It Might Kill [OPEN]

Sour hield zijn dagelijkse route door zijn territorium, om zijn geurmarkeringen extra sterk te maken en ervoor te zorgen dat andere katten wegbleven. En uiteraard, om te jagen. Na een paar meter voelde hij de drang om te rennen, om snelheid te maken, dus dat deed hij maar. Er waren toch bijna nooit katten, en een echt imago had hij niet. Tja, hij had het moordkillerimago, maar daar was hij niet heel blij mee. Wat nou, als hij niet weggegaan was uit BC? Dan was Hate nog steeds zijn vriend, zou hij alsnog kunnen moorden... Opeens voelde hij een scherpe pijn in zijn poot, alsof hij gebeten werd, aangevallen werd door iets wat veel sterker was dan een kat. Een krijs verliet zijn mond, en hij gooide zijn kop achterover in zijn nek. Sour keek achterom, maar zag niks. Toen hij naar beneden keek, zag hij een soort klem. Wat is dit nou weer? Zonder dat hij het doorhad, krijste hij maar door. Opeens hoorde hij wat takken kraken. Hij keek in de richting van het geluid, en hij zag een oude, zilvergrijze poes staan. ‘Laat me je helpen,’ zei ze en Sour keek haar ongelovig aan. Hij klapte zijn bek dicht, en met samengeknepen ogen bekeek hij de poes is goed. "Nee, ik kom hier zelf wel uit!" schreeuwde hij boos, en zijn ogen spuwde vuur. Je kan jezelf niet door haar laten helpen! Wat voor kater ben je dan? Een poesiepoes! Maar toen hij zijn poot bewoog, kermde hij het weer uit. Sour sloot zijn ogen. Er zat maar één ding op als hij niet geholpen wilde worden. 1, 2, 3! Sour draaide zich vliegensvlug om, beet in het 'ding' en opende het. Tegelijkertijd schoof hij zijn poot eruit en liet hij de klem weer dichtvallen. Nog even zag hij de tanden van het ding in zijn poot staan, voordat alles zwart werd.

~If you don't mind

Een paar kleine meters verder stond de roodoranje gebladerde boom, zijn uiterlijk aangetast door het veranderen van de seizoenen. Op een van de onderste takken - de boom had er vele, waardoor hij makkelijk te beklimmen was - strekte een slank lichaam zich uit. De lange haren, verschillend van kleurentoon van wit tot zwart, omlijste zijn lichaam als een zachte en goed onderhouden pracht. Zijn bossige staart - uiteraard even goed onderhouden - ruste gekruld op de rest van de tak achter hem. Het begon af te koelen, vreselijk. De warme zon maakte plaats voor onverwachte regenbuigen waar je niet aan kon ontsnappen. Iets wat hem weer uren likken kostte, en hoewel hij veel voor zichzelf overhad werd het op ten duur gewoonweg irritant. Maar nu was het droog, rustig, en kon hij zijn middagdutje benutten. Met zijn kop rustend op zijn voorpoten lag hij te snoezen onder de bladeren, de rest van alle bezigheden van de natuur om hem heen negerend. Dit was zijn momentje, van hem alleen. Rust, zuivere rust. Niets meer, niets minder. Een diepe slaap had hem overgoten met vrede, maar begon langzaam af te zakken in een sluimerende staat.

De eerste keer fronste hij enkel zijn wenkbrauwen en trilde het puntje van zijn staart geïrriteerd. De schelle stem bracht zijn humeur geen positieve kanten bij. Verwachtend dat het de enige keer zou zijn, ontspande hij weer en lag doodstil.

