Going outside camp

Pantherpaw opende rustig zijn ogen. Hij was nu een apprentice! Ook al moest hij er nog wel even aan wennen dat hij niet meer in de vertrouwde nursery was, maar het was veel leuker om een apprentice te zijn ,want nu kon hij buiten het kamp gaan, zonder dat hij weer terug naar het kamp word gebracht zodra hij word gevonden. Hij was al is een keer het kamp uit geweest toen hij een kitten was, maar toen had hij flink op zijn donder gekregen en dat zou nu niet meer gebeuren en daar was hij heel blij mee. Hij wilde eigenlijk wel gaan jagen, want dat had hij altijd al willen proberen, maar de vorige keer toen hij buiten het kamp was had hij alleen achter een vlinder aangezeten en dat was toen leuk, maar nu niet meer. Hij had eigenlijk nog nooit geprobeerd om een konijn te vangen, dus misschien zou hij eens een gokje moeten gaan wagen. Hij keek om zich heen of hij Emberstorm ergens zag, maar hij zag haar zo snel niet en hij had ook niet echt zin om haar te gaan zoeken. Dan maar zonder dat zij het wist het kamp uit. Hij liep naar de uitgang van het kamp en ging er doorheen.

Pantherpaw liep rustig over de hoge vlaktes. Hij dacht dat hij hier wel kans zou maken om een konijn te vangen. Ook al wist hij dat het hem waarschijnlijk niet zou lukken, omdat hij het nog nooit eerder had gedaan. Hij liep rustig door en stopte af en toe om in de lucht te ruiken en te zoeken naar de geur van konijn. Hij stopte nog een keer en rook in de lucht. Hij rook een bekende geur die hij wel eens op een konijn had geroken en hij zocht de plaats uit waar de konijn zou moeten wezen. Het duurde niet lang voor hij het konijn spotte en hij begon er naartoe te lopen. Zo stil mogelijk. Uiteindelijk zette hij het op een rennen toen het konijn hem door had, maar hij was niet snel genoeg en al snel was het konijn verdwenen. Hij duwde zijn nagels even in de grond, want hij baalde er eigenlijk wel van, want hij had toch gehoopt dat hij een konijn zou kunnen vangen, maar het was anders uitgekomen. Hij wilde het eigenlijk uitschreeuwen over hoe slecht hij wel niet was, maar bedacht zich toen dat hij alleen maar prooi zou verjagen als hij dat zou doen. Hij zuchtte even en begon weer te lopen. Hij wist wel dat dit de eerste keer was geweest dat hij het probeerde, maar het voelde toch als een teleurstelling dat hij het konijn niet had kunnen vangen. Misschien had hij toch beter Emberstorm moeten gaan zoeken voor hij het kamp uit was gegaan in plaats van eigenwijs te zijn en geen zin te hebben om naar zijn mentor te gaan zoeken. Hij bedacht zich hoe boos ze wel niet zou zijn als ze hem ontdekte of als hij terug in het kamp kwam. Hij legde zijn oren plat bij de gedachte. Emberstorm had het eigenlijk moeten weten dat hij het kamp uit was gegaan, maar nu kon hij het niet veranderen en als hij misschien iets mee terug zou brengen zou hij nog kans maken bij haar, maar dat betwijfelde hij.

Na een tijdje verder te hebben gelopen kreeg hij eindelijk weer een geur te pakken. Hij rook nog een keer in de lucht om de geur te plaatsen. Het was muis, die waren tenminste niet zo snel, maar als hij één keer zijn poot te hard neerzette was de muis weg. Hij zuchtte zachtjes, deze jacht zou een mislukking worden, maar hij moest het proberen wilde hij niet hebben dat Emberstorm echt boos op hem zou zijn als hij terug kwam. Hij had de plaats van de muis bepaald en zette zijn poten zo voorzichtig mogelijk voor elkaar neer en in een sluiphouding die waarschijnlijk heel slecht eruit zag kwam hij langzaam maar zeker dichterbij de muis. De muis leek hem nog niet door te hebben, dus hij kwam nog dichterbij. Hij wilde gaan springen, maar blijkbaar had iets de muis aan het schrikken gemaakt, want die rende weg. Pantherpaw zuchtte een keer voor hij de achtervolging inzette. Hij merkte dat de afstand tussen hem en de muis korter werd, maar voor hij het wist zag hij de muis niet meer en was die verdwenen. Hij kreeg een hol in zicht en wist bijna wel zeker dat de muis daarin was gegaan. Weer een jacht die was mislukt. Hoeveel kon er nog fout gaan vandaag? Misschien was dit wel zijn straf. Hij zuchtte en ging even zitten. Hij keek om zich heen en zag dat hij al een aardig eind had gelopen vanaf het kamp, maar dat maakte voor hem niks uit, want het was een jacht en dan maakte het niet uit hoever hij ging als hij maar in zijn eigen gebied bleef.

Kittyheart sloeg met haar pootje in de lucht, net niet tegen iemand aan, dat hoorde ze de volgende ochtend tenminste. Haar droom was vrolijk, kleurrijk en licht. Ze lag al een tijdje in de Warrior's Den, al moest ze er nog steeds aan wennen. Toch drukte dat de positiviteit van haar droom niet; bijlange na niet! In haar droom was ze weer klein, jong en druk en hyperactief, net als vroeger, als Kittykit. Een vlindertje was het kamp ingevlogen, niet wetend dat hij straks hard zou moeten klapperen met zijn vleugeltjes als papier. De kit lag in de Nursery, zich vervelend. Ze kende ieder scheurtje in het plafond al, iedere barst en ieder worteltje dat door het plafond drong. Kittykit stond op en rekte zich uitgebreid uit; ze hoefde niet bang te zijn dat ze op iemand stond omdat ze bijna alleen in de Den lag, alleen met Lionkit dan, destijds. Ze was echt alleen geweest toen, omdat Lionkit nog zo klein was.. Hij was nu Apprentice, zij was Warrior. Haar mentor was Emberstorm geweest, net als nu van Pantherpaw. Ze wist zeker dat hij veel van haar zou leren; Emberstorm was een geweldige mentor. Maar goed, die ochtend, waarbij de zon net zo onschuldig opkwam als aan het begin van iedere nieuwe dag, was ze de Nursery bij het krieken van de dag uitgeslopen, op zoek naar afleiding, een gesprek, een spel, het maakte haar niet uit. Haar domein was het kamp; verder mocht ze nog niet. Toen gebeurde het dat, tegelijk met de zonnestralen die op haar vacht vielen, dat haar blik de vlinder vond die door de lucht fladderde, vlakbij een bloem, zich niet bewust van het kleine gevaar dat zich met een grote grijns achter hem bevond. Kittykit zette haar pootjes onhandig neer in een sluiphouding die verrassend goed werkte; misschien omdat het kamp al vol geroezemoes was, zodat de vlinder het geluid dat haar pootjes op de grond maakten negeerde. Haar grijze staartje zwiepte achter haar heen en weer, steeds weer, totdat ze nog maar één muislengte van de vlinder verwijderd was. De vlinder had waarschijnlijk de nectar opgezogen, want toen ze haar pootje uitsloeg en probeerde haar nageltjes uit te slaan spreidde het vlindertje zijn kleurige vleugels en vloog op, probeerde te vluchten. Kittykit rende er vrolijk achteraan, probeerde het te grijpen.. Tevergeefs, maar de afleiding was er geweest..

