Hunting for my Clan

Laag bij de grond sloop de sneeuwwitte poes. Vandaag ging ze op een grotere prooi jagen dan simpele muisjes of vogels. Haar lichtblauwe ogen stonden gefixeerd op het naderende zachte vacht dat ze zou vinden. Ze kon haar prooi al ruiken. Niet ver van haar vandaan. Haar poot plofte zachtjes op de grond. Elke stap die ze deed bracht haar dichter bij haar prooi. Ze was aan het jagen op konijnen, ze had het nog niet vaak gedaan en ze had er ook nog nooit een gevangen. Maar vandaag wel, vandaag zou ze zo'n beest in haar klauwen krijgen. Ze voelde het aan haar water. Alle geluiden om haar heen klonken vaag of heel zachtjes, het enige wat ze hoorde was haar eigen hart en het geluid dat het konijn maakte. Het hart bonkte harder dan dat van een muis. Een muis was makkelijker te vangen al waren ze snel, konijnen waren snel en sterk. Diep haalde ze adem en nam wat meer snelheid. Voor een seconde keken twee zwarte glinsterende oogjes haar aan. De volgende seconde rende het beest weg. Dit had ze verwacht en ze ging er achteraan. De spieren in haar achterpoten spande zich aan en ze duwde haarzelf van de grond. Haar nagels uitgeklapt en haar bek open greep ze het konijnen bij zijn vel en duwde hem op de grond. Haar nagels boorde zich door zijn zachte vacht tot in het vel en zouden voorlopig niet loslaten. Met twee snelle beten in de nek van het beestje nam het tegenstribbelen af en hing het slap in haar klauwen. Licht hijgend liet ze het los en begon zich te wassen. Prooi een voor vandaag. Waarschijnlijk was er nog genoeg prooi om de hele Clan mee te voeden. Een nieuw geritsel maakte haar alert. Meteen ontspande ze zich weer. 'Hoi Pantherpaw, moest je ook jagen?' Mauwde ze vrolijk naar de andere Appentrice. Sinds ze een Appentrice was had ze alle namen uit haar hoofd geleerd. Ze vond het een beetje gênant als je niet eens wist wie je medeleden waren.

Eerst Pantherpaw :3

Pantherpaw liep zo zacht mogelijk als hij kon over de hoge vlaktes. Hij dacht aan de keer dat hij met Kittyheart was gaan jagen. Toen had hij in ieder geval iets kunnen vangen, maar deze keer was hij alleen en zou het ook allemaal alleen moeten doen. Hij keek af en toe op of hij misschien iets in de verte zag wat hij nog niet kon ruiken, maar hij had nog niet echt geluk gehad. Met al zijn zintuigen op scherp ging hij verder. Hij hoopte dat hij op zijn minst iets zou vangen vandaag, want anders zou hij met niks aankomen en dat zou misschien een beetje raar staan als de rest allemaal wel iets gevangen had. Hij rook een keer in de lucht en de geur van muis drong zijn neus binnen. Hij bepaalde de plaats waar de muis zat en zorgde ervoor dat de wind naar hem toe blies, want anders zou de muis hem kunnen ruiken. Hij ging in een sluiphouding, die nog steeds niet helemaal perfect was, maar hij was ervoor aan het oefenen en hij wist dat het tijd zou kosten om het echt helemaal goed te kunnen. Hij zette zachtjes zijn ene poot voor de andere neer en zo kwam hij steeds dichter naar de muis toe. Hij kon de muis steeds beter zien en de geur werd ook sterker. Hij duwde een hongergevoel weg, want hij moest eerst voor de clan jagen voor hij zelf iets mocht eten. Hij sloop nog iets dichterbij en uiteindelijk sprong hij. Hij landde bovenop de muis en beet het diertje zo snel mogelijk dood. Blij dat de muis hem niet had opgemerkt en ook geen andere prooi had kunnen waarschuwen begroef hij het diertje. Hij vervolgde zijn pad en keek nog één keer naar de plaats waar hij de muis had begraven, zodat hij het terug zou kunnen vinden als hij zijn prooi ging verzamelen, want het zou zonde zijn als je je prooi niet meer terug kon vinden terwijl je er zo je best op had gedaan om het te vangen. Hij liep verder en hij rook de geur van een clangenoot van hem. Hij rook nog een keer goed en hij herkende de geur. Hij wist het zeker, want het was ook een apprentice en alle geuren van de apprentices wist hij nu al wel. Hij liep richting Risingpaw, maar maakte ondertussen ook een beetje een ritselend geluid. "Hoi Pantherpaw, moest je ook jagen?" Vroeg Risingpaw. Hij liep dichter naar haar toe en ging zitten. "Ik ben inderdaad aan het jagen." Zei hij en keek naar het konijn. Zijn ogen werden even groot van verbazing, maar werden weer normaal toen hij weer naar haar keek. "Heb je een konijn gevangen?" Vroeg hij, het was hem nog nooit gelukt in zijn eentje, dus hij vond het best knap dat het Risingpaw wel was gelukt.

