hanging around

Het was een gewone normale dag voor Ravenpaw. Hij was wakker geworden, had wat gegeten en had rondgehangen in het kamp. Dat was eigenlijk wat hij nog steeds aan het doen was. Want hij verveelde zich enorm. Hij zat nu naar de bladeren te kijken die aan de bomen hingen. Wind blies er soms zachtjes door heen en het jonge katertje was helemaal in gedachte verzonken.
Alles was nog nieuw voor hem, aangezien dit zijn eerste keer was voor alles. Hij kon niet wachten tot er sneeuw lag. Tenminste, voor zover hij hoorde was sneeuw wel leuk iets om mee te spelen. Hij was benieuwd. Ravenpaw keek eventjes recht voor zich uit. Hij had al een tijdje niet getraind met Shrewstar, maar dat kwam ook omdat alles nu druk was binnen de clan, dus hij vermaakte zichzelf maar een beetje. Misschien dat er nog iemand was die samen met hem iets wou gaan doen? Of iemand waar hij mee kon spelen?

[& Whitepaw]

Langzaam opende twee amberkleurige ogen om zich nog een dag aan de wereld te vertonen. De poes waarbij de ogen hoorde was net wakker geworden van een klein dutje nadat ze al haar taken had uitgevoerd. Langzaam maar soepel hief de sneeuwwitte apprentice zich op haar benen om vervolgens haar ledematen te strekken. En ondanks het feit dat ze net had geslapen voelde haar spieren alsof ze nooit stil hebben gelegen. Wat eigenlijk best goed was sinds de poes er niet echt van hield als haar benen en spieren nog sliepen en zij niet. Rustig draaide de poes haar kop naar haar rug toe om te zien hoe erg haar vacht eruit zou zien. En tot haar plezier viel het goed mee. Even ging de poes weer zitten om haar vacht snel maar toch mooi te verzorgen. En toen de poes klaar was was ze weer beeldschoon zoals altijd. Whitepaw kreeg dan ook vaak complimenten van katers over hoe mooi ze was sinds ze dun was maar toch niet te mager en haar bouw flexibel en lenig was. Daarnaast sloot haar witte vacht mooi op haar lichaam en was er altijd die mooie glinster in haar ogen. Maar in tegenstelling tot veel poezen die zo veel complimenten leuk vonden ergerde Whitepaw zich soms aan al de katers. Ze waren nooit origineel en kwamen altijd aan met hetzelfde compliment 'Wat heb je een zoete stem' of 'wat glanst je vacht mooi vandaag'. Begrijp haar niet verkeert een compliment is leuk maar Whitepaw zou wel eens een kater willen ontmoeten die origineel was en haar niet zo breekbaar zou beschouwen. Langzaam hief de witte poes zich weer op haar vier poten en begon richting de uitgang van de apprenticeden te lopen. Op de weg naar buiten deed de poes haar best om niet op staarten te stappen van apprentices die aan het rusten waren na hun trainen en met haar flexibele lichaam was dat geen probleem. Eenmaal buiten de apprenticeden liep de poes recht op de prooistapel om even wat te eten te pakken. Op haar weg daarheen voelde ze hoe verschillende ogen op haar gericht waren en keek ze naar een paar apprentice katers die naar haar keken. Even liet ze haar glimlach zien aan de katers waardoor ze snel wegkeken. Blij dat ze haar niet meer aanstaarde liep de poes verder om haar lunch op te halen ook al kon ze het voelen hoe de katers haar soms even aankeken maar niet zo lang dat ze weer gesnapt zouden worden. Op het begin vond de poes het ongemakkelijk dat heel veel katten naar haar staarde maar ondertussen was ze er al aan gewend geworden en was ze ontspannen ook al werd ze bekeken. Eenmaal aangekomen bij de prooistapel pakte de poes een grijze muis en liep richting de wand van het camp om daar van haar lunch te gaan genieten.

-sorry als het lang is, heb gewoon al heel lang niet meer met White gepost en heb best veel inspiratie met haar ^-^

Ravenpaw had de witte poes gezien die eten van de prooistapel pakte en naar een plekje was gelopen. Hij zat zich alleen nog te bedenken of hij erheen ging. Hij had zijn eten al opgegeten en nu zat hij maar een beetje voor zich uit te staren. Ravenpaw stond toen maar op en liep erheen. Een gesprekje aanknopen kon geen kwaad toch?
"Hey, alles goed? Is het lekker?" vroeg hij maar aan haar. Ze had een muis voor zich liggen. Raven ging bij haar zitten. "Je bent me nog nooit eerder opgevallen in de clan." Oeps, dat klonk misschien een beetje stom. Een beetje heel stom. Jeetje. Dat had hij niet moeten zeggen. "Daar bedoel ik niks mee hoor!" Maar snel wat erachter aan zeggen.

