Little talk [&Mr. bond]

Onderwerp: Little talk [&Mr. bond] vr 3 jan 2014 - 11:48

De lapjespoes liep rond. Ze voelde zich niet goed, en om de vijf minuten ging ze zitten. Al manen lang had ze met Bond rondgetrokken en nu hadden ze weer een klein plekje gevonden aan en klein riviertje tussen de wortels van een omgevallen boom. Kasumi deed pogingen om wat te vangen, maar keerde altijd zonder iets terug. De laatste twee weken had ze zich raar gevoeld, niet ziek maar wel niet goed. Ze was moe na het kleinste beetje inspanning. Wat was er aan de hand met haar? Maar inmiddels was ze daar achter gekomen en zat ze te wachten op een moment om het aan Bond te vertelllen. Ze wist niet of Bond al vond dat ze raar deed. Toch probeerde zo veel mogelijk te verbergen. Als ze zich niet goed voeldenen bond was erbij gaf ze haar gebroken rib de schuld. Natuurlijk wist ze zelf wel wat er aan de hand was. Het kleine riviertje kwam in zicht. Toen ze bij de wortels aankwam plofde ze neer. Ze hijgde van de inspanning. Haar ogen waren gericht op de kleine ingang. Het hijgen zorgde ervoor dat ze steek kreeg in haar rib. Voorzichtig stond ze op. Ze liep naar het riviertje toe en bracht haar mond naar het water. Een paar grote slokken liet ze haar mond in gaan. En toen rook ze het, de geur van Bond. Kasumi nam een paar stappen achteruit om te landen in het gras. Haar bolle buik zorgde ervoor dat ze moeilijk overeind kwam en haar rib maakte het ook niet makkelijk. De lapjespoes spartelde hevig om weer overeind te komen. Toen ze weer op vier poten stond keek ze om zich heen. Dit soort dingen kon ze niet meer verbergen. Zou ze het vertellen, hij zou er blij mee zijn. Kasumi dacht goed na. En kwam om een besluit."Bond" riep ze op een gemiddelde toon."Kom eens, ik moet je wat vertellen?"

[&Mr. Bond]

Ze moest hem wat vertellen? Wat kon er zo belangrijk zijn dat het niet kon wachten? Snel rende hij naar zijn Mate toe en begon haar van boven naar onder te onderzoeken, maar hij kon niets vinden. "Heb je weer last van je Ribben?" Hij snoof hysterisch en rende weg, om even later weer terug te komen met nat mos. "Drink wat, dat zou de pijn moeten verlichten," Niet luisterend naar enig antwoord dat Kasumi gaf rende hij opnieuw weg, om ditmaal terug te komen met een grote berg mos en veren. Snel maakte hij een zacht nest en duwde Kasumi er zachtjes op. "Zo, is het nu beter?"

"Heb je weer last van je Ribben?" Hij snoof grappig en rende in een vaart weg. Binnen 1 minuut kwam hij alweer terug met nat mos in zijn bek. "Drink wat, dat zou de pijn moeten verlichten," Zonder dat Kasumi ook maar haar mond open kon doen was hij alweer weg. Ze voelde de zenuwen omhoog komen. Bond was nu al bezorgd over haar terwijl dit niks was vergeleken met wat ze ging zeggen. Met een bos veren kwam hij weer de bosjes uit. Hij legde ze mooi neer en duwde haar er zachtjes op."Zo, is het nu beter?" Voorzichtig stond ze op en gaf uit dank een kopje tegen zijn hals."Bedankt" En ze trok haar kop iets terug. "Maar dat was niet het probleem." Ze ging zitten op het pak veren. En zuchtte diep. Hoe kon ze de goeie woorden gebruiken. En zeggen hoe blij ze was."Ik voelde me de laatste tijd niet bepaald goed." begon ze."Ik dacht gewoon verkoudheid gaat wel over." Kasumi zuchtte diep om het moeilijkste deel te zeggen."Maar nee ik ontdekte wat anders." Ze liet haar hoofd zakken en keek naar haar wat dikkere buik."We zijn binnekort niet meer alleen." Ze stond op en sprak de laatse woorden uit."Ik krijg kittens. En jij bent de vader."

Verbaasd toen ze weer opstond ging de kater zitten. "Bedankt, maar dat was niet het probleem." Ja, dat had hij nu ook door. Ze was gewoon weer gaan staan. Dus iets anders was het probleem. Het probleem was, wat?! Bang keek hij haar aan, maar besloot dat dat niet echt stoer was, alhoewel de verveelde houding niet echt goed getimed zou zijn. Met zichzelf in de knoop zat hij daar te luisteren, en te wachten, totdat ze hem zou vertellen wat het probleem was. "Ik voelde me de laatste tijd niet bepaald goed." Hij knikte, maar hield wijselijk zijn mond dicht. "Ik dacht gewoon verkoudheid gaat wel over." Opnieuw knikte de kater, "Maar nee ik ontdekte wat anders." Hij volgde haar blik en zag haar buik. "Ben je aangekomen?" Vroeg hij, waarna hij meteen bedacht hoe dom dat was. "Het staat je goed, je bent niet dik, ik had het niet eens gemerkt, ik bedoel- Verslagen stopte hij zodra zijn hersenen weer normaal werkte. Nooit. Hij was voorzichtig geweest, toch? "We zijn binnekort niet meer alleen. Ik krijg kittens. En jij bent de vader." Verdwaasd keek hij haar aan, waarna hij als in een roes opstond en naar haar toeliep. "Ik zal er voor je zijn," Fluisterde de kater hees van vreugde. Kittens, vader.. Hij?