Haar neusje trilde een beetje toen ze de geur van muis opsnoof. Pantherpaw had dus ook al wat gevangen. Vandaag zou de prooistapel flink gevuld zijn als het zo door ging. Ze voelde de kick van het jagen uit haa vloeien en ze begon al wat rustiger te ademen. Met een laatste lik keek ze weer naar de mede Appentrice die nu met ogen zo groot als een maan gevuld met verbazing. Iets vragend ging haar kopje een tikje scheef staan en wachtte af tot hij wat zou zeggen. De blik was weer normaal toen hij naar haar keek. Ze gloeide van trots dat ze een konijn had gevangen. 'Ik heb vaak geprobeerd er een te vangen, de trainingen werpen zijn vruchten af.' Zei ze bescheiden. 'Ik weet zeker dat jij het ook kan!' Begon ze toen weer met een stralende lach. Haar oren gingen iets naar achter toen ze wat hoorde. Nog een prooi misschien? Ze schonk er even geen aandacht aan, die zou toch niet wegrennen. 'Zin om samen achter konijnen aan te gaan? Met z'n tweeën lukt het beter dan in je eentje.' Stelde ze voor en draaide zich toen om. Ze stelde haar zintuigen weer op scherp klaar om weer een prooi neer te halen. Haar staart wenkte Pantherpaw dat hij van harte welkom was. Een beetje gezelschap vond ze altijd leuk. Ze rook gretig de lucht op die een zekere boslucht met zich meebracht. Even sloot ze haar ogen om ervan te genieten. Ergens buiten het bos woo de er ook katten. Dat zei Swiftstorm tenminste. Ze kregen eten van Tweebenen en kende de vrijheid niet zoals zij die kende. Nu, terwijl ze zo aan het jagen was en klaar om iets te vangen kon ze het haast niet geloven dat iemand zoiets verkoos boven dit. Haar ogen gingen weer open. Ze had iets geroken. Misschien een paar vossenlengtes hiervandaan. In een soepele sluiphouding ging ze naar voren. Nog een keer wierp ze een blik naar achteren om te zien of Pantherpaw zou volgen.
Midden in haar pas stopte ze. Voor alle zekerheid rook ze nog is goed terwijl haar ogen het grote gestalte van een konijn zochten. Waar was dat ding?

