The hunt's on!

Witte poten stapten voorzichtig over de dennennaalden heen die de grond bekleedden, voorzichtig dalend naar de grond. Flamepool was voorzichtig op deze plek, dennennaalden konden soms nogal vervelend in je poten prikken, en al helemaal als er misschien ergens een distel tussen groeide. Zijn blauwe ogen kneep hij eventjes half dicht terwijl hij om zich heen keek, zoekend naar prooi. Pas daarna besefte hij zich dat hij prooi moest ruiken, als hij ze zag was het misschien al te laat. Hij snoof dus diep, de geuren analyserend. De mintachtige dennengeur overspoelde alles, daar moest hij wel rekening mee houden. Het maakte het wel moeilijker om geuren te onderscheiden, maar na manen al gejaagd te hebben, moest het hem wel lukken. Flamepool concentreerde zich even, hij rook de dennen.. een patrol die hier niet zo lang geleden langs was gekomen en.. eekhoorn! Hij ademde nog een keer diep in, ja, het was zeker eekhoorn, en nog vers ook. Zijn lichaam laag bij de grond houdend sloop hij dus ook voorwaarts, het geurspoor volgend. Als hij pech had was de eekhoorn al in een boom verdwenen en dus ook ervandoor. Hij was niet de beste in bomen klimmen. Met snelle, maar ook voorzichtige, gracieuze passen stapte hij voorwaarts. Uiteindelijk kon hij het roodbruine diertje zien zitten tussen de dennennaalden, druk knagend op een gevallen dennenappel. Die dingen waren waarschijnlijk heerlijk voor die dieren. Zelf wist hij niet goed wat ze er zo lekker aan vonden. Maarja, waarschijnlijk iedereen zijn smaak, zelfs eekhoorns. Hij bleef eventjes stilstaan, maar zette zich toen af tot een grote sprong. De eekhoorn wou ervandoor gaan maar Flamepool was het diertje voor. Zijn klauwen in het roodbruine vachtje begravend, drukte hij het diertje tegen de grond. Het kon geen kant meer op. Nog eventjes keek hij in de angstige kraaloogjes, maar daarna beet hij de eekhoorn de keel door, om hem uit zijn leiden te verlossen. De eekhoorn lag nu levenloos op de grond. Nu had hij in ieder geval iets om naar de prooistapel te brengen. Hij rekte zich eventjes uit en pakte de eekhoorn op.

Weer die Hoogsparren. Hoe kwam ze daar altijd terecht als ze ging jagen? Op de een of andere manier kwam ze daar altijd uit, werkelijk altijd. Terwijl ze er niet eens zo graag kwam. Het was te perfect, te mooi. De zon die gefilterd werd tussen de bladeren, het zachte briesje dat je vacht streelde.. Zelfs het patroon van de takken op de grond leek uitgestippeld te zijn om deze plaats tot een droomachtig iets te maken, een onvergetelijk jachtgebied.. Dewstream haalde haar neus even op toen ze langs het zoveelste perfect gevormde struikje liep. Ze kwam hier om te jagen. Moest de natuur haar nu zo irriteren? Zij was ook niet perfect. Zij was onzeker, was het liefst op zichzelf, werd vroeger gepest. Nee, Dewstream was in haar schulp gekropen en was er nooit meer uitgekomen. Misschien was het tijd dat ze iemand vond die haar kon helpen? Vertel dat het lot maar.
Dewstream schudde alle negatieve gedachten zonder veel succes van zich af. Nu concentreren op de jacht. Al snel kwam de geur van eekhoorn haar neusgaten binnen gedreven. Ook al zo perfect. Prooi was prooi, dus toch maar gaan? Het conflict met zichzelf was vrij snel weer bijgelegd. Prooi bleef eetbaar, dus moest ze het gaan vangen. Geregeld. Haar grijze poten tikten slechts lichtjes tegen de grond toen ze haar weg naar de eekhoorn baande. Vlakbij, hij kon haar niet ruiken.. Ze wilde haar spieren net spannen toen een witte kat uit de bosjes sprong, die naast haar leken te exploderen. Dewstream dook wat ineen, geschrokken. Flamepool! De Thunderclankater beet het eekhoorntje dood. Nog steeds wat geschrokken, maar met een glimlach, stapte ze naar hem toe. 'Mooie vangst! Je was me net voor,' zei ze, nog wat trillerig.

