Brown and red and gold {Tinderkit}

Crowpaw wandelde het kamp in. Ze was mee geweest met de ochtendpatrouille. Er was niet veel gebeurd. Op de terugweg had ze nog geprobeerd een konijn te vangen, maar dat was mislukt. Ze was die ochtend niet aan ontbijten toegekomen en haar maag rommelde, dus pakte ze nu een klein konijntje van de stapel. Ze zette zich neer naast de apprentice den en nam een hap van het konijn. Hij smaakte niet bijster vers meer, hij was gisteren gevangen, maar hij stilde haar honger. Misschien moest ze zo maar even een dutje gaan doen, voordat ze weer werd opgeroepen om te gaan trainen met Lionroar.
Crowpaw keek even naar de kittens die buiten de nursery speelden en wierp daarna een blik op de lucht. De roofvogel die hier al een tijdje rondcirkelde, was slechts een stipje in de verte, in de richting van het donderpad. Mooi, laat hem ShadowClan maar lastigvallen, dacht Crowpaw. Ze mocht Shrewstar en haar bende kraaienvoereters niet. Hoe durfden ze zomaar hun kamp binnen te komen wandelen en WindClan van van alles te beschuldigen! Als er maar geen gevecht kwam. De gedachte daaraan deed Crowpaws vacht overeind staan van angst. Ze wilde niet vechten, ze kon niet vechten.
Ze zuchtte en sloeg lusteloos tegen een blaadje. De kittens vonden het vast prachtig, al die herstkleuren, maar Crowpaw vond er niet veel aan. Het betekende alleen maar dat alles doodging en dat bladkaal eraan kwam. Ze zag een groot, bruin blad liggen en dacht aan de grote bruine kater die ze bij de vierboom had gesproken. Haar vader. Was het echt haar vader? Hij leek wel bijzonder veel op haar broer en er zat iets vaag bekends in zijn geur, maar het was zo onwaarschijnlijk dat ze het maar moeilijk kon geloven. Ze wilde niet te veel hopen als het niet zeker was, dan zou ze alleen maar weer teleurgesteld worden.

Een beetje een onhandig gemikte trap van een andere kitten zorgde ervoor dat Tinderkit over de grond heen tuimelde en half het speelgevecht uitgeslingerd werd. Het jonge poesje schudde haar kopje wat duizelig en wist nog een ietwat wantrouwige blik naar de kitten in kwestie te sturen. Maar deze zag alleen maar een vermindering in concurrentie en speelde rustig door. Eventjes blies Tinderkit haar adem wat verbijsterd en beledigd uit, maar hierna schudde ze haar nu ietwat modderige en stoffige pelsje uit en ging ze op zoek naar andere avonturen. Dat ze eruitzag als een voddenbal wist ze helemaal niet.
Al snel viel haar blik op een zwarte poes met oranje ogen en haar interesse was onmiddellijk gewekt. Het jonkie waggelde met nieuwsgierige pasjes op het zwarte poesje af en ging op een afstand van een paar stapjes voor de apprentice en haar konijn liggen. Ze legde haar kop op haar poten en keek met grote ogen op naar de apprentice, die daardoor alleen nog maar groter leek. "Wie benne jij?" Vroeg ze op nieuwsgierige toon, duidelijk nog niet helemaal de grammatica onder de knie hebbende.

Een kleine kitten kwam naar haar toe gehobbeld. Het kleintje was duidelijk nog niet erg ervaren in lopen. Ze ging voor Crowpaw liggen en keek naar haar op. Crowpaw voelde zich altijd een beetje ongemakkelijk bij kittens. Ze konden je zo schaamteloos aanstaren. "Wie benne jij?" vroeg de kitten. Haar vacht was bijna grijs met bruin van het stof en modder. Alleen op een paat plekjes was haar echte vachtkleur zichtbaar. "Crowpaw," antwoordde Crowpaw. Ze nam nog een hap van haar konijn, maar had niet echt het gevoel dat ze het rustig op kon eten met een starende kitten voor haar neus. Het was Tinderkit, dacht ze. "Hoe heet jij ook alweer?" vroeg ze toch, want ze durfde haar niet gewoon als Tinderkit aan te spreken. Misschien had ze het wel verkeerd onthouden en heette ze Cinderkit, ofzo, of misschien verwarde ze haar met een andere kat.