Pantherpaw wachtte op de reactie van Risingpaw. Hij bleef af en toe een blik op het konijn werpen, want hij vond het nog steeds heel goed van haar dat ze een konijn had kunnen vangen terwijl het hem nog nooit was gelukt. Hij wist wel dat zij al langer apprentice was, maar alsnog vond hij het knap van haar. "Ik heb vaak geprobeerd er een te vangen, de trainingen werpen zijn vruchten af." Zei Risingpaw. Pantherpaw knikte alleen. Hij wist dat ze al langer een apprentice was en ook al langer training had gehad, dus hij kon wel begrijpen dat ze er blij mee was dat ze een konijn had gevangen. "Ik weet zeker dat jij het ook kan!" Begon Risingpaw met een stralende lach. Pantherpaw lachte ook even, hij wist het nog niet zo zeker of het hem wel zou lukken, want het was hem nog nooit in zijn eentje gelukt, maar dat kwam dan waarschijnlijk ook omdat hij nog niet zo lang een apprentice was en hij wist dat hij nog veel te leren had. "Zin om samen achter konijnen aan te gaan? Met z'n tweeën lukt het beter dan in je eentje." Stelde Risingpaw voor. Hij had het al een keer eerder op deze manier geprobeerd en misschien was het inderdaad een beter idee, want dan maakten ze inderdaad meer kans om een konijn te vangen. Pantherpaw dacht even terug aan de keer dat hij het had gedaan met Kittyheart en herinnerde zich toen weer wat ze hadden gedaan, maar hij wist niet of ze het deze keer ook zouden gebruiken. "Ik vind het goed als we het samen gaan proberen." Zei hij enthousiast. Hij vond het altijd leuk om met andere katten te werken in plaats van in zijn eentje en dit was een mooie kans voor hem. Hij liet zijn staart rustig heen en weer gaan en rook in de lucht op zoek naar de geur van konijn. Misschien waren er konijnen in de buurt en hadden ze geluk, maar ze konden ook een heel eind weg wezen en dan duurde het misschien even voor ze er een gevonden hadden. Hij zag Risingpaw in een sluiphouding naar voren gaan en hij had al door dat ze ook de geur van konijn had geroken en er naartoe aan het gaan was. Hij volgde ook in een sluiphouding en probeerde zo stil mogelijk te zijn. Hij wist dat zijn sluiphouding nog niet perfect was, maar hij zou toch altijd proberen om zo stil mogelijk te zijn. Hij liet zijn ogen over de vlakte voor hem gaan en wachtte rustig af.

[Sorry voor de nogal erg late reactie >.>]

Ze zag nog geen konijn. Maar wat je niet kon zien moest je dan maar ruiken. Ze sloot haar ogen en deed haar bek een beetje open om alles extra goed te ruiken. Voor ze op jacht was gegaan had ze soms hier nog rond gelopen. Ze kende alles nog niet echt uit haar hoofd maar ze kon dit deel van hun territorium ruw in haar hoofd voor zich zien. De geur was sterk dat ze volgde, maar de wind vertelde haar dat het beest aan het lopen geslagen was. Waren ze al ontdekt? ... Nee dat waren ze niet, als het konijn was gaan rennen had ze de trillingen zeker gevoeld. Waarschijnlijk opzoek naar verser gras. Links? Voor haar? Rechts misschien? Ze haalde diep adem en snoof gretig de lucht op. Zonder het zelf door te hebben schudde ze haar hoofd. Nee geen van die richtingen. Haar oor draaide een beetje, hebbes! Haar ogen gingen open. Het puntje van haar staart wenkte naar de richitng van het konijn. Als ze het goed had moest de prooi zich diagonaal in hun pad zitten. Aan de rechter kant. Ze maakte oogcontact met Pantherpaw, zou hij de locatie van het konijn ook ontdekt hebben? Vragend zocht ze naar bevestiging voordat ze weer naar voren sloop. Ook zij was nog niet perfect maar haar bouw was slank gemaakt voor snelheid en behendigheid. Zelf was ze ook wat lichtvoetig dus het maakte het wat makkelijker voor haar. Al wou ze nog niet denken hoe ze ooit een gevecht zou moeten winnen.
Haar voetkussentjes gaven waren goede dempers voor het geluid. Op een hoog tempo tempo bewoog ze zich voort. Haar oren staken wat naar voren om elk geluidje op te vangen. Abrubt bleef ze stilstaan. Haar poot nog wat omhoog omdat ze eigenlijk nog een stap wou zetten. Haar roze neusje trilde een beetje tijdens het ruiken. Twee misschien drie vossenlengtes afstand. Ze hoefde niet lang meer. Voor de zekerheid wachtte ze op een briesje om te weten te komen of de wind nog van richting was veranderd. Nee, mooi. Haar poten zakte nog iets verder door om laag bij de grond te blijven. Daarna sloop ze verder tot haar blauwe ogen het patroon van een konijnenvacht ontdekten. Ze stopte en ging half zitten, maar klaar om aan te vallen. Haar oor draaide zich naar Pantherpaw. Het zou niet lang duren tot hij het konijn ook zag, ze was er zeker van dat hij vlak bij haar was al kon ze hem niet zien zonder haar kop te draaien. Haar staart wenkte Pantherpaw, hij mocht als eerste aanvallen. Hij zou het vast wel leuk vinden om te proberen een konijn te vellen. Als het niet nodig zou zijn zou Risingpaw zelfs wachten tot Pantherpaw de prooi had afgemaakt. Maar nu, moest ze wachten.

