[Swiftheart] One chance to escape ~

_{Het was nacht, maar voor een keer maakte de kleine witte kitten zich niet druk om die twinkelende dingen aan de hemel. Deze keer had ze iets beters in gedachten. De Sunningrocks, die waren toch hoog? Wat als ze daar nu eens heen ging? Kon ze dan die sterren niet beter zien? Haar oortjes stonden vrolijk overeind en snel keek ze om zich heen. Er waren wel enkele katten in het kamp, maar de meeste waren per ongeluk buiten in slaap gevallen of zaten in ieder geval niet op haar te letten. Ze wist dat ze maar 1 kans had om te ontsnappen. Als ze werd gesnapt was het Game Over. Ze moest het gewoon eens proberen. Heel voorzichtig sloop ze, het licht van de sterren en maan vermijdende, naar de uitgang van het kamp toe. Twee warriors hielden daar de wacht. Misschien moest ze zich gewoon door de kampwand heen wurmen. Dat zou moeten lukken toch? Stil ging ze op zoek naar een goede plek om het kamp uit te glippen en bleef even staan bij een klein gat. Dat zou voldoende moeten zijn, toch?

[& Swiftheart]}

Heel even zakte haar ogen dicht, maar ze schudde zich weer wakker. Ze moest nog even haar kittens checken voor ze ging slapen, zodat ze zeker wist dat ze veilig waren. De meeste lagen opgerold in de nursey, zoals gewoonlijk. Batkit, Chasmkit, Plumkit, Clearkit en... Waar was Milkykit? Die had hier moeten zijn. Haar felblauwe ogen flitste het kamp rond opzoek naar het kleine witte pluizenbolletje. Even sloeg de paniek toe, maar ze herstelde zich snel. Ze kon toch niet ver weg zijn? Ze sprak wat katten aan of ze haar kitten hadden gezien, maar geen enkele kat leek het te weten. Ze ging een kijkje nemen bij de uitgang, vragen of de wachters Milkykit hadden gezien. Die leken ook van niets te weten. Even staarde ze door de uitgang naar het bos. Daar zal ze niet zijn... Opeens, in haar ooghoek, zag ze iets wits in de struik tegen de wand van het kamp. ''Milkykit? Milkykit, ben jij dat?'' zei ze met een lichte wanhoop in haar stem.

_{Bijna wou ze door het gat kruipen, maar een stem hield haar tegen. De wanhopige stem van haar moeder was duidelijk hoorbaar in de stilte van de nacht. ''Milkykit? Milkykit, ben jij dat?'' Heel voorzichtig en traag draaide de kitten haar kopje om. "Eehm... ja?" miauwde ze traag en onzeker. Damn it, gesnapt. Dat werd dus geen sterren kijken bij de Sunningrocks. Ach ja, ze werd bijna apprentice... toch? Dan kon ze erheen. Hopelijk... Rustig draaide ze zich verder om en keek schuldig naar de grond. "Ik... Ik wou enkel..." piepte ze nog, maar stopte. "Ik wou enkel naar de Sunningrocks om de sterren beter te bekijken." Nu ze het zo in haar hoofd herhaalde, klonk het dom. Dom en stom. Ze had er enkel nog maar van gehoord, 'De Sunningrocks'. Laat staan dat ze wist waar ze waren! Dat waren zorgen voor later geweest, echter had ze wel een probleem gehad. Hopelijk werd haar moeder nu niet boos...}

Toen de witte, pluizige kitten haar kopje omdraaide werd het haar duidelijk wat ze van plan was. "Eehm... ja?" De onzekerheid zei meer dan genoeg voor haar. Milkykit wou het kamp uit, dat was duidelijk. Wat deed ze anders zo dicht bij de wand van het kamp? Ze zag de schuldige blik in haar dochter haar ogen, maar ze hield haar blik scherp. "Ik... Ik wou enkel..." probeerde de kitten zich nog te redden, maar stopte. Maar beter ook, hier waren geen excuses voor. Zo had ze haar toch niet opgevoed? Niet de grens over als kitten, pas als ze apprentice waren. ''Wil je nu hier komen?'' Ze keek de kitten met een scherpe blik aan. ''Ik zal het niet tegen Firestar zeggen, als je beloofd dat je het nooit meer zal doen tot je apprentice bent. Afgesproken?'' Ze kon niet boos worden op haar dochter, maar ze moest wel weten wat wel en wat niet mocht. En dit mocht duidelijk niet.

_{''Wil je nu hier komen?'' De stem van haar moeder en de scherpe blik die de poes haar gaf, lieten haar met wat hangende oortjes naar haar toe lopen. ''Ik zal het niet tegen Firestar zeggen, als je beloofd dat je het nooit meer zal doen tot je apprentice bent. Afgesproken?'' Direct knikte ze snel en hevig. Mama mocht het niet tegen Firestar zeggen. Ze had het immers niet echt gedaan, toch? "Sorry mama" piepte ze schuldig en bleef naar de grond kijken. Ze was immers bang dat die scherpe blik nog steeds op haar gericht stond. "Het duurt alleen zo lang," fluisterde ze. Ze was nu bijna 6 volle manen oud, maar die laatste weken duurden het langst. Of tenminste, zo leek het toch. Ze was 1 keer buiten het kamp geweest. Geheel onder begeleiding van 2 warriors en een elder. Niet ver, tot de zandkuil. Maar toch, die ervaring zou ze nooit meer vergeten. Het had er zo groot uitgezien. Zo groot en zo mooi! Sinds toen had ze altijd gehoopt de rest ook nog te zien te krijgen. Maar het bleek wel degelijk dat ze daarvoor moest wachten tot ze echt apprentice was. Totdat ze ging trainen. Moest gaan jagen en vechten. Maar dan kon je toch niet van het uitzicht genieten? Als Medicine Cat daarentegen wel, maar hoe groot was de kans dat net zíj Medicine Cat Apprentice werd?}

Milkykit kwam met hangende oortjes op haar afgelopen. De schrik was wel genoeg straf voor nu, vond ze. De kitten knikte meteen toen ze zei dat ze dit niet nog een keer wilde zien. Mooi. "Sorry mama" zei de kitten, nog steeds met hangende oortjes. Dat is dan afgesproken. Het is al goed. miaude ze op een lichte toon, terwijl ze met haar pootje de kin van Milkykit omhoog duwde. ''Het duurt alleen zo lang.'' Ze keek in haar ogen en knikte even. Ja, ik snap precies wat je bedoelt. Maar je bent al bijna zover, nog een paar weekjes hooguit. En dan kan je beginnen met je training, en mag je het kamp uit. Ze gaf Milky een lik over haar hoofdje.

_{"Dat is dan afgesproken. Het is al goed." miauwde haar moeder op een lichte toon. Haar kin werd omhoog geduwd en even keek ze naar haar moeder. De scherpe blik was gelukkig weer weg. ''Het duurt alleen zo lang.'' mompelde ze. De poes knikte. "Ja, ik snap precies wat je bedoelt. Maar je bent al bijna zover, nog een paar weekjes hooguit. En dan kan je beginnen met je training, en mag je het kamp uit." Milkykit spon toen ze een lik over haar hoofdje kreeg. "Hopelijk word ik net zo'n goede warrior als jij en papa!" snorde ze vrolijk en kroop toen tegen haar moeder aan, zich in haar vacht verschuilend.}

De kitten begon te spinnen toen ze haar een lik gaf. Ze lachtte even naar haar dochtertje. Swiftheart had nooit verwacht dat ze kittens zou krijgen, en nu heeft ze ze toch. En ze zijn een voor een zo speciaal voor haar. "Hopelijk word ik net zo'n goede warrior als jij en papa!" zei Milky en Swiftheart glimlachte. ''Dat gaat vast en zeker lukken, dat weet ik nu al.'' zei ze en voelde hoe Milkykit tegen haar aankroop. Swiftheart sloeg haar staart om haar dochter heen om haar te beschermen tegen de kou. ''Ik kan me mijn eerste training nog wel herinneren. Ik was niet normaal zenuwachtig, en ook bang.'' zei ze en keek Milky even in de ogen. De meeste katten in het kamp lagen al te slapen, en degene die nog opwaren begonnen zich ook klaar te maken. En Milkykit moest zo ook echt gaan slapen, want kittens hadden hun rust hard nodig.

_{''Dat gaat vast en zeker lukken, dat weet ik nu al.'' zei ze en Milky kroop met een grote glimlach nog dichter tegen haar moeder aan. Een staart hield haar warm en rustig genoot ze van de aandacht. ''Ik kan me mijn eerste training nog wel herinneren. Ik was niet normaal zenuwachtig, en ook bang.'' zei ze en keek even in haar ogen. Mama bang? Nee, mama was nooit bang. Dat kon niet. Daar was mama veel te lief voor. "Was je echt bang? Maar jij bent toch nooit bang?" vroeg ze en keek met grote ogen haar moeder aan, "Was je mentor gemeen dan?" Haar oogjes waren groot, terwijl ze op keek naar die van haar moeder. Wat als zij een enge mentor zou krijgen?}

Swiftheart zag de glimlach op Milky haar gezicht en er verscheen bij haar ook een glimlach. Als haar kittens blij waren, was zij dat ook. Dat is op dit moment waar ze voor leeft. "Was je echt bang? Maar jij bent toch nooit bang?" De grote ogen waarmee Milkykit haar aankeek waren te lief. "Was je mentor gemeen dan?" Swiftheart schudde meteen haar hoofd. ''Nee, mijn mentor heeft me juist geholpen met niet meer bang zijn.'' zei ze met een rustige stem om Milky's gedachten tot rust te manen. ''Ik was bang om het fout te doen, maar mijn mentor heeft me verteld dat je van elke fout kunt leren.'' zei ze en lachtte even naar Milky. ''En dat geld ook voor jou. Je weet nu dat je niet zomaar het kamp uit mag, hè dondersteentje.'' zei ze en gaf haar dochter een licht tikje op haar kop met haar staart.