Met haar grote, blauw gekleurde ogen staarde Tinderkit omhoog naar Crowpaw. De inktzwarte apprentice had haar aandacht nu gevangen en kwam daar niet meer zo snel af. Ondanks dat haar aandachtsspanne niet zo groot was, kon Tinderkit op zich wel ietwat bij het onderwerp blijven waar ze zich op gefocust had. "Crowpaa" Herhaalde Tinderkit, nog steeds moeite hebbende met de 'aw' klank. Met een frons besefte ze zich dat dat niet helemaal klopte. "Crowpa.. Crow.. Crowpaw." Besloot ze uiteindelijk met een lichte verbijstering en trots. Zo klopte het. Hierna kreeg ze een wedervraag en werd ze prompt uit haar gedachten getrokken. Met een vrolijke grijns keek ze op naar Crowpaw. "Ik benne Tinderkit!" Miauwde ze vrolijk.

"Crowpaa" zei Tinderkit en ze fronste. "Crowpa.. Crow.. Crowpaw." Een vrolijke grijns verscheen op haar gezichtje toen ze opkeek naar Crowpaw. Crowpaw kon er niets aan doen dat ze ook even moest glimlachen. "Ik benne Tinderkit!" riep Tinderkit. Ah, dus toch. Opeens ging er een lichtje branden. Tinderkit, dat was een kitten van... Lionroar! Crowpaw vond het best een vreemd idee dat haar mentor kittens had. De trainingen gingen immers gewoon door: vaders werden geen queen als hun partner kittens kreeg. Tinderkit had maar geluk met de deputy als vader. Als Lionroar maar niet hetzelfde overkwam als Inkmask. Maar als Everstar eerst dood zou gaan, zou Tinderkit een vader met negen levens hebben. Crowpaw voelde een steek van jaloezie. Tinderkit zou dan niet bang hoeven zijn dat haar vader doodging. Of in ieder geval de eerste acht keer niet. Kon iedereen dat maar. "Jouw vader is mijn mentor," zei ze tegen Tinderkit.

Met een nieuwsgierige en onderzoekende blik keek Tinderkit naar de jonge apprentice met de aparte oranje ogen die tegenover haar zat. Zij wilde ook zulke mooie oranje ogen! Maar nee, ze had blauwe ogen zoals papa en mama. Niet dat dat lelijk was.. Maar oranje was ook mooi! Ze keek wat verrast op toen Crowpaw onthulde dat haar vader haar trainde. "Oooh.. Dat wille ik ook," Miauwde Tinderkit verlangend, haar ogen schitterend van opwinding en plezier. "Papa is heel erg goed!" Snorde ze vervolgens blij. Ze had immers al zo vaak gehoord dat haar vader de deputy was en daardoor hoog stond in de clan. In bijna elk gesprek dat ze met een nieuwe kat voerde kwam dat voorbij. Waarom zou haar papa dan niet goed zijn? "Mag ikke ook trainen?" Vroeg ze vervolgens met grote ogen, een smekende blik op Crowpaw werpende.

