St-- STOP IT

Angstig kroop hij in elkaar toen hij het geraas van een van die monsters hoorde en voelde een rilling over zijn rug lopen. Waarom waren ze zo luid, waarom stonken ze zo..? Toen het geluid was weggeëbd koos Beaverpaw ervoor meteen weg te schieten in het wat bekendere territorium. Langzaam kwam hij tot stilstand toen de stank niet meer te ruiken was en keek hij met zijn grote ogen snel om zich heen. Niets.. Totale stilte. Hij kon zijn eigen ademhaling horen en voelde zijn hart in zijn borstkas wild kloppen. De rossige kater gaf zijn borst een paar ruwe likken en liet zich toen terugzakken in een liggende houding. StarClan.. wat was hij toch snel bang. De Apprentice greep de aarde met zijn voorpoten en kneep zijn ogen dicht. Hij was een watje, een lafaard. Geen wonder dat die Rogue hem zo gemakkelijk had kunnen aanvallen. Een zachte grom ontsnapte uit zijn keel en Beaverpaw sprong overeind, zijn groene ogen werden geopend, een vurige glans speelde erin. Nee. Dit pad wilde hij niet belopen. Snel dook hij door een struikenlaag en rook de bekende geur van muis.

Nerveus slikte hij even. Frostlake had zeker geen vertrouwen in hem. Hij was maar een kleine Apprentice voor hem. Wilde hij hem dan niet helpen over zijn angsten heen te komen? Om als beste Warrior uit de verf te komen? Zijn Clan trots te maken? Beaverpaw snoof en dook in een wat bekendere sluiphouding. Langzaam kroop hij vooruit, zijn groene ogen vlamden nog steeds een beetje na en hij zag zijn prooi in zijn blikveld verschijnen. Een grijns verscheen op zijn lippen en hij zette zich gelijk af. Stof steeg in een paar wolkjes op, maar Beaverpaw liet zijn klauwen in het bruine lijfje glijden. Het muisje gaf een paar hulpeloze piepjes en de Apprentice moest ongelukkig terugdenken aan het moment dat hij daar zo had gelegen. Woedend duwde hij zijn prooi dichterbij de grond en bekeek het. Hulpeloos, zwak. En hij dan? Nu was hij degene die machtig was, alles kon beslissen. De kater knipperde deze gedachten weg. Nee. Dat was de Beaverpaw niet, toch? Haastig nam hij het besluit voor de Clan voedsel te halen en doodde het muisje. Weer wat angstiger pakte hij zijn gestorven prooi op en liep weer verder, maar de schaduw van die ene gedachte, waar hij zoveel moeite mee had om het in te zien, bleef hem achtervolgen.