. Daardoor begon hij ook steeds meer op een zachtere, vriendelijkere toon te praten. "Nee, jij praat zeker niet zo", antwoordde hij glimlachend, maar het vleugje sarcasme kon hij nog steeds niet onderdrukken. Wat eigenlijk niet erg was, omdat deze kitten dat waarschijnlijk niet eens doorhad.

Tinderkit keek wat verbaasd op toen de apprentice haar inderdaad gelijk gaf en begon wat enthousiast te glimlachen. "Inderdaad!" Bevestigde de kitten vrolijk, waarna ze haar borstkas wat trots naar voren stak. Maar de trotse houding duurde niet lang. Bij een kitten hoorde immers ook een korte aandachtsspanne en dat ging ook op voor de kleine Tinderkit. "Benne jij al vaak buiten het kamp geweest?" Vroeg de kitten met grote ogen.

{Sorry, kort, moet eten :'3}

"Ben jij al vaak buiten het kamp geweest?", vroeg de lichte kitten met grote, bolle oogjes. Goldenpaw glimlachte even en ging toen zitten. "Genoeg", antwoordde hij. "Wil je weten hoe het er daar"- Hij zwaaide met zijn staart richting de uitgang-"Uitziet?" De goeden kater ging wat verzitten, klaar om een verhaal te vertellen. Meestal hield hij er niet van om echt een verhaal te vertellen, maar ja, waarom niet? Hij had toch niks anders te doen. Poisonpaw was namelijk nergens te vinden en de laatste training met Cindertalon was ook al even geleden.

Tinderkit keek met grote blauwe ogen naar de kater toen deze weer begon met spreken. "Genoeg", antwoordde hij. "Wil je weten hoe het er daar"- Ze volgde met belangstellende ogen zijn gebaar richting de uitgang. "Uitziet?" Maakte de kater zijn zin af. "Ja!" Bracht Tinderkit uitgelaten uit, meteen opspringende. Haar pluizige vachtje stond iets overeind van opwinding. Ze begreep de kater echter verkeerd. Ze was immers in de volle overtuiging dat hij haar mee zou nemen het kamp uit.

"Ja!", riep de kleine kitten enthousiast, waarna ze meteen opsprong. Ze was duidelijk opgewonden, te zien aan haar vachtje. "Ok dan!" Hij glimlachte haar toe, met zijn geoefende warme glimlach. Hoe lang had hij daarvoor niet zichzelf staan spiegelen in het meertje, alleen maar om hem te perfectioneren? "Wat wil je weten? Het gebied rond het camp, het grote meer waar al zoveel katten in verdronken zijn, of iets over de machtige en oude fourtrees? Of wil je liever iets weten van de andere clans?" Hij haalde even adem, en ging daarna verder met zijn voorstellen. "Thunderclan, die om de een of andere reden graag onder bomen leven? Shadowclan, die graag door een moeras ploeteren? Riverclan, die het niet erg vinden als hun vacht nat word? Of de vroegere Skyclan, die ondertussen vergaan is en waar de andere clans nu met hun katten opgescheept zitten? Dat waren de katten die graag van boom naar boom sprongen en er niet van hielden om met hun poten op de grond te staan." Zelf was hij nog maar klein geweest toen het gebeurd was, maar hij had wel al vele verhalen gehoord van de elders en hij had de ceremonie waarin de katten die windclan joinden bijgewoond. Wat niet wou zeggen dat hij dat zo leuk vond. Dat waren katten die hun clan kwijt waren omdat ze ze niet konden beschermen! Wat een lafaards.