Our old home // Dogdance

Onderwerp: Our old home // Dogdance vr 22 nov 2013 - 21:35

Coppersong was een van de drie katten geweest die naar WindClan waren getrokken, hij was samen met Swanlake en Icespirit gegaan. Hij wist dondersgoed dat er katten waren die hem verafschuwde, met een voorbeeld Applefrost, de zus van Linesong. De kattin die hij - toen SkyClan nog bestond - had ontmoet op de grens en samen hadden geschuild. De kater was vandaag, al redelijk laat in de middag, de grens over gestoken om hun oude territorium te bezoeken. Hij miste zijn Clan en had de laatste tijd veel dromen over het verleden, zijn echte eigen nest. WindClan voelde nog altijd niet als zijn thuis, maar misschien zou dat nog wel komen. Hij zat op dit moment treurig naar Starlake te staren, naar zijn eigen spiegelbeeld - of wat er dan ook nog van de echte Coppersong te zien was. Zijn SkyClan geur was nog vaag, hij rook voornamelijk naar WindClan, maar de brandplekken op zijn vacht vertelden de meesten katten al genoeg.

Hoe vaak ze ook weer terugtrok naar het SkyClan gebied, ze leek niet te ontwaken uit de nare droom wat de destructie van hun thuis was. Elke keer kwam ze weer met de misplaatste hoop om verbetering te aanschouwen of te zien dat het een vuile truc van de Starclan was. Maar niets was minder waar, elke keer werd ze begroet door het nasmeulende as en de onmiskenbare vernieling. Ze liet haar kop even wat hangen en schudde deze iets. Het kon gewoon niet waar zijn. Het kon niet weg zijn. Maar toch was het zo. De seal lynx poes kraste eventjes van frustratie in de aarde, zoals ze al veel vaker had gedaan over de laatste weken en liep op de automatische piloot naar het sterrenmeer. Ze kon niet wennen aan de jachttechnieken van de Thunderclan, ze kon niet laag springen door de begroeiing heen. Het zat in haar bloed om hoge, mooie sprongen te maken en dingen uit de lucht te vissen, of vanuit de bomen te jagen. Maar daar was het Thunderclan gebied niet geschikt voor en ze baalde ervan. Ze sloeg haar blauwe ogen wat geschrokken op toen ze een oud clangenoot zag, eentje die ook bij het sterrenmeer zat. Ze bevroor en zette daarna haar pels iets op in wantrouwen. Ze had nooit een erg hechte band gehad met haar clangenoten, dat moest ze toegeven, en nu kon ze ook niet meer zeker weten waar hun loyaliteit lag. Het was een verlies-verlies situatie, wat haar betrof.