Kittyheart werd wakker en gaapte onhoorbaar. Ze was helemaal gedraaid in haar slaap, aangezien ze nu naar de uitgang keek waar ze eerst met haar rug naartoe gelegen had. Wakker? Oké, eruit! Vrolijk stond ze op, klaar voor een nieuwe dag vol energieverspilling en taken voor de Clan. Wat had ze daar zin in vandaag! Het grijze poesje rekte zich snel uit, keek uit dat ze op niemands staart trapte en liep met een grote lach op haar snuitje de Den uit. Eerst wat eten. De prooistapel bevatte meer dan genoeg voedsel voor het hele kamp, alleen moest hij wel vaak aangevuld worden. Dat ging ze vandaag doen. Geen patrouille, geen gedoe; gewoon een simpele jacht. Kittyheart at een smakelijk muisje op en keek om zich heen. Sommigen waren al wakker, anderen sliepen nog. Ze wilde toch alleen gaan, mooi zo. Ze oriënteerde zich even; waar kwam de wind vandaan? Waar zou ze gunstig kunnen gaan jagen? De Hoge Vlaktes leken haar een mooi idee. En, als ze die route nam die ze altijd nam.. dan stond de wind nog eens goed ook. Perfect. De lach op haar snuit was alleen nog maar breder geworden. Een paar katten keken haar aan alsof ze gek was geworden, anderen kregen er ook een lach van op hun gezicht. Kittyheart zei iedereen vrolijk gedag en liep het kamp uit; op jacht.

Het gras boog mee; gras is dan ook soepel. Misschien kwam ze wel anderen tegen op de Hoge Vlaktes. De prooi die ze onderweg rook negeerde ze. Op de Hoge Vlaktes was meer dan genoeg prooi, niet? Wie zouden er nog meer gaan jagen daar? Alleen zijn, daar had ze geen problemen mee, maar met samen zijn ook niet. Dat was juist gezellig! Ze kon wel huppelen van de energie en de blijheid die door haar heen stroomden, alsof het in haar bloed zat. Toch bleef ze gewoon lopen, om de prooi niet af te schrikken. Ondertussen waren de Hoge Vlaktes al in zicht gekomen. Bestemming bereikt! Je zou haar hyperactiviteit bijna eng kunnen noemen, als het niet aanstekelijk kon werken. Er waren konijnen in de buurt. Die waren vooral op de Hoge Vlaktes en waren goede, maar lastige prooien. Als Apprentice had ze er genoeg moeite mee gehad! Kittyheart onderdrukte de neiging over haar schouder te kijken toen ze de geur van muis rook. Geen konijn, oké.. Ze wilde op een gegeven moment altijd weten hoever ze van het kamp was en dat was altijd net als ze prooi rook. Dus negeerde ze het gevoel en richtte zich volledig op de geur. Één muis, dichtbij. Hooguit één katlengte, dus dat was niet zo moeilijk. Geconcentreerd zakte ze in sluiphouding, door de pootjes, staart achter je voor de balans. Zorgvuldig verplaatste ze haar gewicht, iedere stap opnieuw, zodat de muis haar niet hoorde. De wind stond, zoals ze gedacht had, goed, dus haar geur was ook niet te ruiken. In zicht. Onopgemerkt. Spieren spannen. Springen. Landen. Bijten. De commando's van haar brein werden met dodelijke precisie uitgevoerd door haar lichaam. Even later had ze de muis tussen haar tanden geklemd. Nu nog begraven, voor iemand anders ermee vandoor ging. Vossen waren echte dieven! Plots rook ze een bekende geur, vlakbij de plaats waar zij meestal haar prooi begroef. Al snel kwam een jonge kater in beeld. 'Hoi Pantherpaw! Ook aan het jagen,' mauwde ze vrolijk en nieuwsgierig naar de kersverse Apprentice.

Pantherpaw keek om zich heen en het duurde niet lang voor de geur van muis hem zijn neus weer binnendrong, maar het probleem was dat de muis al dood was. Dat kon hij ruiken. Hij stond op en rook nog een keer goed. Er was ook de geur van Windclan bij, maar hij kon het niet zo snel plaatsen. Hij had de kat vast al wel eens een keer gezien en als hij diegene zou zien zou hij de naam waarschijnlijk ook wel weten, maar alleen aan de geur werd het moeilijk. "Hoi Pantherpaw! Ook aan het jagen," Miauwde ineens een stem achter hem. Hij had beter moeten opletten, dan wist hij dat de kat van achteren was gekomen. Hij draaide zich om en zag meteen dat het Kittyheart was. Eigenlijk had hij dat ook wel kunnen weten, maar het was hem gewoon niet te binnen geschoten. Bij de vraag keek hij naar haar, maar hij wist niet goed wat hij mest zeggen. Hij was wel aan het jagen, maar had nog niks gevangen en ook nog eens zonder toestemming van Emberstorm. Hij had zo ongeveer alles fout gedaan wat fout kon gaan. Hij zette de gedachte van zich af, want dat wist Kittyheart natuurlijk niet. "Eh, ja ik was het aan het proberen." Begon hij. "Maar veel succes heb ik nog niet gehad." Zei hij. Het konijn was te snel geweest en de muis had hem te vroeg door gehad, dus dat was niet echt geslaagd geweest. Hij keek Kittyheart niet meer aan, want ze moest hem nu een mislukking vinden. Alles was fout gegaan, er was zelfs niet één ding goed gegaan. Hij wist niet of er vandaag nog wel iets goed kon gaan, want veel vertrouwen had hij er ook weer niet in. Kittyheart had al een muis gevangen, oke, ze was een warrior, maar hij had op zijn minst een prooi kunnen aanraken zonder het te vangen, maar dat had hij zelfs niet gekund. Zelfs een muis was hem te slim af geweest en op tijd in zijn hol gegaan. Hij duwde zijn nagels de grond in bij de gedachte. Hij zou de muis nog wel krijgen, hier kwam de muis niet mee weg. Ooit zou hij de muis vangen en dan zou hij zijn wraak nemen, maar of dat ook vandaag was, dat wist hij niet en of hij de muis ooit nog zou zien wist hij ook niet zeker, maar als hij de muis zou zien zou hij het in ieder geval weer opnieuw proberen. Hij merkte dat hij even was afgedwaald met zijn gedachten, dus richtte hij zijn aandacht weer op Kittyheart en wachtte haar reactie af. Ze leek in een goede bui, dus misschien zou hij geen boze reactie krijgen. Maar daar kon hij gewoon niet zeker van zijn.

