>We lived in a fairytale world< [Open]

We lived in a fairytale world.

But then came the bad witch.

And everyone died.
The end.

Not yet....

Hongerig kwam Ratpaw het camp in. Op magische wijze had ze zonet twee vogels kunnen vangen en op magische wijze was daarna alles verdwenen. Dus moest Ratpaw het met een vink en een ekster doen. Bovendien...Ze had honger. Niet al te ontevreden met haar vangst trippelde ze vlug naar de Elders toe en legde met een knik de twee vangsten neer. Voordat een van hun iets kon zeggen was ze alweer weg. Haar maag begon inmiddels samen te trekken. Ze snapte die code niet altijd. Ze moest toch ook eten? Waarom moest ze eerst met een lege maag gaan jagen? Ratpaw's humeur werd er niet beter op en grimmig stapte ze naar de prooistapel. Daar pakte ze zo hard en vlug een kraai vanaf, dat het zo ongeveer in elkaar stortte. Ratpaw keek wat beschaamd achterom, maar haalde toen haar schouders op. Kon haar dat wat schelen. Met de kraai plofte ze neer, haar sikkeneurige kop keek even rond en toen begon ze te eten. ''Nom nom nom''deed ze en ze kauwde met haar bek open. Misschien was ze een beetje...um, boos? Ratpaw schudde haar hoofd bij die gedachte. Waarom zal ze boos zijn? Omdat Ashdrizzle niet met haar trainde? Omdat hij verwarrende dingen deed en ze hem bijna nooit meer zag? Wel nee... Omdat Shrewstar in staat was om de Windclan aan te vallen? Wel nee... Waarom zal ze boos zijn op haar mentor en Leader. Ratpaw scheurde de kraai aan stukken... ZE WAS NIET BOOS. Ashdrizzle zocht het maar uit. Net als Shrewstar. Wou Ashdrizzle haar niet trainen? Had hij het te druk? Wel, niet haar probleem! Shrewstar mocht gerust de Windclan aanvallen. Ook niet Ratpaw's probleem. Ratpaw had inmiddels de kraai verscheurd en een diepe plas bloed was ontstaan. Het vloeide tussen Ratpaw's poten door, zodat die rood werden. Ze merkte niks. Ook niet dat ze genaderd werd. Pas toen de poes de aanwezigheid van een andere voelde draaide ze zich nors om. ''Ja?!'' Riep ze luid en geïrriteerd naar de andere. Ze voelde geen spijt van haar uitval...Moest die kat haar maar niet storen. Bijna snuivend als een stier wachtte ze ongeduldig af.

-Open...If you dare-

Hij had stilletjes gewacht totdat ze zon aardig hoog stond en hij er zeker van kon zijn dat hij zo min mogelijk katten zou tegenkomen. Hij wist nog steeds niet goed of hij wel met Snowy om kon blijven gaan, want Thrushdive aaste duidelijk op meer. Misschien.. had ze al gekozen? De grijze kater slikte wat moeizaam en schudde die gedachte uit zijn kop. Maar dat deed Snowy niet, maar als ze dan gelukkiger zou zijn, dan kon hij daar wel mee leven. Of niet. Voorzichtig verliet de Warrior de Den en hield zich schuil in de schaduwen, maar een plotselinge snauw deed hem bevriezen. Het verbaasde hem ook dat de geïrriteerde toon van Ratpaw afwezig was. De Warrior drukte zijn oren meteen tegen zijn kop en dwaalde met zijn blauwe ogen af naar de grond. Hij had het te druK gehad met zijn eigen leven, dat hij de trainingen van Ratpaw had laten uitlopen. Ashdrizzle schuifelde naar de Apprentice toe en wierp haar een schuldbewuste blik toe. "Sorry.." Mompelde hij in een zucht.

Tot haar verbazing was het Ashdrizzle en even voelde Ratpaw een steek van spijt. Eventjes maar...De Warrior schuifelde naar haar toe en Ratpaw keek de andere kant op. "Sorry.." klonk het als in een zucht. Verbaasd keek Ratpaw op en draaide zich om. Haar gezicht was enkel verbaasd, maar het werd al snel donker in haar ogen. Sorry...Hij was er nooit en dan kwam hij met dat aan zetten. Woedend keek ze hem aan en ze stond op. Haar grijze vacht stond inmiddels overeind en ze vergat eventjes dat ze respect moest hebben. ''VERDWIJN!'' schreeuwde ze tegen de kater, hij mocht weg hoor! Ze had hem toch niet meer nodig... ''Ik kan het alleen af...Jij wilt blijkbaar geen trainingen geven''ze hijgde de woorden uit, ''Te druk met je eigen leventje?'' deze woorden siste ze, vals bijna. Het kon haar niks schelen. Ze hijgde nog na en keek Ashdrizzle woedend aan. Toen kalmeerde ze plots en ging zitten, een traan gleed over haar wang, ''Ga weg''. De woorden klonken als een zweepslag uit haar mond en ze wendde zich af van de kater. Ratpaw staarde enkel naar de resten van het konijn en wachtte tot de kater ging vertrekken. Een tweede traan volgde.

