i don't know what to think -Shrewstar-

Rustig liep een kleine kater het kamp binnen. Een glimlach versierde zijn gezicht terwijl er een muis uit zijn bek bengelde. Vandaag had Sharppaw voor het eerst een prooi gevangen zonder dat iemand hem instructies gaf. Terwijl de kleine kater richting de prooistapel liep kwam er echter een ander gevoel zijn hoofd binnen. Langzaam begon de kater zijn blijheid te verdwijnen en werd verplaats met een slecht voorgevoel. De kater wist niet zeker wat te denken van het gevoel. Tot nu toe was de dag goed verlopen en ondanks de tijd van het jaar was er toch bijna de hele tijd een zon die zijn zonnestralen op de wereld richtte. Niet dat de zon veel warmte bracht maar toch er was niets dat een storm kon voorspellen en wat kon er verder mis gaan op een normale dag als vandaag behalve een storm? Al snel kwam de kater aan bij de prooistapel en legde de grijze muis erop neer. De kater koos om het slechte voorgevoel maar weg te drukken en er weer blijheid voor in de plaats te laten komen. Dus al snel liep de kater weer blij rond, op zoek naar en goede plek om te gaan zitten en even te rusten. Het jagen had de apprentice uitgeput maar hij wou nog niet in de apprenticeden gaan liggen sinds het nog maar middag was.

-Shrewstar-
is het goed als ik een beetje time skip zodat Sharppaw al een training heeft gehad met zijn mentor en hij al over het hele ding is van siblings die hij niet kende?

De zwart witte poes keek tevreden toe vanuit haar Den hoe de katten hun werk deden. Apprentices gingen mee met hun Mentors en Warrior gingen jagen of werden op patrouilles gestuurd door Innerghost, die haar werk goed op had gepakt na hun 'gesprek'. De poes sprong van haar plekje toen ze een bekende vorm het kamp binnen zag komen en begroette haar zoon snorrend en met een lik over zijn kop. "Hallo Sharppaw, gaat alles goed met je training?" Glimlachte ze en richtte haar blik op de prooistapel. "Ik zie dat je een muis hebt gevangen, de Clan zal blij zijn met je prooi."

OOC; Is goed hoor, je mag hem zelfs al ouder maken omdat de kits al een tijdje Apprentices zijn (;

De begroeting van zijn moeder deed het laatste beetje slecht voorgevoel volledig verdwijnen uit Sharppaw zijn hoofd. Even liet de kater een beetje gespin horen toen zijn moeder hem een lik gaf. Doordat de kater nooit had geweten wie zijn vader was was Sharppaw erg gehecht geraakt aan zijn moeder. Natuurlijk kon hij dingen doen zonder haar maar toch kon de kater zich geen leven voorstellen zonder zijn moeder. "Hallo mam, ja het was mijn eerste prooi die ik helemaal alleen heb gevangen." Antwoordde de kater met een hint van trots in zijn stem om zijn eigen vangst. "Het is niet veel maar het is al iets." Vervolgde de apprentice. Rustig liet de apprentice zijn achterwerk zakken tot het de grond raakte om vervolgens zijn gevlekte staart om zijn poten te slaan. Pas nu viel het de kater op hoe hij langzaamaan zijn moeder begon in te halen met zijn hoogte. Natuurlijk was de apprentice nog niet even groot maar toch. Hij zat midden in een groeispurt en was een flink stuk omhooggeschoten. Sharppaw vond het eigenlijk best grappig. Toen hij was geboren was Sharppaw de kleinste van het nest en nu was hij iets groter dan zijn broers en zussen. Of toch zijn siblings van het nest waar hij in was geboren. Natuurlijk was de kater nog niet even groot als Thrushdive of zijn twee andere zussen. Na een korte stilte die eigenlijk best comfortabel was besloot de kater de stilte maar te verbreken en besloot zijn moeder te vragen hoe het met haar ging. "Dus, hoe gaat het met u." Vroeg de kater beleefd. Ook al was de poes waartegen hij sprak zijn moeder Sharppaw keek heel erg tegen haar op en niet alleen maar omdat ze zijn moeder was of de clanleader. Hij respecteerde Shrewstar gewoon heel erg veel. En hij wou niet overkomen alsof hij zijn moeder niet respecteerde.

-oke ^-^

"Hallo mam, ja het was mijn eerste prooi die ik helemaal alleen heb gevangen." De poes glimlachte bij het horen van de trotse toon in de stem van de Apprentice. Iedereen was natuurlijk hartstikke blij met zijn of haar eerste prooi. "Het is niet veel maar het is al iets." Shrew haalde haar schouders op. "In tijden van nood kon zo'n muis een Queen voor haar kitten laten zorgen, dus die woorden wil ik niet meer horen, goed?" Glimlachte ze zachtjes en gaf Sharppaw een plagerige tik bij zijn oor. "Dus, hoe gaat het met u." Ze fronste even bij de formele toon en schudde glimlachend haar kopje. "Je hoeft geen 'u' te zeggen hoor," Glimlachte ze en zwiepte een keer met haar staart. "Met mij gaat het goed, het is wat koud, maar daar kan ik wel tegen."