(Mijn post is ook een beetje laat-.-')

Pantherpaw wachtte bleef de vlakte voor hem afscannen op zoek naar het konijn, maar hij kon het dier nog niet zo snel vinden. Hij besloot dat hij het konijn misschien wel con localiseren door te ruiken, dus hij deed zijn mond iets open om de geuren beter te kunnen ruiken. Hij rook zekerweten konijn, maar nu moest hij het nog plaatsen, want dan wist hij waar hij naartoe zou moeten gaan. Hij vond uit dat het konijn schuin rechts zou moeten zitten, maar toen hij ernaar keek kon hij het konijn nog niet zien. Hij was er alleen wel zeker van dat het konijn daar was. Hij merkte dat Risingpaw oogcontact met hem zocht en hij knikte, hij wist wat ze bedoelde, dus het was niet nodig om woorden te zeggen, want straks joegen ze het konijn nog weg. Hij sloop achter Risingpaw aan en probeerde nog steeds om zo stil mogelijk te zijn. Een verkeerde beweging en het konijn kon hem in de gaten hebben en dat wilde hij niet. Pantherpaw merkte dat het pasje van Risingpaw aardig hoog was en hij probeerde zo stil mogelijk en zo goed mogelijk bij haar te blijven. Gelukkig lukte het hem ook, maar opeens stond Risingpaw abrupt stil en hij botste bijna tegen haar op. Hij kon zich nog net tegenhouden, maar hij had ondertussen wel door dat Risingpaw het konijn had gevonden. Hij rook nog een keer in de lucht en het duurde niet lang voor hij ook het konijn had gelocaliseerd. Hij volgde haar nog een klein stukje verder tot het konijn in zicht kwam en Risingpaw half ging zitten. Hij zag de sein van Risingpaw en hij wist dat hij eerst mocht aanvallen. Hij zocht met zijn ogen het konijn en focusde op het lichaam. Hij wist dat de kans groot was dat hij een stukje zou moeten rennen, maar dat maakte voor hem niet veel uit. Hij staarde nog heel even naar het konijn voor hij nog iets dichterbij sloop. Hij wilde de afstand tussen hem en het konijn zo klein mogelijk hebben, want anders zou het konijn het straks nog winnen ook en dat wilde hij niet. Hij sloop nog iets dichterbij tot het konijn leek te merken dat hij er was. Hij begon snel te rennen en hij merkte dat het konijn ook was begonnen met rennen, maar hij had het geluk dat hij al eerder was begonnen met rennen voor het konijn het door had en hij haalde het konijn in. Uiteindelijk sprong hij en kwam bovenop het konijn terecht. Hij beet in de nek en zag hoe het leven uit het konijn vloeide. Hij keek trots naar het konijn. Oefenen werkte toch echt! Eindelijk had hij zelf een konijn gevangen, zonder dat iemand het naar hem toe had gejaagd. Hij wachtte tot Risingpaw naar hem toe zou komen.

