I will never admit that I missed you...{Kasumi}

Bond liep over de verlaten vlakte, hij was hier eerder geweest, maar dat was alweer dagen geleden. Hij had toen de liefde van zijn leven in de steek gelaten, daar onder die boom. De kater liep erheen en schuurde ertegenaan, als je goed rook was er nog een beetje van haar geur in de boombast. Iets wat Bond inmiddels wel wist.
De grijze kater was hier een paar dagen geleden aangekomen, en schuurde elke dag voordat hij weer wegging even tegen de boom, om zijn geur voor haar achter te laten.
Hij ging zitten, en at zonder plezier zijn magere ontbijt, een kale mus. Hij grinnikte toen hij zich herinnerde dat Kasumi eens met een enorme gans aan was komen zetten. Goede tijden waren dat. Maar hij had ze achter gelaten, en nu had hij niets meer dan een herinnering, en haar laatste woorden.
Ook daar kreeg hij geen zekerheid van, ze veranderden steeds in zijn hoofd. Het was begonnen met "Ik zal blijven wachten" maar dat veranderde al snel in "Ik zal zien of ik blijf wachten" en na een paar maanden was ook dat veranderd, maar deze keer in "Denk maar niet dat ik blijf wachten lafaard!" Met een schok besefte de kater dat de vogel die voor hem lag zijn oog op de kater gericht had. Alsof het al zijn slechte daden kon zien.
Bang gooide de kater de vogel weg, en sprong de boom in, de tak op waar hij met Kasumi naar de zonsondergang had gekeken.
De enige plek waar hij nog rust vond.

|Kasumi|

Kasumi opende haar ogen en rekte zich uit. Het was ochtend en de vogeltjes floten vrolijk. Ze liep uit haar hol en keek om zich heen. De bloemetjes waren aan het groeien, en kleine vogeltjes waren geboren. Alles zag er vrolijk uit, behalve Kasumi. Al drie manen had ze zitten wachten. Wachten op haar grote liefde. Maar inmiddels was dat lichtje wat gedoofd. Bond had haar drie volle manen laten wachten, maar ze was blijven wachten. Beloofd is beloofd. Maar allle emoties die ze tegelijkertijd had hadden geen goeie uitpak op haar. Boos, verdrietig, achtergelaten, onzichtbaar... Ze was depresief geworden, sommige dagen huilde ze zichzelf in slaap en zei ze steeds tegen zichzelf dat hij wel terug zou komen. Elke dag was ze gaan kijken, en elke dag niks. De laatste week had ze de hoop opgegeven en was ze in een hol gaan zitten 100 meter verderop. En vandaag wou ze weer gaan kijken, waarom wist ze niet. Ergens had ze nog hoop, maar als ze hem zou zien zwaaide er wel wat. In een drafje ging Kasumi op pad. Haar hoofd had ze naar beneden hangen, en ze toonde geen enkele belangstelling aan alles om haar heen. Al snel kwam ze aan op het veld. Met haar neus ging Kasumi over de grond, even rook ze haar eigen geur en heel licht die van Bond. Emoties kwamen omhoog, en Kasumi ging zitten. Ze liet haar hoofd hangen en keek naar de grond. Ze snoof de lucht op om haar heen. Alle bomen, nieuwe plantjes en....., een kat! Geschrokken keek ze om zich heen. En idd ze zag een grijze kater op 'de tak' zitten. Ze zei niks ze keek alleen, ze bewoog niet. Alle emoties kwamen omhoog, boos, verdrietig enz... Haar mond ging open maar er kwam geen geluid uit, ze wist niet wat ze moest zeggen.

