.Silence and words can both be lethal. {FADINGPAW}

Het was een donkere, regenachtige dag. In het Shadowclan camp was het doodstil. Enkele warriors zaten ergens in het territory te schuilen, terwijl de meesten diep weggestopt in een hol schuilden. Zelfs Shrewstar liet haar gezicht niet zien. Enkel een gespierde, grijze poes zat onder een struik. Of, onder? Eigenlijk meer naast de struik. De regen trommelde gestaag op de moerasgrond en de rug van de apprentice. Echopaw wist niet meer wat ze aanmoest met de andere apprentices. Ze hoopte dat ze snel warrior zou worden... De apprentices hadden haar vanochtend nog uitgemaakt voor een nietsnut, omdat ze twee prooien liet lopen door haar slechte ogen. Natuurlijk, de anderen dachten waarschijnlijk dat ze gewoon dom was. Niemand wist van haar ogen, en dat wou ze liever zo houden. In alle andere dingen was ze goed; ze was een van de beste vechters, wat eigenlijk ook een reden was dat ze zich niet prettig voelde. Een paar irritante katten hadden leugens over haar uitgesproken omdat ze hen zonder enige moeite had verslagen bij de trainingen... Ze kon het gezeur niet aanhoren. Daardoor was ze ook hier gaan zitten, buiten in de regen. Ze opende haar ijzig blauwe ogen, en staarde naar de wolken.

{FADINGPAW}
{SPT}

Met regelmatige passen wandelde de grote apprentice door het territorium heen. In zijn bek bungelde twee muizen aan het staarten en hij kreeg het nog net voor elkaar om ook nog een kleine vogel in zijn bek erbij te hebben gepropt. De jacht was opvallend succesvol, ondanks het vieze weer.
Terwijl de apprentice het kamp binnen wandelde en zijn prooi op de stapel erbij gooide, schudde hij zijn doorweekte grijze vacht uit en keek rond. Het kamp was stil, wat niets zo vreemd was met dit weer. De meeste katten zaten binnen, in de dens, zichzelf op te warmen en verhalen te vertellen. Zijn lichtgroene ogen vonden echter een kat die buiten zat. Een mede apprentice van hem, maar haar naast ontschoot hem eventjes. Hij griste twee kleine prooien van de stapel en liep op de apprentice af. Bij haar aangekomen, legde hij de prooien neer. "Hallo," sprak hij zachtjes en rustig, maar vriendelijk. "Echopaw, toch?" miauwde hij daarna vragend.

De apprentice merkte dat er een ander persoon in de buurt kwam. Waarschijnlijk was het een van de warriors, die toch gewaagd had binnen te komen in deze regen. Terwijl ze wist dat het niemand in het bijzonder was, kon ze toch de neiging om achter zich te kijken niet onderdrukken. Kort wierp ze een schuine blik achter haar, en haar ijsblauwe ogen vingen de gestalte van een donkergrijze apprentice op. Snel keek ze weer voor zich, zenuwachtig. Nee! Ik dacht dat alle apprentices in het hol zaten, en nu blijkt er toch nog eentje buiten te zijn! dacht ze, in paniek. Ze had niet wéér zin in een levenslange preek van een van haar clangenoten... Vlug schoof Echopaw een paar stapjes op, dichter tegen de stam van de struik aan. Ze hoopte dat ze niet opgemerkt zou worden.

Toch merkte het andere figuur op dat zij daar zat. Hij wierp een korte blik op haar, en Echopaw probeerde zichzelf zo mogelijk nog kleiner te maken. Vlug deed ze haar voorpoot op haar oor, alsof ze zichzelf aan het wassen was. Maar, eigenlijk was het zodat de andere apprentice haar niet zou herkennen. "Hallo," sprak de andere apprentice rustig. Hnm, dit leek niet veel op de snerende toon waarmee de anderen hun zogenaamde "preken" begonnen. Maar, je kon nooit zeker zijn. De grijze poes bracht zichzelf ertoe om een korte blik te werpen op de kater, die twee prooien had gepakt en bij haar was gaan zitten. Plots herkende ze hem. Was dit Fadingpaw? Gelukkig had hij haar nooit iets misdaan. Ze wist niet helemaal wat ze van hem moest denken, maar het was misschien wel veilig. "Echopaw, toch?" mauwde hij vragend. De apprentice haalde voorzichtig de poot van haar kop weg, maar staarde onhandig naar haar poten. Ze knikte kort. Echopaw had nooit goed geweten hoe ze met vriendelijke leeftijdsgenoten moest omgaan, en ze hoopte dat daar ooit verandering in zou komen. Zachtjes kuchte ze, om haar stem wat helderder te maken. 'Ja' mauwde ze kortaf. 'Hoe gaat het, Fadingpaw?' vroeg ze daarna, met een zachtere stem. Langzaam begonnen de spieren in haar poten iets te ontspannen. Hij leek geen bedreiging.

OOC: Ashiz, beetje late reactie xD Sorry! Ik was dit gedoe een beetje vergeten c: