»Broken Smile «[Snowynight]

Met een lichtelijk chagrijnige blik in zijn ogen, liep de zwarte kater uit de warrior den. Het was nog redelijk vroeg op de ochtend, maar de kater had geen zin om nog langer in zn nest te blijven liggen. Dit was weer zo'n ochtend waarin alles en iedereen hem voor de voeten liep en wist te irriteren. Het liefst wilde hij hier weg, eventjes wat tijd voor zichzelf, maar dat leek er niet in te zitten. Met een zucht had Nightspark een muis van de stapel gepakt en was nu in een hoekje van het kamp gaan liggen, met de muis voor zn snuit, zodat het leek alsof hij nog iets aan het doen was.

He. Should. Have. Known. Snowynight was nou niet echt iemand die hem snel alleen zou laten. Zijn zusje was lief, daar niet van, maar af en toe wilde hij gewoon even alleen zijn. Of nou ja, eigenlijk niet. It's complicated. Hij keek haar verveeld aan, terwijl ze voor hem op de grond plofte en zijn blik probeerde te vangen, die hij makkelijk wist te ontwijken. "Mhm?~" mompelde ze daarna. Nightspark snoof zachtjes. "Niets," bromde hij daarna, op een manier die menig kat aan Smokebreath zou doen laten denken. Hij richtte zijn blauwe ogen op de ingang van het kamp, zodat hij het witte pluizige gevaarte niet hoefde aan te kijken.

Hij had het weer geflikt, hij had d'r beledigd. Het zou ook es niet. Hij zou es een keer iets wél goed doen, het zag er niet naar uit dat dat nog een keer ging gebeuren. Nightspark zuchtte zachtjes en richtte zijn blauwe ogen op het witte poefbeest voor 'm. "Sorry," mompelde hij zachtjes en keek weer weg. "Ik heb mn dag niet," kwam er daarna achteraan. Het gevoel was weer teruggekomen, hij beet op zn lip en zuchtte nogmaals. De dagen waren lang, de nachten waren nog langer. Hij kon hier niet meer tegen, alles werd hem te veel.

Zijn zwarte vacht werd vermengt met de witte vacht van zn zus. Hij zuchtte zachtjes en kon het niet laten om zachtjes te spinnen. "Nighty... Wat is er aan de hand..?" Weer probeerde twee paar blauwe ogen elkaars blik te vangen en ditmaal liet Nightspark het wel toe. Hij zuchtte nog een keer en wilde het oogcontact het liefst weer verbreken. "Je weet dat je me alles kunt vertellen eh..?" De zwarte kater verstopte zijn gezicht in z'n pluizige staart en zocht naar de woorden. "Ik voel me alleen, Snowy," kwam er opeens uit de staart. "Iedereen lijkt zo gelukkig. Jij hebt de katers aan je staart hangen. De nursery zit vol met queens, Innerghost heeft een partner, zelfs zíj.." Nightspark weigerde het nog steeds om Shrewstar's naam uit te spreken, ".. lijkt gelukkig te zijn." De stem van de zwarte kater werd steeds krachtiger, totdat hij op het punt stond dat 'ie bijna aan het schreeuwen was. "Ik voel me alleen, het begint erop te lijken dat niemand me aardig vind. Dat niemand tijd voor me heeft. Als iemand me nodig heeft is het altijd vanwege clanzaken, maar nooit eens een keer om gewoon te gaan jagen of trainen. Ik haat het Snowy, ik haat dit gevoel!" Op het laatste brak zijn stem, stortte de sterke zwarte kater volledig in en zakte hij, zachtjes snikkend, weer terug in zijn liggende positie.

Hij kon er niet meer tegen, het was hem allemaal te veel geworden. Al weken liep hij met dit gevoel rond. Het gevoel om telkens weer alleen te zijn, vooral als hij zag dat Snowynight omringt werd door Thrushdive en Ashdrizzle, dat wilde hij ook. Iemand hebben om mee te praten, buiten zn zusje dan, maar er leek niemand in staat te zijn om het langer dan twee tellen rond hem te blijven hangen. Daarna waren ze weer weg, de een nog met een zwakker excuus dan de andere.
Zachtjes snikkend bleef Nightspark liggen, zijn kop verstond in zijn staart, opgerold tot een balletje. Hij voelde hoe Snowynight hem probeerde te troosten door over zijn oren te likken en hij wist dat ze het goed bedoelde. Hij had niet zo tegen d'r uit willen vallen, hij kon er gewoon even niet meer tegen. De emmer was overgelopen. "Wil je anders even het kamp uit? Even lopen..?" Inmiddels had Nightspark zichzelf weer een beetje terug gevonden en wist de meeste tranen weg te werken met zijn staart. Daarna kwam hij moeizaam, licht trillend, overeind en knikte met een gebroken blik in zijn ogen naar zijn zusje. Weg hier, dat was nu wel eventjes het beste. Eventjes alleen, alweer alleen ...