Weer. Met een nijdige blik opende hij zijn ogen, maar bleef verder doodstil liggen. Zijn blik volgde het gehate geluid van een hoge stem, waarbij hij het liet rusten op het tafereel dat een stukje verderop op de grond afspeelde. De hulpkreet deed hem verder niets, het was enkel het geluid wat hem uit zijn middagdutje had gewekt. Hoogst vervelend, inderdaad. Zijn goudgele ogen opende verder bij het zien van de twee dieren. Het gesleep zag er behoorlijk vermoeiend uit, maar het was interessant. Langzaam kwam hij omhoog op zijn voorpoten, ging zitten en sloeg zijn grote staart om zich heen. Zijn kop kantelde wat schuin, waarna een scheve grijns op zijn lippen gleed.
'Snoes, wat ben je in mijn hemelse naam aan het doen?' spinde hij hard genoeg zodat de poes het van de kleine afstand af kon horen. Zijn kop stond nog steeds een tikkeltje schuin gekanteld, zijn blik nu op het levenloze lichaam van de kater gericht. Hij had niet eens mee gekregen dat het gebeurd was. Hoe heerlijk, hij had echt diep geslapen. 'Die klem staat er al een tijdje. Waarschijnlijk kunnen de tweebeners elk moment op komen dagen,' kalmpjes richtte hij zijn aandacht op de vrouwelijke aanwezige. 'Als je geluk hebt ben je zo van hem af,' glimlachte hij met volle vrolijkheid, duidelijk zelf dolblij met deze gedachte als hij in haar pootafdrukken had gestaan. Wat moest je met een levenloos lichaam uit een Bijter. Eten kon niet, dat was te laag voor hem. Hij had nog wel klasse mee gekregen van Moeder. Eten stal je uit de betere vuilnisbakken of direct uit de keukens van de tweebeners. 'Als ik jou was zou ik snel van z'n 1, 2, hupsakee doen,' zijn voorpoot kwam omhoog bij het spreken en wiebelde een beetje heen en keer alsof hij er een hupsakee beweging mee wilde nabootste. 'En je wassen, want hij stinkt,' vervolgde hij doodserieus en nors, zijn neus vertrokken en zijn blik met lichte afgrijzen naar het levenloze lichaam.

Zachtjes, in zijn achterhoofd, hoorde hij stemmen. Hij hoorde een poes en een kater, samen te praten. Was dit echt zo, of was dit zijn verbeelding? Toen hij zijn oog probeerde te openen, dansten de lichtjes voor zijn ogen en hij stopte met proberen. Maar na een tijd wist hij dat hij het toch opnieuw moest doen, en wel nu, hij was toch geen slappe kittypet? Nee, daar was de kater met één oog te goed voor. Met een zachte "Grmpff" hees hij zichzelf overeind. Hij ging zitten en zijn hoofd tolde en tolde. Langzaam opende hij zijn ene oog en keek weer om zich heen. Hij zag eerst alleen de poes, maar hij wist dat er nog iemand was. Nu draaide hij zijn kop en zag hij nog een andere kater die bloedserieus zat te kijken. "Wat nou? Waar kijk je naar? Nooit een kat vast zien zitten die zichzelf toen bevrijd heeft?" hij legde de nadruk op zichzelf, zodat de kater zeker door zou hebben dat hij het zelf gedaan had en dat deze oude poes niet geholpen had. Langzaam draaide hij zich om naar zijn poot en begon hem te wassen. Eerst zachtjes, maar toen hij merkte dat hij er niet veel pijn meer aan had nu de tanden niet meer in zijn vacht stonden, steeds harder. Hij gaf grote halen. "Zie je wel? Niks aan de hand," zei hij spottend en hij keek de oude poes aan. "Ik kan mijn eigen konijnen wel vangen..." mompelde hij nu en hij ging verder met wassen.

