ϟ I have E.N.O.U.C.H of this ϟ

Het was nog vroeg in de morgen, de lucht was nog rood en de jonge rood met witte kitten zat voor het raam naar de zonsopgang te staren. Ergens verlangde hij heel erg naar daar buiten, naar die onbekende wildernis. Hij miauwde luidruchtig, om zijn baasjes wakker te maken. Maar de enige reactie die hij kreeg was een luide kreun, waarschijnlijk omdat hij stil moest zijn. Oh wat had de kitten daar een hekel aan. Als zijn baasjes niet op hem reageerden, nog erger was dat hij hier amper iets mocht doen. Zijn ouders vertelden hem altijd dat hij verkeerd was, dat hij een fout had gemaakt. Hij mocht niet op de bank liggen, of op de bank spelen. Hij mocht aan niets krabben behalve die oersaaie krabpaal. Of hij nou luidruchtig of heel stil was, hij zat altijd verkeerd in dit huis. Al die regels, al die verboden dingen. Hij mocht niet eens het bed op van zijn baasjes! Hij sprong van de vensterbank af en liep de kamer uit. Onder in de hal zat zijn vrouwelijke eigenaar, haar mocht hij al zeker niet. Ze was niet zo'n katten mens. En dan had je ook nog die verschrikkelijke keffer, die verwende chihuahua van haar. Hij liep naar onder en sprong op het aanrecht, iets wat hij blijkbaar ook niet mocht doen. Meteen werd hij opgetild en terug op de grond gezet. "Niet doen!" Sprak de vrouw. Hij ademde even diep in en weer uit, hier had hij dus echt geen zin in. Zijn ouders lagen vast nog ergens te slapen, dus aan hun had hij ook niets. Waarom had hij eigenlijk geen broertjes en zusjes? Misschien dat hij daar dan wel mee kon praten. Hij keek omhoog naar zijn vrouwelijke baasje en miauwde fel naar haar. Zij kon dit niet verdragen en beviel hem dat hij stil moest zijn. Weer miauwde hij, en nog een keer, en nog een keer. Totdat ze er genoeg van had en hem buiten neerzette. "Ga hier maar miauwen!" Miauwde ze. Comet slaakte een diepe zucht, hier mocht hij tenminste wel iets. Hij ging op het hek zitten en staarde naar de andere tuin, hij haatte dit huis.

Zijn ijsblauwe kijkers gleden over de tuin van zijn buren. Hij had er nooit echt veel aandacht aan geschonken, maar nu hij toch de tijd had nam hij even de tijd om het te bekijken. Zijn blik gleed kort naar de deur, om even pols hoogte te nemen of er geen hond of kat bij zat, gelukkig niet. Hij sprong van het hek af, de tuin van zijn buren in en begon het te verkennen. Hij rook aan iedere plant, speelde met een vlinder en genoot even van het moment. Zijn slechte humeur van eerder was nu voor een groot gedeelte weg. Hij glimlachte terwijl hij keek hoe de vlinder steeds hoger en hoger vloog. Het diertje was buiten handbereik voor de kitten, maar toch bleef hij er naar staren. De geur van een andere kat onderbrak zijn vrolijke momentje. Meteen draaide hij zich geschrokken om naar waar de geur vandaan kwam en zo snel als hij kon maakte hij dat hij terug op het hekje ging zitten van zijn tuin. Zijn ijsblauwe ogen zochten naar de kat die hij zojuist had geroken, of had hij het zich verbeeld?

+ Nyx  

Nee! Het woord flitste door haar kop toen haar baasje met een andere Twoleg het huis binnenkwam. De mannelijke Twoleg wierp haar een fronsende blik en hief een van zijn achterpoten op en stampte heel hard op de grond, vlak voor haar neus. Nyx sprong geschrokken op, haar ogen groot en haar haren overeind. De Twoleg lachte om zijn 'grap' en toen de kitten haar blik wierp op haar echte baasje lachte deze half mee. Geen enkel teken van medeleven voor wat hij had gedaan bij haar geliefde huisdier. Nyx blies woedend naar de Twoleg en als bedankje zette haar baasje haar in een andere kamer. Alleen. De kitten begon luid te miauwen, zelfs te krabben aan de deurpost, maar geen antwoord. "Dan niet." Gromde ze zwaar geïrriteerd en begon rusteloos in de kamer te ijsberen. Hij moest weg, hij of zij was het.

