Evening Stories // Open For All Apprentices

Ze keek Sagepaw aan. Ze herinnerde zich zelf weer aan manieren en probeerde haar hoofd zo recht mogelijk te houden. Ze moet haar wel gezien hebben. 'Weet je anders ga ik wel gewo...' zei Cinderpaw zacht. De apprentice leek haar niet te horen,want voor dat ze haar zin kon afmaken zei Sagepaw: "Hallo...". Het gaf Cinderpaw weer wat moed. Cinderpaw keek naar het gras. En tikte ongeduldig met haar poot op de grond.'Waar kijk je naar...?' vroeg Cinderpaw en hield haar adem daarna weer in. Het antwoord was er nog niet van de apprentice. Even keek Cinderpaw naar de groep apprentices.Ze kreunde even zacht. Waarom ik? Waarom zijn ze mij nooit staan? Waarom was ze niet een van de coole apprentices. Die ene zoals..Skewpaw enzo. Die met iedereen kan praten. En niet gelijk (zoals Cinderpaw) bijna van angst moet plassen als ze iets in publiek/enge (dingen) moet doen. Ze zuchtte diep, en wende haar hoofd weer af. Begon het nou te regenen? Ze keek vragend naar boven. Haar kon het niet zoveel schelen. Ze keek of Sagepaw even keek, maar die bewoog niet.Cinderpaw snoof even diep en liet alle lucht er via haar neusgaten uitgaan. 'Wie van jullie gaat er eerst?' hoorde ze.
Het moest wel de stem van Skewpaw zijn, die is namelijk makkelijk te horen. Cinderpaw keek weer naar de groep. Het begon echt te regenen. Ze voelde het duidelijk. en de grond werd elke seconde modderiger volgens haar.

_{Dovepaw leek de aandacht getrokken te hebben van verschillende Apprentices in de den; Canepaw, Cranepaw, Cinderpaw, Skewpaw, Sagepaw, Smellpaw, Thunderpaw, Mistpaw,... Dove was best trots op al die aandacht! Ze dwaalde even weg in haar vrolijk zijn, waardoor ze even niet hoorde wat de anderen zeiden. 'Wie van jullie gaat er eerst?', hoorde ze een witte kattin met schele oogjes zeggen. 'Weet je anders ga ik wel gewo...', miauwde een onzeker poesje, waarop Sagepaw haar begroette. 'Waar kijk je naar...?', vroeg het katje vervolgens. De grijs-crèmekleurige poes besefte dat ze alles weer even terug op orde moest brengen. "Oké, we hebben 3 mensen die een verhaaltje willen vertellen, en één iemand als beoordeel-kat, toch?", zei ze zonder op het woord jury te kunnen komen. "Cranepaw, begin jij anders even?", vroeg ze terwijl ze erg veel moeite deed om een eng verhaal te bedenken. Spoken, StarClan, geesten, dassen, vossen,... Verschillende opties dwaalden rond in haar gedachten, tot ze op het ultieme idee kwam: Monsterkonijnen!}

Trots keerde hij de prooistapel de rug toe. Glacier was de hele namiddag aan het jagen geweest en zijn poten deden er zeer van. Met nonchalante passen trippelde hij richting de apprentice den. Het was een opmerkelijk koele nacht, iets waar de jonge kat dankbaar voor was. Er gonsde een zacht geroezemoes rond het nest van de leerlingen, alsof iemand er een nest bijen in had losgelaten. Al snel veranderde het gemompel in een serie van losse gespreksflarden die Glacierpaw niet goed kon lijmen:"Ik heb wel een verhaal... Wie van jullie gaat... " Nieuwsgierig draaide de apprentice zijn kop schuin. In zijn ijsblauwe ogen verscheen een nieuwsgierige schittering. Wat is dáár aan de hand?', dacht de grijze jongkat. Hij haalde losjes zijn schouders op en stapte naar binnen. Meteen klonk Dovepaws stem boven de anderen uit:"Oké, we hebben 3 mensen die een verhaaltje willen vertellen, en één iemand als beoordeel-kat, toch?" Glacier haalde verward zijn wenkbrauwen op. Rond de muisbruine leerling had zich een hele sliert katten verzameld. Hij herkende Skewpaw die steeds scheel keek en Cinderpaw die zich liever aan de achtergrond hield. Wat was hier aan de hand? "Stiekem feestjes houden zonder mij uit te nodigen", mauwde de apprentice luid. Hij maakte een overdreven gekwetst gezicht en zette zich neer naast Canepaw

