Boring! {open}

Salmonkit gaapte en staarde voor zich uit. Wat zou ze nu eens gaan doen? Salmonstar spelen? Neh, dat was niet interessant. Een oefengevechtje met één van haar nestgenootjes? Geen zin in. De elders gaan uithoren over wat ze maar te weten kon komen? Dat was nog niet eens zo'n heel slecht idee. Toen ze echter een blik op de elders den wierp, zag ze dat de ouderen allemaal lagen te dutten in het zonnetje. Salmonkit keek naar de lucht en zag in de verte de roofvogel rondcirkelen, dat beest waar iedereen zich zo druk over maakte. Ze stelde zich voor dat de vogel naar het kamp zou vliegen en een kitten mee zou graaien. Natuurlijk zou iedereen helemaal gaan schreeuwen tegen dat beest en hem aanvallen, en er zou grote paniek uitbreken. Er zou eindelijk iets gebeuren in dit saaie kamp. En als die vogel nou één van die vervelende, brave kittens mee zou nemen, was dat ook weer mooi meegenomen.
Ze sprong op, liep een beetje rond, vond niks om te doen en ging maar weer zitten. Ze had veel te veel energie voor in zo'n klein kamp. Ze wilde het territorium in! Nieuw gebied verkennen! Nu die vogel hier echter rondhing, lette men beter op de kittens, dus ontsnappen was nu al helemaal niet mogelijk.

De grijze kitten gromde geïrriteerd toen ze helemaal werd ondervraagd door haar pleegmoeder toen ze de Nursery uit wilde gaan. Starlingkit zwiepte een keer met haar staart en siste een paar woordjes dat ze voorzichtig zou zijn. Als haar pleegmoeder slim was, dan zou ze nu ophouden erover. Die stomme roofvogel ook, alsof zo'n dom beest naar beneden zou duiken om een kitten mee te nemen. Starlingkit stapte stevig door en toen ze het vervelende gepiep van de jongere kittens niet meer kon horen, stopte ze pas. Maar nee. Ze was niet de enige kitten hier. Wat arrogant snoof ze en porde de kitten, die ze kende als Salmonkit en keek haar scherp aan met haar groene ogen. "Moet jij niet bang zijn?" Vroeg ze met haar gewoonlijke norse en wat arrogante toontje. Dit was een van de weinige kittens die ze gewoon in het kamp had gezien. Hmm..

Iemand prikte Salmonkit in haar zij. Ze keek opzij en zag Starlingkit staan. "Moet jij niet bang zijn?" vroeg de grijze kitten. Salmonkit haalde haar schouders op en snoof. "Vast," zei ze. Ze knipperde ontspannen met haar blauwe ogen. Ze had een paar dagen geleden in een regenplas gezien dat ze nog altijd de kittenkleur hadden. Ze hoopte dat dat maar gauw weg zou gaan en dat haar ogen gewoon geel zouden worden, of groen. Als het maar geen blauw bleef. Ze wilde niet de rest van haar leven met kittenogen opgescheept zitten, zoals haar moeder. Groene ogen, zoals Starlingkit had, kon ze waarschijnlijk niet verwachten, aangezien geen van haar ouders die had. Of zouden haar grootouders wel groene ogen gehad hebben? Nou ja, het het allemaal zat met dingen erven wist ze niet, en eigenlijk kon het haar ook niet heel veel schelen hoe het werkte.
"En jij dan? Ben jij niet bang dat de grote boze vogel je op komt eten?" vroeg ze aan de andere kitten.

De grijze kitten hief haar kopje nog even wat trots op, zodat ze Salmonkit wat beter kon beoordelen. "Vast," Antwoordde de tabby kitten met een schouderophaal. Verrast schoot een van Starlingkit's wenkbrauwen omhoog. Hmm.. "En jij dan? Ben jij niet bang dat de grote boze vogel je op komt eten?" Eenzelfde soort vraag werd nu haar kant opgeschoten. Ook Starlingkit haalde haar schouders hierbij op. "Niet echt, dat beest zie je toch van verre al aankomen als hij moet duiken om je te pakken. Sowieso is iedereen er als de dood voor dat ze een kitten meenemen, dus krijg je niet eens de kans om je echt bang te voelen." Antwoordde ze met een zwiep van haar staart. "Waar is eigenlijk de rest van jouw nest?"

