Evening Stories // Open For All Apprentices

_{Dovepaw sloop de Apprentices Den binnen. Ze was zo stil als de wind tijdens een windstille zomer. Stiekem grijnsde ze naar een paar katten die nergens bewust van waren. Het was al avond, en het was al erg donker in het camp; Ze zou niet erg zichtbaar zijn voor de andere katten in Den. "Boe!", riep ze luid. Ze grijnsde bij de reacties van een aantal mede-Apprentices. "Sorry...", bood ze haar excuses aan. Ze wandelde rustig naar een aantal andere katten. "Hallootjes!", begroette ze hen. Dove's stem klonk een beetje geheimzinnig. "Ik heb gehoord dat de twolegs rond deze tijd een eng feest, genaamd Halloween vieren. Ze vertellen dan enge verhalen, en verkleden hun! Misschien kunnen wij ook zoiets doen, met alle Apprentices?", zei ze met een grote glimlach. "Ik weet nog wel een eng verhaal over dassen! Wie wil het horen?", haar glimlach werd steeds groter. De grote poes keek even in het rond, hopend dat er nog andere katten bij zouden komen.

//Ik weet het, dit is misschien een beetje 'afgepakt' van de Ghost Stories, maar ik vind gewoon dat niet enkel de WindClan zo'n Apprentice bijeenkomst moet hebben, maar dat de andere Clan's hier ook wel "recht" op hebben//}

Smellpaw lag opgerold te slapen. Ze was oud genoeg om warrior te worden, daar keek ze naar uit. "Boe!" Meteen schoot de zwarte kat uit haar nest. Met een verbaasde uitdrukking bleef ze voor Dovepaw staan. "Sorry... Hallootjes!" "Hoi.", mompelde ze nog steeds een beetje verdwaasd. "Ik heb gehoord dat de twolegs rond deze tijd een eng feest, genaamd Halloween vieren. Ze vertellen dan enge verhalen, en verkleden hun! Misschien kunnen wij ook zoiets doen, met alle Apprentices?", miauwde Dovepaw. "Ik weet nog wel een eng verhaal over dassen! Wie wil het horen?" Smellpaw ging zitten. "Ik wil het wel hooren.", miauwde ze zachtjes.

Met een gaap rolde Cranepaw weer terug op zijn buik en strekte hij zijn pootjes eventjes toen een stem door de apprentice den heen galmde. Een verhaal over dassen? Kom maar op! Hij was een en al oor. Met een grote grijns en met twinkelende bleekgroene ogen keek de apprentice omhoog naar Dovepaw. "Kom maar op met dat verhaal!" Miauwde hij. "Ik ben niet bang." Maar hierna vernauwde hij zijn ogen wat. "Hoe heb je dat eigenlijk gehoord? Heb je met een kittypet gesproken?"

"Kom maar op met dat verhaal!" Miauwde Cranepaw plotseling. "Ik ben niet bang. Hoe heb je dat eigenlijk gehoord? Heb je met een kittypet gesproken?" Smellpaw grinnikte. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en bestudeerde Dovepaw. "Komt er nog wat van?", miauwde ze plagerig.

Blij dat ze nog in de Apprentice Den kon slapen, ging de poes na een dagje Camp-zitten weer naar binnen toe en liep op haar rare waggelloopje naar haar nest toe. Daar plofte ze in en sufte toen wat. Moe was ze nog niet, dus luisterde ze vaag naar de anderen. Canepaw lag sinds het ongeluk wat dichter bij de ingang, dus ze had al wat zien bewegen. Toch hoorde ze de "Boe!", niet aankomen. Versuft en wat geschrokken keek ze op. Dovepaw kwam binnen. "Sorry..."zei de lichte poes tegen hun en Canepaw glimlachte naar haar, hoewel ze dat misschien niet zag. Verlichting zal handig zijn in de Den. Misschien wat vuurvliegjes? Dovepaw liep verder en Canepaw volgde haar met haar blik. "Hallootjes!",Allright...Dovepaw had of last van haar keel of ze deed geheimzinnig. Canepaw ging uit van het laatste. "Ik heb gehoord dat de twolegs rond deze tijd een eng feest, genaamd Halloween vieren. Ze vertellen dan enge verhalen, en verkleden hun! Misschien kunnen wij ook zoiets doen, met alle Apprentices?",vertelde Dovepaw toen. Canepaw trok een ooglid op, "Verkleden?"'. "Ik weet nog wel een eng verhaal over dassen! Wie wil het horen?",vervolgde Dovepaw. "Ik ook"'dacht Canepaw in zichzelf, maar dat was niet eng...Hooguit zielig. "Kom maar op met dat verhaal!" zei Cranepaw en Canepaw schoot uit haar gedachten's en keek weer naar de rest. "Hoe heb je dat eigenlijk gehoord? Heb je met een kittypet gesproken?" vroeg het jonge katertje. Canepaw ging overeind zitten, viel bijna om en ging weer overeind zitten. "'Hij heeft een punt"opperde ze tegen Dovepaw. "Komt er nog wat van?" zei Smellpaw en ook Canepaw moest toegeven dat ze er opwachtte.