"Oooh.. Dat wille ik ook," miauwde Tinderkit. "Papa is heel erg goed!" Ze keek blij naar Crowpaw. "Mag ikke ook trainen?" Ze keek Crowpaw smekend aan. De apprentice vond dat ze raar praatte. "Het is 'ik ben' en 'ik wil', niet 'benne' en 'wille'," zei ze. "En nee, dat mag niet. Je mag pas trainen als je zes manen oud bent." Waarom wilde Tinderkit eigenlijk zo graag trainen? Waarom wilde iedere kitten zo graag trainen? Crowpaw vond het nou niet echt geweldig. De hele tijd dingen doen die je helemaal niet kon voor de ogen van een mentor, zij werd er vooral erg zenuwachtig van. En dan had ze ook nog het 'geluk' dat haar mentor de deputy was, wat de druk ook weer fijn nog net wat hoger opvoerde. Bovendien wilde Crowpaw helemaal niet leren vechten: dat betekende namelijk dat ze ooit echt zou moeten vechten en daar had ze absoluut geen zin in. Het leek haar doodeng. Ze snapte niet hoe er katten konden zijn die genoten van de strijd. "Zo leuk is trainen nou ook weer niet. Geniet maar van je spelletjes nu je nog kan."

Wat beduusd keek Tinderkit naar de poes op die alles eventjes uitlijnde wat niet kon en wat ze fout deed. Een steek ging door Tinderkit heen, een steek van een gevoel wat ze nog niet eerder ervaren had maar indeelde bij de 'stomme' gevoelens. Vernedering. Met een wat pruilende uitdrukking keek Tinderkit naar de apprentice. Waarom waren Apprentices meestal zo serieus? Dat was allemaal niet leuk! De kitten, iets gedempt in haar enthousiasme, keek met een bedremmelde blik naar haar voorpootjes. "Ik wille pappa en mamma gewoon trots maken.." Mompelde ze zachtjes, nog net niet chagrijnig, eerder teleurgesteld. Ook deed ze nog geen moeite om de grammatica van haar zinnen te verbeteren. De jonge kitten was immers nog lerende en zou het vanzelf als het goed is wel wegtrekken. Haar staartje zwiepte geïrriteerd en ietwat nerveus door de lucht heen.

Het enthousiasme van Tinderkit verdween als sneeuw voor de zon. "Ik wille pappa en mamma gewoon trots maken.." mompelde ze teleurgesteld. Crowpaw keek met een plotseling schuldgevoel naar haar poten. "Sorry," mompelde ze. Ze merkte op dat Tinderkit haar grammatica nog steeds niet verbeterde, maar dit leek haar niet het moment om daar iets van te zeggen. Zou Tinderkit haar nu haten? Van sommige kittens kon het humeur veranderen als het weer, waren ze het ene moment boos en het andere moment vrolijk. Maar er waren ook kittens bij wie een regenwolk bijzonder lang kon blijven hangen. Zoals bij mij, bedacht ze zich. Was dat bij Tinderkit ook zo? Had Crowpaw haar kansen nu verspeeld? Straks zou Tinderkit het nog tegen haar vader zeggen en dan zou Lionroar zijn leerlinge nog meer haten! Goed, hij haatte haar niet echt, maar ze wist gewoon dat hij haar niet aardig vond. Hij zou in ieder geval teleurgesteld zijn als hij erachter kwam dat ze zijn dochter verdrietig had gemaakt, en dat was misschien nog wel erger. "Je vader en moeder worden vast heel trots op je, later," mompelde Crowpaw in een poging het goed te maken.

Haar nog zachte klauwtjes maakten lichte krasjes in de door de door generaties katten platgetrapte aarde van het kamp. Ze bleef zitten in haar ietwat mokkende houding en krulde haar staartje uiteindelijk om haar lichaam heen. De zwarte apprentice voor haar kon nu van een stuk minder bewondering van Tinderkit genieten en de poes weigerde dan ook op te kijken. Haar blauwe oogjes bleven strak op de grond gericht. Maar de meeste jonge kittens waren niet zo van de wrok en Tinderkit ook niet. Dus toen ze een zacht excuses hoorde, hief Tinderkit haar hoofdje dan ook voorzichtig. Toch bleef de kitten nog zwijgen, totdat Crowpaw haar excuses wat uitbreidde. "Later..?" Mompelde de kitten erachteraan. Het gesprek was heel snel, heel ongemakkelijk geworden en ondanks dat Tinderkit door de meeste gesprekken met die kittenachtige tactloosheid heenploegde, lukte het haar deze keer niet zo goed. "Papa en mama.. Papa en mama..." Begon ze haar zin een paar keer, maar er kwamen geen woorden achteraan. Ze wist niet wat ze zeggen wilde.