Terwijl hij daar zo op de tak zat bekroop hem een gevoel, niet onheilspellend, niet liefjes, hij kon het niet echt benoemen. Een ding wist hij wel, het was iets belangrijks, en hij zou snel uitvinden wat het was. De kater stond voorzichtig op, en viel bijna van de tak toen er een briesje opstak. Het was mooi weer, maar niet echt noemenswaardig warm, en dus flufte Bond zijn pelt uit, en sprong naar de boombast om zijn nagels erin vast te haken.
Langzaam zakte hij naar beneden, langzaam aangezien hij tijd nodig had om te plaatsen wat er precies was veranderd in de tijd dat hij op de tak had gezeten. Hij dacht diep na, snoof, luisterde, en keek rond. Alledrie veranderden tegelijkertijd.
Hij hoorde de adem, hij rook de geur, en hij zag de poes. Niet zomaar een, maar haar. De poes die hij in de steek had gelaten, en waar hij nu naar teruggekeerd was.
Waarom had ze niets gezegd? Wilde ze hem niet terug?
"Hey! Dat is lang geleden." Sprak hij dus maar, op een koele toon waaruit niets af te leiden was...

"Hey! Dat is lang geleden."zei hij zonder enige emotie. Kasumi bleef stil. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Waarom was hij hier, waarom durfde hij terug te komen. Na al die tijd, na wat hij had gedaan. En dan kom je aan met die zin. Kasumi begon boos te worden. Voorizichtig en zacht zei ze:"Bond..." Ze schudde haar hoofd en liep een paar stappen achteruit."Waarom...?" Duizenden vragen gingen door haar hoofd. Waarom was hij weg? Waarheen? Wie of wat? En waarom was hij teruggekomen. Kasumi bleef kleine stapjes naar achter zetten, tot ze tegen de struiken aankwam. Ze wou hier weg, alle emoties kon ze niet aan. James zijn tijd was geweest, Kasumi was het zat. Dit wou ze niet."Waarheen...?" Haar lijf ging de struiken in en verdween tot alleen haar ogen nog te zien waren. Wachtend op een antwoord van Bond.

-Flut

"Bond..." Hij keek haar vragend aan. "Ja...?" Geïrriteerd schudde hij zijn hoofd. Wat wilde ze? Ze begon stapjes naar achteren te lopen, en Bond keek haar gewoon aan. Wat moest hij doen, of beter, wat verwachtte Kasumi van hem? Hij wist het niet, maar Kasumi lette er niet op en bleef maar naar achter lopen. "Waarom...?" Zei ze ineens zacht.
Hij keek naar de grond, dat was een logische vraag, maar een antwoord kon ze niet, nee, dat mocht ze niet verwachten. Hij was nu eenmaal niet perfect, hij kon er niets aan doen. Dat was waarmee hij zich de laatste paar moons op de been had gehouden, om te voorkomen dat hij om zou vallen van liefdesverdriet, aangezien dat iets was wat hij zich niet kon veroorloven.
Kasumi liep ondertussen steeds verder van hem weg, en nog steeds zei hij niets. Zij wel, "Waarheen...?" was alles. Geen 'ik heb je gemist' of 'oooh, ging het goed' of op z'n minst nog 'hoe gaat het met je?' Hij was niet echt op vakantie geweest ofzo.
Boos keek hij in haar ogen. Wilde ze antwoord? Nou dan kon ze het krijgen ook!
"Waarom?!" Zei hij, op een misschien iets te harde toon, maar het kon het niet schelen. Ze moest er maar tegen kunnen. "Misschien was het wel voor je eigen bestwil!? Had je daar al eens aan gedacht?!" Alle frustratie kwam eruit, hij kon het niet meer stoppen. "En weet je waar ik heen ging? Nou, ik ook niet!"
Het werd hem te veel. Hij kon haar zo niet aankijken, langzaam rolde er een traan naar beneden, hij had haar zo enorm veel gemist, en nu was 'ie er eindelijk.
Bond rende naar Kasumi toe en begroef zijn kop in haar vacht, en huilde het eruit. Maar tussen de snikken door kon je nog net zijn woorden horen.
"Ik hou van je.. Zoveel!"

