I need some advise -open-

Onderwerp: I need some advise -open- za 21 dec 2013 - 17:41

Langzaam sleepte een zwart-witte apprentice zich door de ingang van het camp. Hij was net teruggekeerd van ene jacht en had een bruin konijn dat uit zijn bek bengelde. De jacht was moeilijk geweest en op eerste instantie zou je zeggen dat dat kwam door de tijd van het jaar maar Sharppaw wist wel beter. Bij elke keuze die de kater moet nemen weet hij niet of hij de juiste keuze maakt omdat de kater niet meer wist wie hij was. Bij de geur van muis of iets anders dat hem eraan doet denken komen de gedachten terug van de dag dat zijn moeder hem had vertelt over Wolftail. Zijn hele wereld was in stukken gevallen maar Sharppaw duurde er niet met iemand over te praten. De kater was bang dat de kat waar bij hij zijn hart zou luchten hem zou benoemen als overgevoelig en iemand die overdrijft over alles en Sharppaw wou dat niet. Langzaam legde de kater het bruine konijn op de prooistapel om vervolgens richting de rand van het camp te lopen. Eenmaal daar aangekomen ging de kater zitten en bleef hij stil staren naar zijn poten.

-Open maar liefst alleen warriors of elders sinds dat Sharppaw beter advies opneemt van katten die een rang hoger zijn dan hem en dus niet altijd luistert naar advies van apprentices

_{- Kon het niet laten om met zijn zus te posten :'3

Haar ogen stonden op haar poten gericht, toen er plots een apprentice haast kwam binnengesleept. Die zag het ook niet echt meer zitten, zo te zien. Even bleef ze naar de kater kijken, welke aan de rand van het kamp ging zitten en stil naar zijn poten bleef staren. Rustig bekeek ze hem, de zwart-witte vacht kwam haar bekend voor, maar ze had moeite met hem te herkennen. Na een tijdje schoot het haar te binnen. Sharppaw! Haar... broertje? Ja, haar broertje. Nog even twijfelde ze, maar liep uiteindelijk toch maar naar hem toe. Zacht duwde ze haar neusje even voorzichtig tegen zijn wang, "Alles goed?" vroeg ze voorzichtig en hield haar hoofdje een beetje schuin.}

Terwijl de kater rustig maar verdrietig leek aan de buitenkant was hij binnenin helemaal op hol aan het slaan. Zijn brein probeerde iets logisch te vinden in zijn situatie, of toch iets dat op het moment logisch zou lijken voor de kater. Maar hoe hard zijn brein ook zocht, er kwam maar geen verklaring. Sharppaw was zo diep in gedachte dat hij niet eens merkte hoe twee ogen op hem gericht werden. De kater had het niet door dat er vogels aan het zingen waren, of hij hoorde de wind niet die tussen de bomen waaide, hij hoorde niet eens de pratende katten die hem voorbij liepen. Sharppaw had de hele buitenwereld uitgesloten. En dat bleef zo tot de kater iets zacht tegen zijn wang aan voelde. Direct schrok de kater uit zijn gedachte waker en hief langzaam zijn kop omhoog om te zien wie het was. Zodra de kater oog in oog kwam te staan met een zwart-witte poes wist hij wie het was, Strugglebug. Nadat Sharppaw erachter was gekomen wie zijn andere siblings waren en hij over de shock heen was gekomen had hij altijd rond gekeken om te zien of zijn siblings in de buurt waren. Sharppaw wou weten wie zijn siblings waren dus als ze in de buurt waren bekeek hij ze altijd en nam altijd hun uiterlijk in zich op. Hij had nooit gedurfd om op zijn siblings af te stappen maar had wel zijn best gedaan om zo veel mogelijk over ze te weten te komen. "Alles goed?" Hoorde hij de poes vragen die hij herkende als zijn zus. "Ja alles gaat prima" Maar de kater deed niet eens zijn best om vrolijk te klinken. Hij had daar de energie niet voor. Al Sharppaw's zijn energie werd gestopt in trainen, zijn taken en denken. Zonder het even te merken ontsnapte een lichte zucht Sharppaw's lippen. Sharppaw wist niet of hij de waarheid tegen zijn zus moest zeggen of niet. Aan de ene kant wou hij alles vertellen en om advies vragen maar aan de andere kant was hij bang dat zijn zus hem slap en een aansteller zou vinden en Sharppaw wou dat niet. En hij wou al zeker niet dat de poes dat zou denken bij hun eerste ontmoeten. Even keek de kater weer naar de grond en maakte een beslissing. De kater nam een grote hap lucht en begon te praten: "Het is gewoon..." Maar al snel kaapte de kater zijn stem af en was hij weer bang om te praten.

