We all need stories to tell.. {Flameclaw}

Ze lag in stilte in haar nest. Hoewel ze de naam elder nog niet gekregen had was iedereen er verzekerd van dat zij de rang zou krijgen zodra de wonden compleet hersteld waren. Ze had er zelf vrede mee genomen. Ze wist dat het vroeger of later zou komen. Natuurlijk had ze het niet zo vroeg gewild. Maar wat kon ze er nu nog aan veranderen? Haar ogen waren slechter geworden en in het gevecht met de rogue had ze gefaald. Ze was geen warrior meer. Maar ze had de clan alles gegeven wat ze had gekund. Dit allemaal leek wel erg.. deprimerend maar ze had een lichtpunt in haar leven. Een vlam die haar gebroken lichaam deed helen. Flameclaw zou haar altijd sterker met haar kunnen maken. Denkend aan bracht een glimlach op haar gezicht en ze kwam omhoog terwijl ze langzaam naar buiten liep en glimlachte de zon voelde nog altijd warm op haar bruine pels. Naast de warme zon hing er een vriendelijke geur in de luhtt en ze draaide haar hoofd haar oog openend en keek even rond zichzelf al meer op haar gemak voelend ondanks haar 'handicap.'

De grijswitte kater was al vroeg opgestaan om een ochtend patrouille te leiden en om daarna te gaan jagen. Er was een hoop te doen en ze mistte hier en daar nog altijd een aantal poten. Hoewel steeds meer warriors terug konden keren naar hun taken bleef hij hard werken voor zijn clan. Het hield hem ook rustiger en hield zijn gedachtes op een lijn voor hij teveel afdwaalde met nadenken. Natuurlijk wist hij ook wel dat hij meer rust nodig had maar hij had er geen zin in, zolang hij kon ging hij gewoon door. Maar zodra hij met zijn vangst terug kwam, wat al niet zo heel veel was, voelde hij pas hoe vermoeid zijn poten begonnen te raken. Hij had hard moeten werken voor het kleine beetje prooi dus moest wel rusten voor hij weer op pad ging. Wolfgaze ging hem toch niet meer op patrouille laten gaan, waarschijnlijk komend met de opmerking dat hij al genoeg had gedaan. Wellicht kon hij de rest van de tijd anders gaan spenderen zonder dat hij voor zich uit lag te staren en nadacht over van alles. Ook zijn apprentices waren op pad, zoals hij ze had verteld te gaan doen. Gezien de clan prooi nodig had, had hij ze uit jagen gestuurd en hopelijk kwamen ze met meer terug dan hij zelf. Zijn ogen gleden even in het rond voor deze op een ander bleven hangen en er een kleine glimlach rond zijn snuit ontstond. Hij liet zijn prooi bij de rest achter en liep langzaam op haar af. Blijkbaar had ze hem al opgemerkt gezien haar kop zijn kant op draaide. ''Is het nog een beetje te doen?'' Vroeg hij en ging op een kleine afstand zitten, wetend dat ze nog altijd een antwoord van hem verwachtte. Een antwoord wat hij nog steeds niet kon geven.

Een warme glimlach lag op haar lippen toen ze de grijs witte kater aan hoorde komen en keek op naar zijn richting. "Flameclaw!" Een warm geluid kwam op vanuit haar keel en ze duwde haar neusje tegen zijn wang en likte zachtjes over zijn wang. "Mwa het gaat wel. Ik red mezelf, het is alleen nog moeilijk te accepteren dat andere katten nu voor mij jagen terwijl ik zelf nog steeds vind dat ik het prima kan." Grinnikte ze zachtjes maar haar blik werd even serieus en ze keek omlaag. "En ik mis m'n broer." Mompelde ze zachtjes en schudde haar kopje even heen en weer. "Ik snap niet hoe Bravesoul ineens.. weg kan zijn." Fluisterde ze. "Ik zal nooit snappen waarom Starclan plots katten zo tot zich neemt.. Brave's kittens zijn nog nieteens vijf manen oud en nu al moeten ze zonder vader doen.." Ze zuchtte en likte over haar poot. "Nou ja.. Bravesoul is tenminste bij vader en grootvader en Autumnleaf.. Ik kan niet geloven dat Smokedust en ik nog de enige over zijn." Mompelde ze. "Zo begin ik me echt oud te voelen.." Ze grinnikte half maar schudde haar kopje opnieuw verdrietig.

