It's always the same [Birchkit]

De zon stond al hoog en het was opvallend warm, toen de jonge gestreepte kitten uit de nursery klom en rond keek in het camp. Vele katten lagen lui in het zonnetje, terwijl andere het kamp in en uit liepen, met of zonder nieuwe prooien. Ze zuchtte zachtjes en klom verder uit de nursery. De zon scheen warm op haar gestreepte pels en ze huiverde eventjes bij de onverwachte warmte.
Verveeld maakte ze een rondje door het kamp, maar niemand keek op of om. Het leek wel alsof ze helemaal niet eens bestond. Cinderkit zuchtte zachtjes en ging in een van de weinige schaduwrijke plekjes liggen. Als niemand haar zag, waarom zou ze dan moeite om contact te zoeken met andere? Er was toch niemand die haar mocht ...

Zo onopvallend mogelijk liep hij mee met een jachtpatrouille die zojuist het kamp binnen was gekomen en hief zijn kopje trots op toen ze hun prooien lieten vallen. Later zou hij dat ook doen! Maar dan natuurlijk tig keer beter! Toen de Warrior hun eigen weg waren gegaan dook Birchkit snel in de stapel en trok er een klein muisje uit, dat net groot genoeg was voor hem. Met zijn staartje hoog opgeheven trippelde hij door het kamp, alsof het zijn prooi was en hij deze aan iedereen wilde laten zien. Plots viel zijn blik op een licht gekleurde kitten. Wat was haar naam ook alweer..? Oh ja! Cinderkit!

Birchkit sleepte het muisje half met zich mee, omdat het nu toch wel wat zwaar begon te worden en bleef toen stilstaan voor de kitten. "Kijk--" Hij kreeg door dat hij met een mond vol vacht aan het praten was en liet de muis vallen. "Kijk wat ik gevangen heb!" Piepte hij trots. "Je mag het wel hebben hoor." Glimlachte hij toen en keek neer op de muis.

Cinderkit had zichzelf net opgerold en dommelde net weg in een lichte slaap, toen een warrior bijna over d'r heen struikelde, een kwade blik haar kant op wierp en kwaad siste: "Kijk toch uit waar je gaat liggen." Ze schrok zich naar, rolde zichzelf nog strakker op tot een balletje en schudde zachtjes heen en weer, terwijl er tranen over d'r gezicht druppelde. Waarom was iedereen toch zo gemeen tegen d'r? Was het omdat ze geen ouders meer had? Omdat haar ouders verbannen waren uit de Clan? Daar kon zíj toch niets aan doen.

Opeens was het weer stil om d'r heen, het enige wat er klonk waren de stemmen ver weg en een zacht schuivend geluid. Toch wel nieuwsgierig, keek Cinderkit op, waarna ze recht in de snufferd van een andere kitten keek. Birchkit heette de kater, tenminste als ze het nog goed kon herinneren. "Kijk wat ik gevangen heb!" Er klonk zo veel trots in de stem van het katertje. "Je mag het wel hebben hoor." Ze kreeg eten aangeboden? Birchkit deed zelfs aardig tegen d'r!? Ze kon het maar moeizaam geloven. Nog licht angstig keek ze op naar de oudere kater."Je ... Je doet niet gemeen tegen me, waarom niet?" vroeg ze zachtjes, nog half weggedoken in haar opgekrulde staat.

"Je ... Je doet niet gemeen tegen me, waarom niet?" De angstige stem deed hem meteen fronzen en Birchkit plofte neer op zijn achterwerk. Wat was dat nou weer voor een bedankje. Hij schoof de muis naar voren en keek Cinderkit, die zich had opgerold, wat confused aan. "Omdat.. euhm.." Mompelde hij wat, niet echt voorbereid op deze vraag. Máár ze geloofde hem dus wel! Ha! Nu stond hij voor haar altijd bekend als de muizenvanger. Nice. "Omdat er geen redenen zijn om gemeen te doen, tegen niemand?" Vervolgde hij zichzelf met een vragende toon. "Waarom vraag je dat eigenlijk?" Vroeg hij toen voorzichtig.