De volgende ochtend werd ze gewekt door gestamp op de trap. Nyx hief haar kopje op toen de deur langzaam open ging. Misschien was haar baasje weer bij zinnen gekomen en zou ze haar excuses aanbieden. Nyx miauwde nieuwsgierig en met haar staart hoog opgeheven liep ze naar de deur. Deze vloog hard open toen ze er bijna bij stond en de mannelijke Twoleg verscheen weer. Kwaad siste ze naar hem, maar de Twoleg pakte haar rond haar middel. Woedend probeerde ze hem te krabben, maar haar nagels waren korter geknipt en nog niet scherp terug gegroeid. De man lachte hard in haar oren en hij gooide haar zowaar de tuin in. Nyx zakte behendig door haar poten bij de landing en draaide zich snel weer om naar de deur. Maar deze was weer in haar gezicht dichtgeslagen. De kitten blies woest, maar de Twoleg lachte haar alleen maar uit. Voor het raam verscheen haar baasje die de andere Twoleg even twijfelend aankeek, maar toen een voorpoot om zijn schouder sloeg. Nyx keek haar verbaasd aan, maar draaide zich toen woest om.

Ze hadden blijkbaar niet in de gaten dat Nyx in een vingerknip haar gedachten op iets konden zetten. De kitten liep met lompe passen door het gras, maar ze keek op toen ze een andere geur rook. Ze had geen idee wat het was, maar het hoorde niet thuis in haar tuin! "Wie is daar?" Piepte ze en stak haar borst vooruit zodat ze er dapperder uit zou zien. "Laat je zien of je zult er spijt van krijgen!"

Dear Diary,
Vandaag heeft mijn baasje me gewoon uit het huis gezet! Nou ja, zij niet, maar die andere Twoleg wel! Wat denken ze wel niet?! Hopelijk zullen ze er spijt van krijgen. Maar goed, wat echt mijn aandacht trok was een indringer in mijn tuin!

Ergens wilde hij nu weer naar binnen rennen, om de ander gewoon te ontwijken. Wie wist was het wel zo'n oude brompot die overal over kon zeiken, die hem helemaal zwart ging maken en zijn generatie ging beledigen. Een kat die er maar steeds over begon hoe fantastisch zijn generatie wel niet is en hoe erg het wel niet is om 'andermans territorium' te betreden. Zachtjes zuchtte de kitten bij het idee. Hij hield niet van dat soort personages, hij had daar echt een bloedhekel aan. "Wie is daar?" Weerklonk de stem van de andere kat. Deze kat klonk niet echt als een oude brompot, meer als een jonge kitten. Hij hief zijn oortjes wat op. Waar kwam haar stem vandaan? Waar was die kitten? Nu keek hij alert door de tuin heen, bijna zoekend zelfs. Hij wilde haar vinden, voordat zij hem vond! "Laat je zien of je zult er spijt van krijgen!" Eindelijk, daar was ze! Een scheef glimlachje verscheen op zijn gezicht, waarna hij enkele keren zachtjes met zijn staart tegen het hout van het hekje tikte. "Ik ben niet onzichtbaar, hoor." Miauwde hij, op een plagerige toon. "Wie ben jij, als ik vragen mag?" Zijn ijsblauwe ogen keken de kitten in de tuin recht aan. Zouden haar tweebenen ook zo tegen haar doen? Hadden ze haar ook naar buiten gezet zonder een goede reden? Hij hoopte van wel, dan was hij tenminste niet de enige in deze buurt die dit mee maakte.
 