Toen hij het waagde om op te kijken, zag hij geen zachte blik. Nee, dat had hij niet moeten verwachten. ''VERDWIJN!'' Werd er naar hem geschreeuwd en de kater sprong overeind, maar begroef zijn poten in de aarde en keek Ratpaw in haar ogen aan. Zo snel liet hij zich niet wegjagen en al helemaal niet door een Apprentice. ''Ik kan het alleen af...Jij wilt blijkbaar geen trainingen geven'' Hij snoof, die woorden hadden zijn mond nooit verlaten en waren niet eens in hem opgekomen. Maar hoe kon ze haar daar nou de schuld van geven? Hij was tenslotte niet komen opdagen omdat hij zijn eigen leven niet eens op de rails kon houden. ''Te druk met je eigen leventje?'' Hij wendde zijn kop af, alsof ze net met een klauw langs zijn wang was gegaan. ''Ga weg'' Deze woorden kwamen er rustiger uit, maar deden hem geen plezier. Zo koppig als een ezel bleef hij staan en keek Ratpaw vol medelijden aan toen hij een traan langs haar wang zag glijden. "Nee." Mompelde hij en merkte dat zijn stem was gedaald in volume, maar de koppigheid scheen in zijn ogen. "Zo laat ik je niet achter."Hij verroerde geen enkele spier, ging niet van haar af, maar kwam ook niet dichterbij. Zijn eerste echte uitdaging als een Warrior, zo voelde het wel. "Je moet begrijpen dat je gelijk had door naar me te schreeuwen. Ik verdien deze naam net zo min als een Clanverrader." Prevelde hij vervolgens en hervond zijn gewoonlijke toon weer. "Ik vraag je alleen om een extra kans, maar als je mij niet meer als Mentor wilt, mag je gerust naar Shrewstar stappen voor een nieuwe. Misschien.. misschien dat je dat ook meer goed zult doen."

"Nee" klonk het antwoord en Ratpaw merkte dat Ashdrizzle volume was veranderd. Woedend keek ze naar beneden, haar poten klauwde zich in het mulle zand. Een diepe grom verliet haar keel. "Zo laat ik je niet achter" klonk het. Ratpaw kromp ineen,de woede was omgeslagen in verdriet en zenuwen. Haar mentor sprak verder,"Je moet begrijpen dat je gelijk had door naar me te schreeuwen. Ik verdien deze naam net zo min als een Clanverrader" Ratpaw bromde en schoof een stukje op. "Ik vraag je alleenlijk om een extra kans, maar als je mij niet meer als Mentor wilt, mag je gerust naar Shrewstar stappen voor een nieuwe. Misschien... misschien km dat je dat ook meer goed zult doen" hij zweeg. Rataplan keek opzij, de woede was verdwenen uit haar ogen, maar niet uit haar hoofd. Zou ze hem nog een kans geven? Kon ze op hem rekenen of liet hij haar toch in de steek? "Geef me een reden" fluisterde ze, bijna wanhopig. "Eentje maar en dan zal ik die kans geven" tegelijk schoot door haar hoofd de vraag waarom ze dit deed, waarom was ze zo week?

Natuurlijk zou hij Ratpaw niet plots weer helemaal vrolijk maken, dat zou geen enkele kat zomaar kunnen. Maar hij was al tevreden toen haar blik wat minder boos bleek te zijn, maar ja, dit kon ook gewoon schijn zijn. "Geef me een reden" Vroeg ze en Ashdrizzle legde zijn oren weer wat schuldbewust in zijn nek. "Eentje maar en dan zal ik die kans geven" En nu..? Wat moest hij nu zeggen dan? Hij bleef even stil, terwijl zijn blauwe ogen naar de grond werden gericht, alsof hij daar naar antwoorden zocht. "Ik denk.. dat ik, als je me nu verlaat als Apprentice, het nooit meer goed zal kunnen doen. Een eerste Apprentice moet met de beste aanpak worden behandeld en ik heb dit duidelijk laten liggen. Deze kans kan dit misschien doen wegvagen en dan.. misschien helpt het mij gelijk ook in deze tijd."

Onderwerp: Re: >We lived in a fairytale world< [Open]