Hidden connection (+Dangerdance)

In stilte likte de massieve kater over zijn donkere vacht, zijn groene ogen gesloten tijdens het process. Hij had opnieuw het kamp verlaten. Thunderclan. Het bracht hem in verwarring maar wat bracht hem vandaag de dag niet in verwarring? Hij was zijn broer kwijt. Duststar had het leven verlaten en hij had niets gedaan om hem te redden de enige die geluk in zijn leven had gebracht had hij laten opgaan in de vlammenzee die hun huis had meegeslokt. Suntail was overleden en hij had er nooit maar een seconde bij stilgestaan tot hij de woorden van Liontail en Everstar had gehoord. Ze was alleen overleden met niemand om haar gerust te stellen en vreemd genoeg besefte Danger dat hij degene had moeten zijn die haar had gerustgesteld. Ze hielt van hem.. Hij had haar misbruikt maar de liefde was nooit wederzijds geweest. En hij kon zichzelf het niet genoeg kwalijk nemen.

Bij de gedachte aan Suntail schoot zijn hoofd meteen naar de kittens.. De kittens van Suntail. Zou het goed met hen gaan? Hadden ze liefde van hun clan of waren ze in de steek gelaten. Nogsteeds staarde Danger elke dag even naar het Windclan territorium want wie weet zou hij ooit zijn jongen zien. Hij had zichzelf gezworen ze te trainen tot grootse katten maar ja hij had wel meer plannen gehad om hun clan en het hele gebied over te nemen. Dromen die leken te vervliegen hoe meer hij er aan dacht. Maar Danger zou het altijd proberen, voor zijn vader, zijn vader wie hem mishandeld had, nooit had willen vertellen of hij nog familie had en vervolgens stierf door Danger's fouten. Hoe had een kit zo jong een kans gehad tegenover een vos. Geen enkele kans zelfs zijn vader had die kans niet gehad en toen zijn vader stierf voor Dangers ogen zweerde de jonge kater wraak te nemen. Wraak op zijn clan of wraak op het gehele bos wat die rode demonen onderdak bood hij wist het gewoon niet meer.

Langzaam liet Dangerdance zijn poot zakken en staarde even naar de hemel. Starclan.. Alsof hij ooit iets van een kans had daar te belanden, zijn vader was door zijn toedoen dood, Dove was ernstig verwond geweest dankzij hem, meerdere onverklaarbare sterfgevallen stonden op zijn naam en Whisperwind had hem zo goed als door gehad maar nu was hij ook van haar af. Riverclan had een nieuwe warrior aan haar.. Wat een Warrior.. Hij zuchtte en sloot zijn ogen. Alles was over en toch geloofde hij dat alles opnieuw opgebouwd kon worden.. Hij zou krijgen wat hij wou. Hij meost alleen van voor af aan beginnen. In het scheinsel van de volle maan zag hij een kleine gestalte en sprong overeind. Zijn massale poten brachten hem langzaam vooruit en hij staarde naar de jonge zwarte poes die een duidelijke windclan geur mee draagde maar nog iets anders. Iets dat zijn hart liet stoppen. Zijn.. Geur of iets dat daar op leek samen met een mengeling van een geur die hij manen gleden had geroken. Haar geur.. Kon het.. Was het mogelijk.. Verslagen bleef hij even zo staan niet wetend of zijn zintuigen hem pestte of dat het echt waar was. Zij zijn... Nee..

Met zijn diep groene ogen bleef hij de kleine zwarte poes aanstaren. Bijna.. Verbaast dat zij waar hij net zo aan had zitten denken gewoon voor hem stond. "I.. ik." Mompelde hij en schudde zijn kop half terwijl hij dichterbij kwam compleet het begrip 'persoonlijke ruimte negerend en stond binnen een seconde zo dichtbij over haar heen starend naar het poesje. "Jij.." Mompelde hij langzaam en snoof even en hief zijn grote kop. "Suntail's dochter.." Mompelde hij langzaam en snoof even twijfelend.