Er klonk een zacht getik vanaf de grens van haar tuin, maar toen Nyx haar blik daarop gericht had, zag ze helemaal niets! Nyx' ogen werden groot en ze begon zich nu licht bedreigd te voelen. Was.. was het een onzichtbare kat? "Ik ben niet onzichtbaar, hoor." Nyx maakte een klein sprongetje van schrik en haar nekharen sprongen overeind. Kon deze kat ook nog eens gedachten lezen? "Wie ben jij, als ik vragen mag?" De kitten sloop naar het hek toe en begon dit van top tot teen te onderzoeken. Uiteindelijk vonden haar ogen een andere kat, nee, een andere kitten! Nyx ging netjes op het gras zitten en gaf haar borst een paar flinke likken. "Ik ben Nyx, van dit huis." Ze voelde een rilling door haar lichaam heen gaan en ze wierp een blik op de plek die ze eigenlijk ooit 'thuis' had genoemd. Nee, eigenlijk deed ze dat nu liever niet. "En jij dan?" Ze draaide haar kop weer om naar de andere kitten die zich ver boven haar bevond.

Dear Diary,
Er was inderdaad een indringer in mijn tuin! Maar het was niet zo erg, het was een andere kitten, wiens naam ik nog niet weet. Je moet eens weten wat ik eerst dacht wat hij was.Een onzichtbare kat! [hahaha]

Het getik had haar aandacht getrokken, kort keek de jonge kater recht in haar ogen. Eerst dacht hij dat zij hem ook had gezien, maar blijkbaar niet. De kitten zocht het hek af en alsof ze langs hem doorkeek ging ze gewoon verder met zoeken. Hij schraapte zijn keel, in de hoop dat ze hem toch zou vinden op het hek. Was hij onzichtbaar geworden of zo? Eindelijk werden de ogen van zijn onbekende buurvrouw op hem gericht en rustig knikte hij haar gedag. "Ik ben Nyx, van dit huis." Hij zag hoe de kitten naar de deur keek van haar huis en hij volgde haar blik. Er was niets te zien, maar hij begreep waarom ze er naar keek. Voelde ze hetzelfde als hij voelde? Had zij ook een hekel aan haar thuis? "En jij dan?" Nu was het zijn beurt om zichzelf voor te stellen. "Ik heet Comet." Miauwde hij. Nu viel zijn blik op zijn eigen thuis, of ja, een thuis wilde hij het eigenlijk niet noemen. Het voelde niet als een thuis, meer als een strafkamp. "Daar woon ik." Miauwde hij, met minder enthousiasme dan hoe hij zijn naam had uitgesproken. Zijn ijsblauwe kijkers vielen nu weer op de kitten. "Ook al heb ik er een hekel aan," Miauwde hij lachend, waarna hij zijn schouders ophaalde.
 

"Ik heet Comet." Was het antwoord van de andere Kittypet en deze wierp nu een blik op zijn huis. Nyx ging wat op haar tenen staan en ving dezelfde soort bouw op als dat van haar woonplek. Toen ze naar Comet keek zag hij er ook niet al te.. blij uit. Misschien..? Ze schudde haar kop. Misschien had ze het zich gewoon verbeeld en gehoopt. "Daar woon ik." Nee. De toon kon ze niet ingebeeld hebben. Het contrast met zijn naam was te groot. Geïnteresseerd spitste Nyx haar pluizige oortjes en keek Comet met grote ogen aan. "Ook al heb ik er een hekel aan," Nyx legde haar oortjes wat in haar nek en keek weer naar haar hel. Ja. Daar zat haar baasje, met die andere, samen op de bank te lachen. Om haar? Om wat ze met haar gingen doen? Nyx gromde licht en draaide haar kop weer om. "Ik snap wat je bedoelt, maar hoezo is bij het jou erg dan?" Ze wilde dan toch weten wat Comet's Twolegs deden, want wie weet was haar situatie wel helemaal niet zo erg.

Dear Diary,
De kitten heet dus Comet en hij ziet er niet echt blij uit met zijn plekje! Net zoals ik! Alleen wil ik natuurlijk wel weten waarom hij het daar zo haat. Misschien kunnen we samen wel een oplossing vinden!

