Will things ever get better? [&Loci]

De grijze ogen staarden ietwat overstuur voor zich uit, de rode kater struinde langzaam door het territorium waar hij sinds zijn leven als een kittypet verbleef. Elke dag weer voelde hij het gapende gat dat ontstaan was in zijn hart, op de dag dat hij het huis uit was gegooid. Hij miste zijn broertjes en zusjes, natuurlijk zag hij ze af en toe nog wel. Vooral Stream, die er nog steeds naar verlangde om met hem mee te gaan. Maar na de ervaringen die Styx had gehad, kon hij het niet over zijn hart verdragen zijn zusje mee te brengen. Het was te gevaarlijk, wat als haar iets zou overkomen? Die schuld zou hij dan voor altijd op zijn schouders moeten dragen. De kater schudde verwijtend zijn hoofd. Stel je niet zo aan Styx, er zijn heus wel katten die het slechter hebben dan jij.. Klonk een dreigende stem in zijn hoofd, de stem die hem in zulke 'depressieve' momenten op de been hield, hem vooruit duwde en liet bewegen.

De rode kater staakte midden in zijn beweging, toen de geur van een onbekende kat zijn neus binnendrong. Een bloodclanner, hoogst waarschijnlijk. Styx had er een aantal ontmoet en herkende de geur nu onderhand wel, hoewel deze wel afkomstig van van een onbekende kat..

|| L O C I ||

Loci liep door het rogue territorium. Hij moest even weg van de bloodclan, hij was beginnen rennen, ver van waar zijn leven begonnen was, even weg van alles wat hij kende. Hij zou terugkomen. Hij wist niet of dat uit eigenbelang of voor bluestream was. Hij was weer in een van zijn niet zo vrolijke buien. Hij rook een andere kat, een rogue met een vleugje kittypet. Hij liep ernaar toe. `hallo` zei hij tegen de kat.

De kat wiens geur al eerder zijn neus binnen was gedrongen, kwam op Styx af. Als in automatisme deinsde de kleine rode kater een paar passen achteruit, hij herkende de geur van de Bloodclan in die van de zwarte kat tegenover hem. Hij had het niet zo op Bloodclanners, meestal waren dat de katten die hem wilden doden. Het was voornamelijk hun clan waardoor hij Stream niet mee wilde nemen de buitenwereld in, wat als ze haar zouden aanvallen? Als ze zou sterven? 'Hallo,' klonk de stem van de zwarte kater. 'Hallo,' antwoordde Styx ietwat wantrouwend. Wat moest die bloodclanner van hem?

`hallo` antwoorde de kat. De kat vertrouwde hem niet helemaal. `ik ben loci, en jij bent` vroeg hij.

'Ik ben Loci en jij bent..?' Vroeg de zwarte kat, instinctief legde Styx zijn oren plat in zijn nek. Zijn ogen wantrouwend de kater in zich opnemend. 'Ik ben Styx, wat doe je hier bloodclanner?' De meeste bloodclanners die hij had ontmoet, mocht hij niet bepaald.

Styx legde zijn oren plat in zijn nek. Zijn ogen waren wantrouwend naar hem aan het kijken. Loci keek terug. 'Ik ben Styx, wat doe je hier bloodclanner?' Het was duidelijk dat hij al een paar aanvaringen met andere Bloodclanners gehad had. 'Ik? ik ben aan het wandelen.' zei hij

'Ik? ik ben aan het wandelen.' Miauwde de zwarte bloodclanner, genaamd; Loci. De rogue blies geïrriteerd, zijn oren plat in zijn nek. 'Ga dan ergens anders wandelen, bloodclanner. En niet op dit territorium, ik hoef jouw soort hier niet.' De rode kater besefte zich maar al te goed dat het niet zo slim was om uit te vallen tegen een bloodclanner, soms waren ze nogal moordlustig. Maar dat kon Styx op het moment niets schelen, misschien dat de wereld er zelfs beter op worden; als hij zou sterven. Maar als Loci hem op dit moment aan zou vallen, zou hij net zo hard terugvechten. Hij zou niet sterven zonder enig tegenstribbelen. Maar wat was hij nou aan het bazelen? Misschien wilde de zwarte kater hem niet eens aanvallen..

De rogue blies geïrriteerd, zijn oren plat in zijn nek. 'Ga dan ergens anders wandelen, bloodclanner. En niet op dit territorium, ik hoef jouw soort hier niet.' 'Wat voor soort ben ik dan?' vroeg hij vriendelijk aan de kat.

