{Silverfang} Homesick

Dogdance zwiepte geagiteerd met haar staart en staarde naar de lucht. "Ja.. vandaar.." Mompelde de poes, waarna ze het gesprek weer stil liet vallen. Wat viel er uberhaupt te zeggen? Silverfang zei ook niks. Het was een doodse stilte die heerste, niet een prettige, maar een vervelende. Het leek haar keel dicht te schroeven, de assige grond, de verbrande bomen. Maar ze wilde wel naar haar einddoel. Het sterrenmeer was immers nog intact... Hoe zou het bloesembos er dan aan toe zijn? Als er hoop was voor het gebied, als het terug zou groeien, zou deze verhuizing toch immers maar tijdelijk zijn? Of tenminste, dat hoopte ze. Maar het mocht niet zo zijn. Het moment dat ze het bloesembos binnenstapte voelde ze dat het fout was. Ze wist nog een verstikt geluid uit te brengen toen ze de verbrande bomen zag. Geen enkel bloesemblaadje had het overleefd. Het was allemaal weg. Ze liet haar kop hangen, zwijgend.

Het was niks voor hem, om zo lang te zwijgen, maar in de weg liggende gevoelens leken zijn keel benauwend dicht te knijpen. De oh zo charmante Silverfang had even geen flirterige of humoristische opmerkingen meer. Zijn eer leek samen met het gebied te zijn verdwenen, weg. Het zou nog heel lang duren voordat hij weer naar zijn oude ik hersteld was, misschien kwam dat zelfs wel nooit meer. De kater zuchtte even zachtjes. Er was gewoon teveel gebeurd..
Ze bereikte het bloesembos. Of althans, wat er nog van over was. Met stokkende adem keek Silverfang naar de vernietigingen. Het was dat hij wist van de locatie, anders zou hij het gebied niet herkend hebben. Het was volledig weggebrand, opgeslokt door het genadeloze vuur. Naast hem hoorde hij Dogdance een verstikkend geluid maken. Je hoefde hem niet te vertellen hoe de katin zich op dit moment voelde. Precies dezelfde emotie was van zijn gezicht af te lezen. Hij keek haar aan, met hangende oren. "Laten we hier weg gaan," sprak hij schor. Hij wilde hier nog geen hartslag langer blijven.

Meer dan dat verstikkende geluid kreeg ze niet uit haar keel. Het leek afgesloten. Haar adem kwam in haperende geluidjes haar keel uit en haar ogen knepen zichzelf dicht. "Laten we hier weg gaan," Sprak Silverfang schor. Dogdance voelde zich ziek, misselijk. Alsof haar prooi niet langer meer in haar maag wilde blijven. Ze wilde wel weg, ze knikte ook zachtjes, maar het moment dat ze de eerste stap zette, weg bij het bloesembos, hield ze het niet meer. De oh zo sterke Dogdance, degene die het liefste nooit haar emoties met iemand anders deelde, brak. Ze zakte door haar poten heen en begon eerst zacht maar daarna heftig te snikken, alle emoties vloeiden eruit, samen met alle hoop die ze nog voor het Skyclan territorium had gehad...

Het was teveel. Gewoon teveel. De ravage, de verliezen. Dogdance trok het niet meer en stortte in. Op het moment dat hij haar door haar poten zag zakken, voelde Silverfang een golf van innerlijke kwelling over zich heen slaan. Hij deed een stap naar voren, bedacht zich en bleef toen verslagen staan. Op dit moment ging er niks meer dan bezorgdheid om haar door hem heen, maar wat moest hij doen om haar te helpen? Was hij de aangewezen persoon om haar te troosten? Hij wist het niet en van frustratie klemde Silverfang weer zijn kaken op elkaar. Hij wou dat hij het allemaal op zichzelf kon gooien, dat hij het schuldgevoel een plaats kon geven, maar dat kon hij niet. De hele situatie lag buiten zijn bereik en dat vond hij vreselijk.
Dogdance begon verscheurend te snikken en op dat moment leek er een knop bij hem om te gaan. Hij wist toen met elke cel in zijn lichaam dat zijn hart alleen nog maar naar haar uitging. Hij vergat al het andere. De kater liep ongerust naar haar toe en zakte naast haar neer op de grond, zijn staart troostend om haar heen sluitend. "Ssh, rustig maar," suste hij zachtjes. "We komen er wel doorheen, het gaat goed komen." Hij sloot zijn ogen en streek met zijn kop troostend over de hare. Hij wou dat hij zijn eigen woorden kon geloven, dat ze dit ooit een plek zouden kunnen geven en hun nieuwe clan een thuis konden gaan noemen. Maar, één ding wist hij zeker. "Ik ben er voor je."