"Ik snap wat je bedoelt, maar hoezo is bij het jou erg dan?" Waarom het zo erg was bij hem? Vroeg ze dat nou serieus? Hij wist daar wel duizenden reden op te geven. Het was een strafkamp, hij mocht niet spelen, het enige ding waar hij zijn nageltjes in mocht zetten was die oersaaie krabpaal. En dan had je die vrouwelijke tweebeen nog.. met haar verschrikkelijke keffer. "Laat ik er maar eerst mee beginnen dat ik hier helemaal niets mag. Het enige ding waar ik mijn nagels in mag zetten is de krabpaal, spelen mag ik niet en er wordt nooit met mij gespeeld. Mijn ouders wonen hier ook en dat zijn twee oude brompotten. Naast dit alles heb ik ook nog eens een vrouwelijke tweebeen in mijn huis wonen die niets met katten heeft, ze heeft er zelfs een hekel aan." Miauwde hij, waarna hij zuchtte. "En dan heb je ook nog het ergste van alles, die verschrikkelijke keffer van haar." Zijn ijsblauwe ogen keken naar het raam, waar het mormel voor stond te blaffen. "Dat beest heeft een hekel aan me, ik mag niet in zijn buurt komen of hij gaat blaffen en grommen. En die vrouwelijke tweebeen.. ze kan er alleen maar om lachen!" Klaagde hij luid. Hij was er zeker van dat zijn huis geen pretje was. "Het liefst ging ik hier gewoon weg en kwam ik nooit meer terug." Mompelde hij er nog achter na.

Comet leek blijkbaar niet echt blij met haar vraag, maar Nyx trok zich daar niets van aan. Hij had het tenslotte wel over zich heen geroepen, toch? "Laat ik er maar eerst mee beginnen dat ik hier helemaal niets mag. Het enige ding waar ik mijn nagels in mag zetten is de krabpaal, spelen mag ik niet en er wordt nooit met mij gespeeld. Mijn ouders wonen hier ook en dat zijn twee oude brompotten. Naast dit alles heb ik ook nog eens een vrouwelijke tweebeen in mijn huis wonen die niets met katten heeft, ze heeft er zelfs een hekel aan." Hij stopte met zijn gepraat en Nyx gaf haar rug een paar simpele likken. Goed, maar haar leventje zag er ook niet rooskleurig uit, zelfs vanuit zijn oogpunt niet. "En dan heb je ook nog het ergste van alles, die verschrikkelijke keffer van haar." Nu pas viel haar het geblaf op van een hond en Nyx wierp nuchter een blik in de richting van het geluid. "Dat beest heeft een hekel aan me, ik mag niet in zijn buurt komen of hij gaat blaffen en grommen. En die vrouwelijke tweebeen.. ze kan er alleen maar om lachen!" Nyx richtte haar blik weer op Comet en spitste haar oortjes lichtelijk. "Het liefst ging ik hier gewoon weg en kwam ik nooit meer terug." Ze tilde haar kopje even geïnteresseerd. Weg.. gaan? Weggaan van deze plek? Was dat een optie? De kitten knikte even voor zichzelf. "Mijn baasje heeft een ander in mijn huis toegelaten en hij laat me maar al te graag schrikken. Mijn baasje kijkt gewoon toe hoe hij me de hele tijd laat schrikken en ik zweer dat ik daarnet een glimlach op haar gezicht zag!" Gromde ze geïrriteerd en waagde het niet eens om achteruit te kijken. "Maar hoe wil je wegrennen dan? Hierbuiten ken je helemaal niets, het is toch niet mogelijk?" Vroeg ze vervolgens wat verward.

Dear Diary,
Comet vertelde me over zijn leven in zijn huis en.. het klonk inderdaad niet echt goed! Zijn baasjes lijken me echt vreselijk om te hebben! Maar hij had het ook over weglopen.. Zou hij dat echt gaan doen..? Kan hij het wel overleven als een kitten zich begeeft in de wildernis? Hmm..