De kater staarde naar haar en Crowpaw voelde zich nogal ongemakkelijk. Iets aan de kater was vreemd. Ze herkende iets van hem, maar dat kón niet, want ze kende hem niet. Was het zijn geur? Er zat iets in die geur dat ze eerder had geroken. En zijn uiterlijk. Hij leek precies op Hellkit, maar dan een grotere versie. Een veel grotere versie. Goeie StarClan, die kater was enorm. Hoe imposant zijn uiterlijk ook was, zijn gedrag liet blijken dat hij niet zo heel zeker van zijn zaak was. "I.. ik," mompelde hij. Hij liep naar haar toe. In een paar van zijn grote stappen was hij bij haar. Crowpaw legde haar oren plat in haar nek en zette half struikelend een paar stappen achteruit. "Suntail's dochter.." zei de kater zacht. Crowpaw staarde hem aan. Wie was dit? Hoe wist hij...? Wat...? Een idee kwam in haar op, maar dat idee was zo belachelijk dat ze het meteen weer verwierp. De gedachte bleef zich echter aan haar opdringen. Het klopte ook zo precies: het vagelijk bekende in zijn geur, zijn uiterlijk dat precies op dat van haar broertje leek, het feit dat hij wist wie ze was... Maar nee, dat was onmogelijk. Dat was gewoon té onwaarschijnlijk om waar te zijn.
"Hoe weet je wie ik ben?" vroeg ze. Haar stem trilde een beetje. Ze staarde hem nog steeds aan, ze durfde haar blik niet van die vreemde kat af te wenden.

Hij kon zijn ogen neit van haar afhouden maar wist dat wat hij voelde diep vanbinnen niet klopte. Hij voelde geen geluk zijn dochter te zien. Hij voelde geen afgunst bij het feit hoe klein en ontschuldig ze was. Hij voelde geen trots. Zelfs geen haat voor het feit dat ze niet meer op hem leek. Hij voelde niets en in stilte bleef hij haar aanstaren. Woorden in zichzelf prevelend en uiteindelijk achteruit stappend zijn hoofd schuddend. Wie was hi jzelf verdommen misschien leek de kit wel meer op hem als hij zelf ooit op zichzelf had geleken. De gedachte liet hem bijna naar adem snakken en hij draaide zich om een paar passen wegzettend en zich weer omdraaiend zijn hoofd schuddend en ademde even diep in. "You.. You are me." Mompelde hij meer in zichzelf. "And I am you." Hij probeerde zijn hoofd er omheen te draaien maar het lukte niet en uiteindelijk viel hij verslagen op de grond gewoon *plof* opzij vallend en sloot zijn hogen. "Damn.." Mompelde hij alleen nog en draaide zich op zijn rug en staarde naar de hemel. "I have a daughter." Mompelde hij en knipperde even.

De grote kat zette aan paar passen terug. Hij prevelde iets wat Crowpaw niet verstond en schudde zijn kop. "You.. You are me." Mompelde hij zo zacht dat Crowpaw het maar net kon verstaan. "And I am you." De zwarte apprentice staarde hem nog steeds aan. Zijn woorden lieten vermoedens opkomen, maar hij sprak te veel in raadselen voor haar om die vermoedens te durven geloven. De ex-SkyClanner viel om. Hij viel gewoon om, met een zachte plof, en deed zijn ogen dicht. Crowpaw wist zichzelf geen houding te geven en ging uiteindelijk maar zitten. Dat durfde ze wel, nu de kater met gesloten ogen op de grond lag. Als hij overeind zou springen en haar aan zou vallen, zou ze nog genoeg tijd hebben om er vandoor te gaan. Het grotere evenbeeld van Hellpaw opende zijn ogen weer en richtte zijn blik om de hemel, mompelend: "Damn.. I have a daughter." Crowpaw knipperde met haar ogen. ze bewoog zich niet, terwijl in haar kop duizend gedachten door elkaar schreeuwden. Was hij - ze durfde het nauwelijks te denken - haar... vader? Ze had een vader? Was hij die geheimzinnige kater die haar moeder ertoe had aangezet verraad te plegen en met een niet-WindClanner kittens te krijgen? Ze keek naar de kat, die onbekende die plotseling aan haar verbonden bleek te zijn. Vader... "Je hebt nog drie-" begon ze, maar haar Gentlekit denkend verbeterde ze zichzelf: "...twee kinderen." Haar stem was zacht en ze hoopte maar dat ze hem wel goed begrepen had, dat het niet opeens bleek dat hij toch gewoon een vreemde was, zonder enige connectie met haar moeder.