"Niet echt, dat beest zie je toch van verre al aankomen als hij moet duiken om je te pakken. Sowieso is iedereen er als de dood voor dat ze een kitten meenemen, dus krijg je niet eens de kans om je echt bang te voelen," zei Starlingkit. Salmonkit knikte. "Waar is eigenlijk de rest van jouw nest?" vroeg de oudere kitten. "Bij mama," zei ze. "Ze slapen." Ze keek Starlingkit aan. "Weet jij nog iets om te doen? Ik verveel me," miauwde ze. Ze had weinig zin om zelf ook een dutje te gaan doen, maar ze kon ook niks anders verzinnen. Ze zat er al een paar dagen aan te denken om aan te pappen met een apprentice en die over te halen haar mee het kamp uit te nemen, maar alle apprentices waren met hun mentoren op pad. Dat ging hem dus ook niet worden. Ze gaapte, waarna ze de grijze kat aankeek.

"Bij mama," De grijze kitten versmalde haar blik even bij het horen van dat woord. Ugh. "Ze slapen." Hmm, maar waarom was Salmonkit dan wel de open plek op gegaan? "Weet jij nog iets om te doen? Ik verveel me," Starligkit haalde haar schouders wat op. "Geen idee, kittens kunnen niet meer doen wat ze willen nu dat vogeltje hier rond vliegt." Mompelde ze wat geïrriteerd en wierp een paar vurige blikken op de Warriors die nog in het kamp rondliepen. Ze boog vervolgens wat meer naar Salmonkit toe en begon te fluisteren. "Maar dat zegt niet dat we wat kunnen proberen, right?" Ze glimlachte even en ging weer recht staan en keek afwachtend naar de andere kitten. Een klein avontuurtje kon toch geen kwaad?

"Geen idee, kittens kunnen niet meer doen wat ze willen nu dat vogeltje hier rond vliegt," zei Starlingkit. Ze klonk wat geïrriteerd. Blijkbaar dacht zij er precies hetzelfde over als Salmonkit. Starling boog naar haar toe en fluisterde samenzweerdering: "Maar dat zegt niet dat we wat kunnen proberen, right?" Salmonkits mondhoeken krulden omhoog. Ze keek even rond. De kampingang was geen optie, die lag veel te veel in het zicht. "Pas jij nog onder de braamstruiken door?" vroeg ze fluisterend aan de oudere kitten. Ze wist niet zeker of dat nog zou kunnen. Het kostte Salmonkit zelf al heel wat moeite om zich eronderdoor te wurmen, had ze ontdekt toen ze met Spiderkit op avontuur was gegaan. Starlingkit was al groter dan zij. En als we geen oplossing kunnen vinden kan ik altijd nog in mijn eentje gaan, dacht ze. Want ze was niet van plan om hier te blijven zitten. Met Spiderkit had ze even de vrijheid geproefd, en die smaakte naar meer.

"Pas jij nog onder de braamstruiken door?" De kitten had meteen door waar ze naartoe wilde gaan. Starlingkit liet haar groene blik even afglijden naar de plek die Salmonkit bedoelde en haalde haar schouders wat op. "We kunnen het altijd nog proberen, maar voordat we er naartoe gaan.." Ze dook weer even naar de Nursery en haalde er een klein mosballetje uit. "Ik schop dit balletje naar jou en dan duw jij het naar de braamstruiken, zodat het lijkt dat we het balletje aan het zoeken zijn. Je weet maar nooit, straks vindt een Warrior het al vreemd als we er zomaar naartoe lopen." Zei ze toen ze weer teruggekeerd was en gaf het groene balletje een klein zetje naar de andere kitten.

