{Geboortetopic} This was an accident...

_{This was an accident
Not the kind where sirens sound
Never even noticed
We're suddenly crumbling}

De blauwgrijze met wit gekleurde poes had haar priemende, geelgekleurde ogen gesloten en had haar staart om haar dikke buik gekruld. In tegenstelling tot wat vroeger mogelijk was, kon ze de punt ervan niet meer op haar neusje leggen. Niet met het zware gewicht wat in haar groeide. De zwarte bladzijde uit haar leven. De kittens van Smoketear. Ze wilde ze niet, het liefst zou ze ze gewoon weg willen toveren, maar het kon niet. Ze zouden hoe dan ook komen en hoe graag ze ook eigenlijk van ze af wilde, ze kon het niet opbrengen om ze te proberen te vermoorden in haar buik. Ze wist ook uberhaupt niet hoe. Het had wel eens door haar gedachten gespeeld, maar ze wist zeker dat de clan er ook niet blij mee zou zijn. Ze stond schaakmat op dit vlak.

_{Tell me how you've never felt
Delicate or innocent
Do you still have doubts that
Us having faith makes any sense}

Katten hadden haar vaak gezegd dat ze wreed was in haar gedachten richting haar nieuwe kittens, maar ze kon er niks aan doen. Ze waren niet gewenst, ze waren enkel een symbool van haar hopeloze liefde voor Smoketear. De hopeloze liefde die ondertussen niet meer bestond. Hij had haar laten vallen, meteen eigenlijk. Hij had haar aangehaald, getroost, zwanger gemaakt en daarna haar laten vallen als een baksteen. Het voelde oneerlijk en het idee alleen al liet haar weer neerdalen in zwarte bladzijden van depressie. Ze opende haar ogen weer en staarde wat leegjes voor zich uit. Het leven was eenzaam in de nursery. Er kwam bijna nooit iemand langs en veel queens en kittens waren er op dit moment niet. Niet dat er op dit moment veel katten bij haar langs wilden komen. Over het algemeen had Ashlily namelijk een pesthumeur. Ze kon het niet helpen. Ze was haar vertrouwen in de wereld verloren.

_{Tell me nothing ever counts
Lashing out or breaking down
Still somebody loses 'cause
There's no way to turn around}

Een plotselinge pijnscheut schoot door haar buik heen en liet haar naar adem happen. Nee, nee, het moment was eindelijk daar, maar ze wilde het nog zo graag uitstellen. Ze wilde geen kittens, ze wilde geen moeder worden. Algehele paniek begon haar lichaam te overmeesteren en zette haar bloed in vuur en vlam. Alle paniek verzamelde zich in haar keel en kwam naar buiten in één wanhopige kreet, een kreet om hulp. Ze kon dit niet, ze kon dit niet! Oh Starclan, liet iemand haar helpen... Ze kermde en begroef haar klauwen in de grond terwijl een nieuwe wee haar overspoelde.

{Open voor medicine cats, warriors, queens, whoever wants to help her xD}

_{Tell me how you never felt
Delicate or innocent
Never felt so lonely I
Wish that you could show me love}

Whippaw liep richting het kamp van haar Clan, in haar bek droeg ze enkele bladeren. Haar lange staart zwiepte vrolijk heen en weer bij elke stap. Net toen ze het kamp binnen kwam, hoorde ze een queen schreeuwen. Tenminste, het was een vrouwelijke stem en hij kwam uit de nursery, dus het moest wel een queen zijn. Het was geen boze schreeuw, maar een kreet om hulp. Meteen liet Whippaw haar kruiden vallen en snelde naar de nursery toe. Toen ze er was, zag ze Ashlily met haar klauwen in de grond en met paniekerige ogen. Het duurde enkele seconden voordat Whippaw doorhad wat er aan de hand was, de blauwgrijs met witte queen ging bevallen! "Wacht even!" miauwde ze haastig en rende naar de medicine cat's den toe. Toen ze terugkwam had ze wat borage en poppy seeds bij zich. "Hier, dit zal de pijn verminderen." miauwde ze en gaf Ashlily de poppy seeds. Whippaw zelf wist niet helemaal wat ze moest doen en of ze het goed deed, dit was de eerste keer dat ze hielp bij een bevalling en ze was niet bepaald lang de apprentice van de medicine cat.