"In tijden van nood kon zo'n muis een Queen voor haar kitten laten zorgen, dus die woorden wil ik niet meer horen, goed?" Hoorde de apprentice zijn moeder zeggen. Sharppaw knikte als een teken van dat hij het begreep. Natuurlijk wist de kater dat één prooi al erg goed is maar zoals bijna elke apprentice droomde de kater er natuurlijk van om de beste warrior van de clan te worden. Sharppaw wist wel dat er altijd een kat was die beter was in iets maar toch.. Welke apprentice wil nou niet de beste warrior zijn? Eigenlijk droomde Sharppaw soms wel eens van het volgen in de pootstappen van zijn moeder en zelf leader te worden. Maar dan zou hij zich realiseren hoe moeilijk dat zou zijn en dan, nou ja zou hij het voor even vergeten. Nadat de kater had gevraagd hoe het ging met zijn moeder op ene erg beleefde manier zag hij zijn moeder fronzen. En Sharppaw wist al waarom. Het was vanwege de 'u'. En ja hoor hij had gelijk wand een paar seconde daarna sprak zijn moeder weer en de 'u' werd vermeld. "Je hoeft geen 'u' te zeggen hoor," Sharppaw knikte nog eens als tegen dat hij het begreep. En wachtte toen af op een antwoord van zijn moeder. "Met mij gaat het goed, het is wat koud, maar daar kan ik wel tegen." Nu pas realiseerde de kater dat zijn moeder gelijk had. Wand ondanks de zon die zijn zonnestralen deelde met de aarde was het niet echt warm. Sharppaw was in beweging geweest dus natuurlijk had hij er niets van gemerkt maar nu dat de kater stil zat kon hij de koude wind voelen waaien tegen zijn vacht aan. Maar de kater vond het best het is niet alsof de apprentice geen vacht had om warm te blijven.

-Het voelt zo goed om weer te posten met Sharppaw ik heb het posten gemist ^-^

Ze had er niet echt een hekel aan als katten haar met 'u' aanspraken, maar haar eigen kittens hoefden dit nooit te doen. Daarom wilde ze ook snel duidelijk maken dat het niet hoefde, anders zou alleen dat blijven plakken. Ze richtte haar groene blik weer op Sharppaw en zag de grote gelijkenis met haar. In bijna geen enkel opzicht leek hij op zijn vader Wolf-- Ze schudde haar kop even. Met een wat lichte zucht keek ze even naar de grond. "Sharppaw?" Vroeg ze en keek hem weer even aan. "Je weet toch dat Timesong er altijd voor jullie was toen jullie kittens waren?" Ze kromp een beetje ineen toen ze sprak over haar dode vriend, maar ging weer verder. "Nou.. hij.." Ze had het duidelijk moeilijk hiermee. "hij is niet jullie vader, maar Wolftail is degene die jullie papa moeten noemen."

Zodra de kater de blik in zijn moeders ogen zag kwam het slechte voorgevoel terug maar dit keer veel erger. De kater kon het zelfs in zijn buik voelen, iets was niet goed en aan de blik die in Shrewstars ogen te zien was zou de apprentice er snel achter komen. Hij zag hoe zijn moeder haar blik afwende om naar de grond te kijken terwijl er een zucht haar bek verliet. Sharppaw begon ene beetje ongerust te worden en de buikpijn die hij kreeg van de zenuwen van wat er zou worden gezegd of gedaan werd erger. Toen de kater zijn naam hoorde en de groene ogen van zijn moeder naar hem zag staren kon de kater het niet helpen en moest hij eens slikken. Wat zou er zijn? Honderden vragen spookte door de kater zijn hoofd maar al snel werd die gedachtelijn onderbroken door zijn moeder die verder ging met spreken. "Je weet toch dat Timesong er altijd voor jullie was toen jullie kittens waren?" Sharppaw knikte. Hij herinnerde de kater nog goed. Timesong had een beetje de rol van vader op zich genomen en was er altijd voor hem, zijn siblings en zijn moeder maar toch had Sharppaw nooit echt een band gekregen. Sharppaw had nooit dat vader-zoon gevoel. Maar tot nu toe had de kater gedacht dat dat kwam omdat hij dichter was bij zijn moeder dan Timesong. Maar nu begon hij eraan te twijfelen. Sharppaw was niet zeker wat de poes probeerde te vertellen maar hij wist dat hij het snel te horen zou krijgen. Stil wachtte de kater op de woorden die zouden volgen. Sharppaw hoorde hoe zijn moeder iets begon te zeggen maar toen even afhaakte. Sharppaw kon zien hoe veel moeite zijn moeder had met wat ze ging zeggen dus wachtte de apprentice geduldig af. "hij is niet jullie vader, maar Wolftail is degene die jullie papa moeten noemen." Zodra die woorden zijn oren bereikte versteende de kater. Het duurde even tot de woorden echt tot hem doordrongen. Wolftail was zijn van.... Een kater waar Sharppaw nog amper van had gehoord was zijn vader. In shock wende de kater zijn blik af naar zijn poten. Niet lang geleden kwam hij erachter dat hij nog 3 siblings had en nu ook nog een vader waar hij niets van af wist. Dit was veel voor de zwart-witte kater. Niet wetend wat te zeggen stotterde de kater een beetje terwijl zijn blik op zin poten gericht bleef maar toen hij geen woorden kon uitbrengen gaf hij de poging op het zeggen van iets maar op en zweeg.

