Rejected {open}

_{Oswald Tips zat ontspannen (maar wel netjes rechtop) op het muurtje dat zijn tuin scheidde van de rozentuin. Er scheen een aangenaam zonnetje, hoewel zijn zeurkant opmerkte dat die een stuk minder warm was dan in het afgelopen seizoen. Want ja, het was weer bladval. Hij besloot vandaag die zeurkant echter te onderdrukken en niet opnieuw een ellenlange tirade tegen bladval af te uiten in zijn gedachten. Vandaag ging hij gewoon genieten van het zonnetje en niet te veel denken aan de naderende kou, de vallende bladeren, de stijver wordende gewrichten, de... Nee, vandaag ging hij genieten.

Mr. Tips keek naar de heg. Die kat die in dat huis woonde, die Olley. Hij had hem al een tijdje niet gezien. Niet dat hij dat zo'n enorme ramp vond, eigenlijk. Maar nu hij erover nadacht, er waren wel meer katten die hij al lang niet had gezien. Eriksen, bijvoorbeeld, zo ongeveer de enige kat van wie Oswald het jammer vond dat hij hem niet vaker had gesproken. Maar ja, 't was een rogue, hè? Die gingen hun eigen gang.

Toen hij zijn blik weer op de straat richtte, zag hij daar een poes lopen. Hij schatte haar ergens rond de elf jaar en ze was niet onknap. Plotseling kreeg Oswald Tips een idee in zijn kop. Waarom zou hij niet een poging wagen? Hij mocht dan oud zijn, hij was zelf ook niet onprettig om naar te kijken, al zei hij het zelf. Hij sprong van het muurtje, liep naar haar toe, keek haar even aan en zei: "If you solve this puzzle for me, I can do something for you." De poes keek hem even wat verbaasd aan en liep toen snel weg. Au. Oswald keek haar wat teleurgesteld na. Daarna sprong hij weer op het muurtje en waste zijn poot alsof er niets was gebeurd. Wat had hij wel niet gedacht? Hij was veel te oud voor dat soort dingen. Als iemand hem gezien had... Wat zou men wel niet van hem denken? Hij keek rond, maar er leek geen kat in de buurt te zijn. Wel Berry Jones, die over het tuinpad hupste, misschien op zoek naar eten. Mr. Tips keek met vernauwde ogen naar de merel. "Jij hebt niets gezien," zei hij tegen de vogel. Daarna schudde hij zijn kopje. Hij gaf zijn poot nog een likje en bleef toen weer stil in het zonnetje zitten, netjes rechtop, zijn staart om zijn pootjes gekruld, alsof er niets was gebeurd.}

Louise stapte voorzichtig over de waterplassen heen. Toen ze per ongeluk in eentje stapte, trok ze haar neus geërgerd op. De plas was meer een modderpoel dan een waterplas. De cyperse poes liep snel verder, en liet haar kruisbes groene ogen langs de huizen glijden. De meeste tuintjes waren netjes verzorgt, maar de grootte ervan viel toch tegen. Maar dat lag waarschijnlijk aan Louise zelf, die in een prachtige villa woonden. Ook de tuin was enorm, en in principe had ze er genoeg aan om daar elke dag gewoon een rondje in te lopen. Maar ze wilde wat van de wereld zien, en andere katten leren kennen. Toen merkte ze een wat oudere kater op. Ze zette een glimlach op, en wandelde naar hem toe. "Hallo!" zei ze ietwat verlegen, terwijl ze hem met haar groene ogen vrolijk aankeek.

Even later kwam er alweer een poes langs zijn tuin lopen, maar deze was meer dan vijf jaar jonger dan de vorige. "Hallo!" zei de poes. Ze klonk vrolijk, maar ook een beetje verlegen. Aan haar mensengeur en goedverzorgde vacht was duidelijk te zien dat ze een huiskat was, zoals hij. "Goedemorgen," zei Oswald Tips vriendelijk. "Met wie heb ik het genoegen kennis te maken?" Zijn mondhoeken krulden op in een glimlach. Hij rook iets in haar geur dat het deed denken aan de villawijk waar hij eens was geweest en waar hij Mr. Spain had ontmoet. Zou deze poes daar ook vandaan komen? Oswald Tips was niet zo'n liefhebber van villa's. Hij hield meer van subtiliteit. Dat sprak niet alleen uit zijn liefde voor zijn kleine, maar goed onderhouden en met dure planten gevulde tuin, maar ook uit zijn waardering voor vergeet-me-nietjes (echt magnifieke bloemetjes, die vergeet-me-nietjes) en uit zijn afkeer voor rozen. En dan vooral voor die afschuwelijke, protserige, rozerode rozen van de buren. Afijn, daar ging het nu niet om.