Hey! >>Birchkit

_{Rustig liep Timepaw door het camp. Ze had Sharkbite al een tijdje niet gezien, en maakte haarzelf een beetje zorgen om haar training. Ach, dan trainde zij haarzelf toch? Rustig ging ze aan de rand van het camp zitten, en sloeg haar staart om haar poten heen. Afwachtend keek ze om haarzelf heen, binnen het halfuur zou er wel een warrior komen die zou zeggen dat ze wat nuttigs moest gaan doen. Maar tot die tijd had ze rust. Zonder enige vorm van stress begon ze haar rechterpoot te likken, om daarna weer om haarzelf heen te kijken. Niemand die haar opmerkte, zoals altijd. Het gebeurde wel vaker dat niemand Timepaw zag staan, maar ze raakte er wel aan gewend. Even sloot ze haar ogen, en genoot van de frisse lucht. Dat had ze wel nodig als ze vanavond de apprentice den nog wilde overleven, met al die apprentices op een kluitje. Soms kreeg ze bijna een castrofobie aanval. Een zacht briesje liet haar vacht een beetje bewegen, maar meer was er dan ook niet. Ze opende haar ogen weer na een zucht, om een kleine kit optemerken. Birchkit.}  

Smekend wierp hij blikken op verscheidene Warriors, maar de meesten hadden niet eens tijd om hem aan te kijken. En zelfs als ze keken waren ze te ongeïnteresseerd om hun kop om te draaien. Birchkit gromde zachtjes en wilde net terugkeren naar de Nursery, toen ze plots een beweging opmerkte. Een tabby Apprentice liep door het kamp en ging zitten. Nieuwsgierigheid vonkte in zijn blauwe ogen en stilletjes sloop hij af op de Apprentice. Toen hij haar wilde bespringen, opende de Apprentice haar ogen en werd hij gezien. Meteen legde hij zijn oren in zijn nek. "Ah! Je hebt het spelletje verpest!" Sprak hij met een klein pruillipje.

_{Blijkbaar was het jonge katertje wat van plan, want hij legte zijn oren in zijn nek. "Ah! Je hebt het spelletje verpest!" zei de kit pruilend. Timepaw grinnikte zachtjes. Birchkit was ongeveer drie manen jonger dan zij was. Dat betekende dat de kitten over een  of twee manen een apprentice ging worden. Dan was Timepaw acht of negen manen oud, dan zat ze midden in haar apprentice tijd. Ze schudde de gedachte weg uit haar kop en keek in Birchkit's blauwe oogjes. "Verveel jij je soms?" vroeg Timepaw met een klein glimlachje. Terugdenkend aan de tijd dat zij een kit was. Toen verveelde ze zich altijd dood in het kamp. Elke dag was hetzelfde. Maar nu wist ze dat haar dag best afweek van de dag van een normale apprentice. Het was al een maan verder. En er had maar een training plaatsgevonden tussen Sharkbite en Timepaw. En het was al een klein tijdje terug dat Timepaw Sharkbite voor het laatste zag. Ach jah, het zal wel goed komen. Haar mentor vergat haar heust niet. Afwachtend keek Timepaw naar de kitten,die vastwel een antwoord klaar had voor haar vraag. Niet dat de vraag erg serieus was. Maar jah, ze moest toch wat om een gesprek aanteknopen?}

"Verveel jij je soms?" Vroeg de grote Apprentice voor hem en Birchkit kantelde zijn kopje wat. Hoe wist zij dat nou? Kon.. kon ze gedachten lezen misschien! "Aan welke kleur denk ik nu?" Vroeg hij opgewekt toen hij op de gedachte was gekomen en deed zijn best de kleur groen in zijn kop te printen en wist te houden, terwijl hij zijn oogjes op de Apprentice gericht hield. "Nou? Nou?" Piepte hij blij en sprong een paar keer op en neer. Eens zien of ze nu weer zijn gedachten kon kraken!

_{De kleine kit leek erg verbaasd te zijn over Timepaw's vraag. "Aan welke kleur denk ik nu?" vroeg hij opgewekt. De apprentice had hem al door. Hij dacht vast dat ze gedachten kon lezen. Toen Timepaw van zijn leeftijd was dacht ze niet aan dat soort dingen. Ze liep altijd door het kamp, in de hoekjes en de schaduw te luisteren naar dingen die ze eigenlijk, als kitten, niet mocht horen. Ze hoorde dingen die niet voor jonge kittenoren bestemd waren, maar haar kon het niks schelen. "Nou? Nou?" Birchkit sprong blij op en neer. "Hmm... Mijn hersenen hebben eigenlijk rust nodig, maar voor deze ene keer dan maar..." zei Timepaw met een klein glimlachje. Ze keek even om haar heen, en staarde daarna naar de kitten. Blauw? Geel? Rood? Te voor de hand liggend. Paars? Dat was een te kleine kans. Oranje? Wat moest hij nou weer met oranje? Groen... Groen... Timepaw's ogen flitsten even naar een klein bosje gras een paar meter achter de kitten. Groen..Het leek Timepaw niet dat de kitten nog andere kleuren in zijn hoofd zou kunnen hebben. "Is het misschien... ...groen?"}

Pas na zijn opgewekte sprongetjes gaf de Apprentice antwoord. "Hmm... Mijn hersenen hebben eigenlijk rust nodig, maar voor deze ene keer dan maar..." Hèhè! Birchkit printte de gedachte weer in zijn kop en keek Timepaw met grote ogen aan. "Is het misschien... ...groen?" Hij viel bijna achterover, nee, hij viel achterover van verbazing. De kitten tuimelde achterover, maar krabbelde snel weer overeind en sprong naar de Apprentice toe. "Wow!" Piepte hij bewonderend. "Hoe doe je dat!"

_{Timepaw moest moeite doen haar lach in te houden, maar wist nog net haar gezicht keurig in de plooi te houden. Ze keek de kitten vriendelijk aan, terwijl ze vanbinnen stuk ging van het lachen. "Wow!"   piepte Birchkit vol bewondering, nadat hij zichzelf weer recht gezet had. "Hoe doe je dat!" Timepaw grijnsde zachtjes. "Het is een gave... Maar kittens hebben er nog geen, misschien krijg jij ook wel een gave bij je ceremonie... Moet je wel geluk hebben, hoor." fluisterde de poes nadat ze even goed om haar heen had gekeken. Ze vernauwde haar ogen even, en keek Birchkit streng aan. "Niet doorvertellen dat ik dat gezegd heb." Kittens voor de gek houden, blijkbaar een van de leukste dingen die er bestonden.}