- sorry dat mijn posts zo kort zijn, ik ben een beetje inspiratieloos :'D -

Langzaam vermaalde een stuk muis zich tussen de kaken van een witte poes. Whitepaw had net haar eerste hap muis genomen en was er nu rustig op aan het kauwen. Het vlees smaakte mals, alsof het vandaag was gevangen en Whitepaw was blij dat haar willekeurige keuze van vlees nog vers was. Ze had gisteren namelijk een wat oudere prooi gegeten en was die smaak nog steeds niet kwijt. Rustig bleef de poes bijten op het stuk vlees tot er een zwarte kater op haar afstapte. "Hey, alles goed? Is het lekker?" Hoorde ze de kater aan haar vragen voor hij bij haar ging zitten. Rustig vermaalde de poes het vlees nog wat meer voor ze haar hap doorslikte en antwoordde. "Best wel." Sprak de poes met haar ,bekend onder de apprentice kater's, zoete stem. "Je bent me nog nooit eerder opgevallen in de clan." Hoorde ze de kater toen zeggen. Maar nog voor Whitepaw kon antwoorden voelde ze hoe verschillende ogen op hun gericht waren en ze wist dat dat zo was omdat zij bij hun zat en ze tegen een kater sprak, wat ze eigenlijk niet al te vaak deed. Of, nou ja ze sprak wel vaak et katers die op haar afkwamen maar ze gunde deze kater at meer aandacht omdat hij 1 van de katten was die niet naar haar toe kwam lopen en direct een compliment gaf. Rustig draaide de poes haar hoofd naar een groep katers die hun aankeek. Het was een andere groep van daarnet en ook nog eens een grotere. En terwijl de poes haar blik op de groep katers richtte hoorde ze de zwarte kater voor zich weer spreken en het was duidelijk dat hij zijn woorden probeerde beter te praten. "Daar bedoel ik niks mee hoor!" Whitepaw wou antwoorden maar eerst wou ze dat de katers die hun aanstaarden zouden stoppen of toch minderen met staren dus glimlachte ze naar ze en knipoogde ze er nog achter. Al snel zag ze hoe hun koppen weg draaide met een duidelijke bloos op hun wangen. Zodra Whitepaw dat had gedaan draaide ze zich weer naar de zwarte kater. "Je hebt geen idee hoe leuk het is om dat eens iemand te ontmoeten die me niet kent." Antwoordde de poes en het was duidelijk dat ze eerlijk was en zijn woorden van eerder helemaal niet erg vond.

"Best wel." Hij grijnsde. Mooi dat het haar goed smaakte. Raven merkte langzaam maar zeker dat er meerdere katers hun kant op keken. Was er iets aan de hand? Lag het aan hem? Of aan haar? Hij probeerde zich er maar niks van aan te trekken. Ravenpaw kon duidelijk zien dat de katers een beetje blozend weg keken toen de poes hun een glimlach en een knipoog gaf. Iets waar hij wel om kon lachen. De sukkels waren zo overduidelijk.
"Je hebt geen idee hoe leuk het is om dat eens iemand te ontmoeten die me niet kent." zei ze toen tegen hem. "Ik merk het. Je hebt het wel goed wat katers betreft." grijnsde hij naar haar. Hij deed niet echt zo. Als je iemand echt zo mooi of leuk vond moest je niet als een idioot gaat zitten staren en giechelen. Ze leken zelf wel poezen. "Je kan niet eens rustig eten." Ravenpaw wikkelde zijn staart om zijn poten heen. Gewoon praten met iemand was toch niet zo moeilijk?

"Ik merk het. Je hebt het wel goed wat katers betreft." Hoorde ze de zwarte kater zeggen. Whitepaw glimlachte "Bedankt." Na dat bukte de poes haar hoofdje weer over haar maaltijd om nog een stuk muizenvlees tussen haar kaken te nemen en vervolgens weer recht te gaan zitten. Rustig begon ze erop te kauwen. De sap dat uit het vlees kwam smaakte heerlijk en als het mogelijk was zou je kunnen zeggen dat het vlees zogezegd op haar tong kon smelten. "Je kan niet eens rustig eten." Na de woorden van de kater hief de poes haar schouders op en zodra ze het stuk vlees had doorgeslikt begon ze weer te spreken. "Ik ben het ondertussen al gewend maar het zou wel eens leuk zijn om wat te doen zonder dat bijna alle katers van de apprenticeden je aanstaren. Ik heb niet eens een veste plek om te slapen omdat zo veel katers hun nest steeds dichter bij de mijne zette. Om de zo veel dagen moet ik altijd weer veranderen van plaats om rustig te slapen." Whitepaw was blij dat deze kater anders was dan de anderen en gewoon met haar praatte. De poes kreeg zelfs een warm gevoel vanbinnen...van blijdschap? Ja waarschijnlijk blijdschap sinds dit 1 van de eerste katers is die normaal tegen haar deed.

-Ik heb geen idee waarheen ik naartoe aan het gaan ben met Whitepaw en hoe ze zich voelt xd