De kitten keek hem even uiterst geïnteresseerd aan toen hij het had over weggaan. Even keek hij haar vragend aan, vond zij haar thuis ook niet fijn? Was het net zoals bij hem een ramp, iets waar ze ook aan wilde ontsnappen? "Mijn baasje heeft een ander in mijn huis toegelaten en hij laat me maar al te graag schrikken. Mijn baasje kijkt gewoon toe hoe hij me de hele tijd laat schrikken en ik zweer dat ik daarnet een glimlach op haar gezicht zag!" Een rilling liep over zijn rug heen, waarna hij serieus met zijn hoofd schudde. ”Ik heb iets tegen dat soort tweebenen,” Miauwde hij, met een toon in zijn stem alsof hij wist hoe het was als een tweebeen je liet schrikken. Hij kende ze wel, die luide.. gruwelijke tweebenen die op je af kwamen rennen en je optilden en ruw met je om gingen. Tweebenen die je aaiden op plekken waar je dat niet wilde, en dat soort tweebenen kunnen er alleen maar om lachen als je ze aanvalt en begint te bijten. Ze zien het als spelen! Hij had zo’n hekel aan dat soort tweebenen, ze waren gewoon echt gemeen. "Maar hoe wil je wegrennen dan? Hierbuiten ken je helemaal niets, het is toch niet mogelijk?" Niet mogelijk? Alles was mogelijk, als hij er maar in geloofde. “Alles is mogelijk, Nyx. Ik zou zo weg kunnen rennen, overleven zal moeilijk worden… maar ik vind er wel iets op!” Miauwde hij opgewekt. De kitten slaakte een zucht en wierp zijn blik op het bos. ”Oh.. wat zou ik graag weg willen hier, weg van al die serieusheid en weg van deze gevangenis. Ik ben geen kitten die je binnen moet houden, dan ga ik dood.” Miauwde hij weer, ditmaal met een verlangende toon. Hij wilde er zo graag heen, maar hoe.. en wanneer? Twijfels had hij niet, het was alleen moeilijk om zomaar te vertrekken en zich in een geheel ander avontuur te werpen.  Zou het hem überhaupt wel lukken in zijn eentje? Helemaal alleen, zonder vrienden of iemand waar hij zich veilig bij kon voelen? Nee, waarschijnlijk niet.

”Ik heb iets tegen dat soort tweebenen,” Nyx gaf hierop een fel knikje en voelde haar nekharen prikkelen. Ja, als ze het kon zou ze die Twoleg met zoveel mogelijk klauwen aanvallen. Misschien moest ze even weigeren haar nageltjes te laten knippen en ervoor zorgen dat ze zo scherp mogelijk werden! Wie zou er dan als laatste lachen! Zij niet. Haar baasje zou haar dan zeker straffen, ze had al laten zien dat ze niet aan haar kant stond in deze strijd. “Alles is mogelijk, Nyx. Ik zou zo weg kunnen rennen, overleven zal moeilijk worden… maar ik vind er wel iets op!” Comet richtte zijn blik op het bos voorbij de hekken en Nyx besloot hem daarbij bij te staan. Moeizaam wist zich op een lager gedeelte van het hek te heffen en klemde haar poten om het smalle gedeelte van het hout. Ze had nooit het hek beklommen en nu vond ze het eigenlijk wel.. eng. Ze stak haar staart veilig uit als evenwichtspunt en wist toen ter hoogte van Comet te komen. Gerust slaakte ze even een zucht. ”Oh.. wat zou ik graag weg willen hier, weg van al die serieusheid en weg van deze gevangenis. Ik ben geen kitten die je binnen moet houden, dan ga ik dood.” Nyx legde haar oortjes wat in haar nek. Ze vond Comet wel aardig en hij leek er zeker van te zijn om te vertrekken, dan zou ze helemaal niemand meer hebben! "Mja.." Mompelde ze wat afwezig. Plots zag haar leventje er heel duister uit. "Ik--" Ze onderbrak zichzelf weer en wendde haar blik naar de grond. Nee. Zoveel moed zou ze nooit bijeen kunnen rapen. Ze kende Comet ook nog maar net! Wie weet zou hij wel een heel andere kat zijn! Nyx slikte moeizaam en zuchtte even. Met haar ogen gesloten kon ze altijd beter nadenken. Het donkere hielp haar haar kop van alle onnodige zaken leeg te maken. Na een tijdje opende ze haar ogen weer, een zeker felheid stond er nu in gegrift. "Als je echt gaat, neem je me dan mee?" Vroeg ze vervolgens en keek Comet aan. Even voelde ze zich helemaal zeker van zichzelf.