Occ; Moeder dochter topics zijn altijd zo lief en leuk c:

_{Haar moeder schudde haar hoofd, ''Nee, mijn mentor heeft me juist geholpen met niet meer bang zijn.'' zei ze met een rustige stem, ''Ik was bang om het fout te doen, maar mijn mentor heeft me verteld dat je van elke fout kunt leren.'' zei ze en lachtte even naar Milky. ''En dat geld ook voor jou. Je weet nu dat je niet zomaar het kamp uit mag, hè dondersteentje.'' De kitten grijnsde even vrolijk en kneep toen haar ogen even vrolijk dicht, toen haar moeder haar een lichte tik op haar hoofd gaf. "Ja ja" miauwde ze met een glimlach. Toen keek ze omhoog naar de sterren. "Mama, zou er een plek zijn waar je die sterren nòg beter kan zien?" miauwde ze zachtjes en keek haar moeder aan.

- Idd n.n}

Milkykit grijnsde vrolijk en kneep haar kleine kraaloogjes even dicht. "Ja ja" zei ze met een glimlach. Ze zag hoe de blik van haar dochter naar boven gleed en Swiftheart volgde haar voorbeeld. De sterren stonden fel aan de donkerblauwe hemel, met de maan die een gloed op de slapende lichamen van de katten wierp. "Mama, zou er een plek zijn waar je die sterren nòg beter kan zien?" zei de kitten zachtjes en keek haar aan. Swiftheart lachtte even. ’’Bij de sunningrocks heb je een goed uitzicht. Daar kunnen we wel eens heen, als je apprentice bent geworden.’’ zei ze met een rustige stem. ’’Maar er is nog een plek,’’ sprak ze en keek in de kraaloogjes van haar dochtertje, ’’Starclan. Als je hier klaar bent met je leven, wordt je net zo’n mooie ster als daarboven. Elke ster staat voor een clankat.’’ zei ze en keek weer naar boven.

_{’’Bij de sunningrocks heb je een goed uitzicht. Daar kunnen we wel eens heen, als je apprentice bent geworden.’’ zei haar moeder met een rustige stem. ’’Maar er is nog een plek,’’ sprak ze en keek haar aan, ’’Starclan. Als je hier klaar bent met je leven, wordt je net zo’n mooie ster als daarboven. Elke ster staat voor een clankat.’’ Milky's ogen werden groot. Waren er echt al zo veel katten gestorven? Was het dan niet overbevolkt in Starclan? "Voor wie staat die grote ster dan?" piepte de kitten, doelend op de maan. Hoe moest zij nou weer weten dat dat geen ster was? Hij gaf licht en stond ook tussen de anderen. Het zou best een ster kunnen zijn, alhoewel hij misschien wat groot was. Het kon de ster zijn van de eerste kat op aarde of zo...}

De oogjes van haar kitten werden weer groot, het was een erg grappig gezicht. "Voor wie staat die grote ster dan?" vroeg Milkykit met een piepend stemmetje en Swiftheart volgde de blik van haar kitten. Haar kleine blauwe kraaloogjes waren gericht op de maan. ''Dat is geen ster, kleine meid.'' zei ze en keek de kitten weer even aan. ''Hé maar, het is al veelste laat. Je had allang in je nest moeten liggen.'' zei ze en Swiftheart stond op. Ze gaf een klein kopje aan de kitten in de richting van de nursey. ''Kom je mee?'' vroeg ze en bleef staan, wachtend tot ze haar zou volgen.

_{''Dat is geen ster, kleine meid.'' zei ze, "Nee?" piepte ze toen en staarde naar de grote lichtbol. ''Hé maar, het is al veelste laat. Je had allang in je nest moeten liggen.'' klonk de stem van haar moeder weer. Ze kreeg een kopje van haar moeder. ''Kom je mee?'' vroeg ze. Nog even keek weer Milky naar de maan en sterren. Toen zuchtte ze, ze was nog niet moe! Een gaap verliet haar bek. Of misschien toch wel. Nu ze zo aan de nursery dacht, leek het alsof haar lichaam het ook wel eens tijd vond om te gaan slapen. "Oke..." miauwde ze zacht en stond op om richting de nursery te vertrekken.}

Onderwerp: Re: [Swiftheart] One chance to escape ~