Unholy ground [Open]

Zo snel als ze was schoot ze langs de bomen heen achter een eekhoorn was, domme eekhoorn, dat beest had allang een boom in kunnen schieten. Maar dat deed die niet. De eekhoorn was te ver weg voor haar om het dier met een sprong te vangen. Ze sprong op een rots en zette af met haar achterpoten waar door ze nu wel een stuk dichter bij het dier was. Ze zette weer af met haar achterpoten en sprong, maar de eekhoorn schoot tussen de speleten ven grote rotsen door.Ze knalde met haar voor hoofd tegen de rots aan... "Auw..." siste ze gefrustreerd. Ze ging recht op zitten en schudde met haar kop. Gemiste vangst, jammer. Het zou al snel kouder gaan worden, dus het prooi wat te vangen viel, was kostbaar. En dan was er ook nog een stelende roofvogel die hun muizen zo lekker vond. Ze wierp een blik op de lucht, nu was hij er niet. "Mousebrain..." murmelde ze waarna ze zich om draaide. Ze besefte al snel dat ze bij Snakerocks was. Niet één van haar favoriete plekjes, en het meest gevaarlijke plek in Thunderclan territorium.

Raindance schrok op toen ze een eekhoorn voorbijzag vliegen, gevolgd door een kat. Ze keek de twee achterna en zag hoe ze zigzaggend tussen de bomen verdwenen. Raindance stond op en liet haar wasbeurt voor wat het was en volgde de twee op een galopje. Waarom wist ze niet. De eekhoorn leek niet van plan te zijn om in een boom te klimmen. Inmiddels waren de twee al bij de Snake Rocks. Raindance remde af en keek toe, van een afstandje zag ze maar vaag wat er gebeurde. Wel zag ze dat de poes tegen de rots aan knalde, wat haar op zich best wel pijnlijk leek. Raindance sprong eventjes twijfelend heen en weer op haar poten en ging toen toch maar even kijken. "Um..."-Ze liep naar de poes toe "Gaat het?". Inmiddels herkende ze de poes. Brightspots. "Please, zeg ja!". Dan kon ze weer weg. Waarom was ze de twee dan ook achterna gegaan?

Ze voelde een koude rilling door haar ruggengraat heen glijden. Als ze ergens een hekel aan had dan was het Snakerocks. "Um..."-Hoorde ze van een afstandje gevolgd door dichterbij; "Gaat het?" Er was een clan genoot, een poes, op haar afgekomen die ze ook wel kende als Raindance. Ze schudde met haar kop om alles even helder te maken. De klap deed pijn, en ze voelde zich licht versuft. "Oh, ja, het gaat prima," miauwde ze, enkel merkte ze dat er een gefrustreerde toon in zat, en het er ook nog al bits uit kwam. Ze wiebelde beschaamd het haar oortjes. "Sorry..." murmelde ze zacht.

Dit had Brightspots nog nooit gehad. Dat een kat voor háár terug deinsde. En goed voelde het niet. "Geeft niks,"[/b] fluisterde Raindance terug. Brightspots glimlachte schuldbewust. [i]"Hoe gaat het, in het algemeen?" Brightspots glimlachte. "Stukken beter nu ik warrior ben, nu ik eindelijk mijn apprentice leventje achter me heb kunnen laten," al volgde haar nog genoeg uit het verleden. Darkfire, de dood van haar moeder, Moonstripe, de gebeurtenis vlak voor haar warrior schap... de dood van Bluestar en de aanval van de honden. "Met jou..?" Vroeg ze terug.

Ze kon zien aan Raindance dat ze zich niet gemakkelijk voelde. "G-Goed." Brightspots forceerde een glimlach, en voelde zich schuldig en eigenlijk niet meer op haar gemak. Brightspots hoorde toen in eens een schreeuw. Haar haren vlogen angstig overeind, het was een angst kreet. Wat was er gebeurd? "W-wat…" klonk haar bibberende stem. Ze haalde diep adem en forceerde zich zelf rustig te blijven. Stay calm… I know you can do that… was het stemmetje in haar hoofd die haar door vele moons heen had geholpen. "Euhmm.. Hallo.. Die schreeuw, dat was ik net.. Sorry." Ze stond op en keek naar de zwarte kater, ook wel bekend als Battleclaw. Ze wou haar bek open doen om te vragen wat er gebeurd was, maar Raindance was haar voor. "Wat is er dan gebeurd?" Brightspots keek de kater bezorgd aan met haar diep geel/groene ogen. Brightspots merkte ook dat haar vacht nog steeds overeind stond. Ze dwong zich zelf nog iets kalmer te worden. "Euh.. Ik struikelde over een tak, maar ik dacht dat het een slang was." Brightspots zag hoe de kater zijn schouders op haalde. Ondertussen had hij haar wel gigantisch de angst aan gejaagd. Dat hoorde bij haar stressstoornissen, ze was flink getraumatiseerd vroeger. En daar had ze stressstoornissen aan over gehouden."Je weet het hier maar nooit, op de Snakerocks. Ik snap uberhaupt niet waarom we hier zijn." Brightspots keek hem aan. "Tsja, ik was aan het jagen, en mijn prooi die ik niet te pakken heb kunnen krijgen leidde me hier naar toe," miauwde ze. Ze glimlachte onzeker.