De geur van de vers gedode en gevangen prooi vulde zijn neusgaten, het was warm en verrukkelijk. Het liet hem watertanden en honger krijgen. Vanochtend was hij wakker geworden in zijn nest van het warme zonlicht dat zijn vacht gestreeld had en hem gemaand had op te staan. Zonlicht liet zijn witte vacht soms lijken te gloeien en zijn vlammenkleurige aftekeningen nog vuriger lijken. Alleen zijn ogen, ijsblauw maar toch weer warm en sympathiek, nee, Flamepool was een aparte kater, ook toen hij zijn nest uit kwam en opstond. Hij was in een verstrooide bui geweest en totaal vergeten om wat te eten, hij was meteen op jacht gegaan. Energie had gebrand in zijn poten en het moest eruit, alleen nu had hij er spijt van. Zijn buik begon namelijk te protesteren, te klagen dat hij iets moest eten. En daar stond hij dan, met een eekhoorn tussen zijn kaken die hij niet op mocht eten, dat kostte hem veel zelfbeheersing, maar hij kon het opbrengen. Hij schudde zijn vacht eventjes uit, zand en dennennaalden vielen van zijn vacht af en landden op de grond neer, bijna geruisloos voor zijn oren. Hij spitste ze eventjes, had hij iets gehoord? Ja, een stem, achter hem, de stem was iets trillerig, maar wel verstaanbaar, de stem van een poes, een poes die hem feliciteerde met zijn vangst. Flamepool draaide zich nu dus ook om, om te kijken wie tegen hem gesproken had, hij kon de stem niet echt plaatsen. Hij had deze stem wel eens gehoord, maar hij wist niet waarvan, hij had hem namelijk niet zo heel erg vaak gehoord. Hij keek in twee rood(?)achtige ogen, de ogen van Dewstream. Ze zag er geschrokken uit, was hij langs haar heen geraast in zijn poging de eekhoorn te vangen? Ja natuurlijk, ze had gezegd je was me net voor en ze zat vlak bij de plek waar hij net uit de struiken gesprongen was. Hij legde zijn oren wat achteruit, 'Sorry,' verontschuldigde hij zich. 'Ik wou de prooi niet van je afpakken.. ik had je niet gezien..' Murmelde hij zachtjes, 'Jij mag hem wel mee nemen naar de prooistapel, ik vang wel een andere.' Hij legde de eekhoorn neer en stapte wat naar achter, klaar om door te lopen. Nee, de sociale vaardigheden van Flamepool waren niet echt geweldig.

De kater stamelde wat, alsof ze hem aan wilde vallen om zijn prooi af te pakken. Dewstream fronste een beetje en glimlachte toen weer, waarna ze haar kop schudde. 'Jij hebt hem eerlijk gevangen, dat is echt geen probleem,' stelde ze vast. Hij leek ook een beetje onzeker. Was ze toch niet de enige.. Ze kon zich nog wel herinneren dat hij niet de sociaalste kater van Thunderclan was. Leuk, het had een zekere ironie: onzekere poes ontmoet sociaal onhandige kater. Leuke nieuwe roddel voor de katten die haar niet mochten. Ze moest er nu niet aan denken. Ze was op jacht, verdorie! Nu moest ze zich niet een stuk aan gaan stellen, kom op zeg. Dat was ronduit zielig. Ze vond het wel knap van hem dat hij de zelfbeheersing had om de prooi niet op te eten. Sommige Warriors konden dat echt niet. Zij deed het wel, gewoon om zichzelf ervan te overtuigen dat ze iets kon. Dewstream deed een paar stappen naar voren en schoof de eekhoorn weer naar Flamepool, terwijl ze met haar okerbruine ogen in zijn ijsblauwe ogen keek. 'Ik vang wel een andere,' mauwde ze. Als dat haar ging lukken. Vanochtend was ze vroeg opgestaan, maar had een beetje een zere poot. Spierpijn ofzo? Overbelasting? Het zou wel overgaan. Misschien kon ze Flamepool vragen om samen met haar te gaan jagen. Kon ook. Dan voelde hij zich misschien iets minder schuldig. Als het op dit soort dingen aankwam kreeg ze het altijd wat moeilijk. Hoe formuleerde je zoiets? Dewstream stamelde en aarzelde een beetje. 'Flamepool, zou je met mij willen .. jagen.. ik bedoel, in een team gaat het soms makkelijker en dan is het ook mogelijk om meer in één keer te vangen en het is vaak zo saai alleen..' Dewstreams stem stierf weer weg. Nu had ze haar eerste indruk alweer verpest. Halleluja.

Kestrelwing lag in zijn hol na te denken over Squireflight. Hoe vaak zag hij haar? 1,2 keer in de twee weken? Ja, hij had nauwelijks tijd voor haar vanwege de lange dagen die hij gebruikte voor de jacht. Hij schudde zijn kop en rekte zich uit. Toen liep hij naar de prooistapel en at simpelweg een verhongerde muis. Omdat het geregend had, lagen er overal plassen. Kestrelwing sjokte naar eentje toe en boog zijn kop. Gulzig begon hij te drinken. Toen rende hij in de richting van het Sparrenbos. Vandaag zou hij hier zijn jacht maken. Hij was nauwelijks het bos in gestapt of hij zag overa wat bewegen. Kennelijk was het een mooie dag voor de dieren, want het wemelde van ze. Voor zijn neus schoot een dikke haas weg. Vlug zette kestrelwing zijn achtervolging in. Elke keer als hij toe sloeg, miste hij. Ineens botste hij tegen een poes op."Oeps, sorry Dewstream!" Mompelde hij vlug.