Dear Diary,
Comet lijkt er zeker van te zijn om weg te gaan. En ik denk dat ik.. -zucht- eigenlijk ook wel de drang heb om dat te doen. Als Comet gaat en denkt dat hij het kan, dan kan ik toch ook altijd een gokje wagen? Neem me alsjeblieft mee, Comet! Ik smeek je!

Zijn ijsblauwe ogen staarden naar het woud, het mooie, mysterieuze woud. Was het echt zijn droom om daar heen te gaan? Zijn eigenaren te verlaten en zijn ouders? Hij draaide zijn kopje iets naar zijn huis, staarde er even naar, keek door het raam; en toen wist hij het zeker. Als hij hier langer zou blijven, zou hij eindigen als een kater die lui was en nergens meer zin in had. Dat had hij gezien bij zijn vader, die was deze maand opeens een dagje verdwenen en daarna was hij lui; hij wilde niet meer met hem spelen en had nergens meer zin in, alles wat hij deed was slapen, eten en wat rondhangen. Meer niet. Nee, zo wilde hij totaal niet worden. Hij wilde actief blijven, kunnen rennen en vrij zijn. Zijn hoofd draaide zich nu weer naar het bos. Hij had zijn beslissing gemaakt, het zou gebeuren. Hij zou hier niet langer meer blijven, weggaan was de juiste beslissing, toch? "Als je echt gaat, neem je me dan mee?" Nu draaide hij zijn hoofd naar Nyx. Wilde ze echt met hem mee? Dat zou fantastisch zijn! Dan was hij tenminste niet helemaal alleen, kon hij tenminste nog op iemand rekenen daarbuiten. "Ja natuurlijk!" Miauwde hij enthousiast. "Nou.. wanneer wil je gaan?" Zijn blik werd nu serieus. Hij wilde niet te lang hier blijven, dit was misschien zelfs al te lang. Zijn eigenaren waren in ieder geval niet van plan hem te verkopen of dergelijke, dus zou hij uiteindelijk eindigen als zijn vader; lui. Dat wilde hij voorkomen.  

"Ja natuurlijk!" De onzekerheid kwam echter weer terug, dit keer als een klap in haar gezicht. Wat ongemakkelijk en nerveus keek ze naar haar bruine pootjes die het gras eronder wat fijn aan het kneden waren. "Nou.. wanneer wil je gaan?" Ze drukte haar oortjes wat tegen haar nek. Misschien had ze te snel gehandeld, misschien moest ze gewoon wennen aan het feit dat ze haar baasje nu niet meer voor zichzelf had. "Sor--" Ze begon met spreken, maar werd afgeleid door een deur die achter haar werd geopend. De mannelijke Twoleg stormde naar buiten, woede stroomde van hem af. Meteen sprongen haar nekharen overeind en sprong ze op van de grond. Ze wist met haar voorpoten de rand van het hek te grijpen en hield zich vast met alle macht. De stampende poten van de naderende Twoleg gaven haar een adrenaline boost en zo wist ze zich op het hek te hijsen. De Twoleg probeerde naar haar te graaien, maar Nyx gaf hem een sissende klauw over zijn hand. De Twoleg, verrast door haar plotselinge aanval, vluchtte naar binnen en paniekerig keek de poes naar Comet. "N-nu..?" Mompelde ze haastig, bang dat de Twoleg terug zou komen..