Zoals ze al had verwacht pakte de Apprentice het niet echt goed op. Het werd dan geen drama, maar dit was nog pijnlijker voor haar om te zien. Ergens had ze gehoopt dat hij boos zou wegrennen, maar om dit bundeltje vacht zo stil te zien.. het deed haar hart gewoon zeer. "Je moet begrijpen dat ik dit niet zo wilde hebben, maar je vader en ik hadden problemen en we konden elkaar gewoon even niet zien. Nu.. kunnen we elkaar wel weer vrienden noemen." Mompelde ze vervolgens als een soort excuusje.

Stil bleef de jonge kater naar zijn poten kijken. Hij wou iets zeggen maar bij elke poging kwamen er geen woorden uit zijn bek, zelfs geen gestotter. Het is alsof Sharppaw zijn stem kwijt was. En dat was nog niet eens het ergste. Het ergste was dat Sharppaw niet weet hoe hij zich moet voelen. Boos omdat hij dacht dat een andere kat zijn vader was, verdrietig omdat hij erachter kwam dat de kater die hij dacht zijn vader was eigenlijk een 'onbekende' was, Blij omdat hij nu weet waarom hij nooit die vader-zoonband had. Sharppaw wist het gewoon niet. Zijn hoofd was leeg en zijn ogen stonden leeg alsof al het leven uit hem was gezogen. Niet dat dat goed te zien was sinds hij zijn blik op zijn poten hield. Pas toen zijn moeder weer begon te spreken keek de kater op. "Je moet begrijpen dat ik dit niet zo wilde hebben, maar je vader en ik hadden problemen en we konden elkaar gewoon even niet zien. Nu.. kunnen we elkaar wel weer vrienden noemen." Zodra de woorden waren gesproken kwam er een vraag in Sharppaw's hoofd en even twijfelde de kater of hij het wel zou vragen maar hij moest het gewoon weten. "Waarom is hij nooit naar ons toegekomen, mag hij ons niet?" Vroeg de kater op een zachte en een beetje hese stem. Zijn groene ogen waren gericht op het stuk grond dat tussen hem en zijn moeder was en zijn ogen keken nog steeds alsof het leven uit hem was gezogen. Maar hij was er nog erger aan toe vanbinnen dan hij liet zien. Zijn wereld storte langzaamaan in elkaar. De kater wist niet meer wie hij was. Was hij wel de kat die hij dacht altijd te zijn?

"Waarom is hij nooit naar ons toegekomen, mag hij ons niet?" Wat ongemakkelijker legde ze haar oren in haar nek en beet op haar lip. Die vraag.. kon ze niet zo gemakkelijk beantwoorden. "Ik had hem eerst verboden bij jullie in de buurt te komen, ik was bang dat hij jullie allemaal leugens zou vertellen over hoe hij dacht dat ik was, maar na Timesong's dood.. dacht ik dat hij jullie wel zou willen zien. Misschien.. komt hij wel een keertje langs, misschien is hij gewoon wat druk.." Mompelde ze moeizaam.

Wachtend op een antwoord bleef de apprentice strak naar de grond voor zich staren. Ondertussen was hij al grotendeels uit de shock maar de shock werd vervangen door onzekerheid en een beetje woede. Natuurlijk was Sharppaw niet boos op zijn moeder maar op Wolftail. Hij had niet eens de moeite gedaan om ze op te zoeken. "Ik had hem eerst verboden bij jullie in de buurt te komen, ik was bang dat hij jullie allemaal leugens zou vertellen over hoe hij dacht dat ik was, maar na Timesong's dood.. dacht ik dat hij jullie wel zou willen zien. Misschien.. komt hij wel een keertje langs, misschien is hij gewoon wat druk.." Hoorde hij zijn moeder zeggen Even kwam er een vlaag van woede over hem heen omdat zijn moeder zijn echte vader had verboden hem en zijn broers en zussen op te zoeken maar die woede verdween al snel sinds hij het heel moeilijk vond om boos te zijn op zijn moeder. Diep vanbinnen begreep Sharppaw wel dat zijn moeder hun wou beschermen maar toch.... En in de plaats van woede kwam er verdriet, heel veel verdriet. Sharppaw moest slikken bij het voelen van de brok in zijn keel en hij voelde zijn ogen prikken van de tranen die hij probeerde achter te houden.

Onderwerp: Re: i don't know what to think -Shrewstar-