Flamepool keek naar de eekhoorn die nu tussen de dennennaalden lag, levenloos, onnatuurlijk niet bewegend, dood. Het diertje zou nu langzaam koud worden, het zal de smaak niet verbeteren, de vacht van het diertje zat nu al vol zand. Zijn vacht niet, hij was best wel zuinig op zijn vacht, hij hield het zo schoon mogelijk en na de jacht waste hij zich altijd. Zijn vacht was daarom dus ook mooi bleekwit en de vlammende markeringen vielen op. Hij zette eventjes een stap naar achter, zodat hij uit de schaduw was. De zon scheen nu op zijn vacht en verwarmde deze, een heerlijk gevoel. Het liet zijn nu al redelijk vermoeide spieren eventjes ontspannen. Het was namelijk een flinke inspanning om ineens een explosie van energie op te brengen om een prooi te vangen. Maar toch had hij het gedaan. Zijn vacht warmde nu ook lekker op. Hij keek naar Dewstream, benieuwd of ze de eekhoorn mee zou nemen. 'Jij hebt hem eerlijk gevangen, dat is echt geen probleem,' Mauwde Dewstream, alsof ze iets vast stelde. Flamepool boog zijn kop eventjes, 'Oke,' Miauwde hij, redelijk kalmpjes, als ze de eekhoorn niet wou, dan was hij voor hem. Hij pakte de eekhoorn nu dus ook weer op en begroef hem tussen de wortels van een grote dennenboom, zodat hij hem straks mee kon nemen. Het zou niet zo'n slim plan zijn om de hele tijd een eekhoorn mee te zeulen, dat zou alleen maar problemen geven. 'Ik vang wel een andere,' Vervolgde Dewstream, 'Daar heb ik alle vertrouwen in,' Miauwde Flamepool rustig terug en hij keek eventjes naar de lucht, deze was helderblauw, hij zou dus ook nog wel eventjes door kunnen jagen. Het denkende typetje dat hij was, probeerde hij met alles rekening te houden. 'Flamepool, zou je met mij willen .. jagen.. ik bedoel, in een team gaat het soms makkelijker en dan is het ook mogelijk om meer in één keer te vangen en het is vaak zo saai alleen..' Dewstream's stem stierf af. Flamepool keek weer naar haar, die vraag had hij niet verwacht, maarja, wat maakte het ook uit, 'Oke,' Miauwde hij en hij stond weer op uit zijn zittende positie, 'Leid jij?' Vroeg hij haar, het was beter als één iemand leidde, anders kon je problemen krijgen en elkaar in de weg lopen. Plots kwam er een kater uit de struiken, die tegen Dewstream aanbotste, Flamepool trok zijn wenkbrauw op, hij hield niet van druktes, maar onderdrukte de neiging om meteen en onbeleefd weg te lopen, al zat hij er niet ver van af.

{Bedankt Kestrelwing.. nu heb ik mijn post moeten aanpassen terwijl ik er zo lang mee bezig was}

De felle zon zorgde ervoor dat de markeringen op Flamepool's vacht extra duidelijk werden en ook aangaven waarom hij zo genoemd was. Zijn vacht zag er zo wat minder wit uit, wat minder opvallend tussen het gebladerte. Kalmpjes nam hij de eekhoorn terug, gelukkig al wat minder onzeker. Daar kon ze niet zo goed tegen, omdat ze zelf ook onzeker was. Ze had niets tegen katten die wat onzeker deden, ze kreeg er zelf alleen niet meer zelfvertrouwen van. De lucht was helderblauw, zag ze. Weer perfect, perfect voor de jacht. Met z'n tweeën ging makkelijker.. Met Heatpelt samen had ze muizen opgejaagd. Ze hadden er wel vijf gevangen, voordat ze allemaal uit elkaar stoven. Ze was zeer tevreden geweest over die jacht, het was nog gezellig geweest ook en ze had direct wat geleerd over samenwerkingstechnieken. Dewstream knikte opgelucht toen Flamepool haar vraag met 'Oké,' beantwoordde. Ze knikte. 'Is goed, dan gaan we-' De lucht verdween uit haar longen toen ze met een smak tegen de grond viel. Een pijnsteek schoot door haar toch al pijnlijke poot, al was dat niet zo erg. Iemand botste tegen haar op. Ze voelde haar toch al niet zo zonnige humeur wat betrekken. 'Kijk eens uit,' mompelde ze. Ze was al een beetje geschrokken net, nu helemaal! Dewstream likte haar poot even. Nu werd het druk. Geweldig. Daar kon ze al helemaal niet tegen! Een fout ten overstaan van één iemand was al erg genoeg. Dewstream keek weer naar Flamepool en toen even naar degene die haar geramd had. 'Hoi Kestrelwing,' verwaardigde ze zichzelf te zeggen. Die lette ook niet goed op. 'Gaan we?' zei Dewstream toen, tegen Flamepool. Ze wilde even weg van de drukte en had ook geen zin om uren te gaan kletsen. Dan had de jacht al geen zin meer.