"Later..?" mompelde Tinderkit. "Papa en mama.. Papa en mama..." begon ze, maar ze leek niet goed te weten hoe ze verder moest gaan met die zin. Crowpaw schuifelde een beetje met haar poten. "Sorry..." mompelde ze nog een keer. StarClan, wat moest ze nu doen? Ze had Tinderkit helemaal van slag gemaakt. Straks ging ze nog huilen! En dat allemaal vanwege haar. Crowpaw wilde dat ze de tijd een stuje terug kon draaien en iets anders kon zeggen. Waarom had ze eigenlijk iets gezegd over Tinderkits manier van praten? Wie was zij om daar commentaar op te geven? Ze was Tinderkits moeder niet! En over dat trainen had ze gewoon zo'n standaardantwoord moeten geven, iets van: 'nog een paar maantjes wachten, dan mag jij ook trainen' ofzo. Of iets anders. In ieder geval niet wat ze had gezegd.

Met grote ogen keek Tinderkit omhoog naar Crowpaw, die ze toch in het rijtje: 'niet zo aardig' zette tot nu toe. De zwarte poes was ietwat vreemd in haar ogen en niet bepaald aardig. Met een licht mokkende uitdrukking op haar gezicht en een wantrouwige blik omhoog sloeg de kitten de apprentice gade. Maar haar blik raakte eerder wat verbaasd toen ze een sorry gemompeld hoorde. Had ze Crowpaw verdrietig gemaakt? Dat was niet de bedoeling! De jonge Tinderkit wist niet eens dat ze zulke gevoelens kon oproepen bij andere katten! Voorzichtig ging ze aan Crowpaw's voorpootje hangen en keek omhoog met een bezorgde blik in haar blauwe oogjes. "Ikke jou verdrietig gemaakt..?" Mompelde ze zachtjes, terwijl haar oren gingen hangen.

Crowpaw keek verbaasd op toen Tinderkit aan haar poot ging hangen en bezorgd naar haar keek. "Ikke jou verdrietig gemaakt..?" miauwde de kleine kitten zielig. Crowpaw glimlachte flauwtjes, vertederd door de liefheid van de kitten. "Nee hoor," miauwde ze zachtjes. Goed, wel een beetje, maar dat was nogal stom om te zeggen, niet? Ze keek naar Tinderkit. Dus ze was niet boos op haar? Ze ging niet huilen? Ze ging niet tegen haar vader zeggen dat Crowpaw gemeen deed, waardoor die haar zou gaan haten?
"Hoe oud ben jij nu?" vroeg ze om het gespreksonderwerp te veranderen. Ze hoopte dat Tinderkit weer wat blijer zou worden, zodat zij ook weer wat blijer kon worden. En dan moest ze die vervelende wending die hun gesprekje net had genomen maar zo snel mogelijk vergeten. Waarschijnlijk zou dat niet erg lukken, verwachtte ze nu al. Waarschijnlijk zou ze het juist omdat ze het graag uit haar geheugen wilde hebben, als ze honderd manen oud was nog herinneren. Als ze überhaupt zo oud werd, tenminste. Die onzekerheid was er ook altijd nog.

Met haar heldere blauwe oogjes wijd opengesperd keek Tinderkit naar de grotere apprentice, erg afwachtend voor het antwoord wat ze mogelijk zou gaan krijgen. Als Crowpaw verdrietig was geworden, zou zijzelf immers ook verdrietig worden. Ze wilde namelijk niemand verdrietig maken! Ze blies dan ook een grote hap lucht uit in een zucht van opluchting toen Crowpaw zei dat ze niet verdrietig was en glimlachte vrolijk. Voorzichtig liet ze de zwarte poot van de apprentice los en nam wat meer afstand. "Gelukkig!" Besloot de kitten op vrolijke toon en plofte weer wat onhandig neer in een zittende positie.
De volgende vraag was weer wat anders en daarover moest ze diep nadenken. "Ik benne..." Ze stopte prompt met haar zin, alsof er plots iets bij haar opkwam. "Ben," Verbeterde ze zichzelf met een lichte trots, "Euh... 1.. 1 maan oud..?" Maakte ze haar zin wat twijfelachtig af.