Uitgestrekt op zijn tak keek Rainpelt verveelt naar beneden, gaf amper tot geen reactie op de kleine leugen die de kater vertelde. Langzaam begon hij zich te beseffen dat hij zijn tijd hier aan het verdoen was. Zijn lome ogen opende zich pas wat verder toen de poes het hem opeens op het rennen zetten. ‘Ahw..’ kermde hij zachtjes, duidelijk ontdaan door haar plotselinge verdwijning. Nu zat hij opgescheept met een kater… daar had hij helemaal niets aan. Met zijn kop op de tak liggend, kropen zijn ogen langzaam weer terug naar de vreemde kater. Zijn staart begon langzaam te zwiepen, keek de kat enkel aan. ‘Je hebt me uit mijn middagslaapje gehaald,’ murmelde hij nijdig, zich weer beseffend waar hij eerst mee bezig was. ‘Je was een stuk stiller in die val dan nu,’ langzaam kwam hij loom overeind, ging zitten en sloeg zijn staart om zich heen. ‘Jajaa, ik weet het,’ murmelde hij zachtjes, meer in zichzelf dan tegen de buitenwereld. De kleine stemmetje in zijn hoofd opperde allemaal verschillende dingen, maar hij probeerde ze weer te sussen. Het was nou niet echt handig nadenken als er een klein publiek zich overal mee bemoeide. ‘Ik geef je twee opties,’ zijn mondhoeken krulde fanatiek om, in een opheldering die hij kreeg van een van de stemmetjes. ‘Of je gaat nu je redster achterna en laat mij met rust,’ hij was omhoog gekomen terwijl hij sprak, zakte door zijn achterpoten en sprong van de tak af richting de grond. Nu hij voor de gewonde kater stond, staarde zijn ietwat geschifte blik hem recht aan. ‘Nee. Eigenlijk is er maar een optie,’ murmelde hij instemmend met de stemmetjes. ‘Dus.. Drie tellen,’ zijn kop kantelde wat schuin, waarbij zijn mondhoeken omhoog krulde in een vrolijke glimlach.

‘Graag gedaan hoor,’ Sour keek boos op. Wat dacht die poes nu? Dat hij nu zijn excuses ging aanbieden? Wel, hij had haar wel geholpen... Nee! Je bent toch geen slappe Kittypet om je excuses aan te bieden?! ‘Dwaas.’ Nu lichttten Sour's ogen helemaal op. De poes zette wat passen achteruit. ‘Eh...’ stamelde ze. ‘Dat bedoelde ik natuurlijk niet persoonlijk... eh...’ Toen draaide de oudere zich om en rende snel weg. Sour liet haar gaan. Hij zou niet oneervol gaan doen, in een gevecht gaan met een oudere. ‘Ahw..’ Sour draaide zich om. O ja, die kater was er ook nog. Een grimas trok over zijn gezicht. ‘Je hebt me uit mijn middagslaapje gehaald,’ mompelde de kater. ‘Je was een stuk stiller in die val dan nu,’ Sour grinnikte. Ja, dat kon hij zich voorstellen. "Ik heb geen spijt hoor, als je nu verwacht dat ik sorry ga zeggen." hij legde de klemtoon op sorry en keek de kat verwijtend aan. ‘Jajaa, ik weet het,’ klonk het zachtjes. Sour keek verbaasd op. "Wat?" toen hij geen antwoord kreeg, haalde hij zijn schouders op. ‘Ik geef je twee opties,’ Sour keek op, nu de kater weer wat zei. ‘Of je gaat nu je redster achterna en laat mij met rust,’ hij was omhoog gekomen terwijl hij sprak, zakte door zijn achterpoten en sprong van de tak af richting de grond. Sour zag dat de kater niet helemaal 100 keek. ‘Nee. Eigenlijk is er maar een optie,’ murmelde weer zacht. ‘Dus.. Drie tellen,’ zijn kop ging schuin, en een grijns doorbrak de grijze kater zijn gezicht. "Wat is die andere optie? Ik bedoel, ik ben niet gewond als je denkt dat je in het voordeel bent." Sour loog niet eens, hij voelde geen pijn in zijn poot terwijl hij hem wel kon bewegen.