Silent wakening {OPEN}

De kleine gestalte bleef even staan om met haar neus een blaadje te beroeren. Ze rook de geur van thuis, die ze altijd had geassocieerd met de geur van haar moeder. Een haast onhoorbare zucht verliet haar. Drie keer was de maan al vol geweest na haar moeders dood, en nog steeds had ze zichzelf er niet overheen gezet. Broertjes en zusjes had ze niet, ze was de enige overlevende uit het nest geweest, en er waren ook geen andere katten met wie ze kon praten. Ze hield het verdriet in haar ziel, deelde het met niemand, en besefte hoe ze er langzaam door verteerd werd. Desondanks durfde ze er met niemand over te spreken. En niemand zou het accepteren. Ze zouden haar zwak vinden, ze zouden haar vertellen dat ze niet zo veel zelfmedelijden moest hebben, en door moest gaan met haar leven. Verder gaan, voor de clan. Ze zouden woedend vragen of de clan haar soms niets meer kon schelen. Ze zuchtte weer. Nee, ze kon er met niemand over praten. Dit moest ze alleen doen. Maar ze was bang dat het haar niet zou lukken. Dat ze nooit meer terug zou keren naar hoe het ooit was. Dat de kleur in de dagen niet meer terug zou komen. De bladeren aan de rand van het kamp begonnen te vervagen, en ze knipperde de tranen uit haar ogen. Ze voelde de stekende pijn in haar borst, en wist dat die haar nooit meer zou verlaten. Ze keek vermoeid toe hoe het kamp ontwaakte, hoe de zon omhoog klom langs de hemel en met zijn eerste stralen de andere katten wekte. Ze zag de eerste katten gapend uit hun nesten komen, en wenste dat ze zelf ooit weer de rust van een goede slaap kon ervaren. Elke nacht werd ze gekweld door de beelden van haar moeder, de dood achtervolgde haar overal. Ze ontsnapte zo vroeg mogelijk uit de gevangenis van haar nest, en bracht de zonsopgang alleen door, stil kijkend hoe de anderen ontwaakten. Ze bleef zitten, aan de rand van het kamp, en sloot vermoeid haar turkooisblauwe ogen.

Haar treurige gedachtegang werd verstoord door het geluid van pootstappen. Ze opende haar ogen niet, en bewoog enkel haar oren. Ze hoorde dat het om een kleine kat ging, waarschijnlijk een kit. Ze wist niet zeker of ze daar wel zin in had, de meeste kittens vroegen alleen maar aandacht en lieten haar niet met rust. Ze sprongen alleen om je heen en duikelden over elkaar heen tot ze er duizelig van werd.

"Ben je moe?" Een klein stemmetje vroeg haar aandacht. Ze besloot haar ogen te openen, en zag een kleine kitten voor haar staan. Ze had een onschuldige uitdrukking op haar gezicht, en leek niet van plan te zijn haar te irriteren. Ze schudde langzaam haar kop en bleef het poesje bestuderen. "Wie ben jij?" Lostpaw keek omlaag naar de vragende blik van de kitten. 'Mijn naam is Lostpaw,' zei ze vriendelijk. Ze meende de kitten te herkennen uit het nestje van Petalcloud, maar wist het niet zeker. 'En wie ben jij?'

'En wie ben jij?' Haar vraag leek even tussen hen in de hangen, terwijl de kitten na leek te denken. "Eh... Missingkit?" Was het voorzichtige antwoord van het cyperse poesje. Ze keek onzeker, iets wat Lostpaw erg bekend voor kwam. De onzeker, terughoudende manier van doen die het poesje liet zien was een afspiegeling van haar eigen gedrag. Ze knikte vriendelijk naar Missing, wilde duidelijk maken dat ze geen bedreiging vormde en haar niets zou doen. "Ben jij een apprentice?" Haar blik gleed weer naar de grond. Lostpaw voelde zich een beetje ongemakkelijk, ze wist niet goed wat ze moest doen om de kitten op haar gemak te stellen. Onbewust begreep ze ook waarom de andere katten haar niet graag aanspraken. Ze zag dat het staartje van de kitten nerveus heen en weer zwiepte, en toen ze weer opkeek, knikte Lostpaw ter bevestiging van de vraag van het cyperse poesje. Ze voelde hoe de zon haar vacht verwarmde, en keek vriendelijk naar de kit. 'Is er iets aan de hand?' vroeg ze zacht, doelend op de nerveuze, onzekere houding van Missingkit.

'Is er iets aan de hand?' vroeg ze zacht, doelend op de nerveuze, onzekere houding van Missingkit. Ze keek haar vriendelijk aan, en volgde de blik van de zilverbruine kit naar het zwiepende staartje. Ze hield haar glimlach binnen, niet wetend welk effect het op Missing zou hebben. "Ik mag van mama niet opstaan van mijn plaats als ik spreek met andere katten." Haar stem klonk trots, en nu glimlachte Lostpaw wel. 'Dat vind ik niet erg, hoor,' zei ze gemoedelijk. "Heb jij ook een mama?" Meteen trok de vrolijkheid uit het gezicht van Lost. Een donkere mist vertroebelde haar zicht, en ze trok zichzelf meteen terug. Ze vervloekte de vrolijke blik van Missing, hoewel ze wist dat de kit er niets aan kon doen. Ze boorde haar nagels in de grond om rustig te worden en haalde een paar keer diep adem. Het poesje wist niet beter, hield ze zichzelf voor. Ze slikte haar woede, frustratie en verdriet in en ademde langzaam uit. 'Nee,' zei ze, en kon niet voorkomen dat haar stem brak.

Herinneringen overspoelden haar en deden haar rillen. Beelden van haar moeder, omkranst door een plas bloed, kwelden haar en speelden door haar hoofd. Haar schreeuw die door het bos had geklonken galmde na in haar kop. Ze haalde diep adem om haar zelfbeheersing terug te krijgen. Langzaam verdreef ze met veel wilskracht de woede uit haar ogen. Wat overbleef was niets meer dan een eindeloze leegte, met een scherp randje puur verdriet. 'Nee,' zei ze, en kon niet voorkomen dat haar stem brak. Ze zag dat Missing een paar stappen achteruit had gezet, en voelde zich schuldig. Het was niet haar bedoeling geweest om de kitten af te schrikken. "Hoe kun je nu geen mama hebben?" De kitten legde haar oren plat naar achteren en drukte haar lijfje tegen de grond. Medelijden overviel haar. En bovendien was haar moeder en wel, toch? In de StarClan, toch? Ze slikte, vroeg zich af waarom haar moeder haar nooit had benaderd. Hoe kon iedereen zo blindelings geloven in StarClan? Als StarClan echt bestond, dan hadden ze haar moeder toch niet tot zich genomen? Ze verdreef kwaad haar twijfels. Ze wist dat de StarClan bestond, en geloofde er in. Alleen soms namen de woede en de lust naar wraak haar gedachten over. Ze beroerde met haar staart even het trillende lichaam van Missingkit. 'Ze is..- in StarClan,' wist ze over haar lippen te krijgen. Het was belangrijk dat de kittens goed op te voeden, en daarin de StarClan duidelijk te noemen. Ze wist dat de twijfel door had geklonken in haar stem, maar hoopte dat het poesje daar niet te veel waarde aan hechtte.