Tinderkit leek opgelucht te zijn dat Crowpaw niet verdrietig was en Crowpaw was net zo opgelucht dat Tinderkit niet verdrietig was. "Gelukkig!" zei Tinder vrolijk en ze plofte neer. Ze verzonk in diep gepeins toen Crowpaw haar naar haar leeftijd vroeg. "Ik benne..." Ze onderbrak haar zin. "Ben," zei ze. Crowpaw glimlachte eventjes. "Euh... 1.. 1 maan oud..?" besloot Tinderkit. Crowpaw knikte even. "Ah, al een hele maan oud," zei ze. Daarna verviel ze weer tot zwijgen. Ze wist niet echt meer iets om te zeggen. Ze was al niet goed in small talk en al helemaal niet met een kitten waarvan ze geen idee had wat haar interesseerde. "Uhm, heb je de afgelopen dagen nog iets leuks gedaan?" vroeg ze uiteindelijk, hopend dat ze daarmee een spraakwaterval op gang kon brengen. Hoe meer Tinderkit zei, hoe minder zijzelf hoefde te zeggen en de kitten zou er vast ook wel blij van worden als ze kon vertellen.

Tinderkit stak haar borstkas wat trots naar voren en knikte enthousiast. "Ja! En u dan?" Miauwde de poes vervolgens, terugdenkende aan hoe oudere katten beleefd deden. De poes keek nieuwsgierig naar de lakzwarte kattin die voor haar zat en wachtte totdat deze wat interessants zou noemen. Tinderkit was al tevreden met gewoon (creepy) staren naar wat de poes deed. "Uhm, heb je de afgelopen dagen nog iets leuks gedaan?" Vroeg de zwarte poes plotseling en Tinderkit sprong meteen op met een enthousiaste blik in haar ogen. "Uhu!" Miauwde ze, "Ikke heb papa verjaagd en ik heb een rots beklommen! En ikke heb een heleboel katten ontmoet!" Miauwde de poes. "En u?" Miauwde ze toen met grote ogen.

"Ja! En u dan?" vroeg Tinderkit. U? Crowpaw vond het wel grappig dat de kitten haar 'u' noemde. "Zeven manen", antwoordde ze. Tinderpaws blik werd enthousiast toen Crowpaw vroeg naar haar belevenissen van die dag. "Uhu!" miauwde ze vrolijk, "Ikke heb papa verjaagd en ik heb een rots beklommen! En ikke heb een heleboel katten ontmoet!" In haar enthousiasme vergat ze weer om 'ik' te zeggen in plaats van 'ikke'. "En u?" kwam toen de vraag. "Eh..." mompelde Crowpaw. "Niet zo heel veel, eigenlijk... Ik ben met de ochtendpatrouille mee geweest. Er gebeurde niet zo veel." Gelukkig. De hele tijd dat ze langs de grenzen waren gelopen, was Crowpaw doodnerveus geweest dat er iets zou gebeuren. Vooral toen ze langs het donderpad liepen, de grens met ShadowClan, was ze bang geweest. Ze had gehoord wat Shrewstar tegen Everstar had gedreigd. "Als wij ook maar één WindClan kat, maakt niet uit hoe oud deze mag zijn, zien bij de grens zal deze hetzelfde lot ondergaan." Crowpaw was de hele tijd bang geweest dat Shrewstar haar belofte waar zou maken. En vervolgens had ze dus op de terugweg nog een konijn laten lopen, iets wat ze liever ook niet zei tegen Tinderkit.