Het grijs-bruine katertje woelde om in zijn ongemakkelijke pose. Het was zijn eigen keuze geweest eerder te gaan slapen, misschien was dat toch niet zo'n fantastisch goed idee. Hij lag daar pas 10 minuten (wat voor Thunderpaw voelde als een eeuwigheid) en verveelde zich nu al halfdood. Hij kon net zo goed in slaap vallen van verveeldheid. Hij hief zijn kopje op en zag dat Dovepaw had gesproken. Zijn blauwe oogjes, die ondertussen een groenige kleur begonnen aan te nemen, keken hongerig bij het horen dat er misschien een spookverhaal zou worden verteld. "Oh, ik wil ook! Ik ken een horrorverhaal waardoor jullie vacht van jullie vel zal springen, dat is een klauwbelofte!" kwetterde hij opgewekt. Hij keek naar Cranepaw en Canepaw, allebei zeggend dat Dovepaw het misschien van een Kittypet had gehoord. "Och, kom op, jullie twee, serieus? Is dat een excuus om het niet te vertellen?" verdedigde hij, sputterend. Een stoute glimlach verscheen op zijn gestreepte gezicht. "Of zijn jullie soms bang?" miauwde hij plagerig. Hij maakte kronkelende bewegingen met zijn staart, ervoor zorgend dat het leek op een slangenschaduw op de muur. "En, mag ik zometeen ook mijn verhaal vertellen?" praatte hij door.

Hij hoort een paw te zijn .-.

_{Verschillende reacties kwamen uit die monden van de katten. Eerst en vooral vermengde Smellpaw, een al iets oudere Apprentice, zich in het gesprek. Ook Canepaw, Cranepaw en Thunderpaw toonde interesse. "Oke, oké, rustig aan jongens!", probeerde ze hen te kalmeren. "En nee, ik ben niét bij kittypets geweest. Ik was m'n hulp gaan aanbieden bij de Elders, en je kent de Elders met al hun verhalen, toch?, ze knipoogde naar Cranepaw. Dove keerde zich naar Thunderpaw: "Ooh, zullen en we er een wedstrijdje van maken? Wie het engste verhaal kan maken, wint! Maar... wat nemen we als prijs?", ze knikte even naar de nieuwe Apprentice, als teken dat hij maar met een voorstel moest komen.}

"En nee, ik ben niét bij kittypets geweest. Ik was m'n hulp gaan aanbieden bij de Elders, en je kent de Elders met al hun verhalen, toch? Ooh, zullen en we er een wedstrijdje van maken? Wie het engste verhaal kan maken, wint! Maar... wat nemen we als prijs?" Smellpaw grinnikte. "Misschien dat de gene met het minst enge verhaal een dag moet jagen, ... Voor de gene met het beste verhaal.", opperde ze ongeduldig.

Een grijns verspreidde zich op de lippen van Cranepaw toen hij bijval kreeg. Dat gaf hem nog wat extra moed en nog die push om door te zetten wat zijn 'beschuldiging' was. Maar toen Thunderpaw impliceerde dat hij bang was, trok het katertje wat beledigd zijn neus in de lucht. "Ik ben heus niet bang." Miauwde hij. "Ik ben nergens bang voor!" Hij zwiepte eventjes met zijn staart en krulde deze om zijn poten heen. Het idee van een wedstrijd trok hem wel erg aan en zijn brede, vrolijke grijns verscheen weer op z'n lippen. "Deal!" Miauwde hij. "Wie begint?" Opperde hij vervolgens, een beetje ongeduldig rakende. Al dit gekwebbel, bring it on met de verhalen!

Toen Dovepaw had voorgesteld om een verhaal te vertellen, zei Thunderpaw dat hij ook een horrorverhaal had.