De poes klauwde met haar doornscherpe nagels in harde aarde van de vloer van de nursery. Ze voelde zich hier absoluut niet goed bij en de pijn maakte haar misselijk. Alles door die misselijke Smoketear. Al vlug verscheen de medicine cat apprentice met wat kruiden. Eerst snoof Ashlily er wantrouwig aan, maar een nieuwe wee dwong haar ertoe dat ze al heel erg vlug het kruid opslokte. Het werkte natuurlijk niet onmiddellijk, maar het ging geleidelijk wel iets beter. Uiteindelijk begon ze met persen, kermend en jammerend van de pijn. Natuurlijk had Ashlily ook altijd wel een gevoel voor drama gehad, maar het was zeker niet prettig. Uiteindelijk lag de eerste kitten er en snuffelde ze er wat wantrouwig aan. Voorzichtig beet ze de vlies waarin de kitten gehuld was door en likte ze het droog. Nog steeds was ze niet blij me de kitten, maar het was net een kopietje van haarzelf... Met een zucht likte ze het droog en dirigeerde ze het naar haar buik. "Skunkkit.." Mompelde ze zachtjes. Smoketear, zelfs al was hij niet zwaargewond, zou geen invloed krijgen op de namen. Nee, geen denken aan.

Ze had maar enkele hartslagen respijt toen de volgende wee kwam. Het duurde dan ook niet lang tot er een tweede bundeltje op de grond van de nursery lag. Wat wantrouwend opende ze het vlies en likte ze het droog. Maar hierna openden haar ogen zich wijd in furie en schoof ze de kitten ruw weg met haar neus, een lichte grauw uitstotende. "Haal dat misbaksel uit mijn buurt!" Grauwde ze, bijna hysterisch. "Haal.. haal dat ding hier zo ver mogelijk bij me vandaan!" Het was net zijn vader... Net zo'n ongelukkig misbaksel. "Smokekit zal je heten... Zodat je altijd zal weten wie dat misbaksel van een vader van je is.." Grauwde ze het kittentje toe, maar ze maakte nog steeds geen enkele beweging om het te verwarmen of schoon te likken. Ze draaide zich van de pasgeboren kitten af. "Doe er maar mee wat je wilt, ik hoef het niet." Bromde ze, waarna ze Skunkkit nog een lik gaf, uitgeput.

{Oi Ashlily.. Je bent wreed...D: }

De grijze kater had een tijdje geleden Whippaw de nursery in zien gaan, en de kattin was nog altijd niet terug. Hij dacht even aan zijn vader, maar schudde deze gedachte maar weer weg. Hij nam nog een aantal happen van zijn verse vis en zorgde dat er alleen nog wat kleine graatjes overbleven. Nu Whippaw nog altijd niet terug was werd hij nieuwsgierig, aangezien Ashlily op het punt stond om kittens te krijgen en dat zouden zijn halfbroertjes of zusjes worden. Hij duwde zijn kop door de ingang van de nursery heen en kon nog net opvangen wat daarbinnen allemaal werd gezegd. "Haal.. haal dat ding hier zo ver mogelijk bij me vandaan!" Bravesoul fronste even en keek hoe de kattin een evenbeeld van hem, zijn vader, Stormstar of hoe je het maar wilde bekijken, van zich afduwde. De andere kitten, die echter wel bij zijn moeder mocht liggen, leek erg op Ashlily zelf. "Smokekit zal je heten... Zodat je altijd zal weten wie dat misbaksel van een vader van je is.." Grauwde ze de kitten toen toe. "Doe er maar mee wat je wilt, ik hoef het niet." Snauwde Ashlily en draaide zich van de kitten weg. Bravesoul stond in een wip naast Whippaw en keek met vuurspuwende ogen naar de jonge Queen. "Doe niet zo gek, je kan hem toch niet verstoten op uiterlijk?" Hij kneep zijn ogen wat samen en begon toen zelf met het wassen van zijn halfbroertje: Smokekit. Nee, niemand zou zijn familie pijn doen, en als Ashlily deze kitten echt aan zijn lot overliet, zou deze de koude wind die Bladval met zich meebracht niet overleven.