Haar lichte blauwe ogen vingen de gestaltes van twee katten op, als ze het goed voorhad waren het Snowynight en haar broer Nightspark. Ze schrok wat toen ze zag hoe de zwarte kater er aan toe was. Voorzichtig stond ze op en trippelde ze behoedzaam naar het tweetal toe, niet zeker wetend of dit wel juist was. Toen ze eenmaal bij de twee katten gearriveerd was ging ze weer stilstaan en wiebelde ze wat onschuldig met haar smalle oortjes. "Is alles goed met je broer?" Vroeg ze voorzichtig. Ze hoopte maar dat de witte kattin aardig was, en haar niet zou bevelen om op te rotten. Want tenslotte zagen ze eruit alsof ze het kamp wouden verlaten, en gezien Quietwish gewoon voor hen was gaan staan alsof haar dat niks uitmaakte voelde ze zich nogal schuldig.. De lichte bruine tabby kattin probeerde haar blik met die van Nightspark te laten kruisen, maar zodra ze er nog maar in de buurt van kwam keek ze weer naar haar pootjes. Dit paste totaal niet bij haar, maar deels ook weer wel. Vaak maakte ze zich wel zorgen om anderen, al zou ze nooit uit zichzelf gaan vragen wat er aan de hand was.

Sidenote;; Had toestemming van Snowynight~

Nightspark trilde nog steeds een beetje en zijn pluizige vacht zag er niet uit, alles zat door elkaar en piekte alle mogelijke kanten uit. Hij zuchtte zachtjes en nam zich niet de moeite om er iets aan te fatsoeneren. Voorzichtig zetten hij een stap, en toen hij merkte dat 'ie niet direct weer door z'n poten zakte, kwam er nog een stap achteraan. Zo liep hij achter Snowynight aan, in de richting van de uitgang van het kamp.
Opeens hoorde hij een stem uit het niets opdoemen. "Is alles goed met je broer?" De zwarte kater keek op en zijn blauwe ogen vonden een licht bruine tabby kattin, die hij herkende als Quietwish. Lichtelijk nieuwsgierig gingen z'n oren overeind staan, het was uitzonderlijk om de kattin te horen praten. Toch ontweek hij haar blik en nam hij geen poging om voor z'n zus antwoord te geven. Hij wist dat zijn stem alleen maar meer zou breken dan en hij wilde niet zwakker overkomen dan dat hij nu al had laten zien.

Quietwish's oren gingen wat overeind staan en meteen draaide ze haar kopje in de richting van de witte poes toen deze begon te praten. "Nightspark heeft een cheer-up nodig," Begon ze, met een overduidelijke grijns op haar gelaat. De bruine poes keek haar wat vragend aan, de bedoeling van die grijns niet snappende. "Zin om anders mee te gaan?" Vroeg ze vervolgens met een onschuldige glimlach op haar gelaat. Quietwish slikte even en knipperde met haar blauwe ogen. Zij? Meegaan om de kater terug blij proberen te maken? Ze haalde haar schouders wat op en glimlachte verlegen. "Mij best, al heb je vast niet veel aan me." Miauwde ze onzeker waarna ze onhandig achterom keek. Pas toen besefte ze dat ze nog steeds in de weg van de twee katten stond. "Oh, sorry!" Excuseerde ze zich waarna ze een sprongetje opzij nam zodat de andere twee krijgers door konden. Zij zou zich achteraan wel aansluiten, anders zou ze hen alleen maar voor de voeten lopen.

Hij liet Snowynight het gesprek wel leiden, hij had toch niet zo heel veel zin om te praten. Alles in hem sprak elkaar tegen, hij wilde geen gezelschap om zich heen hebben en gewoon eventjes alleen zijn, maar aan de andere kant wilde hij ook weer niet alleen zijn. Het was zo verwarrend allemaal. "Zin om anders mee te gaan?" Nightspark keek Snowy vreemd aan toen ze aan Quietwish vroeg of ze mee ging. Die glimlach op haar gezicht, oh god, het zal toch niet? Hij had altijd als eerst door als Snowynight iets van plan was, omdat het zijn zusje was. Hij zuchtte zachtjes, zonder dat de rest het door zou hebben en liep langs Snowynight en Quietwish het kamp uit. Buiten ging hij zitten en bleef wachten op de twee poezen, Snowynight zou de weg wel wijzen. Hij had geen zin om een plek te gaan kiezen...