Uiteindelijk beantwoordde Dovepaw hun vragen, "Oke, oké, rustig aan jongens!", probeerde ze hen te kalmeren. "En nee, ik ben niét bij kittypets geweest. Ik was m'n hulp gaan aanbieden bij de Elders, en je kent de Elders met al hun verhalen, toch?"' Daarna keek ze naar Tigerpaw. "Ooh, zullen en we er een wedstrijdje van maken? Wie het engste verhaal kan maken, wint! Maar... wat nemen we als prijs?" was dat een wedstrijdje tussen hun tweeën of moesten zij ook mee doen? Tigerpaw moest de prijs zeggen, maar Smellpaw was hem voor. "Misschien dat de gene met het minst enge verhaal een dag moet jagen, ... Voor de gene met het beste verhaal." jagen? AAARHG! Helaas, Cranepaw stemde al toe. Zo stemden ook de rest toe. "'Um, guys? Mag ik dan voor spek en bonen meedoen?"vroeg ze vlug. "Als we allemaal iets moeten vertellen?"vervolgde ze toch maar. Hopelijk begrepen ze het.

Mistpaw trippelde door de kamp ingang. Een kleine vis vastgehouden in haar bek die ze op de prooihoop gooide. Ze zwaaide triomfantelijk met haar staart en keek rond met haar grote blauwe ogen. Ze keek naar de maan die boven hen scheen, de dagen werden steeds korter. Hier en daar zaten wat katten te praten en je zag de katten lachen en het was gezellig. Doordat het al donker was, zag je meer een beetje wat silhouetten door het kamp heen met lichtpunten van ogen. Ze grinnikte toen de moederkatten de kittens naar binnen bracht. Mistpaw besloot ook maar eens richting haar nest te gaan. Op een drafje liep ze er op af, alleen merkte ze iets. Toen ze naar binnen keek zag ze de katten witten praten, hoorde wat over enge verhalen. Mistpaw glimlachte en zorgde dat ze niet gezien werd. Dit kon nog leuk gaan worden zeg, als ze het maar goed oppakte. Niemand had haar nog gezien en ze dook geruisloos in de struiken naast de den. Ze zag een steentje en gooide die naar de andere kant waardoor het leek dat er daar iemand aan kwam. Ze liet het even stil zijn en maakte een vreemd geluid door met haar nagels over een boom te gaan. Niet veel later kwam ze met een enge lach de struiken uit. Haar ogen gloeiend en haar vacht door de war. ''Spookverhalen? leuk!''

Thunderpaw keek met een uitdagende, hongerige blik naar Dovepaw. Hij wou net zijn voorstel doen, maar Smellpaw was hem voor. "Goed idee!" zei hij met een squeek. Zijn staart begon ongeduldig heen en weer te zwiepen, hopend dat het snel zou beginnen. "Nou, wat als Dovepaw eerst gaat en daarna ik? Dovepaw was wel degene met het idee" opperde hij. Plotseling rook hij de aanwezigheid van een andere kat. Moeilijk te ruiken boven de geur van iedere andere kat, maar hij wist het vinden. Een steen werd hun richting gegooid. De gloeiende ogen van Mistpaw waren zichtbaar in de struiken. Thunderpaw gaapte overdreven. Hij zei maar niks, ruzie zoeken was nou ook weer niet echt nodig. "Kom o-hop, anders begin ik er zelf wel mee hoor!" miauwde hij zeurend.

_{Smellpaw gaf het eerste voorstel: 'Misschien dat degene met het minst enge verhaal een dag moet jagen,... voor degene met het beste verhaal?', bood de zwarte kat aan. "Ja, lijkt me leuk!" Cranepaw kreeg al snel een vrolijke grijns op zijn lippen: 'Deal! Wie begint?' De volgende die antwoord gaf, was Canepaw. 'Um, guys? Mag ik dan voor spek en bonen meedoen? Als we allemaal iets moeten vertellen?', vroeg ze. Dove voelde zich even dom... Wat waren spek en bonen? Ze had er nog nooit van gehoord. Ze probeerde het een beetje te laten lijken alsof ze het snapte: "Ja, tuurlijk? Maar anders moet iedereen die wilt meedoen, gewoon voor mij een rij maken? We hebben ook katten nodig die dan gaan zeggen wie de besten waren, toch?", sprak ze aan één stuk door. Op dat moment leek er iemand aan te komen. De RiverClan poes schoot op en zette haar haren recht omhoog. Het op pootstappen lijkende geluid, werd gevolgd door een raar gekras. Plotseling sprong een eng monster de Den binnen. "Aaaah!", krijste Dovepaw het uit. 'Spookverhalen? Leuk!', sprak het 'monster'. Ze keek nog eens heel goed, en besefte dan dat het Mistpaw was, die hen zo bang had gemaakt. "Ha-ha", miauwde ze op een sarcastische toon. Thunderpaw werd al snel ongeduldig. "Rustig aan joh, hoorde je dan niet wat ik net zei?", ze moest zelf even nadenken; Wat had ze daarnet gezegd? "Ik euh... ik zei dat degenen die een verhaal willen vertellen, gewoon een rij moeten maken voor me. En dat we ook beoordelende katten nodig hebben." Phuh, die zat!}

