{Roseheart} The hell?

De zonnenrotsen, daar had ze de Thunderclan katten wel eens over horen praten. Met een lichte frons op haar fijngebouwde gelaat keek ze naar de glooiende rotsen. Ze waren duidelijk erg verwarmd door de zon. Met een kritische blik keek Dogdance ernaar. Was het nou de bedoeling dat ze erop ging liggen? Ze vernauwde haar blauwe ogen iets en zwiepte met haar staart, nog net niet bereid om te gaan gillen van frustratie. Ze haatte het! Ze haatte dat ze het territorium niet kende! Ze haatte het dat ze de katten niet kende! Uiteindelijk ging ze met een chagrijnige grom zitten en begroef ze haar nagels in de aarde.

{Roseheart}

_{Op haar hoede keek Roseheart rond, terwijl ze gedeisd door het territory van de ThunderClan -maar nu dus ook deels SkyClan - liep. Die katten van de SkyClan, ze vond het toch maar wat raar en ze wist niet of ze het wel echt kon vertrouwen, zeker niet nu ze wist dat ze kittens zou gaan krijgen. Ze waggelde in de richting van de Sunningrocks, en rook de vervaagde SkyClan geur die gemixt leek te zijn met een vertrouwde ThunderClan geur. Na wat moeite te doen, kon de grote poes erachter komen wie het was; Het was Dogdance, die zo goed bevriend (of meer) was met de ex-deputy van hun ex-Clan; Silverfang. Ze volgde het spoor uit nieuwsgierigheid, en het leidde haar recht naar de verwarmde rotsen waar de slanke poes met een grom op neerplofte. Het was in haar ogen misschien nog wel een deels vijandige poes, die ze bijna niet wilde kennen, maar ze kon het niet laten om te vragen wat er haar dwars zat. Met een knikje en een vriendelijke glimlach begroette ze de poes, en ging er naast liggen. De heerlijk warme zon verwarmde Roseheart schitterende rosse vacht. "Hallo Dogdance. Ik ben Roseheart. Aangenaam kennis te maken. Jij was euh...", wanneer de poes aan deze zin begon besefte ze hoe hard ze haar nu mede-Clankat hiermee kon kwetsen. Wat doe je nu Rose?! las ze zichzelf de les. "Sorry..." Ze verontschuldigde zich eerst voordat de ThunderClan warrior weer begon te praten. "Zit je iets dwars? Kan ik je misschien ergens mee helpen? Voel je je hier niet thuis of zo? Je mag me alles vertellen, ook al ken je me niet. Bij mij zijn je woorden veilig! Ik sla ze allemaal op in een denkbeeldige kluis, en enkel ik en jij hebben de code ervan!", overlaadde ze haar met allemaal vragen. Ze wilde haar enkel geruststellen, helemaal niet afschrikken, ook al begreep ze dat dit waarschijnlijk wel zo zou gaan overkomen... Haar ogen sloeg ze neer richting de grond, als tweede verontschuldiging tegenover Dogdance.}