De assige grond stonk vreselijk en bedekte haar pels toen ze erin neerzonk. Het stofte iets op en daalde neer. Het deerde haar op dit moment niet meer. Droge, rauwe snikgeluiden ontsnapten uit haar keel toen ze eindelijk instortte, het verdriet niet meer aankon. Maar plotseling was daar ook... Warmte. Lichaamswarmte. Haar eerste reactie was ervan wegschuwen. Lichaamswarmte betekende echter voor haar enkel vervelende dingen. Maar toch... Dit was niet vervelend. Dit was... prettig... Haar lichaam ontspande weer iets, haar spieren weer losser. De stem van Silverfang drong haar oren binnen, warm en zacht.
Eventjes keek Dogdance hem al snikkend aan met haar treurige blauwe ogen en probeerde haarzelf nog eventjes iets een houding te geven door met haar poot over haar kop te gaan, proberende zichzelf een bezigheid te geven. Het werkte niet. Het maakte alleen maar donkere vegen van as op haar gezicht en toen ze haar zwarte poot zag, drukte ze haar gezicht maar in de pels van Silverfang's nek, jammerend als een verloren kitten zonder moeder. "H-het is oneerlijk.. o-oneerlijk..." Snikte ze, haar oren plat in haar nek gelegd.

Ze ontspande bij zijn aanraking en Silverfang voelde een warmte opkomen die zich over zijn hele lichaam verspreidde. Toen hij haar ogen ontmoette zag hij de wervelstorm van emoties en hij moest zelf ook even slikken om de brok in zijn keel weg te krijgen. De katin drukte haar kop in zijn nek en Silverfang probeerde haar met geruststellende geluidjes te kalmeren. 'H-het is oneerlijk.. o-oneerlijk...' jammerde ze snikkend in zijn vacht. Hij knikte, blij dat ze zijn gezicht niet kon zien omdat die was vertrokken in een pijnlijke frons. "Ik weet het.." miauwde hij droevig, terwijl ook hij zijn oren plat tegen zijn kop drukte. Dat was precies wat de hele situatie moest voorstellen, oneerlijk. Het was oneerlijk hoe Skyclan zijn thuis had verloren, oneerlijk hoe snel Duststar zijn levens had verloren en oneerlijk hoe ze als clan uit elkaar waren gehaald. Ze hadden dit nergens aan verdiend en hij wist niet hoe Starclan ooit zo'n beslissing had kunnen maken. Als dit überhaupt in de poten van hun voorouders had gelegen.

Silverfang's stem klonk in haar oren en Dogdance was blij dat hij op dit moment bij haar was. Snikkend als een verloren kitten, drukte ze haar gezicht nog wat meer in zijn warme pels en snoof zijn vertrouwde geur op. Ze sloot haar heldere ogen half en stond zichzelf uiteindelijk toe om ietwat te kalmeren. Het harde gesnik ging langzaam over in zachte hikjes en haar lichaam begon ook iets minder te schokken. "Wat hebben we gedaan...?" Mompelde ze in Silverfang's pels, bijna onverstaanbaar gedempt door zijn zilveren, gestreepte vacht. "Waarom heeft de Starclan dit op ons afgeroepen..?" Ze stond zichzelf toe om wat tegen de kater aan te leunen, te moe om tegen te werken tegen zijn troostende aanraking. "Ik zal nooit een echte Thunderclanner zijn Silverfang.. Dat kun je niet van me verwachten.." Mompelde ze vervolgens, alweer iets de oude Dogdance toon terugkrijgende.

Het bijtende gevoel dat hij gefaald had. Het holle, pijnlijke verlies. Het einde van zijn leven zoals hij het gekend had. Het waren allemaal goeie beschrijvingen, maar geen van die beschrijvingen zorgde ervoor dat hij zich beter voelde. Ze lieten de pijn die tegen zijn hart drukte en als een soort gif door de rest van zijn lichaam verspreidde niet verdwijnen. Enkel de steun van Dogdance tegen zijn vacht en het gevoel van warmte weerhield hem ervan om niet in te storten. Ze gaf hem een soort hoop dat nog niet alles verloren was. 'Wat hebben we gedaan...?' mompelde ze, haar stem gedempt in zijn zachte zilveren pels. 'Waarom heeft de Starclan dit op ons afgeroepen..?' Silverfang liet een zucht van zijn lippen rollen en schudde zijn hoofd. Daar kon hij geen antwoord op geven, want hij wist het zelf ook niet. Waarom Starclan ooit zoiets vreselijks op hen af heeft kunnen roepen. Op een hele clan. De kater sloot zijn ogen en weigerde toe te geven aan zijn tranen. Dogdance leek iets te kalmeren en dat bracht ook wat meer rust bij hem in zijn kop. 'Ik zal nooit een echte Thunderclanner zijn Silverfang.. Dat kun je niet van me verwachten..' zei ze zachtjes. Silverfang drukte zijn kop nog iets dichter tegen der aan en opende zijn ogen weer. "Dat verwacht ik ook niet van je," antwoordde hij zacht. Heck, hij wist niet eens of hij zich ooit een Thunderclannen kon noemen. Dat leek gewoon onmogelijk.