_{Een tamelijk kleine poes struinde door het Riverclan Camp, haar witte vacht zat ietwat door de war van het jagen. Haar blauwe ogen stonden zoals gewoonlijk een beetje scheel. Skewpaw had net haar vangst bij de jachtstapel gelegd en besloot maar terug te keren naar het Apprentices Den, misschien dat een aantal anderen nog wat te vertellen had. Toen ze Mistpaw's gemiauw hoorde, bleef ze voor de Den staan; 'Spookverhalen? Leuk!'. Waarna ook Dovepaw's miauw klonk, hoewel Skewpaw alleen bij de laatste zin die de poes uitsprak begreep waar ze het over had. 'Ik euh... ik zei dat degenen die een verhaal willen vertellen, gewoon een rij moeten maken voor me. En dat we ook beoordelende katten nodig hebben.' Skew stapte de Den in. 'Ik wil wel beoordelen,' miauwde ze. De jonge poes was dol op spookverhalen.}

"Ja, tuurlijk? Maar anders moet iedereen die wilt meedoen, gewoon voor mij een rij maken? We hebben ook katten nodig die dan gaan zeggen wie de besten waren, toch?",beantwoorde Dovepaw haar en Canepaw ergens het gevoel dat ze het niet helemaal snapte. Maar goed, daar kwam ze dan wel achter. Opeens merkte Canepaw iets op...Wat? Geritsel en toen klonk er een plofje. Canepaw draaide haar kop om en zocht. Het bleef stil en opeens klonk er een raar geluid. Daarna stapte Mistpaw lachend de den in. Canepaw merkte toen pas hoe haar hart was gaan kloppen in haar keel. ''Spookverhalen? leuk!'' zei Mistpaw. Canepaw ging weer liggen luisterde naar de rest. Thunderpaw werd ongeduldig. Ik euh... ik zei dat degenen die een verhaal willen vertellen, gewoon een rij moeten maken voor me. En dat we ook beoordelende katten nodig hebben."zei Dovepaw. Canepaw stond op en waggelde al wiebelend naar voren en ging voor haar zitten. "'Ik heb nog wat spannends gehoord tijdens mijn verblijf in de Medicine Den"zei ze en wachtte af. Vlak daarna stapte een andere poes de den in. Skewpaw. 'Ik wil wel beoordelen,' zei die, blijkbaar had ze alles meegekregen. Canepaw knikte als begroeting naar haar en ging toen weer over in haar rustige zitstand.

Het was laat in de avond maar de grijze apprentice was te fit om nu al in te dompelen. Ze had haar energie niet kwijt geraakt bij het jagen wat haar meestal wel lukte. Lange, uitgestrekte schaduwen vulde de den en het enige licht dat de hol nog verlichtte leek zelfs niet genoeg om de donkerste hoeken van de kamer te tonen. Donkere schaduwen bleven bewegingloos in de ruimte. Ze kon er zelfs niet aan denken wat het was of ze kreeg al koude rillingen. Ze was niet bang van donker. Integendeel. Ze was bang van wat er zich in schuil hield. Het leek zo makkelijk om daar rustig te gaan liggen zonder dat iemand het ook maar merkt. Hoe meer de apprentice naar de duisternis staarde, hoe sneller ze uit de den wou. Ze krabbelde overeind naar de uitgang, blij dat ze uit de den was. De andere zouden haar vast uitlachen als ze had gezegd dat ze het eng vond daarbinnen. Maar het kon haar niet schelen. Met een zwiep van haar staart ging ze een eindje verderop zitten. Een grijzige poes met mooie groene ogen zat omringt door een groepje katten een verhaal te vertellen. Zo nieuwsgierig als ze was, kroop ze wat dichterbij om mee te kunnen luisteren. Dichter dan dat durfde ze niet te komen maar vanaf hier kon ze het verhaal nog net horen.