"We kunnen het altijd nog proberen," zei Starlingkit schouderophalend. "maar voordat we er naartoe gaan.." Ze verdween in de nursery. Salmonkit keek haar na, geërgerd omdat ze niet wist wat Starling van plan was. Die kwam al gauw weer tevoorschijn met een mosballetje. "Ik schop dit balletje naar jou en dan duw jij het naar de braamstruiken, zodat het lijkt dat we het balletje aan het zoeken zijn. Je weet maar nooit, straks vindt een Warrior het al vreemd als we er zomaar naartoe lopen," zei ze. Salmonkit moest toegeven dat het een goed idee was, al ergerde ze zich eraan dat Starlingkit haar zei wat ze moest doen. Starlingkit gaf de mosbal een zetje. Salmonkit sloeg er speels naar met haar poot en het balletje vloog de braamstruiken in. Salmonkit rende naar de kampwand. "Ah, daar is hij," zei ze en ze dook de struik in, alsof ze het mosballetje daar had zien liggen. Eenmaal in de beschutting van de doornige takken, keek ze of Starling er ook aankwam.

De jonge kitten volgde het plan en verdween met het balletje naar de rand van het kamp. "Ah, daar is hij," En vervolgens verdween Salmonkit in de struiken. Starlingkit keek even naar het kleine gat en zelfs zij stuurde een kort schietgebedje naar StarClan dat ze straks niet vast kwam te zitten. De grijze kitten dook in elkaar en wurmde onder de doornige takken door. Haar grijze vacht kwam een keer aardig vervelend vast te zitten en woedend sloeg Starlingkit naar de tak die haar bijna had doen vaststeken. "Ga verder! Ik weet niet hoeveel vacht ik hiervoor nog wil verliezen!" Gromde de kitten geïrriteerd naar Salmonkit.

Starlingkit volgde haar de struik in, maar het leek haar nogal wat moeite te kosten. Salmonkit was blij met haar eigen kleine formaat, al bleef ook haar vacht voortdurend steken en krasten de doornen haar gezicht en schouders. "Ga verder! Ik weet niet hoeveel vacht ik hiervoor nog wil verliezen!" snauwde Starling. "Ja ja, ik ga al," beet Salmonkit terug. Starlingkit had goede ideeën, maar ze was Salmonkit wat te bazig. Alsof zij hier de leiding had! Salmonkit werkte zich nog wat sneller door de struiken heen. Toen ze aan de andere kant kwam, rende ze snel naar een kleine struik - zonder doornen - een eindje verderop en verstopte zich daaronder. Ze plukte een paar doorns uit haar vacht die daar waren blijven steken.

"Ja ja, ik ga al," De grijze kitten snoof wat. Die kleine dacht wel, zeg! Nog even en ze zou deze kitten gewoon achterlaten in dat grote bos. Starlingkit kroop snel onder de vervelende struiken door en nam opgelucht adem toen ze weer goed op haar poten kon staan. "Laten we snel weggaan, voordat we hier al gepakt worden." Siste de kitten zacht toen ze naar de struik was toegekropen waar Salmonkit zich had verborgen. mooi niet dat zij als een watje zich hier al ging verbergen. Ha!

Starlingkit kwam ook tevoorschijn. "Laten we snel weggaan, voordat we hier al gepakt worden," siste ze. Salmonkit keek haar geïrriteerd aan. "Wie moest hier wachten, omdat een zekere kitten zo sloom door de struiken ging?" vroeg ze. Wat dacht die Starlingkit wel! Ze deed de hele tijd alsof zij de leiding had, terwijl Salmonkit veel sneller door de braamstruiken heen gekomen was, en dan durfde ze ook nog te zeggen dat ze op moesten schieten! Salmonkit keek goed om zich heen voor ze uit de struik stapte. Zij was tenminste voorzichtig, in tegenstelling tot Starlingkit, die gewoon open en bloot naast de kampwand bleef staan. Als er een kat langsgekomen was, had die haar meteen gezien.
Toen ze zeker wist dat de kust veilig was, stapte ze onder de struik vandaan en grijnsde. Ontsnapt! Vrij! Haar irritatie was verdwenen, ze was alleen nog maar opgetogen over haar geslaagde ontsnapping. Ze begon weg te lopen van het kamp, voortdurend oplettend om zich heen kijkend. Het zou ongelofelijk zonde zijn als ze nu werden betrapt.