Hij krulde zijn staart iets over zijn rug maar hield zich rustig terwijl hij naast haar kwam zitten ''Het went vanzelf wel, ik denk dat iedereen daar moeite mee zal hebben.'' Antwoordde hij zacht voor hij zijn kin even op haar kop liet rusten voor hij fronste. Hij kon begrijpen dat ze haar broer mistte, de gehele clan deed dat. Het ergste was nog voor de kittens die hun vader nooit beter zouden leren kennen. ''het is niet makkelijk, dat kan ik snappen.'' Mompelde hij zacht voor hij zonder dat hij het doorhad zijn staart iets om haar heen legde. ''Het zal voor die jonge kittens al helemaal niet makkelijk zijn. Gelukkig zijn er nog genoeg die hen over hun vader verder kunnen vertellen.'' Zei hij zacht voor hij slikte en een blik rond het kamp wierp. het was niet zo heel druk maar hij zag nog net iemand het kamp verlaten. ''Als jij je al zo voelt, moet je nagaan hoe je tante zich voelt. Die is echt alleen nog over.'' Sprak hij zacht maar drukte zijn neus even tegen haar wang. ''En zo oud ben je nog niet, ik ben nog altijd een heel stuk ouder.'' Mompelde hij droogjes maar tilde zijn kop weer op.

Een zachte glimlach krulde om haar lippen terwijl ze langzaam knikte en over haar poot likte. "Het gaat nu al beter nu ik meer op mijn reuk en gehoor werk." Mompelde ze langzaam en grinnikte nog even zacht. Voor ze stilviel en haar neus in zijn pluizige borst duwde. Zijn stem liet haar iets kalmeren en ze beet haar kaken op elkaar. Een tril schoot door haar ruggengraat bij het voelen van zijn staart om haar heen en langzaam keek ze iets op. Langzaam knikte ze en duwde haar pootjes in de grond. "Ik hoop dat dit niet te zwaar voor ze zal zijn." Mompelde ze zacht herinnerend hoe Stormfrost zich had gevoeld als 5 manen oude kitten zijn moeder verliezend. Zachtjes kniktte ze en 'keek' naar de grond met een zachte zucht. "Ja jij bent een heel stuk ouder maar ik ben degene die het geklaag van de elders aan moet horen." Grinnikte ze en keek even op naar hem. "Flame.. heb je.. nagedacht.. over ons?"

Hij luisterde naar haar antwoord voor hij licht glimlachte en alleen zijn ogen even naar de lucht liet glijden. Hij had geen idee hoe ze zich voelde, maar hij zou echt regelrecht gestoord worden als hij niks meer kon doen. ''Gelukkig maar, want dat zijn de zintuigen die je nodig hebt nu. Als je ze traint kun je ook vanzelf het kamp alleen uit gaan.'' Antwoordde hij zacht maar schoof niet weg zodra haar neus in zijn vacht verdween. Hij kon haar niet meer bieden dan een beetje troost en een paar worden omtrent de dood van Bravesoul. Langzaam sloot hij zijn ogen en zuchtte voor hij zijn brede schouders ophaalde. ''Ze zijn jong, ze kunnen er mee leren leven. Het zal alleen tijd kosten, maar ze hebben goede clangenoten om zich heen.'' Antwoordde hij langzaam voor hij grinnikte en zijn ogen opende om ermee te rollen. Als alles anders voor haar had gelopen was hij degene die zich eerder had moeten terugtrekken om als Elder verder te gaan maar blijkbaar lagen de plannen anders. ''Geloof me, mijn tijd komt nog wel, en tegen die tijd ben jij veranderd in zo'n klagende elder.'' Antwoordde hij plagend maar verstijfde iets bij haar vraag. Het eerlijke antwoord was nee, hij had alles uit zijn hoofd geduwd omdat hij nog te verward was om mee te beginnen. En hij wist simpelweg ook niet wat hij er mee aan moest, na alle manen die hij alleen verder had gespendeerd had hij er ook niet over nagedacht. Stilletjes tilde hij zijn kop op en schoof iets weg van haar voor hij zijn blik naar de grond liet zakken. ''Eerlijk gezegd, nee.'' Mompelde hij zacht zonder op te kijken. ''Ik ben alleen maar bezig geweest met mijn taken en heb het daarmee verdrukt.'' Legde hij half uit, geen idee hebbend hoe ze erop zou reageren. Maar hij was op zijn minst nog eerlijk en draaide er niet om heen.