Het poesje naast haar keek naar het gras en tikte en tikte ongeduldig met haar poot op de grond. Ze begreep het ongeduld van Cinderpaw helemaal. Sagepaw was net zo nieuwsgierig en stond te popelen om het verhaal te horen. 'Waar kijk je naar...?' vroeg Cinderpaw en ze hield haar adem daarna weer in. Sagepaw wou wel antwoorden maar ze raadde dat Cinderpaw het al van haar gezicht kon aflezen dus ze deed haar mond niet open. Naast haar kreunde de apprentice even zacht. Ze leek ook bij het groepje te willen zitten maar dat durfde ze niet. Sagepaw verplaatste nerveus haar poten. Misschien konden ze samengaan, dat zou de angst wat verminderen. Misschien waren de katten zo in gesprek dat ze hen niet zouden opmerken? 'Wie van jullie gaat er eerst?' hoorde Skewpaw al zeggen. Ze bedacht toch dat ze er beter nu konden bij gaan zitten voor het verhaal al begonnen was. Dat zou het groepje nog irritanter vinden. "Eh...zullen...we erbij gaan zitten? stotterde ze terwijl ze al gauw wenste dat ze haar mond had gehouden.

Cranepaw grijnsde breed toen hij de kans kreeg om zijn verhaal te vertellen. Hij schuifelde ook nog wat naar voren en stak zijn borstkas wat trotser naar voren. Hij had wel een verhaal, maar dat die voortkwam uit zijn eigen angst voor de rivier een keer, hield hij er eventjes buiten. Hij was een keer zo geschrokken namelijk dat dit de inspiratie was voor zijn spookverhaal. Hij haalde een diepe hap lucht en wilde net beginnen, toen een andere, oudere apprentice er ook bij kwam zitten. “Natuurlijk!“ Reageerde Cranepaw op Glacierpaw, een beetje plagerig. “Ik wilde net met mijn verhaal beginnen, dus je bent nog wel op tijd. Net.“ Miauwde Cranepaw, terwijl hij zijn neus eventjes wat de lucht instak. Hij vond het wel leuk dat hij mocht beginnen qua verhaal. Hij had maarw at graag de volledige aandacht en dus kwam dit maar goed voor hem uit. Hij wierp nog eventjes een blik op een aantal apprentices die zich afzijdig hielden, maar hierna haalde hij zijn schouders op. “Mijn verhaal gaat over de kitten-eter.“ Begon hij vervolgens op bijna overdreven onheilspellende toon.

Patchpaw keek slaperig om zich heen. Waarom konden deze katten is nooit normaal gaan slápen? Ze was zo moe... Zo moe... “Mijn verhaal gaat over de kitten-eter.“ Geschrokken keek ze op. De kitten-eter? Wat was dat? "Wat is dat? " vroeg ze daarom ook, op een bange toon. Een KITTEN-ETER! Gelukkig was zij nooit gegrepen...

~Wow oké héél kort... Razz

Ze voelde een zacht briesje wind door haar haren gaan. Ze bestudeerde Sagepaw. Die erg aangetrokken was door de groep Apprentices. Niks leed haar af. Alsof de wereld om haar heen er niet was. Cinderpaw deed haar ogen even dicht om te knipperen en gingen uiteindelijk niet open. Ze bleef stevig staan. Ze hoorde de wind die door het riet blaasde waardoor het een mooi fluitend effect had. Het was erg rustgevend. Het was heerlijk...die stilte. Die rust waar sommige katten omsmeken te hebben. Misschien was het niet zo slecht om alleen te zitten. Misschien zou ze moeten genieten. Genieten van het leven.
Een tijdje later hoorde ze een onbekende stem zeggen: "Stiekem feestjes houden zonder mij uit te nodigen"
Ze deed haar ogen nog niet open:
“Mijn verhaal gaat over de kitten-eter.“
Pas toen gingen haar ogen open. Had ze geslapen,vershijnlijk niet.
Ze probeerde zo wakker en actief mogelijk naar Sagepaw te kijken.
"Eh...zullen...we erbij gaan zitten? zei Sagepaw. Verbaasd keek Cinderpaw naar Sagepaw. Die durft! Maar dat zei ze in haar hoofd zodat ze niks stoms zou zeggen. Ze twijfelde. 'Als jij gaat volg ik.' zei ze vastbesloten en zo trouw mogelijk.
Ze keek Sagepaw aan. En knikte om te bevestigen dat ze niet beet.

~sorry korte post~

Onderwerp: Re: Evening Stories // Open For All Apprentices