"Wie moest hier wachten, omdat een zekere kitten zo sloom door de struiken ging?" Kleine etter.. Gromde een stem in haar hoofd, maar ze was wel slimmer dan die hardop te zeggen. Bekvechten zou alleen maar aandacht op hen vestigen. Salmonkit glipte onder de struiken vandaan en eindelijk begon ze te lopen. Starlingkit volgde op een wat trager pasje, omdat ze die kinderachtige opmerking nu al zat was. Met een arrogant pasje liet ze haar blik over de omgeving glijden en schopte af en toe wat gekleurde bladeren voor haar poten weg. Ze voelde zich vrij, maar ook weer niet. Eén kat die hen zou vinden en het feestje zou worden afgelast.

Starlingkit zweeg geïrriteerd en Salmonkit merkte dat dat haar best een zelfvoldaan gevoel gaf, al besefte ze ergens ook dat het misschien verstandiger was geweest om Starlingkit te vriend te houden. Niet omdat ze gevaarlijk was of zoiets. Het was gewoon sowieso slimmer om katten te vriend te houden. Vrienden zouden nog wel eens wat dingetjes voor je willen regelen. Ze verwachtte niet dat ze in de toekomst veel medewerking van Starlingkit kon verwachten. Pff, ik heb haar medewerking ook helemaal nergens voor nodig, dacht ze koppig.
Ze draaide een oor naar achteren toen ze wat geritsel hoorde, maar ze negeerde het. Ze hoorde het opnieuw. "Kun je even stoppen met tegen die bladeren schoppen?" vroeg ze geërgerd. "Op deze manier horen ze in RiverClan nog dat we hier lopen." Ze overdreef nogal, maar ze vond wel dat Starlingkit stil moest zijn. Misschien konden ze haar niet echt horen in RiverClan, maar als er toevallig een warrior in de buurt was... Salmonkit had geen zin om zo snel een einde te moeten maken aan haar uitstapje.
Ze stak haar neus in de lucht en snuffelde. Ze draaide met haar oren om zo veel mogelijk geluiden op te kunnen vangen en ze wilde eigenlijk dat ze ook ogen aan de zijkant van haar kop had gehad en ook in haar achterhoofd, zodat ze alles tegelijk kon zien. Oh, wat een rijkdom aan geuren en geluiden! In het kamp kon je nauwelijks iets horen boven al dat voortdurende geroezemoes uit en je rook er vooral kat en dode prooi. Nu rook ze vochtige aarde en natte bladeren, het had die ochtend geregend. En ze hoorde zacht geschuifel in een struik, niet ver weg. Een klein eindje bij de twee kittens vandaan rende een muis langs. Hij verdween net zo snel weer tussen de struiken als hij verschenen was. Dit was zoveel beter dan het kamp!

"Kun je even stoppen met tegen die bladeren schoppen?" Starlingkit wierp een geërgerde blik op de kitten. Ging ze weer verder? "Op deze manier horen ze in RiverClan nog dat we hier lopen." Starlingkit snoof en toen Salmonkit even was afgeleid stapte ze naar de rand van het pad en pakte een hoop gekleurde bladeren op in haar mond. Vervolgens stapte ze op de bruine kitten af en spuugde de bladeren boven haar kop uit. "Hebben de bladeren nu een goed plekje, etter?" Siste de grijze kitten kwaad en gaf de bruine kitten nog een schouderduw na toen ze langs haar heen stapte.

Salmonkit siste toen er een hoop natte bladeren op haar kop werd gegooid. Ze draaide zich woedend om naar Starlingkit, die kwaad siste: "Hebben de bladeren nu een goed plekje, etter?" De grijze kitten gaf Salmonkit een duw toen ze langsliep. Salmon gromde boos en schudde de bladeren van haar kop. Yuck, nu was haar hele vacht nat. Haar ogen spoten vuur toen ze haar blik op de andere kittens richtte. Hoe dúrfde ze? Dit ging ze niet op zich laten zitten! Wat dacht die arrogante kat wel niet? Zo veel ouder dan Salmonkit was ze nou ook weer niet. Ze had het recht niet om zich zo te gedragen! Ze rende naar Starlingkit en sprong met haar poten naar haar uitgestrekt op haar af. Haar nagels hield ze ingeslagen. Niet omdat ze niet te ruw wilde zijn, maar eigenlijk simpelweg omdat ze vergat ze uit te slaan. Tja, zelfs de geweldigste kittens zijn niet perfect.