Have I done the right thing?

SILVERFANG

Het was een zware nacht geweest. Een nacht van vele nare dromen, en toen Silverfang zijn ogen opende, herinnerde de pijn in zijn borst hem eraan dat de nachtmerrie zich gewoon zou voorzetten. Het was vreselijk om te ontwaken en dan opnieuw te moeten beseffen wat er die vorige dag gebeurd was. Alsof hij alles weer opnieuw herbeleefde. En toen wou de slaap ook niet meer komen. Silverfang keek vermoeid om zich heen. Zijn ogen vertroebelden bij het zien van zijn clangenoten die om hem heen lagen. De één was er nog slechter aan toe dan de anderen. Gehavende, uitgeputte lichamen die zwart waren van de as. Opgekruld op de grond omdat ze zelf geen eigen nest meer hadden om naar terug te keren. Toen Silverfang een blik op zijn ogen poten wierp merkte hij dat hij er zelf niet veel beter aan toe was. Zijn vacht was hier en daar voor grote delen weg geschroeid en hij wilde niet eens weten hoe zijn kussentjes eruit zagen, die nog de grootste schade hadden opgelopen. In plaats hiervan hief hij vermoeid zijn kop en keek hij toe hoe het zachte licht van de opkomende zon door de wolken heen brak en de vochtige bladeren liet glinsteren in de ochtendglorie. Het leven ging gewoon door, ongeacht de rampen die zich gister hadden voorgedaan.

Toen Silverfang Firestar uit zijn den zag komen keek hij op, zich afvragend waarom de leider van Thunderclan ook zo vroeg wakker was. Waarschijnlijk had hij een net zo'n gebroken nacht gehad als hem. Toen hij de oranje kater door de doorntunnel zag verdwijnen, besloot Silverfang ook op te staan. Hij wilde iets doen, maakte niet uit wat, als het maar betekende dat hij uit het vreemde kamp kon en zijn gedachten even op iets anders kon focussen. Met vermoeide poten die stijf waren van het liggen op de grond, kwam Silverfang overeind. Hij wierp nog even een blik op de slapende katten, waarna hij zich omdraaide en langzaam het kamp uitliep. Omdat hij het territorium van Thunderclan nog niet kende, volgde hij maar het geurspoor van de Firestar. Hij zou hem wel gaan vragen of er misschien iets was wat hij voor de clan kon doen, al was het maar het vangen van prooi. Bovendien besefte hij dat hij de leider nog niet bedankt had. Zonder Firestar zouden ze nu nog bezig zijn met het zoeken naar een nieuw thuis, een thuis die misschien wel nooit gevonden kon worden. Ze hadden nu op zijn minst een plek waar ze konden blijven en een nieuw leven konden opbouwen.

Silverfang ontdekte de oranje kater na een korte toch bij een open plek in het bos. Het gebied was kleurrijk door de vele bloemen, maar iets aan de houding van Firestar gaf Silverfang het gevoel dat hij ergens was met een diepere betekenis. Hij vertraagde zijn pijnlijke passen en naderde de leider voorzichtig, weliswaar nog wel zo dat Firestar hem aan zou horen komen. "Goeiemorgen," groette hij met zijn aangetaste, schorre stem, terwijl hij even knikte. Er lag een toon in zijn stem die aangaf dat hij wist dat zijn woorden nergens op sloegen. Het was geen goede morgen, bij verre van. Maar, wat kon hij anders zeggen?