Zijn woorden brachten een sprank van hoop op in haar nog altijd jonge hart en ze keek hem aan. "Weet je zeker.. dat dat zou kunnen?" Fluisterde ze iets te opgewonden en spinde zachtjes zij het idee om weer alleen te kunnen rennen. Voelend alsof ze vloog over de grasvelden. Vooreven zag ze het voor zich. Genietend van alle elementen vrij.. Langzaam vervaagde het gevoel terwijl ze haar ogen opnieuw opende en de realiteit haar confronteerde. Zacht zuchtte ze en likte over haar poot. "Nee.. Het zal nooit worden zoals het ooit was." Mompelde ze langzaam meer tegen zichzelf. Zijn woorden nieteens goed horend en trok alleen maar even met haar pluizige oren als antwoord. Half verloren in het gemis van goed zicht. Zou ze ooit niet meer een last voor de clan kunnen zijn..?

Langzaam schudde ze haar kop dwingend de gedachte uit haar hoofd te zetten en dwong nogmaals een zacht snorrend geluid over haar keel toen ze zijn woorden hoorde. "Nou deze klagende elder zou je dan wel eens wat laten zien hoor." Grinnikte ze voor haar kop opnieuw langzaam afdraaide en ze teleurstelling diep weg moest stoppen in haar tere hartje. "Dat snap ik. Je doet ook teveel." Mompelde ze zachtjes en likte over haar poot. "Ik hou je nu ook waarschijnlijk op hmm?"

Hij knikte langzaam bij haar vraag en wendde zijn kop even haar kant op. ''Dat je blind bent betekend niet dat je niks kunt. Je moet je leren aanpassen, althans dat heb ik op een gathering gehoord van een Elder die mee was gekomen met Thunderclan.'' Sprak hij langzaam en zuchtte zacht, maar had al door dat zijn woorden praktisch gezien verloren gingen gezien ze geen aandacht leek te hebben ervoor. Zuchtend staarde hij weer voor zich uit en trok zijn staart strak om zich heen. ''En als je nou eens stopt met het wezen van een eigenwijs klein kitten.'' Zodra het eruit was wilde hij eigenlijk op zijn tong bijten vanwege de bijna snauwende toon waarmee het eruit kwam. '' Het kan wel, en nee je zal niet alles kunnen maar dat heb ik ook niet gezegd.'' Vervolgde hij een heel stuk zachter, hopend iets van zijn vorige toon te kunnen verbeteren. ''Je moet openstaan voor veranderingen en een nieuwe manier van leven. Maar als je hoofd ernaar gezet is kom je er heus wel, is mij ook weer op dezelfde Gathering verteld.'' Sprak hij voor hij zijn oren wat liet zakken. Hij wist dat het feit dat hij gewoon moe was, geen smoes was om een ander af te snauwen. Slikkend staarde hij naar zijn poten voor hij toch even moest grinniken. ''Echtwaar? Laat maar komen dan.'' Antwoordde hij maar de licht vrolijke toon verdween zodra hij haar kop zag wegdraaien. Hij twijfelde veel teveel en het werkte hem tegen. ''Het spijt me echt.'' Fluisterde hij zacht voor hij met zijn kop schudde. Maar hij moest zijn aandacht nog teveel richten op het trainen van zijn apprentices, dat hij ze niet op pad kon sturen en zelf kon gaan dwalen en nadenken. ''Valt wel mee,'' mompelde hij zacht en tilde zijn kop iets op. ''Ik ben voorlopig klaar, moonhigh ga ik weer op pad. Dus in de tussentijd heb ik even niks te doen en ik heb alle prooi ook opgehaald.'' Antwoordde hij, wetend dat hij beter wat kon gaan slapen maar wilde dat ook weer niet doen. iets in hem weerhield hem ervan op te staan en weg te kruipen. Het dwong hem bijna te blijven zitten, en al was de andere optie ook dat hij zich hier naast haar opkrulde en wat sliep.