Pantherpaw vertelde haar dat hij nog niet erg veel succes gehad had. Kittyheart was al blij dat hij het probeerde. Zelf was ze als leerling zo vaak het kamp uitgeslopen, samen met Bluepaw, om het zonlicht op hun vacht te voelen en de muis tussen hun klauwen te hebben.. voor zover dat lukte. Kittyheart was al blij dat ze nu kon jagen, het had haar vele manen gekost! Kittyheart negeerde het gepiep van een muis iets verderop, misschien eentje die uit zijn hol kwam, en ging naast Pantherpaw zitten. 'Het is al goed dat je uit jezelf gaat oefenen.. en, niet doorvertellen, maar vroeger ben ik heel vaak het kamp uit geweest zonder mentor, dus je hoeft je geen zorgen te maken,' verzekerde Kittyheart hem, als dat tenminste was waar hij over twijfelde. Hij keek nogal onzeker uit zijn ogen, alsof hij zichzelf echt een kluns vond. Nou, hij probeerde het en Kittyheart wist zeker dat het hem met de training van Emberstorm zou lukken. Kittyheart keek even voor zich uit, het geluid van de ruisende wind negerend om andere geluiden te horen die van meer belang waren. Ze was vandaag in een stralende bui, dus zoveel kon er niet misgaan. Trouwens, waar moest ze boos om worden? Kittyheart draaide haar kopje in de richting van het gepiep. Zachtjes stootte ze Pantherpaw aan. 'Ruik jij ook een goede prooi? Wil je die proberen te vangen?' Kittyheart zocht het beestje niet op met haar ogen, omdat het dan altijd weg leek te rennen. Misschien voelde het de blik in zijn ruggetje prikken.. Maar goed, Pantherpaw had eigenlijk een boost voor zijn zelfvertrouwen nodig. Die kreeg hij alleen als hij wat ving, redeneerde ze zo. Nee, ze was niet de slimste van Windclan. Maar Kittyheart was ook niet de gemeenste van Windclan en wilde Pantherpaw graag helpen als hij het ook wilde.

Pantherpaw wachtte op de reactie van Kittyheart. Hij wist niet goed wat hij moest verwachten, dus wachtte hij het zo rustig mogelijk als hij kon af. Hij merkte dat Kittyheart naast hem kwam zitten. "Het is al goed dat je uit jezelf gaat oefenen.. en, niet doorvertellen, maar vroeger ben ik heel vaak het kamp uit geweest zonder mentor, dus je hoeft je geen zorgen te maken," Ze Kittyheart. Pantherpaw voelde zich iets meer gerust. Hij was dus niet de enige die dit soort dingen deed en Kittyheart was ook de apprentice van Emberstorm geweest, dus zo erg moest het nou ook weer niet wezen. Pantherpaw rook even in de lucht. De geur van muis, alleen nu moest hij nog wel weten waar het diertje was. "Ruik jij ook een goede prooi? Wil je die proberen te vangen?" Vroeg Kittyheart aan hem. Hij knikte alleen als teken dat hij het wilde proberen en zicht de plek uit waar de muis moest zitten. Het duurde niet lang voor hij het kleine diertje zag en ging in een sluiphouding. Deze keer moest het goed gaan, want hij wilde toch op zijn minst iets meenemen voor de clan. Hij zette zijn ene poot voorzichtig voor de ander niet proberend, om ook maar een heel mini geluid te maken. Hij kwam poot voor poot steeds dichter bij de muis en begon alvast te bedenken hoe hij moest gaan springen als hij dichtbij genoeg was, maar ondertussen concentreerde hij zich ook op zijn sluiphouding, want één verkeerde beweging en de muis zou hem doorhebben. Eindelijk was hij dichtbij genoeg en hij maakte zich klaar. Het had een eeuwigheid geleken voor hij eindelijk bij de muis was gekomen, maar waarschijnlijk had het maar heel kort geduurd. Hij sprong en de muis had hem nog wel door alleen het was te laat. Hij maakte het diertje snel dood en keek trots neer op de muis. Het was dan geen konijn, maar het was in ieder geval iets om te laten zien aan de clan en dan zouden ze in ieder geval een beetje trots op hem kunnen zijn.