Zijn pootjes gingen langzaam heen en weer. Het was zo lekker rustig hier, lekker warm en comfortabel. Dit bleef zo tot een paar seconden geleden ineens alles onrustig werd. Er was wel is wat beweging geweest, maar nog nooit zo erg als nu. Voordat de kleine het doorhad knepen ineens de wanden samen en werd hij richting een gat geduwd. Iets kouds raakte hem en hij vond het maar niks. Met het kleine beetje kracht dat hij had probeerde hij zich te verzetten, maar het maakte niks uit. Even later lag hij helemaal in de kou. Hij voelde hoe iets dichtbij hem kwam en toen brak het vlies dat om hem heen zat. Even rilde hij en begon hij te mauwen, hij wou hier helemaal niet zijn! Hij probeerde de weg terug te zoeken naar de warmte, maar kon het niet vinden. Een tong schraapte over zijn kleine zwart witte lichaampje terwijl hij langzaam richting de buik van zijn moeder werd geduwd. Hij voelde de tepel en begon er meteen aan te zuigen. De melk was warm en dat moest dan maar even genoeg zijn. Tevreden met zijn plekje bleef hij zuigen en merkte hij helemaal niet op wat er met zijn broertje gebeurde, of dat hij nog een ander broertje had. Zijn ogen en oren zaten immers nog helemaal dicht.

Eerst was er warmte, heel veel warmte, tot er een harde zuigkracht ontstond, zijn broertje werd weg gehaald. En niet veel later was hij de dupe. Hij plofte neer op de grond, en het werd er niet beter op. Hij werd weg geschoven, er werd geschreeuwd, en hij voelde paniek op laaien. Angstig begon hij te piepen. Toen voelde hij een tong over zich heen strijken. Wanhopig ging hij instinct matig op zoek naar melk, maar dat kon hij niet vinden. Smokekit had melk nodig.

Tevreden keek Mousefur het kamp rond. Alles stond mooi op een rijtje. De patrouille was net vertrokken en de prooistapel lag er rijk gevuld bij. Niets kon nog misgaan deze dag, toch? Haar gedachten bleken meer dan onwaar te zijn. Een plotselinge kreet van pijn klonk uit de Nursey. Haar oren stonden scherp gespitst. Na twee grote nesten kittens klonk dit maar al te bekend. Een zwangere poes stond op het punt om te bevallen. Mousefur zag Whippaw, de Medicine cat apprentice zich al naar de Nursey toe haasten. Geen moment dacht de zwart witte poes na toen iets haar te binnen schoot. Lag er niet een poes in de Nursey die drachtig was van haar zoon Smoketear? Hij was onlangs nog in coma geraakt. Dit alles was erg tragisch voor haar geweest. Met een krachtige sprong stond ze op en rende dichterbij de pijnkreten.
Haastig stak Mousefur haar kop de Nursey in. Zo te zien was de geboorte erg vlug geweest. Twee kleine kittens lagen al op de grond. Ook Bravesoul, de zoon van Smoketear was zo te zien al aanwezig. Hij was druk bezig met een grijs gekleurde kitten schoonlikken. Mousefur's ogen werden groot. De kitten lag een stukje van Ashlily en de andere kitten vandaan. De poes wilde er duidelijk niet naar omkijken Had ze.. had ze hem soms verstoten? 'Ashlily, wat is hier de bedoeling van?' snauwde ze naar de Queen. Niet snel verloor de poes haar kalme vertoning, maar nu ging er van alles door haar heen. Haar eigen kittens waren zojuist apprentice geworden, maar het moedergevoel zat nog helemaal in haar. Vooral omdat het ging om Smoketear's laatste kittens voelde ze zich zo emotioneel. Vlug stapte Mousefur naar de grijze kitten toe. Toen ze hem wat beter bekeek sloeg haar hart een slag om. Hij leek precies op Smoketear. De vacht, alles klopte. Even bleef ze naar hem staren. 'Sorry, Bravesoul,' miauwde ze vlug naar haar kleinzoon terwijl ze de kitten overnam. Het piepende katertje had duidelijk melk nodig. Aan de andere kant van de Nursey ging Mousefur op de grond liggen om vervolgens het katertje aan haar buik te leggen. Misschien had ze nog melk over.. 'Hoe heet hij trouwens?' voegde ze er kalmpjes aan toe na haar uitbarsting tegen Ashlily.