Ze wist dat hij gelijk had met zijn wijze woorden. En heus Breaking had er over nagedacht. En ze wist dat ze beter zou gaan worden met de tijd. Maar alles was momenteel gewoon letterlijk en figuurlijk uitzichtloos. Ze sloot haar ogen en zuchtte even. "Je hebt gelijk Flameclaw het is gewoon.. Moeilijk, ik bedoel. Het is nou niet echt alsof ik me had kunnen inbeelden dat ik blind zou worden terwijl ik nog geen dertig manen oud zou zijn." Mompelde ze zacht maar kromp in elkaar bij zijn snauwende toon en bewoog haar kopje meer weg haar oren diep weggedrukt. "Ik wil niet als een kitten doen." Piepte ze zachtjes en bewoog zich iets van hem vandaan echt geschrokken. Zijn volgende woorden lieten haar iets beter voelen maar haar vertrouwen was licht geschaamd. "Zo bedoelde ik het helemaal niet Flameclaw." Fluisterde ze omlaag kijkend. "Ik.. Ik wil niet.. als een kitten overkomen." Piepte ze zacht. "Ik wil alleen.. beseffen dat.. hoewel het allemaal anders is. Ik het wel aankan." Fluisterde ze zacht en sloot haar ogen trillend. Ze ademde diep in en probeerde te glimlachen op zijn grapje en zuchtte zachtjes. "Het maakt echt niet uit Flameclaw ik snap dat je het heel druk hebt." Fluisterde ze zacht en keek op naar hem. "Wel, blijf hier lekker rusten dan. Het is warm en lekker ruim." Ze glimlachte nog steeds een beetje onzeker dankzij zijn snauw uitbarsting en zuchtte zacht terwijl ze iets opschoof.

Hij voelde zich enorm schuldig dat hij gewoon weer was uitgevlogen tegen haar. Hoe vaak ging dat hem eigenlijk nog gebeuren voor hij echt te ver ging en woorden zou uitspreken die hij nooit meer terug zou kunnen nemen. Enkel zijn kop schuddend luisterde hij naar haar woorden, al ontging een deel hem nog wel. En zelfs al wilde hij antwoorden hij was volledig de woorden kwijt die hij zou kunnen spreken. ''Ik weet het,'' Mompelde hij enkel even verslagen en staarde neer op zijn eigen voorpoten. Hij zou zich moeten schamen eigenlijk, dat hij niet eens nog normaal kon doen. Zijn apprentices zagen die kant nooit van hem, daar had hij al het geduld voor wat er maar bestond. Maar pas zodra ze begon over het feit dat hij het druk had schoot zijn kop omhoog en opende hij zijn mond om iets terug te kaatsen. Maar snel sloot hij hem weer, wetend dat hij het opnieuw zou snauwen als hij te snel antwoordde. Hij haalde even diep adem en keek haar aan ''Druk of niet, dat is nog altijd geen excuus om een ander af te snauwen zoals ik net deed.'' Mompelde hij na even en keek met een klein fronsje naar de ruimte naast haar. Het zou vast geen kwaad kunnen, maar hij kon nog even wat er net was gebeurd niet loslaten. ''Het spijt me echt, voor alles...'' Mompelde hij zacht voor hij opstond en twijfelend toch naast haar kwam zitten voor hij zijn lichaam liet zakken. Onbewust drukte hij zijn vacht tegen die van haar aan en sloot zijn ogen kort.