Kittyheart bleef rustig naast Pantherpaw zitten, blij dat hij zich al wat meer op zijn gemak voelde dan eerst. Emberstorm had haar nooit op haar kop gegeven omdat ze het kamp uit was gegaan, dus zo erg kon het voor Pantherpaw ook niet zijn. Kittyheart rook nog eens goed. Pantherpaw maakte een goede kans om deze muis te vangen, zelfs al had hij nog maar eventjes training. Kittyheart was niet van plan om hem te storen, dus bleef ze stil zitten, als uit steen gehouwen. Een standbeeld uit de oude tijden, de jaren dat katten nog vereerd werden als goddelijke wezens. Nu werden ze belaagd door tweebenen.. Kittyheart schudde de gedachte van zich af en richtte haar aandacht op Pantherpaw. Zijn sluiphouding had nog wat correctie nodig, maar dat liet ze aan Emberstorm over. Voor nu was het goed genoeg. Het geluid dat hij maakte was miniem. Kittyheart wilde bijna goedkeurend knikken, maar bedacht dat een verkeerde beweging van haar alles kon verpesten. Pantherpaw was een en al concentratie. De jonge kater deed ontzettend zijn best! Dat was altijd goed om te zien. Kittyheart herinnerde zich nog hoe zij haar best had gedaan voor haar training; ze wilde zo graag leren en Warrior worden.. In een vrij korte tijd was Pantherpaw bij de muis, die nog steeds niets door had en zijn neusje onschuldig de lucht in stak. Hij moest eens weten.. Kittyheart voelde haar eigen spieren spannen als reactie op Pantherpaw's plotselinge beweging richting de daarop dode muis. Ze stond op en liep naar hem toe. 'Mooie vangst, Pantherpaw! Emberstorm zal vast trots op je zijn,' vertelde ze hem. Misschien kon ze hem nog meer laten vangen.. of hij wilde? 'Wil je je prooi terugbrengen of nog verder jagen?' vroeg Kittyheart. Wilde hij terug, dan kon ze haar eigen muis ook gelijk meenemen. Anders kon ze verder jagen.

"Mooie vangst, Pantherpaw! Emberstorm zal vast trots op je zijn," Zei Kittyheart. Pantherpaw keek blij naar Kittyheart. "Dankje" Zei hij met glimmende ogen. Hij had eindelijk iets gevangen! Het had hem even gekost, maar uiteindelijk was het hem dan toch gelukt. Blij keek hij naar de muis die nu bij zijn poten lag. Hij wist niet of hij nog meer zou kunnen vangen, maar nu had hij in ieder geval iets gevangen en dan kon hij het aan Emberstorm laten zien en misschien was ze dan trots op hem, maar als hij meer zou vangen zou Emberstorm misschien nog trotser zijn. "Wil je je prooi terugbrengen of nog verder jagen?" Vroeg Kittyheart. Pantherpaw keek naar haar. Hij hoefde daar eigenlijk niet over na te denken, want dat had hij eigenlijk al even gedaan. "Ik wil nog wel verder jagen." Zei hij. "Als jij het natuurlijk ook goed vind." Voegde hij eraan toe en keek langs haar heen over de hoge vlaktes. Hij was al best trots op zichzelf dat hij een muis had kunnen vangen, maar eigenlijk zou hij misschien ook nog wel willen proberen om een konijn te vangen, ook al wist hij dat hij niet veel kans zou maken om het konijn te vangen, omdat hij het nog nooit had gedaan. Hij wachtte op Kittyheart's reactie terwijl hij ondertussen nadacht over hoe hij misschien kans zou maken om ooit een konijn te vangen. Hij liet zijn staart rustig heen en weer gaan terwijl hij zijn blik op de vlakte voor hem richtte, misschien zou hij nog iets kunnen zien, maar daar was hij niet heel zeker van.

(Duits is slecht voor mijn inspiratieX_X)

(Daar heb ik ervaring mee! Duits ist schreklich!)

Kittyheart zag dat Pantherpaw's ogen begonnen te glimmen. Dat was toch mooi? Het was altijd leuk om te zien dat Apprentice's waardeerden wat ze leerden. Dat was haar mening, tenminste. Niet dat ze altijd gelijk had; ze had het eigenlijk best vaak fout. Daar kon je alleen maar van leren, niet? Kittyheart wachtte rustig op Pantherpaw's antwoord, al was ze iets te hyperactief om echt rustig te zijn. De kleine Apprentice antwoordde dat hij nog verder wilde jagen. Goede keuze. Kittyheart keek even naar de plaats waar ze haar eigen muis begraven had. 'Dan kun je je prooi beter ergens begraven waar je hem terug kan vinden, zodat geen andere rover als een vos hem meeneemt,' raadde Kittyheart hem aan. Het zou nu wel doodzonde zijn als zijn prooi gestolen werd door een hongerige hermelijn of iets dergelijks. Haar blik gleed over de Hoge Vlaktes. Hier waren veel konijnen.. Die had zij leren te vangen met Emberstorm. Kittyheart's blik gleed weer opzij, naar Pantherpaw. 'Zeg, Pantherpaw,' begon ze, 'wat zou je ervan vinden als we samen een konijn proberen te vangen?' In je eentje kon het wel, maar met weinig ervaring werd het moeilijk. Kittyheart kon het best alleen, maar om hem dan de ogen uit te steken met die prooi.. 'We kunnen er één gaan zoeken, dan jaag ik hem op en kan jij hem opwachten,' stelde ze een tactiek voor. 'Maar er zijn ook nog andere manieren.' Rond deze tijd waren er genoeg konijnen te vangen; het was Nieuwblad. Kittyheart was blij met het idee, al wist ze niet of Pantherpaw dat zou willen. Afwachten dan maar!

Pantherpaw wachtte rustig op Kittyheart's antwoord. Hij had nog wel zin om wat te gaan jagen, maar of het meerdere successen zou opleveren wist hij niet, maar zonder het te proberen zou hij er ook nooit achter komen. "Dan kun je je prooi beter ergens begraven waar je hem terug kan vinden, zodat geen andere rover als een vos hem meeneemt," Zei Kittyheart. Pantherpaw keek even naar de muis en knikte toen. Hij moest een plek vinden waar hij het niet zou vergeten, want straks moest hij nog heel lang zoeken voor hij eindelijk zijn prooi terug zou vinden en de prooi moest ook goed beschermd wezen van roofdieren, want straks was zijn prooi weg en dat wilde hij al helemaal niet. Hij liep even weg en begroef de muis en liep daarna weer terug naar Kittyheart. "Zeg, Pantherpaw," Begon Kittyheart. "Wat zou je ervan vinden als we samen een konijn proberen te vangen?" Pantherpaw keek naar Kittyheart. Hij zou heel graag een konijn proberen te vangen en alleen zou hij het niet redden om een konijn te vangen, maar misschien met de hulp van Kittyheart zou het wel lukken. "We kunnen er één gaan zoeken, dan jaag ik hem op en kan jij hem opwachten," Stelde Kittyheart voor. Pantherpaw dacht na. Misschien zou hij op die manier meer kans maken, maar dan moest hij nog wel op tijd zijn en ook goed mikken, want straks zat hij mis en dan had hij nog niks. "Maar er zijn ook nog andere manieren." Zei Kittyheart. Pantherpaw wilde er wel eentje proberen, want hij wilde dolgraag een konijn vangen, maar wat nou als het hem niet zou lukken? Nee, daar moest hij nu niet aan denken, het zou hem waarschijnlijk wel lukken en als het hem niet zou lukken had hij het in ieder geval geprobeerd en dan kon er niks op hem afgerekend worden. "Ik zou wel graag een van die technieken uit willen proberen." Zei hij en liet zijn staart rustig heen en weer gaan. Hij was wel benieuwd naar wat Kittyheart voor zou stellen, misschien zou hij het gewoon bij het gene houden waar ze het net over had, maar dat maakte hem niet uit.

