Please, tell me why. {OPEN}

Everything is gone, everything I ever had.

I'm feeling dying, but it's only my broken soul.

Een zucht klonk en de grote kater streek over een blaadje heen. Zijn koperen ogen staarde naar het en hij bewoog het heen en weer, als een kitten, maar hij speelde niet. Zijn hart klopte pijnlijk in zijn borst en even wenste de kater dat het ophield. Maar hij was niet van de zelfmoord, nu ook niet, zelfs nu niet. Ooit was als gewoon geweest, maar in delen en problemen was de hel dichterbij dan ooit. Nu was Appleblossom ook weg. De enige die hij nog had. Zijn vader lag eigenlijk zo ongeveer op sterven en het contact met zijn andere familie was gebroken. Ooit was hij trots op om een kleinzoon van hun Leader te kunnen zijn, nu zag hij hem enkel nog als zijn Leader. Autumnleaf, vernoemd naar de herfst en de blaadjes die dan vielen, stond op. Met dit bereikte hij niets. Hij moest nog jagen. Jagen was nu nog het enige wat telde. Maar dat ging ook nauwelijks. Zijn armzalige vangst van vanmorgen zat hem nog steeds dwars, met een muisje was hij het camp ingegaan. Nu wou hij dat dolgraag goed maken, maar hoe? Alle bewegingen die hij deed waren vermoeiend, zijn gedachten's waren enkel bij de poes. De poes waar hij zo van hield. Nu was ze er niet meer en Autumnleaf wou haar niet dwingen terug te keren. Toch zal hij zichzelf moeten tegenhouden haar te volgen en te zoeken, te beschermen. Een leven als rogue, gevaarlijker dan een clanleven. Straks overkwam haar iets en wist niemand er iets van. Waarom was Appleblossom weggegaan? Uit de veilige clan? Ze wist toch dat ze hier beschermt werd? Autumnleaf schudde zijn kop, het was al te laat. Alles was al te laat. Kon hij het maar voorzien, dan was ze misschien nog wel hier. Hij had haar moeten tegenhouden. De gedachten's overrompelde hem en hij pijnigde zijn hoofd. Waarom? Enkel waarom. De Starclan wilde hem belangrijk niet, waarom? Vanwege zijn vader? Was zijn vader straffen niet erg genoeg? Moest ook zijn zoon er aan geloven? Ze namen alles weg. Monsterlijk. Verraders. Woedend keek hij op, de tranen prikte in zijn ogen, "Verraders! Jullie maken alles kapot!"schreeuwde hij tegen de hemelblauwe lucht, waaruit de Starclan op hem neer keek. Hopelijk luisterde ze. Autumnleaf gromde, Starclan hoefde niet meer op zijn hoop n geloof rekenen, hij was klaar met ze. Met alles. Hij stond op en rende langs de River weg, richting het Rogue territorium.

Hij moest haar vinden, maar hoe? Twijfelend liep de kater langs de grijnslijn, steeds als hij er over wou gaan, keerde hij toch weer terug. Alsof de grensen hem tegenhielden. Hij moest niet overboord gaan, rustige nadenken. Ach, ging hij nou maar wat vaker het Territorium uit. Hoe moest hij haar ooit vinden. Zuchtend ging hij weer zitten, het was hopeloos. Hij zal haar nooit meer terugzien. Nu rolde de tranen over zijn wang. Totdat er gekraak klonk, geschrokken keek hij op. Een kat naderde hem. Autumnleaf weerde zijn kop af en gromde, "Laat me met rust". Hij wou alleen zijn.

-Nog niet af en Word wilt niet starten-

Patchpaw speelde vrolijk met een graspolletje, in de mooie Riverclan territory. Ja, het leven zag er zonnig uit voor haar. Ze was een grote Apprentice nou, geen kitten meer die in het kamp moest blijven. "Verraders! Jullie maken alles kapot!" Geschrokken keek ze op, waar kwam dat geschreeuw vandaan? Blijkbaar was er een kat helemaal niet blij. Patchpaw stak haar kop in de lucht en snoof heel diep in, zoals ze andere Apprentice had zien doen. Alle geuren kwamen over haar heen en geschrokken keek ze om. Waren er zó veel geuren? Hoe wist ze dan welke van die kat was die niet blij was? Toen trippelde ze maar een weggetje waarvan ze dacht dat ze het geluid had horen komen.

"Laat me met rust" Nou, het was duidelijk dat Patch de goeie weg gekozen had. Ze liep de bosjes uit. "Waarom ben jij niet blij?" vroeg ze nieuwgierig en ze zette grote ogen op toen ze zag hoe bóós deze kater wel niet was. Zo boos had ze nog nooit iemand gezien! "Wat is er?" vroeg ze nu voorzichtiger en ze schuifelde nog wat naar voren.