Ze staarde hem recht aan nog altijd iets van schrik in haar ogen maar langzaam wist ze zichzelf te herstellen. Hij leek begrip te hebben voor wat zij vervolgens sprak. Dat was tenminste iets.. Schuldgevoel kwam echter opzetten zodra hij zijn kop naar zijn poten wendde en ze zuchtte zachtjes. "Alsjeblieft voel je niet schuldig Flameclaw." fluisterde ze zachtjes hem proberend wat op te wekken en keek naar de kater met zachte ogen. "Het maakt niet uit Flameclaw. Ik begrijp hoe je je voelt en ik begrijp dat je het druk hebt gehad over de laatste tijd dus het maakt me niet uit." Mompelde ze zachtjes en likte over haar pootje voor ze gaapte en over zijn kopje begon te likken toen hij naast haar lag. Ze duwde zichzelf ongemerkt iets dichter tegen hem aan en legde haar hoofd op zijn schouderblad. "Alsjeblieft, het hoeft je niet te spijten. Ik snap het." Fluisterde ze warm en opende haar ogen weer. "Ik snap het echt Flameclaw. Ik wil gewoon dat jij gelukkig bent oke?" Ze glimlachte warm en snorde zachtjes zichzelf dichter tegen hem aandrukkend. Ze kon zijn hartslag voelen door haar dikke pels heen en kon het niet laten om te glimlachen horend dat hun harten samen op een perfect ritme waren.

Hij keek haar niet eens meer aan, hij schaamde zich werkelijk dood. Wat moest de rest van de clan wel niet denken als ze hem ooit zijn geduld zagen verliezen zoals hij net deed. Hij stond niet bekend als een kater met een kort lontje, laat staan als iemand om te gaan lopen snauwen tegen anderen. Hij reageerde niet op haar woorden, wetend dat ze hem niet zijn gang zou laten gaan. Hoe kon hij zich niet schuldig voelen? Dit was niet wie hij was, en ook zeker niet wat hij ooit wilde zijn. Hoe kon hij ooit uitleggen dat dit totaal fout liep met hoe hij vroeger wilde zijn. ''Het moet wel uitmaken.'' Mompelde hij zacht maar ontspande toch langzaam zodra hij haar tong over zijn kop voelde. Hij zuchtte zacht zodra ze haar kop op zijn schouder legde maar schudde half zijn kop. ''Het spijt me wel, het hoort gewoon niet bij mij. Ik hoor hier het voorbeeld te geven maar in plaats daarvan laat ik alles over me heen gaan en snauw anderen af.'' Mompelde hij langzaam, maar half nog luisteren naar haar woorden. Waarom moest hij nog zoveel op zich nemen als hij nu niet eens meer genoeg energie had om te kunnen luisteren naar een ander. ''Ik ben gelukkig.'' Mompelde hij vermoeid en opende langzaam zijn ogen om voor zich uit te staren, niet verder ingaand op zijn woorden. Hij wilde het nu niet hardop zeggen omdat hij nog veel moest nadenken en hij haar geen verkeerde hoop wilde geven. Toch voelde hij zich een heel stuk rustiger met haar zo tegen zich aan.

De jonge elder had nog altijd haar hoofdje iets afgedraaid. Ze zou de kater hier natuurlijk nooit schuldig voor houden maar het had haar flink opgeschrokken en ze wist niet helemaal zeker of ze hem wel zo een twee drie moest vergeven zoals ze nu deed. Ze wou hem niet weg jagen met onzeker gedrag. Zeker niet nu ze juist helemaal niet meer zo onzeker was.. "Natuurlijk maakt het uit Flameclaw." Mompelde ze uiteindelijk tochen bracht haar hooft omhoog diep adem halend. "Maar ik snap ook dondersgoed dat jij nou niet bepaald expres zo uitvliegt tegen mij." Ze gaapte en likte over haar poot. "Flameclaw. Ik heb niets aan spijt. Het is beter dat je er niet over blijft dubben is nergens voor nodig." Haar stem was zacht en kalmerend terwijl ze warm glimlachte. "Er is niets ergs gebeurt dus mondje dicht en oogjes toe." Grinnikte ze zachtjes haar neus verstoppend in zijn warme pels. Het voelde zo goed om hem zo dicht bij haar te hebben .Zijn hart zo dicht bij de hare voelend en zijn woorden lieten haar warm glimlachen. "Ik ook Flameclaw.. Ik ook." Fluisterde ze tegen zijn vacht en glimlachte compleet ontspannend.