Kittyheart knikte tevreden over Pantherpaw's voorzichtige enthousiasme. Hij zou wel een goede Warrior worden als hij zo zijn best deed voor zijn training. Andere manieren.. Ze dacht even na, terwijl haar staart wat heen en weer sloeg. 'We kunnen het konijn ook klem rennen, zodat het geen kant meer op kan. Dan moet je wel in de buurt zijn van een afgesloten gebied. Er is ook een soort afwisselingsmethode; ik ga rennen, jij gaat na mij rennen en zo put je de prooi uit. Emberstorm zal er snel nog wel wat vertellen,' vertelde Kittyheart. Ze wist niet precies welke Pantherpaw uit wilde proberen. 'Natuurlijk is er ook gewoon sluipen, springen en goed bijten, maar dat is voor degenen met de echt sterke kaken,' voegde ze eraan toe. Dat was niet voor de kleine, lichte poes weggelegd. Pantherpaw zou het later misschien wel kunnen, maar nu was de Apprentice van zes manen er echt te klein voor. 'Welke techniek wil jij gebruiken? Ze werken allemaal namelijk wel. Gewoon doen wat het beste klinkt,' raadde Kittyheart aan. Ondertussen snoof ze goed verschillende geuren op. Konijnen zaten vlakbij en de wind stond gelukkig goed. Pantherpaw en zij maakten een goede kans om er vandaag één te vangen. 'Ze zitten vlakbij!' meldde Kittyheart vrolijk, terwijl ze wachtte op antwoord. Dit was misschien een lastige keuze.. maar die moesten nu eenmaal gemaakt worden.

Pantherpaw wachtte op Kittyheart's reactie. Hij had wel zin om eindelijk een konijn te kunnen vangen. "We kunnen het konijn ook klem rennen, zodat het geen kant meer op kan. Dan moet je wel in de buurt zijn van een afgesloten gebied. Er is ook een soort afwisselingsmethode; ik ga rennen, jij gaat na mij rennen en zo put je de prooi uit. Emberstorm zal er snel nog wel wat vertellen," Vertelde Kittyheart. Pantherpaw dacht even na. Misschien zou het werken, maar wat nou als het konijn dicht in de buurt was van zijn hol, dan zou hij juist die richting uitrennen en was hij al in het hol voor ze de kans hadden gekregen om het konijn te vangen en daar had hij echt geen zin in. De eerste optie leek voor hem nog degene die de meeste kans had om te slagen. "Natuurlijk is er ook gewoon sluipen, springen en goed bijten, maar dat is voor degenen met de echt sterke kaken," Voegde Kittyheart er nog aan toe. Pantherpaw wist dat hij dan helemaal geen kans zou maken, want hij had al een keer geprobeerd om een konijn te besluipen en toen was het mislukt en hij had geen zin in een herhaling ervan. "Welke techniek wil jij gebruiken? Ze werken allemaal namelijk wel. Gewoon doen wat het beste klinkt," Raadde Kittyheart aan. Pantherpaw dacht nog even een keer goed na, maar hij besloot uiteindelijk om toch maar voor de eerste te kiezen, want die leek hem nog steeds het meest logisch om te kunnen slagen. "Ze zitten vlakbij!" Meldde Kittyheart nog, Pantherpaw rook een keer in de lucht en er was inderdaad de geur van konijn in de buurt. "Ik denk dat ik de eerste wil gaan proberen, die lijkt mij de meeste kans op slagen te hebben." Zei hij een beetje voorzichtig, want hij wist niet of hij het wel goed had en hij wilde als hij het fout had niet ervan overtuigd zijn dat zijn antwoord wel goed was, want dat zou een beetje raar staan. Rustig wachtte hij op Kittyheart's reactie.

Kittyheart hield weer op met het oppikken van geuren zodra ze wist waar de konijnen zaten. Dat had geen zin meer en ze wilde zich alleen op de konijnen concentreren. De vrolijke poes richtte haar blik weer op Pantherpaw, de ietwat verlegen ogende Apprentice. Hij dacht goed na over wat hij zou kiezen, wat al een goed teken was. De laatste optie had haar het minst goed mogelijk geleken en ze zag het kopje dat hij trok bij die opmerking. Nee, die zou het niet worden. Niet dat ze dat erg vond; zelf had ze daar ook vrij weinig kans van slagen. Hij besloot uiteindelijk voor de eerste optie; opjagen en vangen. Kittyheart knikte in overeenstemming. Totaal mee eens. 'Volgens mij heb je gelijk. Opjagen naar jou toe en jij vangt hem,' herhaalde Kittyheart de techniek nog eens. 'Ik zorg dat ik in de buurt ben als het misgaat, al denk ik niet dat dat nodig zal zijn,' zei ze er nog bij als geruststelling. De wind waaide recht in haar snuit, wat betekende dat ze vanaf de andere kant de konijnen aan moest gaan vallen. 'Ik ga naar de andere kant, ik hoop dat ze me niet ruiken,' meldde Kittyheart. 'In een paar momenten komen ze jou kant op. Probeer te zorgen dat je niet recht tegenover het konijn staat en doe wat Emberstorm je al geleerd heeft over jagen,' raadde ze hem aan. Één van de eerste lessen was doorgaans hoe je een prooi aan moest vallen, voor de rest nog niet. Als het goed was wist Pantherpaw dat dus al. 'Tot zo!' Kittyheart zakte in sluiphouding zodra ze omgedraaid was en een omtrekkende beweging maakte zodat de konijnen haar niet op zouden merken. Het gras ruiste in de wind, die nog steeds de goede kant op stond. Zoals het er nu naar uit zag zou dat niet veranderen. Al snel was ze aan de andere kant van de twee of misschien drie konijnen. Pantherpaw hoefde er toch maar één te vangen. Kittyheart sloop zo dichtbij als ze kon. Uiteindelijk bewoog één van de dieren zijn neusje op en neer. Dat was het teken voor de grijze jager. Gaan. Kittyheart spande haar spieren en spurtte weg als een hardloper uit het startblok. De konijnen leken bijna een hartaanval te krijgen en renden toen weg. Nu moest ze erop vertrouwen dat Pantherpaw klaarstond..