De kleine opende haar ogen lui. Ze had helemaal geen zin om wakker te worden. Dan zou ze zeker weer een mislukte dag te gemoed gaan. Ze zuchtte diep, en begon zich zelf van top tot teen schoon te maken. Ze strekte zich uitgebreid uit. Het is nu Newleaf. Niet bepaalt haar lievelins seizoen maar ja. Ze keek met haar strakke bruine ogen even neer naar de zwaaiende bomen. Die in Leafbare er heel anders uit zagen. Ze spitste haar oren toen ze hoorde:"Ik heb nog wat spannends gehoord tijdens mijn verblijf in de Medicine Den" . Ze gluurde even. Al snel merkte ze dat er veel apprentices waren. 'Wat doen jullie?' vroeg ze. Ookal had ze al snel door dat niemand haar hoorde. Ze kuchtte een keer op de hoop dat iemand haar zal horen. Maar er bleek niks gemerkt te worden. Ze tikte even op de hals van haar. even zacht als haar stem. Ze keek teleur gesteld om zich heen of iemand wist dat zij er stond. Ze liep teleur gesteld weg. Tot ze iets zag. Het was Sagepaw. Ze probeerde zich te herinneren of ze haar eerder had gezien. Met kleine pasjes liep ze er naar toe. 'hi...' zei ze zacht. Ze ging voorzichtig zitten.

Cranepaw's schoot eventjes wat overeind met zijn pels recht overeind bij Mistpaw's entree, maar hief al snel zijn kop wat beledigd de lucht in. "Niet grappig Mistpaw." Hij gaf zijn rug een aantal vlugge likken om zijn pels weer glad te leggen. Hij wilde niet gezien worden als zwak. Maar als snel kwamen de verhalen wat meer op gang en Cranepaw vernauwde zijn ogen iets. Hij wilde eerst kijken hoe de anderen het deden voordat hij zelf met zijn verhaal op de proppen kwam. Al hoewel, het zou in zijn ogen wel enorm stoer zijn als hij als eerste durfde een verhaal te vertellen. Daarom kwam hij overeind in zijn nest en stak hij zijn borstkas wat fier naar voren. "Ik heb wel een verhaal." Miauwde hij trots, maar toen zag hij dat Canepaw ook een verhaal had. Hij keek haar even aan, iemand anders mocht dan maar beslissen wie het verhaal zou vertellen als eerste.

Met flikkerende oogjes staarde het poesje naar de groep apprentices die druk in de weer aan het praten waren. Het leek gezellig, hun gelach dempte het verhaal. Ze kon hun gesprek amper verstaan maar dichter komen wou ze niet. Ze waren van plan enge griezelverhalen te vertellen maar daar waren ze nog niet aan gekomen. Geboeid bestudeerde ze de verzamelde katten maar enkel Skewpaw herkende ze uit de hoop omdat ze haar al had gesproken. Ze was best een aardige poes die gemakkelijk een gesprek kon beginnen. Met Sagepaw in gesprek was dat best handig. Een gevlekte apprentice verscheen onverwacht op het tafereel en probeerde de aandacht van de apprentices te trekken maar haar stem was te stil om hun aandacht te trekken. Toen het poesje wat dichter kwam, meende ze dat het Cinderpaw was. Bij haar vielen enkel de katten op die niet wilden opvallen. Misschien was het omdat ze iets gemeen hadden dat ze hen in haar achterhoofd hield. Cinderpaw kuchte een paar keer en probeerde, deze keer iets luider, het opnieuw. Geen antwoord. De apprentice gaf het op en kwam op haar aflopen. 'hi...' bracht ze zachtjes uit en ze ging voorzichtig zitten. Beleefd zakte Sagepaw ook door haar pootjes en ging op haar achterwerk zitten. "Hallo..." miauwde ze zachtjes naar Cinderpaw zonder haar blik van de verzamelde katten af te wenden

_{'Ik heb nog wat spannends gehoord tijdens mijn verblijf in de Medicine Den', had Canepaw gesproken, vlak voor zijzelf de Den in was gekomen. Ook Cranepaw was overeind gekomen, met zijn borst fier naar voren. 'Ik heb wel een verhaal.' Klonk zijn stem met een trotse ondertoon. Skewpaw snorde vrolijk, spookverhalen horen was altijd leuk. En snel bang was zijzelf niet te krijgen, dus dat zou wel goed komen. 'Wie van jullie gaat er eerst?' De kattin hield haar witte kop vragend schuin, haar schele oogjes gleden van de een naar de ander en weer terug.}

Onderwerp: Re: Evening Stories // Open For All Apprentices