_{De kater leek te schrikken van haar aanraking en ook zij trok daardoor haar neusje snel weer weg. "Ja alles gaat prima," sprak hij, al klonk het niet echt overtuigend. Het leek alsof hij niet eens de moeite deed om vrolijk te klinken. Misschien was hij gewoon moe, moest ze hem beter met rust laten. Echter deed een zachte zucht haar weer opkijken. Na een grote hap lucht genomen te hebben, begon de kater toen ook weer te praten. "Het is gewoon..." begon hij, maar stopte al snel weer. Even knipperde de poes met haar ogen en kantelde haar hoofdje lichtjes. "Het is gewoon...?" herhaalde ze vragend en keek hem aan. "J..je mag het heus wel zeggen hoor, ik zal niet boos worden ofzo!" miauwde ze toen snel, het gevoel hebbende dat de kater het gewoon niet durfde te zeggen. Ze wou hem heus wel helpen als ze dat kon...}

Al snel viel de gevlekte kater weer stil na zijn poging om te zeggen wat er aan de hand was. Niet dat je het hem eigenlijk kwalijk kon nemen. Sinds dat de kater erachter was gekomen dat Wolftail zijn vader was de kater al zijn contact met zijn vrienden kwijt geraakt. Eigenlijk had hij zelfs maar tegen twee andere katten gepraat sinds die dag. En nu was Sharppaw bang om de reactie van Strugglebug te zien als hij zijn hart luchtte. "Het is gewoon...?" Hoorde hij de poes vragen. Sharppaw wist dat hij verder moest gaan maar hij was gewoon bang. "J..je mag het heus wel zeggen hoor, ik zal niet boos worden ofzo!" Sharppaw keek weer op van de grond en zijn ogen stonden leeg, alsof het laatste beetje leven dat nog in hem was helemaal was weggezogen. "Ik weet het allemaal gewoon niet meer." Bekende de kater. "Het ene moment ga ik bij Shrewstar zitten en nog wat andere katten en dan kom ik erachter dat ik nog twee zussen heb en een broer. Dan een paar dagen later loop ik het camp binnen met mijn eerste zelf gevangen prooi en kom ik erachter dat Wolftail eigenlijk mijn vader is. Ik weet gewoon niet meer wie ik ben." Alle woorden rolde de kater zijn mond uit en de kater vond de wil gewoon niet om het te stoppen. Toen de woorden eindelijk uit zijn mond waren gekomen prikkelde er tranen in de groene ogen van de kater en deed de kater zijn best om ze tegen te houden. "Ik ben gewoon zo in de war." Vervolgde de kater er nog stil achterna. Hij was bang om te zien hoe de poes zou reageren op deze informatie.

_{Sharppaw keek haar weer aan. Zijn lege ogen lieten een siddering over haar rug gaan. Hij zag er zo... doods uit. Niet zoals zij haar broertje wilde zien. "Ik weet het allemaal gewoon niet meer." Bekende de kater en direct spitste de poes haar oortjes, "Het ene moment ga ik bij Shrewstar zitten en nog wat andere katten en dan kom ik erachter dat ik nog twee zussen heb en een broer. Dan een paar dagen later loop ik het camp binnen met mijn eerste zelf gevangen prooi en kom ik erachter dat Wolftail eigenlijk mijn vader is. Ik weet gewoon niet meer wie ik ben." Ze zag dat zijn ogen een beetje waterig werden. "Ik ben gewoon zo in de war," vervolgde hij stil. Zacht drukte ze haar neusje tegen zijn wang. Zij had het altijd al geweten dat Wolftail zijn vader was. Shrew had het haar verteld, toen ze ruzie hadden. Ze was ze nooit echt komen opzoeken. Deels omdat ze hen niet wou zien uit haat voor haar moeder, maar vooral omdat ze niet goed wist hoe ze moest reageren op hen. "Jij bent jij" miauwde ze zacht, "Wie je familie is kan daar geen enkele verandering in brengen, toch? D-Daarbij ik zal er altijd voor je zijn, als je me nodig hebt. Ik weet hoe het is om over je familie te twijfelen. A-Al was het bij mij in iets andere zin..." Ze had hen gehaat, die ouders van haar. Maar dat was nu wel zo goed als over. Ze wist gewoon dat ze niet zonder hen kon. In de tijd van de ruzie daarentegen, was ze er zeker van geweest de toen nog Shrewleap nooit meer moeder te noemen. Daar moest ze nu toch niet aan denken!}

Met waterige ogen keek de kater weer naar de grond. Sharppaw wist niet hoe de poes naast hem zou reageren en was bang. Bang dat de poes weg zou gaan en nooit meer tegen hem zou praten. Bang dat hij nog een familielid kwijt zou raken. Maar tot zijn verbazing voelde hij voor de tweede keer die dag hoe de poes haar neus tegen zijn wang aan duwde. "Jij bent jij" Miauwde zijn zus zacht. Sharppaw wist dat dat eigenlijk wel klopte maar zijn brein bleef herhalen dat het veel moeilijker was. "Wie je familie is kan daar geen enkele verandering in brengen, toch? D-Daarbij ik zal er altijd voor je zijn, als je me nodig hebt. Ik weet hoe het is om over je familie te twijfelen. A-Al was het bij mij in iets andere zin..." Na die woorden kwam er een vragende blik in zijn ogen. Er was zelfs een beetje nieuwsgierigheid te bekennen en dat was een gevoel dat de kater dacht niet meer in zich te hebben. Maar Sharppaw had gehoord hoe de poes had blijven haperen bij de laatste 2 zinnen dus trok hij de conclusie dat de poes er moeite mee had en het waarschijnlijk ook niet wou uitleggen. Zo snel mogelijk probeerde de kater zijn nieuwsgierigheid te onderdrukken en hoopte zo ook al zijn vragen te laten verdwijnen. Vervolgens bleef de kater even stil en herhaalde hij de dingen die zijn zus tot nu toe had gezegd in zijn hoofd. "Bedankt." Besloot de kater toen maar te zeggen. Sharppaw wist nog niet goed wat hij met al haar woorden moest maar het had hem goed gedaan om zijn hart te luchten, ook al wist de kater dat hij nog een lange weg te gaan had om zich weer goed te gaan voelen.

Onderwerp: Re: I need some advise -open-