Pantherpaw wachtte rustig op het antwoord van Kittyheart, want hij had wel zin om een konijn te vangen, maar als hij het verkeerd had gehad met de techniek dan zou hij niet meer weten of hij het wel nog zou willen proberen. "Volgens mij heb je gelijk. Opjagen naar jou toe en jij vangt hem," Herhaalde Kittyheart de techniek nog een keer. Pantherpaw knikte dat hij het begreep. "Ik zorg dat ik in de buurt ben als het misgaat, al denk ik niet dat dat nodig zal zijn," Zei Kittyheart er nog bij als geruststelling. Pantehrpaw wachtte rustig totdat Kittyheart iets zou gaan doen, want hij wist nu wel wat hij zou moeten doen en hij was blij dat hij het goed had gehad, ook al moest hij nu opletten, want anders zou hij nooit een konijn vangen voor die al langs hem heen zou zijn. "Ik ga naar de andere kant, ik hoop dat ze me niet ruiken," Meldde Kittyheart. "In een paar momenten komen ze jou kant op. Probeer te zorgen dat je niet recht tegenover het konijn staat en doe wat Emberstorm je al geleerd heeft over jagen," Raadde Kittyheart hem aan. "Tot zo!" Hij zag Kittyheart met een grote bocht om de konijnen heen gaan en hij ging klaarstaan om er eentje te vangen als die zijn kant op zou komen. Hij hoopte dat alles goed zou gaan, want anders zou hij nog steeds geen konijn hebben gevangen, terwijl hij dat wel heel graag wilde. Hij zag dat Kittyheart aan de andere kant van de konijnen was gekomen en Pantherpaw maakte zich klaar voor het geval er een konijn zijn kant op zou komen. Hij hield zichzelf zo stil mogelijk, want hij wilde geen enkel konijn storen, want straks ging die de andere kant uit en had hij nog geen kans gehad om een konijn te vangen. Hij zag hoe Kittyheart de konijnen opjoeg en hij wist dat hij nu een van de konijnen moest kiezen en die vangen, want anders zou het fout kunnen gaan als hij niet wist welke hij wilde nemen. Hij nam degene die het dichtst bij hem was en toen het konijn dichtbij genoeg was sprong hij bovenop het dier en duwde het tegen de grond. Hij beet het dier dood en wachtte rustig op Kittyheart. Zijn ogen straalden, hij had zijn eerste konijn gevangen! Het was dan wel niet in zijn eentje, maar het was hem toch gelukt om er een te vangen.

De adrenaline gierde door haar lijf terwijl ze achter de konijnen aan racete. Nu zou het op de Apprentice aankomen.. maar ze had er vertrouwen in. Als je iets zo graag wilde, dan moest het toch wel lukken. Hij leek vastbesloten het voor elkaar te krijgen. Haar pootjes roffelden in een vast ritme tegen de grond, in een tempo dat haar nog niet moe maakte maar dat spoedig wel voor elkaar zou kunnen krijgen. Dat was ook de reden dat ze niet moest afzwakken, niet moest inhouden maar door moest rennen, sneller, vlugger, tot het doel bereikt was en ze eindelijk toe kon laten dat de vermoeidheid door haar pootjes omhoog zou kruipen, klaar om haar te laten beseffen dat ze wat minder hard had moeten rennen. Maar nu was het niet alleen voor de Clan, niet alleen voor zichzelf, maar ook voor Pantherpaw. Ze zou haar best doen, zo goed het haar lukte. Nu was het de tijd voor hem, merkte ze, zodra zijn geur in haar neus kwam, vermengt met de hare. Hier hadden ze net gestaan. Nu moest ze stoppen. Langzaam rende ze haar pas af, boog af van de konijnen en ging steeds zachter lopen tot ze stilzat. Haar borstkas pompte op en neer, al was het maar lichtjes. Ze had hard gerend. Al snel was ze echter weer op adem, of genoeg om verder te lopen. Waar was Pantherpaw? Door zijn geur had ze hem al snel gevonden. Al snel zag ze de trots in zijn ogen, het gevolg van het konijn dat onder zijn poten lag. Een glimlach verspreidde zich over haar gezicht. 'Gefeliciteerd!' riep ze opgewonden uit. 'Het is je gelukt!' Sneller dan eerst liep ze naar hem toe. Het was toch best een goed konijn, niet zo'n klein, graatmager dingetje dat sommigen al een konijn noemden. Nee, zonder twijfel was dit een konijn. Emberstorm mocht zich tevreden prijzen met zo'n leerling. 'Laten we hem terugbrengen naar het kamp,' stelde Kittyheart voor. Ze zag sommige Apprentices al kijken, hun mede-Apprentice had zomaar even een konijn gevangen!