Ze vond het leuk om te zien hoe Pantherpaw begon te sluipen. Duidelijk om de afstand tussen hem en het konijn te verminderen. Ondanks dat ze zelf niet in actie was vond ze het spannend om te zien hoe Pantherpaw in actie kwam. Hij was echt snel want hij haalde het konijn in. Hij besprong de prooi en wist zich vast te nagelen. Risingpaw was nu geheel opgestaan om mee te rennen, al greep ze niet in. Het leek erop dat hij het zelf wel aankon. haar ogen glommen vrolijk en een druppels donkerrode vloeistof versmolt met de aarden en lieten donkere plekken achter. Een vaag angstig en paniekerig geluid kwam van het konijn vandaan. Het was een soort gepiep. Ze grinnikte om het rare geluid maar werd al gouw serieus. Als Pantherpaw niet uitkeek lag hij zo open door de scherpe klauwen van het konijn. Ze leken misschien heel schattig, en eetbaar, maar ze hadden krachtige poten en scherpe nagels. Ze maakte zich voor niks zorgen want het konijn stortte in. Snel rende ze naar hem toe met een grote glimlach. Het konijn keek met doffe zwarte oogjes naar de blauwe hemel boven hen. Hij was zeker dood. De witte vacht was besmeurd met bloed, net zoals de grond onder de prooi. 'Geweldig hoe je dat konijn besprong. Ik wist niet dat je zo snel was.' Complimenteerde ze hem en haar staart tikte vrolijk tegen zijn flank. Ze keek naar het konijn, nou hadden ze er twee. Een mooie buit voor de Windclan. Ze tilde haar kop op en keek naar de zon. Het was al bijna zonhoog. 'Wat denk je? Nog iets vangen of zullen we terugkeren naar het kamp? Mij maakt het niet uit hoor!' Ze grinnikte om haar eigen onstuimigheid en liep alvast wat terug naar haar eigen buit. Als ze nog iets gingen vangen konden ze de buit het beste dicht bij elkaar begraven dat maakte het makkelijk vinden, en dragen.

Pantherpaw wachtte rustig ondertussen niet meer echt zijn blik vestigend op het konijn, maar naar Risingpaw. Hij was best wel blij dat hij eindelijk een konijn in zijn eentje had gevangen, want hij had eerlijk gezegd niet echt gedacht dat het hem ooit zou gaan lukken, maar nu was het toch echt zover geweest. Hij liet zijn staart rustig een paar keer heen en weer gaan en keek even om hem heen. Niets of niemand zou hem nu nog zijn prooi afnemen. Hij zou er zelfs voor vechten, maar er was niks in de buurt te zien behalve Risingpaw en hij wist dat zij nooit zijn konijn zou willen afpakken. Het was aan de ene kant ook wel een opluchting, want hij had nog niet echt een vechttraining gehad. "Geweldig hoe je dat konijn besprong. Ik wist niet dat je zo snel was." Complimenteerde Risingpaw hem. Hij voelde zich meteen een heel stuk beter, want hij kreeg niet zomaar een compliment. Hij keek even naar de lucht toen Risingpaw dat ook deed, maar hij zei er nog niks van. "Wat denk je? Nog iets vangen of zullen we terugkeren naar het kamp? Mij maakt het niet uit hoor!" Zei Risingpaw. Hij dacht even na, hij wist het niet goed, want straks zouden ze nog meer prooi vangen, maar wat nou als ze het niet meer konden dragen? Hij had er niet zo veel zin in om nog een keer te moeten lopen, maar hij wilde aan de andere kant ook wel weer blijven jagen, want het was zonhoog en ze konden ook blijven jagen totdat het nog wat later was. Hij merkte dat Risingpaw alweer een beetje richting haar eigen vangst aan het gaan was en hij pakte snel het konijn op om achter haar aan te gaan. Zodra hij weer bij haar was legde hij het konijn neer zodat hij weer kon spreken. "We kunnen nog wel even blijven jagen, tenminste als jij dat ook wilt." Zei hij en wachtte rustig op haar reactie.