Stupid RAIN [+Greyhound]

Het eeuwige getik van de regen klonk op het dak van de Den en Ashdrizzle had zijn voorpoten over zijn oren geslagen. Waarom deed StarClan dit nou? Waarom moest hij er nou wakker van worden en kon hij niet meer slapen. De kater zwiepte zwaar geïrriteerd met zijn staart en begon als een verwende kitten in zijn nest te trappen. Het. Was. Niet. Eerluhuk! Toen hij moe was geworden door zijn gedrag liet hij zich hijgend neerzakken in zijn nest en begon zachtjes te grommen. Zo nu en dan schoot zijn pootje weer in een trappende beweging uit zijn nest en beet hij zo nu en dan in het mos. Morgen zou hij wel een nieuw nest gaan halen, als hij de nacht door zou komen.

"Kan jij ook niet slapen?" Zijn kop schoot naar boven en zijn ogen werden groot. Had iemand dan zijn verwende act gezien? De kater legde zijn oren wat tegen zijn nek. Nee, dat was zeker niet zijn bedoeling geweest. Ashdrizzle keek de Den rond en toen zijn ogen eindelijk waren gewend aan de duisternis, herkende hij Greyhound. Misschien had hij dit ook al bij de stem geweten moeten hebben, maar goed, hij was te druk bezig geweest met zichzelf. "Nee. De regen houdt me wakker." Mompelde Ashdrizzle wat zachter, omdat hij de rest van zijn Dengenoten dit lot niet wilde aandoen.

Als het nou gewoon niet had geregend en hij niet had kunnen slapen, kon hij gewoon een nachtelijk jachtpartij houden. Maar nee, StarClan liet het hem niet toe. "Ik ken het gevoel" Ashdrizzle richtte zijn blik weer op de andere Warrior. "De regen houd mij ook wakker" Ashdrizzle zuchtte weer wat vermoeid, ook al was hij helemaal niet moe. Hij was het gewoon zat dat hij niet kon gaan slapen, zoals elke normale kat. "Inderdaad.." Mompelde Ashdrizzle en liet zijn kop zakken op zijn voorpoten. Hij kon maar beter een gesprek met Greyhound aanknopen, dan zou de tijd misschien sneller gaan. "Hoe gaat het met jou?"

"Kon beter, en met jou?" De gaap die uit de mond van Greyhound kwam, stak hem niet aan. Jammer genoeg niet. Ashdrizzle haalde zijn schouders wat sipjes op. "Het kan in ieder geval niet slechter." Mompelde hij vervolgens en probeerde zijn kapotte mosnest wat meer bij elkaar te schrapen, zodat hij beter kon liggen.

"Het kan altijd slechter" De Warrior geeuwde nogmaals en om zijn irritatie te verbergen gaf Ashdrizzle zijn borst een paar snelle likken. "Stel je voor dat het begint te onweren" Nee, voor Ashdrizzle was dat nog maar een minimaal ongelukje. Niets was vergelijkbaar met waar hij doorheen ging. "Of dat Thunderclan aanvalt." Ashdrizzle schudde eigenwijs zijn kop en keek Greyhound met zijn trieste blauwe blik aan. "Heb jij ooit last gehad van een gebroken hart? Dacht het niet, dus." Mompelde hij en drukte zijn oren tegen zijn nek.

Het enige teken van gehoor wat hij kreeg was een knikje van Greyhound, meer niet. Ashdrizzle draaide zich nors op zijn andere zij. Hij had geen zin meer in dit gesprek, geen zin meer in dit nest, geen zin meer in deze Den, geen zin meer.. in deze Clan. Niemand toonde het begrip dat hij nodig had, niemand wist door wat voor een fases hij ging. Niemand.