Pantherpaw keek nog een paar keer naar het konijn. Hij had er een gevangen, wel met een beetje hulp van Kittyheart, maar hij had er toch echt een gevangen. Daar kon niemand twijfel bij trekken. "Gefeliciteerd!" Riep Kittyheart opgewonden. Pantherpaw keek even naar haar. Kittyheart leek bijna wel net zo opgewonden als hij was over zijn vangst, maar dat maakte hem niet uit. "Het is je gelukt!" Zei Kittyheart. Hij voelde zich trots bij haar prijzen. Hij keek nog een keer goed naar het konijn. Wat zouden de andere apprentices wel niet moeten denken als ze hem met een konijn zagen? Hij wilde hun gezichten wel eens zien. "Laten we hem terugbrengen naar het kamp," Stelde Kittyheart voor. Hij knikte. "Lijkt me een goed idee. Ik ben wel benieuwd hoe de anderen zullen reageren." Zei hij vrolijk en liet zijn staart een paar keer heen en weer gaan. Hij pakte het konijn op bij het nekvel en merkte dat het konijn niet licht was, maar dat maakte voor hem niet uit. Hij moest en zou het konijn zelf terug naar het kamp krijgen. Hij begon te lopen, maar na een paar passen gezet te hebben wachtte hij even op Kittyheart en liep wanneer hij wist dat Kittyheart volgde weer verder.
Na een tijdje gelopen te hebben schoot ineens door zijn hoofd heen dat ze de andere prooi waren vergeten op te halen. Hij stopte abrupt en legde het konijn neer. Hij draaide zich om naar Kittyheart en keek even over de vlakte. Hij moest nu niet vergeten zijn waar hij zijn eerdere vangst had achtgelaten, want dat zou niet echt handig zijn. Misschien was hij iets te vrolijk geweest over het konijn, waardoor hij de andere prooi was vergeten. Hij kon wel door de grond zakken. Zoiets moest je niet vergeten! Vooral niet als het je clan kan voeden. Hij liet zijn staart even geïrriteerd heen en weer gaan. Er was altijd wel iets dat hij fout deed en nu was het dit weer. "Moeten we de andere prooi niet ook menemen?" Vroeg hij aan Kittyheart. Hij wist niet goed hoe hij zichzelf een houding moest geven, dus bleef hij staan en richtte zijn blik op de vlakte naast hem. Hij was weer eens stom geweest en nu kwamen de gevolgen. Wat zou er zijn gebeurd als hij het kamp in was gelopen met het konijn en ze vroegen of hij nog meer had gevangen. Wat had hij dan moeten zeggen? Dat de andere prooi nog ergens op de hoge vlaktes lag? Dat kon hij eigenlijk niet maken. Hij wachtte op Kittyheart's antwoord en liet zijn staart nu wat rustiger heen en weer gaan.

De vrolijkheid die van hem afstraalde werkte dubbel zo aanstekelijk op de toch al vrolijke grijze poes, die zich de trots van een Apprentice die zijn eerste konijn had gevangen heel goed kon inbeelden. Ze wist nog heel goed hoe zij zich had gevoeld, en dat was net zo blij als Pantherpaw nu. De koppen van de anderen, dat was altijd zo leuk om te zien! De jaloezie, maar ook de bewondering. Ook de blijdschap, wanneer ze er zelf één gevangen hadden. Dan kon je dat geweldige gevoel delen. Bij velen zwakte het af, na het zoveelste konijn, maar Kittyheart kreeg het voor elkaar om iedere keer die eerste herinnering weer op te diepen, om het niet te vergeten en de euforie van het moment niet kwijt te raken. Ze liet Pantherpaw het konijn zelf dragen, hij kon het wel en het zag er beter uit als je met het dier in je bek binnenkwam, zonder hulp. Ze wilde nog wel eens wat vergeten, en dat bleek ook toen Pantherpaw zich omdraaide, zijn staart zwaaide wat geïrriteerd achter hem heen en weer. Een moment lang vroeg Kittyheart zich af waarom zijn blijdschap bekoeld was, tot ze de leegte tussen haar eigen tanden herkende als een gemis. Ze sloeg haar ogen even neer toen Pantherpaw het zei. 'Ja, tuurlijk! Wat onhandig!' Ze voelde haar eigen staart ook wat heen en weer zwaaien, zowel uit schaamte als uit irritatie. Wat stom! Ze was alweer een tijdje Warrior en ze wist het altijd op de een of andere grandioze manier te verpesten. 'Weet je, misschien kun jij beter teruggaan met het konijn, dan weten we zeker dat daar niets mee gebeurd. Ik ga wel terug om de prooi te halen die we samen hebben gevangen,' stelde Kittyheart voor. Ze was niet van plan om hem het moment van binnenkomen te ontnemen, dat was gewoon gemeen. Het was niet zover, ze kon net zo goed teruggaan. 'Ik weet nog waar het ligt,' voerde ze als argument aan, terwijl ze zich al wat omdraaide. 'Ik haal je zo wel weer in, die paar muisjes zijn niet zo zwaar. Dan hoeft niemand zich af te vragen of we iets vergeten zijn.' Hij had gezien dat ze snel kon rennen, om de konijnen heen. Als hij wat langzamer zou lopen kwam het allemaal wel goed, toch? Positive Thinking!

Pantherpaw wachtte op het antwoord. Hij voelde zichzelf nu eigenlijk best wel stom. Een konijn en hij vergat de rest. Dat kon hij toch niet laten gebeuren? Maar het was toch echt gebeurd. Hij wilde het liefst nu weg zijn voor altijd, op een plek waar hij geen dingen fout kon doen. "Ja, tuurlijk! Wat onhandig!" Hij keek op bij Kittyheart's reactie. Hij had even naar zijn poten zitten staren, niet wetend of hij nog wel dingen goed kon doen. "Weet je, misschien kun jij beter teruggaan met het konijn, dan weten we zeker dat daar niets mee gebeurd. Ik ga wel terug om de prooi te halen die we samen hebben gevangen," Stelde Kittyheart voor. Hij wist wel dat het haar sneller zou lukken om de prooi op te halen dan als hij erbij zou zijn, want zijn poten waren nog korter en dan kon hij nog niet zo snel rennen. "Ik weet nog waar het ligt," Voegde Kittyheart er nog aan toe en draaide zich al iets om. "Ik haal je zo wel weer in, die paar muisjes zijn niet zo zwaar. Dan hoeft niemand zich af te vragen of we iets vergeten zijn." Hij wist dat ze gelijk had en als hij wat langzamer liep zou Kittyheart hem zo weer hebben ingehaald. Hij knikte alleen even en pakte toen het konijn weer op. Hij wachtte niet tot Kittyheart weg zou gaan, want hij wist wel dat ze zo al snel zou gaan vertrekken. Hij begon weer richting het kamp te lopen, maar wel in een rustiger tempo zodat Kittyheart hem in zou kunnen halen als ze de prooi had opgehaald. Hij richtte zijn aandacht niet op de weg voor hem, maar op de plek waar Kittyheart vandaan zou komen als ze terugkwam met de prooi. Hij voelde zich een beetje schuldig dat hij Kittyheart nu voor de prooi moest laten lopen, want als hij er eerder aan had gedacht dan was het helemaal niet nodig geweest, maar er was nu niks meer aan te doen en Kittyheart had zelf aangeboden om de prooi te halen.