Kasumi ging voor de kater zitten. Het antwoord was kort. En er leek meer bezorgdheid in te zitten dan blijheid. Bond was de liefste kater geweest. Alles voor haar gedaan, haar leven al een keer gered. Maar na dat ze 1 keer uit elkaar waren geweest, leek hij geen emotie meer te kennen behalve bezorgheid. Ze was niet boos maar ironisch genoeg bezorgd erom."Bond laat en emotie zien."zei ze lief.'Vind je het leuk, stom of ben je bezorgd om mij?" Haar stem klonk zacht en zoet. Haar gedachten gingen weer naar de kittens. Veel andere die ooit waren bevallen kende ze niet. Maar ze wist dat het pijn zou doen en niet fijn zou zijn. Zou ze het er voor over hebben. Veel keus had ze niet, en Bond? Zou hij ook alles doen voor de kleintjes? Ze werd misselijk van de gedachten dat er iets fout zou gaan. Kasumi keek omhoog en knikte met een glimlach."Op de kittens!"zei ze blij. En pakte het natte mos en hield het tegen zijn neus. Ze gaf hem een kopje en ging op zijn poten liggen.

"Bond laat en emotie zien." Hij keek haar verbaasd, en beledigd aan, wat?! 'Vind je het leuk, stom of ben je bezorgd om mij?" Nog steeds beledigd dacht hij na, dacht Kasumi dat hij dit stom vond ofzo? De kater snapte er niets van, helemaal niets, helemaal niets. "Ik vindt het prima " Snauwde de kater, en ging gefrustreerd zitten, "Helemaal prima, zo goed genoeg?" Boos keek hij haar aan, wat dacht ze wel, maar voor hij nog een zin kon zeggen kwam ze naar hem toe met mos in haar bek. "Op de kittens!" Hij dook eronder weg, en voelde zijn gevoelens veranderen van boos naar pijn, ze kende hem toch niet goed genoeg. "Blijkbaar zijn we hier niet klaar voor," mompelde hij zacht, en keek naar de bomen achter Kasumi, zijn blik hard, geen greintje medelijden, liefde of warmte erin verborgen, moeheid en woede zaten er echter wel in, wat dacht ze wel?

~ Plottwist x'D

Kasumi stond op. Haar ogen vulden zich met tranen en haar hoofd vol emoties. Ze was niet boos of blij. Ze was verdrietig. Voorzichtig stapte ze achteruit."Sorry."zei ze zacht."Sorry Bond" Haar ogen keken zacht naar Bond om hem zo proberen te sussen. Hij keek weg naar de bomen en Kasumi ging staan voor hem."Ik wou mijn emoties met je delen. Maar ik bracht het niet goed of wel?" Ze stapte opzij en liet ze hem denken. Wat was ze dom geweest. Ze kende Bond als haar broekzak en dan maakte ze een fout als deze. Boos op zichzelf richtte ze haar ogen naar beneden. Zonder Bond was ze niks, zou ze dood geweest zijn. Ze hield zielsveel van hem, maar Bond had zo zeker zijn handleiding. Die je alleen maar kon ontdekken door het eerst fout te doen. Kasumi wist dat hij een super vader zou worden, en ze had nooit moeten

-Dit was niet de bedoeling toch. x'D (Even goedmaken en dan einde topicje?-

"Sorry." Hij knikte, het was ook wel oké, zoveel gevoelens ineens, daar kon de kater niets mee. En dat was best een probleem zo nu en dan, hij kon er ook niets aan doen dat hij niet zo'n gevoelig type was. Gelukkig leek Kasumi dat nu te begrijpen. "Ik wou mijn emoties met je delen. Maar ik bracht het niet goed of wel?" Hij keek haar aan met zijn vurig groene ogen. "Ik wil niet dat je van me houd omdat ik je gered heb, of omdat je het idee hebt dat dat moet. Ik wil dat we bij elkaar blijven, maar dat we wegkunnen als het over is. Als ik vastgehouden wordt, wordt ik gek… Gek" Hij had gezegd wat hem dwars zat, hij hield van Kasumi, en het idee dat ze kittens zouden hebben, maar in zijn ogen waren het ook allemaal dingen die hem vastbonden aan een saai, en vaderlijk bestaan, en dat zou niet gebeuren, niet bij hem.

Onderwerp: Re: Little talk [&Mr. bond]