[Het was de afspraak dat Mousefur pleegmoeder zou worden van Smokekit. Ik doe maar even alsof haar eigen kittens pas net apprentice zijn geworden zodat het wat logischer is allemaal.]

Haar ogen vulden zich met tranen toen ze de kitten zag. De kater leek zo op z'n vader... Daar kon niks goeds van komen. Absoluut niet. Het hele trauma wat aan haar gevreten had kwam weer terug, hoe hij haar gebruikt had en weer had laten stikken. Nee, ze kon deze kitten niet aanzien. Het liefst zou ze het beestje nu de keel door bijten zodat ze er sowieso nooit meer naar zou hoeven te kijken. Maar hoe graag ze dat ook zou willen, dat kon ze ook niet. Dus wendde ze zich af van de kitten. Ze kon er niet voor zorgen, ze wilde er niet voor zorgen. Het was een te vreselijke gedachte om voor het beestje te zorgen. Ze kon het gewoonweg niet.

Maar al snel kreeg ze een redelijk felle woordenstroom over zich heen van een jonge warrior, eentje die ze al eerder had gezien. De queen wierp een woedende blik, bijna manisch, op Bravesoul. Ook hij leek zo enorm veel op dat monster. "Doe niet zo gek, je kan hem toch niet verstoten op uiterlijk?" Snauwde de jonge warrior haar toe. "Donder op!" Grauwde Ashlily, woest met haar staart zwiepende. Haar hele pels stond overeind en haar staart was ondertussen twee keer zo dik. "Heb je muizengal in je oren? Ik hoef dat mormel niet! Maar wat weet jij ervan? Je bent net zo goed een zoon van die monsterlijke Smoketear!" En om het nog erger te maken kwam de deputy ook nog binnen om te snauwen. ''Ashlily, wat is hier de bedoeling van?'' Als ze het goed was, was dit de moeder van Smoketear. Dus waarom zou zij wel te vertrouwen zijn? "Waar lijkt het op?" Gromde Ashlily, er ondertussen uitziende als een in het nauw gedreven prooidier, iets wat elk moment uit paniek uit zou kunnen halen. "Ik heb nooit deze kits gewild! Jullie kunnen me niet dwingen om ze te houden!" Haar toon werd nu bijna hysterisch terwijl ze zichzelf om Skunkkit heenkrulde. Deze was wel goed.. deze had wel kans... Maar dat mormel hoefde ze niet.. Ze wilde het mormel niet hebben.. Die kitten was vies.. Hij was besmet. Ze wilde er niet bij in de buurt komen.. Het moest weg, weg, weg. "Hoe heet hij trouwens?" Vroeg de deputy wat rustiger. "Smokekit.." Gromde Ashlily zachtjes, haar staart beschermend om Skunkkit heen krullende.

Smokekit zag niets, hoorde niets, maar voelde wel van alles. Hij voelde een sfeer, een sfeer die alles behalve positief was. Hij voelde hoe hij werd weg geduwd, vervolges tegen iemand anders aan werd gedrukt, en schoon gelikt werd. Uiteindelijk voelde hij de aanwezigheid van nog een kat, die hem tegen haar buik aan legde. Smokekit piepte protesterend. Hij wou zijn mama, geen vreemde kat. Maar na luid gepiept te hebben merkte hij dat hij hier melk kon krijgen. En instinctmatig kroop hij toch naar een tepel toe om te gaan drinken. Maar toch voelde het anders. Verkeerd, maar ook goed.

Hij merkte niks van de drukte om hem heen. Nog steeds was de kitten melk aan het drinken en dat kleine beetje maakte zijn leven al gelukkig. Diep van binnen wist hij dat er iets miste, dat er nog iets bij hem had gezeten voordat hij in deze koude ruimte werd geduwd. Hij kon zich niet herinneren wie of wat en eigenlijk maakte het hem ook niet uit. Alles zou wel goed zijn, dacht hij. Hij was bij mama en zij zou voor hem zorgen. Soms voelde de kater hoe Ashlily verstrakte en over hem heen boog, maar het was niet vervelend. Hij piepte toen hij haar moeder voelde grommen, was er wat mis? Met zijn dichte oogjes probeerde hij om zich heen te kijken, maar er was niks te zien. Opnieuw begon hij te drinken, iets wat hem een veilig gevoel gaf.