Kittyheart wachtte eigenlijk nauwelijks op Pantherpaw's antwoord. Ze was al weg voordat ze zeker wist dat hij toegestemd had. Nu moest ze wel opschieten, ze kon hem niet laten zitten. Had hij een konijn, had hij niets anders. Nee, dat was wel wat gênant. Ook veel te gemeen. Dus, rennen dan maar! Gelukkig was haar conditie niet één van de slechtsten. De heenweg zou ze vrij zeker wel uithouden. Haar pootjes klopten in een vast ritme op de grond terwijl ze zich voortbewoog, zo snel mogelijk. Het droge gras schuurde langs de pootkussentjes en knisperde als ze middenin een pol sprong. Ondertussen hield ze haar oren gespitst, om op eventueel gevaar op te merken. Haar blik was gefocust op het pad dat ze ging volgen en haar reukorgaan stond op scherp, om iedere geur van haar en Pantherpaw op te vangen. Al snel pikte ze hun geurspoor weer op; het was dan ook nog vers. Gelukkig was hij er op tijd achter gekomen! Haar bloed werd snel door de bloedvaten gepompt, om alle ledematen op tijd van zuurstof en voedingsstoffen te voorzien. Ze moest verzuring van haar spieren wel voorkomen, maar dat was een latere zorg. Ze remde snel af toen ze merkte dat het geurspoor wat zwakker werd. Oké, nu naar links.. dan weer een klein beetje afwijken naar rechts en rechtdoor blijven gaan. Ze liep nu langzamer, volgde de geuren die steeds duidelijker vermengd waren met die van prooi. Kittyheart herkende het plekje bij de struik, dat nog niet uit haar kortetermijngeheugen gewist leek te zijn. Ze groef wat in de grond, om daar de prooi terug te vinden. Het waren maar een paar muisjes, die kon ze makkelijk jagen. Ze haalde de diertjes uit de grond en zocht een goede manier om ze vast te houden. Uiteindelijk lukte het haar. Haar hartslag was alweer gekalmeerd, ze was al wat aan het uitrusten van de heenreis. Terug! Even snel, of misschien wel sneller, rende ze weer terug, dezelfde route als eerst. Pantherpaw was vast al verder, maar nog niet zo ver.. Ze meende op een gegeven moment een figuurtje in de verte te zien. Jammer dat ze niet kon roepen. Ze naderde het figuurtje, dat toch op Pantherpaw leek. Uiteindelijk liep ze naast hem, met een lach op haar gezicht. Vrolijk knikte ze hem toe en zette haar langzamere tempo toen door. Nu konden ze de andere Apprentices eens wat laten zien!

Pantherpaw liep verder, niet willend om harder te gaan lopen, want hij wilde Kittyheart nog wel een kans geven om hem in te kunnen halen voordat hij het kamp bereikte. Hoe moest hij anders uitleggen waar Kittyheart gebleven was? En wat moesten ze dan wel niet van hem denken als hij vertelde dat Kittyheart de andere prooi was gaan halen? Ze zouden vast denken dat hij te lui was geweest om zelf terug te gaan en daardoor Kittyheart er maar naartoe had gestuurd, maar dat was helemaal niet zo en hij wilde de andere katten ook niet op dat idee brengen. Hij hoopte wel dat het Kittyheart zou lukken om de prooi te vinden, want hij zou er toch echt moeite voor moeten doen om echt precies op dezelfde plek uit te komen als waar de prooi was. Hij spitste zijn oren, hoorde hij nou Kittyheart? Hij rook een keer in de lucht en nu wist hij het zeker en zijn gedachte werd ook nog bevestigd toen Kittyheart naast hem kwam lopen met de muizen. Hij wist dat ze beide nu niet konden praten, omdat ze prooi droegen, maar dat maakte voor hem niet heel veel uit. Dan kon hij goed nadenken over wat de andere apprentices wel niet van zijn vangst moesten denken. Ze zouden hem vast wel bewonderen, maar de oudere apprentices zouden het waarschijnlijk niet zo bijzonder vinden, want die hadden vast al lang zelf een konijn gevangen en dan was het niet meer zo bijzonder. Hij dacht nog terug aan toen hij een kit was en hij het altijd heel knap vond hoe de oudere katten toch een konijn konden vangen, want hij kon het zich maar niet voorstellen dat het hem zou lukken, maar nu liep hij hier toch echt met zijn eigen konijn en niemand kon het van hem afnemen. Hij liep verder richting het kamp en het duurde niet lang voor het kamp dan ook in zicht kwam.

Pantherpaw keek haar even aan, ook niet in staat om te spreken door de prooi in zijn bek. Om eerlijk te zijn was het best een stevig konijn; niet de grootste die ze ooit gezien had, maar ook geen incompetent, ziek beest of een weerloos kleintje. Nee, deze had echt gevangen moeten worden.. en Pantherpaw had dat gedaan. Ze vroeg zich af hoe de andere Apprentices zouden reageren.. De ouderen zouden misschien wat arrogant kunnen doen, maar ze hoopte dat ze hem zouden feliciteren. De kits zouden vast onder de indruk zijn, net zoals de jongere Apprentices. Het was nu niet zo ver meer naar het kamp, dus lang hoefde ze niet te wachten op de ontknoping. Kittyheart verstevigde haar grip op de muizen even, om te voorkomen dat ze halt moesten houden om ze op te rapen. Weer dat droge gras, als altijd, dat overal prikte, schuurde en wuifde in de wind. Ze was eraan gewend te raken, iedere keer van die talloze malen dat ze van en naar het kamp gelopen was. Met prooi, zonder prooi, met Bluewave of alleen.. Zoveel keren dat ze het een beetje vergeten was. In ieder geval wist ze de weg nog. Nu was het nog maar honderd pootstappen, gokte ze. Na nog een paar minuten werden de muren van het Camp al zichtbaar. Kittyheart keek even opzij naar Pantherheart. Hopelijk was hij blij met zijn prooi.. Emberstorm zou vast trots op hem zijn. De wind streelde door hun vachten, alsof hij hen naar het kamp wilde blazen. Kittyheart zette de pas er flink in, nog lang niet moe van het geren. Als ze eenmaal energie had moest je uitkijken! Dan kon ze wel een tijd doorgaan. Uiteindelijk bereikten ze het kamp. Kittyheart remde wat af, om Pantherpaw het eerst door de ingang te laten gaan. Van de glimp die ze opgevangen had kon ze afleiden dat er inderdaad Apprentices in het kamp waren. Wat was dit leuk! Ze wachtte even en volgde hem toen op een afstandje, liep onzichtbaar naar de prooistapel, terwijl ze haar blik oplettend op Pantherpaw gericht hield.