Silent cats have the loudest minds

Voorzichtig sloop de kater tussen het lange gras door, zijn oren spitsend voor het geluid van muizen die over de grond rondscharrelden. Dit was de manier waarop Stagstep jaagde. Hij was niet klein of snel genoeg om een goede konijnenjager te zijn zoals de meeste katten van zijn clan, maar dit was zijn ding. Zijn grote en meestal klunzige poten maakten geen geluid op de zachte ondergrond en de lange grassprieten ritselden amper als zijn lange vacht erlangs streek. Hij ontdekte een veldmuis toen het beestje nietsvermoedend op zoek was naar eten. Stagstep sloop in hetzelfde geruisloze tempo in de richting van het geritsel. Zijn prooi was nog niet in het zich, maar dat zou niet lang meer duren. De geur van de muis werd steeds sterker, maar niets prikkelde Stagstep's zintuigen zo erg als de verschrikkelijke herrie die het beestje maakte. Hij had nog nooit zon luidruchtige muis gehoord en de doofste elder zou hem nog opmerken. De muis kwam langzaam maar zeker in zicht en Stagstep zette al zijn zintuigen op scherp. Tijdens de laatste stappen was hij bijna in een soort trance. Dit was het moment waarop alles als vanzelf ging. Met zijn grote krachtige achterpoten zette hij zich af en met een reusachtige sprong pinde hij de muis tegen de grond. Met een snelle beet maakte hij er een eind aan en schudde zonder enige reden zijn lange vacht. Hij was geen leeuw of een of ander groot roofdier dat indrukwekkend kon brullen, maar toch kwam er een trotse grom uit zijn keel. Hier was hij voor gemaakt.

Owlpaw

   

“Stagstep!” De langharige kater keek op van zijn prooi toen hij de bekende stem hoorde. Stagstep grijnsde breed naar zijn kleine nichtje toen hij haar aan zag komen rennen. “Owlpaw!” Begroette hij haar terwijl hij haar tegemoet kwam lopen. Hij liet zijn muis even liggen en maakte even een notitie in zijn hoofd dat hij hem straks niet moest vergeten. “En hoe is het om eindelijk een apprentice te zijn?” Vroeg hij toen hij bij Owlpaw aankwam. “Je maakt het je mentor toch niet te moeilijk mag ik hopen?” Plaagde hij. Stagstep was vroeger geen makkelijke apprentice geweest, maar die tijden lagen nu achter hem. Hij was gewoon een heel simpele kat. Hij had een vreedzaam karakter waardoor hij bijna nooit ruzie kreeg met andere katten en makkelijk was in de omgang. Hij deed wat van hem verwacht werd en was niet lui of opstandig. Hijzelf het dat de kenmerken van een goede warrior. Windclan kon geen ruziezoekers of verraders gebruiken die de clan alleen maar zwakker maakten.
   

"Niet zo moeilijk als ik het jou soms gemaakt heb" Antwoordde Owlpaw grijnzend. Stagstep lachte. “Dat is niet eerlijk.” Zei hij. “Mij maar een beetje dwarszitten en nu heel lief zijn voor je mentor zeker. Ik ben bijzonder teleurgesteld in je.” Plaagde hij. Hij was best close met zijn nichtje en soms had hij het gevoel dat hij meer was dan alleen maar haar oom. Hij was eerder een soort grote broer of misschien wel een vader sinds haar eigen de moeite niet nam om veel met haar te doen.