Regen

Met snelle opeenvolgende passen rende de kleine grijze poes over onbekend gebied. Ze was naar rogue territoria gegaan om een bepaalde soort kruid te zoeken. Maar tot haar spijt had ze niets gevonden, en was het beginnen te regenen. Als ze door dit weer helemaal terug naar het kamp zou moeten rennen was ze zelfs nog voordat ze bij haar den was aangekomen doodziek, dus had ze besloten om een schuilplek op te gaan zoeken. Haar groene blik viel op een dassenhol, welke blijkbaar verlaten leek te zijn toen ze met haar neusje aan de lucht ging snuffelen. Nu maar hopen dat dat niet kwam omdat de regen alle markeringen had weg gespoeld. Voorzichtig betrad de grijze poes het droge hol, waar net zoals ze al had verwacht niemand was.

{Snowynight}

"S-sorry," Hoorde ze plots een stem zeggen. Toen de poes wat opkeek merkte ze de witte vacht van een poes op die haar maar al te bekend voorkwam. Snowynight. Littlepaw hield haar kopje wat schuin en keek de poes vragend aan. Waarom zei ze nou sorry? Ze had toch niets verkeerds gedaan? "Oh, hallo Snowynight." Miauwde ze rustig waarna ze ging zitten en haar vacht begon te wassen. "Waarom zei je nou sorry?" Vervolgde ze toen ze de poes weer aankeek met haar olijfgroene ogen. Dacht de poes dan dat ze kwaad was omdat ze zonder toestemming het hol binnen was gewandeld? Zag Littlepaw er dan echt zo chagrijnig uit? Maar plots schoten de woorden van Ashdrizzle weer haar hoofd binnen. "Snowynight heeft me afgewezen." De poes dacht toch niet dat ze haar daarom zou slachten? Tuurlijk was ze teleurgesteld in haar dat ze het op een manier had gezegd waardoor de grijze kater verdrietig was geworden, bijna depressief zelfs. Maar het was haar keuze, Littlepaw kon daar niet over oordelen.

"N...nou omdat.. omdat ik zomaar hier naar binnen stuiter enzo.." Miauwde Snowynight aarzelend. "Dat is gezever," Miauwde ze een tikkeltje streng. "Je kon moeilijk buiten blijven staan, je trilt helemaal." Merkte ze op waarna ze wat verder in de den liep. "Ga ergens liggen en probeer je vacht weer warm te likken, straks vat je nog een koude." Beval ze de poes waarna ze de kattin aankeek. In haar groene ogen dwaalde een bezorgde blik rond. Dit was de kattin waar Ashdrizzle zoveel om gaf. Zou er iets met haar gebeuren dan was de kater daar vast kapot van. En om dat te voorkomen zou ze er alles aan doen om Snowynight veilig te houden, het voelde aan als een verplichting. Misschien was het zelfs haar instinct geworden. "Doe trouwens maar rustig aan, ik eet je heus niet op. En we zitten hier vast nog wel een tijdje." Miauwde ze vervolgens plagerig. En daarbij, ze mocht de poes wel. Wat Snowynight tegen haar had gezegd die ene keer zou ze nooit meer vergeten.

"Dank je.." Miauwde ze, duidelijk zeer voorzichtig. Alsof ze bang was dat ze met breekbaar glas speelde. "Echt.. dank je." Haar was het wel duidelijk dat ze bang was dat Littlepaw kwaad op haar zou zijn, omdat ze Ashdrizzle pijn had gedaan. Inderdaad, ze was er slecht gezind op, maar zoals ze al eerder dacht had ze geen recht om daarover te oordelen. Het was Snowynight's keuze om hem af te wijzen. Maar ze had aan Ashdrizzle beloofd om samen met de witte poes erover te praten, en dit was de perfecte gelegenheid. Voorzichtig ging de grijze poes naast Snowynight zitten en keek ze even naar haar eigen voetjes. "Ja, ik weet wat er gebeurd is," Begon ze rustig, waarna ze opkeek. "En wees niet bang, ik ga je daarvoor heus niet slachten." Een scheef glimlachje speelde met haar lippen toen ze haar blik in die van haar priemde. "Maar ik heb aan Ashdrizzle beloofd om er even met je over te praten." Miauwde ze nadien, op een zachte toon. Ze had geen behoefte aan ruzie met de witte poes, noch ruzie met Ash.

"Wat valt erover te praten..?" Ze hoorde de dikke laag verdriet in de stem van de witte poes en knipperde even meelevend. Ze had altijd gedacht dat beide iets voor elkaar voelde, maar nu bleek het toch alleen maar van één kant te komen. Littlepaw schudde haar kopje zachtjes en zuchtte even. "Volgens mij is hij bang dat jullie vriendschap nu afgelopen is." Murmelde ze zachtjes waarna ze de poes weer aankeek. Het deed haar pijn om te zien dat Snowynight ermee inzat om erover te praten. Het was duidelijk dat dit gespreksonderwerp geen goed deed bij haar. Voorzichtig leunde de poes wat voorover en gunde ze de witte kattin een lik over haar kopje, gevolgd door een kopje. "Hey, hij is niet kwaad op je he. Hij is alleen bang dat je hem nu niet meer mag." Miauwde ze zachtjes. Ze richtte haar blik weer op haar voetjes en wachtte even af. Als Snowynight er echt liever niet over praatte dan zou ze zwijgen als een graf.

"Ik dus ook..." Miauwde de poes. "Hij heeft al het recht om kwaad op me te zijn.." Murmelde ze nadien. Littlepaw spitste haar oortjes wat en beet even op haar lip. "Het is gewoon teveel, m'n hoofd is te vol... Het kan er allemaal niet bij, ik kan er niet logisch en helder over nadenken, ook niet over wat hij gezegd heeft. Het is allemaal teveel..." Hierna legde de poes haar voorpoten over haar kop heen, waardoor het voor Littlepaw onmogelijk was geworden om haar ogen nog te kunnen zien. Wat troosten legde ze haar staart over die van Snowynight en ging ze verder met het likken van haar witte vacht, deels troostend en om warmte over te brengen. "Hij is niet kwaad. Alleen bang, net zoals jij. Geef het wat tijd en alles komt terug goed, dat beloof ik." Murmelde ze zachtjes tegen de poes. "Alles kom wel terug goed, en als er iets is dan ben ik er voor je, dat zweer ik." Vervolgde ze zachtjes.[/b]

Rustig luisterde ze naar wat Snowynight te zeggen had. Met haar oortjes naar voren gespitst en haar staart om die van de witte poes bleef ze verder met haar tong over de pluizige vacht rollen. Ze leek wel op een moeder die haar kitten troostte, al was Snowynight hier wel de oudste. "Het komt allemaal wel weer goed." Suste ze zachtjes toen de krijger uitgepraat was. Na een tijdje trok ze haar kopje weer terug en staarde ze even naar haar pootjes. Had ze misschien toch beter gezwegen?

"Maar ik weet niet of het echt goed gaat komen... Ik zal uiteindelijk katten teleur moeten stellen.. Als ik er nou gewoon niet was, was er niks mis.." De donkergrijze poes deinsde een beetje achteruit toen ze dat hoorde. Had ze dat nou net goed gehoord? Littlepaw wiebelde even ongemakkelijk met haar oortjes en knikte toen de witte poes "Sorry" zei. "Geeft niets," Mauwde ze geruststellend. "Ik snap je manier van denken wel maar... opgeven zal zeker niet de oplossing zijn." Zei de grijze kattin nadien met een zachte stem.