"Omdat er geen redenen zijn om gemeen te doen, tegen niemand?" Cinderkit's blauwe ogen keken Birchkit nog steeds wat angstig aan. Zou hij echt een van de weinige zijn die wél aardig tegen haar was? Niet zoals alle andere katten die haar altijd met een vuile blik aankeken... "Waarom vraag je dat eigenlijk?" Het bolletje kitten trilde nog steeds zichtbaar, al was het minder dan voorheen. Haar puntige oortjes staken hoog boven het bolletje uit en uiteindelijk kwamen haar ogen er ook bovenuit. "Iedereen ... Iedereen is zo gemeen tegen me, het lijkt wel alsof iedereen me haat. Ik weet niet eens waarom..." Haar laatste woorden waren niet meer dan een zacht gefluister. Er welde weer tranen op haar ooghoeken, wat er voor zorgde dat haar toch al grote blauwe ogen nog een tikje groter werden. Ze snikte eventjes en verstopte zichzelf weer in het bolletje vacht.

Kreeg hij dan nu eindelijk haar gezicht te zien of moest hij de hele tijd naar een pluizige staart kijken? "Iedereen ... Iedereen is zo gemeen tegen me, het lijkt wel alsof iedereen me haat. Ik weet niet eens waarom..." Net toen hij een beetje van haar gezicht werd, blokkeerde de staart zijn blik weer. De tabby zuchtte lichtjes en tikte even met zijn voorpootje tegen de staart. "Maar niet iedereen is iedereen." Hij werd al verward door zijn eigen woorden, maar ging gewoon verder. "Dus kijk nou maar eerst eens hoe anderen tegen je doen, want zo kom je niet verder. Als je Apprentice bent, moet je wel vertrouwen op iemand. Dus kom!" Riep hij weer vrolijk uit, hopende dat dit over zou slaan op Cinderkit. "Eens zien of we nog wat kunnen jagen hier!"

Cinderkit voelde een rilling over haar lichaam lopen. Het klopte niet. Waarom kreeg ze geen draai om d'r oren? Waarom was Birchkit aardig tegen haar? "Dus kijk nou maar eerst eens hoe anderen tegen je doen, want zo kom je niet verder. Als je Apprentice bent, moet je wel vertrouwen op iemand. Dus kom!" A-Apprentice? Maar ze wilde helemaal geen apprentice zijn ... Cinderkit schudde verward haar kop, ze snapte het nog steeds niet helemaal. "N-Nee," miauwde ze, terwijl haar kop uit d'r staart haalde en voor het eerst de kitten recht aankeek. "I-Ik wil geen a-apprentice worden," miauwde ze daarna, nog zachter dan voorheen. Ze was als de dood om apprentice te worden ... "Eens zien of we nog wat kunnen jagen hier!" Haar oortjes schoten geschrokken terug in d'r nek en ze kroop weer terug in haar comfort zone. "J-Jagen? Maar dat m-mag toch helemaal n-niet?" vroeg ze daarna angstig.

"N-Nee," Zijn wenkbrauwen schoten verbaasd omhoog en hij kreeg de kitten weer wat in beeld. "I-Ik wil geen a-apprentice worden," Huh? Maar zowat elke kitten droomde ervan! "Waarom niet? Je kan dan alles onderzoeken! Je Clan trots op je maken! Wil je dat soms niet?" Vroeg hij weer wat voorzichtig. "J-Jagen? Maar dat m-mag toch helemaal n-niet?" Birchkit glimlachte dapper en hief zijn kopje trots op, maar toen hij zag dat Cinderkit het niet echt leuk vond, nam hij zijn vorige houding aan. "We blijven in het kamp hoor," Hij boog zich wat voorover, zodat alleen de kitten zijn woorden kon horen. "Ik bespeur namelijk een werkelijke ophoping van prooien precies daar." Hij wees met zijn staart naar de prooistapel en keek Cinderkit toen plezierig aan.