'Wat voor soort ben ik dan?' Een grom ontsnapte uit zijn keel, terwijl hij de zwarte kat aanstaarde. 'Jij bent zo'n verdomde bloodclanner.' Snauwde Styx de kat tegenover hem af, hij had sinds zijn leven als rogue was begonnen als een hekel aan die Clan. Het gevaar dat zij opbrachten, zorgde ervoor dat hij zijn zusje niet mee kon nemen in zijn leven. Daardoor was hij zo eenzaam.

De andere kater gromde, en staarde hem aan. 'Jij bent zo'n verdomde bloodclanner.' Snauwde Styx. 'Ik ben een verdomde bloodclanner, jij bent hier wel degene die mij zit af te snauwen.' zei Loci. Boos was hij niet, de kater werkte alleen op zijn zenuwen.

'Ik ben een verdomde bloodclanner, jij bent hier wel degene die mij zit af te snauwen.' Klonk de stem van de donkere kater, niet echt boos. 'Ik heb onderhand het recht wel gekregen, om jou af te snauwen. Na al die verdomde aanvaringen die ik heb gehad met jouw soort.' Oké, misschien dat dit wel een beetje onredelijk was. Misschien dat hij nu iedereen over een lijn scheerde, maar dan moest die kat maar gewoon niet zijn territorium insluipen.

'Ik heb onderhand het recht wel gekregen, om jou af te snauwen. Na al die verdomde aanvaringen die ik heb gehad met jouw soort.' Wat een leuke kat om mee te praten, dacht Loci. 'En waarom zou ik ook zo zijn, niet iedereen die in dezelfde clan zit is hetzelfde.' Als die kat maar niet dacht dat hij hem met iemand anders zou kunnen vergelijken.

'En waarom zou ik ook zo zijn, niet iedereen die in dezelfde clan zit is hetzelfde.' Klonk het response van de bloodclanner, de rode kater liet zijn kop hangen. 'Je hebt ook wel gelijk, sorry..' Sprak hij met tegenzin, zijn woede ebde langzaam een beetje weg. 'Maarehh.. Waarom ben je nou eigenlijk op mijn territorium?'

De rode kater liet zijn kop hangen. 'Je hebt ook wel gelijk, sorry..' Sprak Styx. 'Maarehh.. Waarom ben je nou eigenlijk op mijn territorium?' 'Ik liep gewoon rond en ik had niet echt op de territorium markeringen gelet.' zei hij rustig.

'Ik liep gewoon rond en ik had niet echt op de territorium markeringen gelet.' Sprak de zwarte kater rustig. Styx knikte begrijpelijk, dat had hij zelf ook wel vaker meegemaakt. Hoewel het niet altijd even goed af was gelopen, of nou ja.. natuurlijk was hij er wel levend van afgekomen maar niet altijd heelhuids. Een zucht rolde over zijn lippen. 'Is 't leven een beetje goed in de Bloodclan?' Veranderde hij van onderwerp. 'Ik neem immers aan dat je een Bloodclanner bent.'

Styx knikte, de kater zuchtte terwijl hij aan iets dacht. 'Is 't leven een beetje goed in de Bloodclan?' Veranderde hij van onderwerp. 'Ik neem immers aan dat je een Bloodclanner bent.' 'Dat gaat wel, het is niet altijd even interessant maar het is alleszins beter dan iets anders.

'Dat gaat wel, het is niet altijd even interessant maar het is alleszins beter dan iets anders.' Antwoordde de zwarte kater. Dat is maar hoe je het bekijkt, schoot er door zijn hoofd in. In zijn opzicht was zelfs zijn armzalige leventje beter dan het bloodclan leven, maar er verstandig om dat hardop uit te spreken leek het hem niet. 'De prooi wordt al weer schaars, komen jullie er een beetje goed uit?'

'De prooi wordt al weer schaars, komen jullie er een beetje goed uit?' 'We zullen wel genoeg prooi hebben voor de winter.zei hij. En als er niet genoeg eten zou zijn zou hij wel voor zichzelf kunnen zorgen.

'We zullen wel genoeg prooi hebben voor de winter.' Styx knikte langzaam, in het wild was er nooit veel zekerheid over de hoeveelheid voedsel. Vooral niet tijdens leaf-bare, in leaf-fall werd 't al lastiger. De rosse kater had wel eens verhalen gehoord over de clans waar in leaf-bare soms ziektes hingen en het voedsel steeds schaarser werd. Maar toch leken de meeste katten het wel te overleven, immers waren de clans zelf nog niet uitgestorven. 'Zit je al lang bij die clan?'

'Zit je al lang bij die clan?' vroeg de kat. 'Al een maan of vier' antwoorde hij. 'Al hebben die idiooten mij nog steeds geen mentor gegeven. Hij vroeg zich af wat er nu zo moeilijk was aan iemand een mentor geven. Al had hij er geen nodig. 'En hoe lang ben jij al een rogue.'

Onderwerp: Re: Will things ever get better? [&Loci]