Step one, step two...Can I go back now? {open}

De twee lichrbruine ogen hadden een lange tijd naar de Camp-uitgang gekeken en iets had haar bewogen. Met zulke voorzichtige stapjes dat ze nauwelijks waggelde, liep ze er naar toe. Halverwege draaide ze zich om en keek naar de anderen. Ze zag hoe de katten langs haar liepen om naar buiten te gaan...Waarom kon zij dat dan niet? Ze moest haar angst overwinnen, anders bleef ze nutteloos voor de clan. Canepaw zuchtte en draaide zich om. Ze sloot haar ogen en rende het Camp uit.

Ze had een flinke tijd doorgerend, voordat ze weer stopte. Hijgend van inspanning plofte ze neer. Opeens hoorde Canepaw het water en verschrikt sprong ze, voor zover dat ging, weg. Waarom was ze hier? Waarom deed ze dit? Bang kroop ze weg. Boven haar klonk gekras en ze zag een kraai wegvliegen. Het was allemaal zo verschrikkelijk eng! Ze moest hier weg. Trillend stond ze op en liep weer richting het camp. Opeens klonk er een keiharde knal, ver weg. Toch te dichtbij voor haar. Trillend zakte ze in elkaar en tranen gleden al vlug over haar wangen. Ze wou terug! "'Help me toch?"'Canepaw stopte haar kop tussen haar pootjes en rolde zich op. Ze trilde over haar hele lichaam.

Cinderpaw liet haar dunne lijf zakken, in de grote stapel oude dode bladeren. Ze lag daar roerloos, verstopt. Onzichtbaar voor andere katten. En zelfs als ze hier niet in zit buiten al dit verstop gedoe. Zou ze nog steeds onzichtbaar zijn. Te miste dat is hoe ze zich voelt.

'Hallo?..' zei de kleine poes. Ze keek om zich heen. 'Hallo?!' zei ze nu wat harder voor haar gevoel. Toen voor de laatste keer niemand antwoordde, begon ze langzaam en voorzichtig te lopen. Ze realiseerde dat ze midden in een bos was. Een enge... Ze vermande zich zelf even en ging weer verder. Ze was nieuwschierig, maar tegelijk ook bang. Ze liep over een ijskoude grond tussen allemaal bomen. Ze leken allemaal wel naar haar te kijken. Boos......vol verdriet en woede. Ze leken wel te praten. De takken lieten zich bewegen door de wind. Ze wende haar hoofd weer af en keek verder. De wind leek boodschappen mee te brengen, maar of ze er woorden in hoorde nee.Tot haar verbazing kwam ze uit bij een een vlakte met vijf stenen in een kring. Ze bekeek een van de stenen van top tot teen. Een plaatje van een bliksem was erop gekrast.'Thunderclan?' zei ze. Ze liep verbaasd naar de andere steen. Een soort wind teken.'Windclan' zei ze minder verrast. Ze liep naar de volgende.'Riverclan' zei ze. Ze rook de geur van gras en hoorde het geluid van het riet als de wind er door heen suisde. Het was niet onbekend het was thuis.

'He?!' ze schrok wakker. Verschijnlijk door het geluid van weg rennende katten. Ze probeerde haar ogen dicht te krijgen. Het lukte niet meer. Ze keek boos naar buiten. Niks te bekennen. Ze stond op en strekte zich uit. Hoe lang heeft ze geslapen? Vast 2 uur ofzo?
Ze kijkt nog een keer. Niks te bekennen. Opeens hoorde ze: "'Help me toch?". Ze herkende de stem. Was het Canepaw. Ze rende het kamp uit en zag Canepaw. Ze lag op gekrult.'Hi..' zei cinderpaw zenuwachtig.
Ze wist niet echt wat te doen.
'Gaat het?'