Dogdance schudde haar kop zachtjes en liet zichzelf tegen zijn warme lichaam aanleunen. De steun die hij haar op dit moment bood was ongekend voor haar en ze sloot haar ogen dan ook weer half, zachtjes en onverstaanbaar iets murmelend. Ze had nooit zo aan zichzelf willen toegeven dat hij haar compleet maakte, haar vuur wist aan te wakkeren maar toch te dempen. Maar op dit moment... Wilde ze het erkennen. "Silver..?" Mompelde ze zachtjes, haar ogen opslaande. "Heb je enig idee.. wat je met me doet..? Met mijn hart...?" Mompelde ze erachteraan, hierna weer naar haar voorpoten keek.

{Badabump~}

Ze zaten een tijdje zo en de stilte was bijna voelbaar. Toch was het niet oncomfortabel. Ze begrepen elkaar en voor even hoefde ze niks te zeggen. Enkel hun aanwezigheid en de troost die ze uit elkaar putte, was voldoende. 'Silver..?' mompelde Dogdance uiteindelijk, de stilte op een fijne manier verbrekende. De kater liet een zachte "Mmh?" horen om aan te geven dat hij luisterde. 'Heb je enig idee.. wat je met me doet..? Met mijn hart...?' Silverfang kon niet ontkennen dat hij hiervan schrok en hij tilde zijn kop op om het contact met haar te verminderen. Hij keek haar ongerust aan. "Heb ik je pijn gedaan?" vroeg hij snel. Wilde ze dit toch niet? Was hij weer te opdringerig geweest en had ze dit keer gewoon niet durven tegenspreken? Oh nee, straks dacht ze nog dat hij gebruik van de situatie maakte. Silverfang stapte naar achter om haar de ruimte te geven en liet zijn oren hangen. "H-het spijt me, ik had niet.." stamelde hij.

~~{Oh Silver, you are ruining the moment. xD}~~

De kater trok plotseling zijn kop terug en Dogdance schrok hier dusdanig van. "Heb ik je pijn gedaan?" Vroeg deze snel. Dogdance stamelde wat onverstaanbaars, haar oren gingen hangen en haar mond hing iets open van verbazing. Had ze dan toch..? "H-het spijt me, ik had niet.." Miauwde de kater. Het spijt me? Dogdance trok zichzelf los van zijn omhelzing en ging recht tegenover hem staan, haar pels overeind. Wat had hij niet? Zo met haar moeten spelen blijkbaar? Haar ogen werden vochtig en een verzengende woede rees op in haar maag. Al die tijd... Al die tijd was het blijkbaar een spel voor hem geweest. "Dus zo denk je erover? Denk je dat je zo met me kunt spelen?" Snauwde ze woedend. "Wat had je niet? Mijn hoop omhoog krijgen en daarna weer de grond weer in slaan?" Gromde ze vervolgens, zichzelf alleen maar meer opnaaiende en de woede alleen maar vergrotende op deze manier. "Laat me dan ook maar met rust en blijf dan uit mijn buurt!" Haar stem sloeg even over, tot haar eigen grote ergernis. "Ik ga naar Snowstorm.." Bromde ze vervolgens, waarna ze boos wegbeende, slaande met haar staart verdwijnende in de struiken in de richting van Thunderclan.

De twijfels sloegen om zijn hart toen hij haar blik zag. Silverfang trok zich terug, bang dat hij haar gekwetst had met zijn daden. Wat hij niet besefte was dat hij haar op die manier juist pijn deed. Hij zag alleen dat ze boos was, op hem. En met goede reden, dacht hij grimmig. Ze had in het verleden duidelijk aangegeven dat ze bepaalde grenzen had en niet wilde dat die overschreden werden. Ik ben weer veel te ver gegaan..
Silverfang had echter niet meer fout kunnen wezen.
'Dus zo denk je erover? Denk je dat je zo met me kunt spelen?' snauwde Dogdance en de kater keek verrast op. "Wat? Nee!" miauwde hij ontzet. 'Wat had je niet? Mijn hoop omhoog krijgen en daarna weer de grond weer in slaan?' Silverfang kon haar alleen maar beduusd aanstaren. Wat bedoelde ze? Hij gaf haar juist de ruimte, dat wilde ze toch? "Nee, ik.." probeerde hij, maar Dogdance was te boos om hem te horen. 'Laat me dan ook maar met rust en blijf dan uit mijn buurt!' Ze draaide zich om en wierp zich in de struiken. "Dogdance, wacht!" riep hij haar tevergeefs na, maar het had geen zin, ze was of al weg of wilde niet meer naar hem luisteren. Silverfang bleef verward achter. Wat had hij fout gedaan? Zijn pogingen om haar niet te kwetsen leken alleen maar averechts te werken en hij was woest op het feit dat hij het niet kon bevatten. Hij klemde geïrriteerd zijn kaken op elkaar en sloeg met zijn staart. Poezen.. Ze waren ook gewoon niet te begrijpen. Maar, ergens diep van binnen wist hij ook wel dat dit geen excuus was en dat de hele situatie gewoon te wijten was aan zijn eigen stommiteit. De kater keek even met hangende oren naar de struik waarin Dogdance verdwenen was. Hij had het zoals gewoonlijk weer eens verpest en het was nu te laat om het nog goed te maken.