Brave little Coward // open

||. Brave . Heart |.|

Voorzichtig... stapje voor stapje... poot voor poot... Niks overhaast, maar ook niet voor te lang op één plek blijven hangen. De geworpen schaduwen van het hoge gras tekende een nieuw textuur over de vacht van de wilde kat, terwijl ze er zo geruisloos doorheen probeerde te sluipen. De grote, gefocuste ogen, bijna in dezelfde kleur als het gras getekend, hielden het pad wat voor de jonge kat uitgestrekt lag goed in de gaten. Lette op elk sprietje wat bewoog. Bijna schoot ze in een schrikreactie achteruit op het moment dat er een sprinkhaan omhoog sprong en bijna van haar kop een nieuw afzetpunt maakte. De onrustige ademhaling probeerde Shifter weer te laten bedaren en de hartkloppingen in haar keel slikte ze weg. Kom op zeg, waar ben je bang voor!? Die Shadowclan stelt vast niks voor! Haar tocht vervolgde zich weer, hoewel haar potten nu nog wat langzamer vooruit gezet werden.

Ja, de Shadowclan. Agressief, bloeddorstig, angstaanjagend. whoohoo, eng hoor! Ha! Shifter zou wel even laten zien dat het allemaal reuze mee zou vallen. Het grootste obstakel was over het Donderpad komen, maar vanaf dat punt zou alles appeltje-eitje wezen. Ze zou onopgemerkt hun gebied binnen dringen, wat van hun kostbare prooi wegstellen, om vervolgens weer al spinnend van trots terug te keren naar haar eigen grond. En dat allemaal zonder dat ook maar iemand haar in de gaten zou hebben. "Kijk eens wat ik gevonden heb!" zou ze dan vol trots zeggen, terwijl ze de gedode prooi aan wat andere Rogues zou laten zien. Ze zou ze wel laten zien hoe dapper ze werkelijk was! Ze was nergens bang voor en al helemaal niet voor een paar schaduwkruipertjes, hoho!

Maar hoe dapper en vreesloos de jonge kat ook beweerde te zijn, weerhield haar moedige hart haar niet van een enorme schrikreactie. Achter zich hoorde ze gras ritselen en schuiven, alsof iets op haar af kwam. De zachte aarde trilde lichtelijk, wat in schokken door Shifter haar eigen poten schoot. In een reflex schoten haar oren plat naar achteren, werden haar ogen groot en angstig opgezet en draaide ze zich in een snelle, kleine beweging voor een kwartslag om. In elkaar gedoken, met een dikke staart staarde ze naar het geen wat op haar af kwam. Met haar reactie probeerde ze zichzelf nog iets van overtuigingskracht mee te geven, door vijandig en vuil te blazen. Maar in plaats van vijandig en vuil, klonk haar reactie juist schor en nietig. Alsof haar hele vertoning nog niet zielig genoeg was.

OOC: open voor iedereen~

Zijn grijze billen hoog in de lucht gestoken, zijn grote goed verzorgde staart in een rechte lijn achter zich. Hij was door zijn voorpoten gezakt met zijn kop laag, na zijn prooi al een tijdje te hebben gevolgd. Het had niets door. Helemaal niets. Natuurlijk niet, Rainpelt was een uitstekende jager al zei hij het zelf. Als de beste overrompelde hij vuilnisbakken, wist hij oude prooien weg te grissen en enkele huizen van tweebeners binnen te glippen. Hij was subliem! Om het zacht uit te drukken. En nu waren zijn goudgele ogen toch op een levende prooi gericht. Hij jaagde niet graag. Het kostte moeite, je werd er moe van en je wasbeurt kon je weer helemaal opnieuw beginnen. Zijn poten hadden hier en daar een takje geknakt, maar het leek zijn prooi niet te hinderen of alert te maken. Natuurlijk was hij zo gefocust, dat hij de aanwezigheid van het andere wezen niet opmerkte. Uitstekende jager..
'Nu heb ik je,' murmelde hij geheel trots maar zachtjes tegen de stemmetjes. 'Sssht,' suste hij ze toe, waarna hij voor enkele secondes doodstil bleef. Daarna plaatste hij behendig zijn achterpoten onder z'n billen, en spande zijn spieren. 'AANVALLEEEEEN,' met een tarzan-oer-kreet sprong hij boven het wat hogere gras uit, spreidde zijn poten in een zeesterformatie en had een té gefocuste blik in zijn ogen terwijl hij het insect dat boven het gras vloog aanviel. Terwijl hij door de lucht vloog en zijn aandacht enkel en alleen maar op zijn 'prooi' gericht had zag hij niet het mogelijke landingskussen voor hem. 'AAH,' een kreet van frustratie vloog uit zijn keel toen hij merkte dat het insect sneller was dan zijn sprong, en hij weer naar de grond terug viel zonder zijn slag te kunnen hebben geslaan. Zoals het universum het al had voorspelt, werd het jonge katje onder hem zijn landingskussen. Met een oncharmante 'plof' en een ongemakkelijk gekreun kwam hij erop neer. Maar hij had geen tijd om te kijken wie zijn val had gebroken. Spartelend waarbij hij het diertje onder zich weg duwde kroop hij omhoog, om nog een paar mislukte hazensprongen achter het insect aan te maken dat nu langzaam steeds hoger weg vloog. 'NEEE, ah nee. Ah toe, kom terug. Ik meende het niet zo!' gepijnigd alsof hij zojuist zijn beste vriend had verloren sloeg hij een hoge kreet, waarna zijn billen neerplofte en zijn oren opzij hingen terwijl hij zijn insect nakeek.