Company?{open}

One is the loneliest number
That you'll ever do
Two can be as bad as one
It's the loneliest number since the number one

Tevreden over de weinig aantal katten in het bos, liep Raindance weer eens met een glimlach rond. Ze knikte zelfs even kort naar een andere kat, die haar toen verbaasd had aangekeken. Raindance was wel voordat de andere Warrior iets ging zeggen weggegaan, praten durfde ze nog steeds niet. Hoeveel Warriors zouden haar oude 'ik' nog kennen?En hoeveel waren juist gewend aan wat ze nu was? De tabby snoof de luchten op en hoopte op een prooi in de buurt. Na drie keer besloot ze om nog wat verder te gaan, aangezien ze niks rook wat in de buurt was. Ze hoorde geluiden om zich heen en zag verderop een groepje katten lopen. Raindance verstopte zich in een struik en hoopte dat het groepje voorbijliep. Toen de stemmen vervaagde, durfde ze weer te voorschijn te komen en vertrok een andere richting uit. Haar lichtkleurige ogen dwaalde rond en bleven hangen in de bomen. Het bekende gefluit van merels klonk in haar oren. Twee mannetjes die ruzie maakte. Raindance mekkerde kort en ging toen in de boom. Halverwege bleef ze even hangen en zocht de twee kwetteraars op. Daar vlogen ze, achter elkaar. De twee merels waren zo op in hun ruzie dat ze niet merkte dat er een kat naderde. Vandaar dat Raindance voor hun koos. Ze sprong voorzichtig en zo stil mogelijk op de dikke tak waar de twee in de buurt vlogen. Hopelijk ging er zo eentje zitten. Helaas voor de poes hadden andere vogels wel de kat door en ze begonnen luid te kwetteren. Een van de merels vloog weg, de andere ging er even achterna, maar keerde toen weer terug. Nu! Raindance sprong op en rende over de tak heen naar de aankomende vogel. Hij probeerde nog rechtsomkeer te maken, maar zijn poging mocht niet baten. Behendig sprong Raindance omhoog en strekte haar poten uit naar de vogel. Ze voelde zijn lichte gewicht onder haar poten en ze kromde haar klauwen. Ze landde in een andere boom en pakte toen de vogel, rende naar een bredere stuk van de tak en beet daar het dier dood. In gedachten's bedankte ze de Starclan. Beneden begroef ze het dier en ging opzoek naar de volgende prooi.

No is the saddest experience
You'll ever know
Yes, it's the saddest experience
You'll ever know
Because one is the loneliest number
That'll you'll ever do
One is the loneliest number
That you'll ever know

Het geluk was vandaag met haar, terwijl ze de eekhoorn en de twee bosmuisjes neerlegde, groef ze de merel weer op. Haar vier vangsten bungelde even later in haar bek en ze vertrok weer richting het camp. Net toen ze halverwege de Tall Pines was, klonk er gekraak achter haar en van schrik liet ze de prooien vallen. Het gekraak was te luid voor een klein diertje. Een kat. Raindance draaide zich om en keek naar de struiken. ''Please, ga weg!''dacht ze. Ze wou geen andere katten zien. Die wouden altijd een gesprek voeren. Maar ze durfde ook niet zomaar weg te gaan.

It's just no good anymore
Since you went away
Now I spend my time
Just making rhymes
Of Yesterday

Because one is the loneliest number
That you'll ever do
One is the loneliest number
That you'll ever know

One is the loneliest number
One is the loneliest number
One is the loneliest number
That you'll ever do
One is the loneliest number
Much much worse than two
One is a number divided by two

Frozensoul trippelde het kamp uit en snoof tevreden de bosgeuren op. Ze had besloten om vaker het kamp uit te gaan, en niet altijd zo te blijven treuren over dat ze haar rechter achterpoot niet meer gebruiken kon. Ze sleepte haar zware poot achter zich aan, en alles was rustig en stil. Opeens begon er een vogel luid te kwetteren, waarop een andere vogel opvloog. Er viel een schaduw over Frozensoul heen en ze keek omhoog. Zo snel als de schaduw gekomen was, ging hij ook weer weg. Een grijze kat schoot boven haar heen. Maar het had geen zin om de poes te volgen, ze zou haar toch nooit bijhouden. Dus vervolgde Frozensoul haar wandeling.

Opeens hoorde ze een andere kat, en die kat hoorde haar weer. Vluchtig verstopte Frozensoul zich in de struiken en wachtte de reactie af. De poes liet haar prooi vallen, ze was duidelijk niet aan gezelschap gewend. Frozensoul liep de bosjes uit. "Hoi.." zei ze verlegen. Ze herkende de poes als Raindance.

-Late-

Tot haar verwachting en tegen haar hoop in kwam er inderdaad een poes uit de struiken. Een oud-Apprentrice, gedoemd tot Elderschap. "Hoi.." zei Frozenpaw verlegen. Raindance slikte, terwijl de gedachtens in haar kop door elkaar heen dwaalden. Ze kon hoi terug zeggen en dan weer verder lopen met haar prooi. Dat leek de beste oplossing. "Hoi'' zei ze haastig en pakte haar prooi op. Toen ze al een eindje verderop was, bedacht ze opeens dat Frozenpaw nu alleen was en bovendien half invalide. Als er vos kwam kon ze niet vluchten. Raindance zuchtte en keerde weer om. Haar prooi legde ze weer neer. ''Zal ik meelopen? Er zijn weinig katten aanwezig in dit stuk van het territorium...'' waarschijnlijk begreep Frozenpaw het wel. Hopelijk vond ze het niet vervelend, zoals Adderpaw.

"Hoi'' zei de poes haastig en ze pakte snel haar prooi op. De jonge Frouzensoul sloeg haar ogen neer. Waarom mochten katten haar niet? Alleen omdat ze invalide was? De warrior was nu al tussen de struiken verdwenen. Frozensoul aarzelde wat ze zou doen. Zou ze proberen iets van te jagen of zo, ook al ging dat waarschijnlijk niet? Of zou ze teruggaan naar het kamp? Op dat moment stak er een poezenkop uit de struiken. 'Zal ik meelopen? Er zijn weinig katten aanwezig in dit stuk van het territorium...'' Frozensoul knikte een beetje beduusd. "Eh, is goed, maar als je het liever niet hebt kan ik ook wel alleen gaan hoor.." Het was al een tijdje terug dat ze zo'n lange zin had uitgesproken tegen iemand anders dan Specklepaw. Eigenlijk wilde ze graag dat de poes mee zou lopen, maar dat durfde ze niet te zeggen. En eigenlijk, diep vanbinnen vond ze de poes een kreng aangezien ze gewoon haar prooi pakte en wegliep. Maar dit zou ze nooit toegeven, aan niemand, ook niet aan zichzelf.
~~~
Jeej ik maak Frozen zielig Razz

. Sorry van de late reactie.

De poes leek beduusd te zijn door de vraag, "Eh, is goed, maar als je het liever niet hebt kan ik ook wel alleen gaan hoor..". Raindance had het liefst ja geknikt, maar ze wou de Elder niet alleen laten. "Het lijkt me gewoon beter"fluisterde ze en ging zitten. Met haar blik naar de grond gericht en wat spelend met haar staart, zei ze het enige wat ze op dit moment kon bedenken, "Waar wil je naar toe?". Ze keek Frozensoul weer aan en probbeerde oogcontact te vinden, maar wendde al vlug weer af. Het voelde niet normaal om dit te doen. Het liefst wou ze nog steeds weggaan en in haar eentje zijn, zoals ze gewend was. Maar ze durfde Frozensoul niet alleen te laten.