Pantherpaw liep rustig verder, hij wist dat het niet ver meer naar het kamp was. Hij had dit stuk op de heenweg ook zo ongeveer gelopen en hij had het blijkbaar onthouden. Hij merkte dat het konijn steeds zwaarder leek te worden, maar hij vertikte het om te zeggen dat het konijn best wel zwaar was. Hij merkte dat Kittyheart er meer vaart achter zette en hij versnelde zijn pas ook iets, niet te snel, want straks zou hij nog over het konijn struikelen of zou het konijn vies worden en dan had de clan er niks meer aan. Het was nu nog maar een paar vossenlengtes tot aan de ingang van het kamp. Voordat hij het wist stond hij eigenlijk al voor de ingang. Hij vertraagde zijn pas en liep het kamp in. Hij keek rond en wilde het konijn eigenlijk al op de grond leggen. Hij merkte dat Kittyheart naar de prooistapel toeging en daar haar prooi neerlegde. Misschien moest hij het ook doen, ze zouden vast wel weten dat het van hem was en anders zou hij het ze wel vertellen. Hij merkte dat er een paar katten in het kamp waren, maar hij wilde niet arrogant overkomen, dus liep hij naar de prooistapel toe en legde het konijn erbij. Hij wist niet goed wat hij nu moest doen, misschien zou hij nog wel op zijn kop krijgen dat hij zomaar uit het kamp was gegaan zonder iets te zeggen, maar hij hoopte van niet. Hij hoopte juist dat ze trots op hem zouden zijn en niet boos op hem zouden worden. Hij liet zijn staart rustig heen en weer gaan en hij keek het kamp rond. Hij wachtte af op wat er nu zou gaan gebeuren, als er niks zou gaan gebeuren, zou hij gewoon naar de apprentice den gaan.