Hij zou het zichzelf lang niet vergeven, het was simpelweg een schaamte voor hem. En zelfs al was ze jonger dan dat hij was, ze was nog altijd een elder. Maar zodra ze toch toegaf dat het uitmaakte wist het hele voorval zich iets te settelen in hem, maar niet erg stevig. De grijswitte kater haalde half zijn schouders op en slaakte een lange zucht zonder antwoord te geven. Natuurlijk deed hij dat niet met opzet. Hij moest wel een heel erg verdraaide geest hebben als hij dat met opzet zou hebben gedaan. ''Ik heb nu alle tijd om erover in te zitten gezien in mijn hersens verder laat pas weer nodig ga hebben.'' Mompelde hij bijna droogjes, hopend vanuit zijn plek de sfeer iets te kunnen verlichten. Toch ontspande de grote kater steeds meer, hij had zo vaker willen liggen maar hij wist dat het niet kon omdat hij eerst een elder zou moeten worden wilde hij hier kunnen komen slapen. Toch moest hij wel zacht grinniken om haar voorden terwijl hij zijn ogen sloot. ''Ja mamma,'' Mompelde hij als antwoord en gaapte toch even. ''Maar als je me laat doorslapen tot ze me komen halen bijt ik je staart er vanaf.'' Dreigde hij met een plagende toon voor hij zijn kop toch even ietsjes optilde. ''Goedzo,'' Fluisterde hij zacht en legde zijn kop weer neer om zijn ogen te sluiten.

Voor haar jonge leeftijd had Breakingdawn al aardig wat meegemaakt en elk gevecht dat ze had moeten leveren had meer littekens achtergelaten. Op haar hart, ziel en lichaam zelf. Katten die ze mistte. Banden die ze nooit meer terug zou kunnen krijgentot de dag dat ze zij bij Starclan zou voegen. Maar tegelijk wou ze dat deze dag zo zo lang weg zou blijven. Ze wou niet dat dze dag zou aanbreken omdat ze wist dat ze tegelijk zo veel meer zou verliezen. Waaronder de kater naast haar.. " Luister jij je gaat er niet over inzitten oke. Dat weiger ik toe te laten." Haar stem was hard en misschien zelfs een tikje moederlijk maar het. Ze was moeder van een stel schitterende kits dus dat kon haar toch niet in kwaad worden afgenomen? Toch gleed er een grinnik over haar lippen en ze begon langzaam zijn vacht schoon te likken. Haar ogen waren zacht en liefdevol terwijl ze naar de kater bleef kijken. "Ik laat je slapen tot jij niet meer moe bent Flameclaw. Je hebt je rust nodig." Mompelde ze zachtjes en duwde haar neusje in zijn vacht langzaam in slaap vallend luisterend naar het ritme van zijn hart dat haar meer kalmeerde dan wat dan ook.

Hij zei verder niet echt nog veel, maar luisterde alleen naar alle geluiden om hen heen voor hij haar weer hoorde zeggen dat hij er niet over moest inzitten. Zuchtend tilde hij weer zijn kop op en draaide deze naar haar toe. ''Dat doe ik wel en dan kan je hoog en laag springen. Dat is nu eenmaal iets van mij om te doen.'' Mompelde hij langzaam en trok zijn staart even iets naar zich toe. Langzaam legde hij zijn kop toch weer neer en sloot zijn ogen. Hij onderging haar wasbeurt zonder een vin te verroeren. Maar haar volgende woorden deden hem even zacht zuchtten voor hij met zijn kop schudde. ''Ik wil wakker zijn voor ze gaan verzamelen, dat is een verantwoordelijkheid en het goede voorbeeld.'' Mompelde hij slaperig maar viel al snel zelf in slaap, ontspannend bij de geur van haar vacht zo dichtbij. Diep in zijn hart had hij al heel lang geleden gekozen maar hij kon het gewoon niet uitspreken.