"Misschien was het wel voor je eigen bestwil!? Had je daar al eens aan gedacht?! En weet je waar ik heen ging? Nou, ik ook niet!"
Kasumi keek geschrokken naar James, die het ook te veel werd. Bond rende naar haar toe en begroef zijn hoofd in haar vacht en begon te snikken."Ik hou van je.. Zoveel!" Bij die woorden keek Kasumi bezorgd. Bijtend op haar lip probeerde ze een idee te verzinnen. Wat moest ze nu doen, haar pan was eerst om er gewoon vandor te gaan. Maar...dat kan nu moeilijk."Bond ik heb zo lang gewacht..."zei ze zacht."3 manen, heb ik gewacht" Ze wist niet wat ze moest zeggen, en trok haar hoofd weg van de snikkende kater. Weer stapte ze wat stappen van hem af. Tranen kwamen in haar ogen, ze hield nog van hem en dat wist ze. Maar ergens in haar zat boosheid die ze in probeerde te houden. Ze ging zitten en liet haar hoofd hangen, een paar tranen gingen langs haar wang. De drang om bij hem te blijven was groot. Wegrennen was ook een optie. Voorzichtig tilde Kasumi haar hoofd op."Ik weet niet wat ik moet vinden."zei ze zacht. Ze beet op haar lip om haar tranen binnen te houden. Het was zo moeilijk. En ze kon niks doen.

-Het is moeilijk een kat te spelen die zelf niet weet wat ze wil. x'3-

"Bond ik heb zo lang gewacht..." Hij knikte, het was waar, maar reageren deed hij niet. "3 manen, heb ik gewacht" Hij knikte opnieuw, dit wist hij allemaal al. Wat wilde ze van hem? Excuses? Die ging ze namelijk niet krijgen, de laatste manen waren ook voor hem lastig geweest, ze was niet de enige die het moeilijk had gehad. Hij keek hoe ze ging zitten, en hij zag hoe ze haar hoofd liet hangen, en hij werd er steeds meer van overtuigd dat ze zich aanstelde. "Ik weet niet wat ik moet vinden." Hij keek haar aan, met een onverschillige blik in de ogen, van zijn uitbarsting, of zijn tranenpartij, was niets meer over. Alleen nog een dodelijke blik, en een ijzer gevoel.
"Wat wil je? Ik hen het ook lastig gehad. Je bent echt niet de enige.. Kasumi." Hij spuugde haar naam bijna uit, en maakte hiermee heel duidelijk wat hij ervan vond, aanstellerij. Ze kon zich echt wel wat groter gedragen! Hij ging zitten, en verwisselde zijn onverschillige blik, voor een blik vol van minachting. Wat dacht ze wel?

~Sorry... Hij is echt stom bezig...

"Wat wil je? Ik hen het ook lastig gehad. Je bent echt niet de enige.. Kasumi." Kasumi keek geschrokken op. Ze stond op en liep naar voren."James ik heb hier 3 manen op je gewacht!" schreeuwde ze naar hem."Je zegt me niet waarom, of niks!" Ze had een meter afstand, en tranen gingen over haar gezicht heen. De poes was woedend. Bond was haar grote liefde geweest, maar nu mocht ze hem gewoon niet. Hier in haar hol had ze een slecht leven gehad, het eten was flauw. Ze moest uren lopen voor water, en elke dag miste ze haar liefde."Ergens hou ik nog van je.Voorzichtig begon ze weer naar achter te lopen. Ze wou weg, niet meer bij hem zijn. Weg van hier, misschien zou ze hem ooit nog eens zien. Zachtjes maakte ze haar zin af."Maar nu even niet." zei ze wat zachter.

-kort- Allebei nog 1 keer posten? Dit topic is moeilijk. x'3 En Kasumi wil echt weg.

"James ik heb hier 3 manen op je gewacht!" Hij keek haar beduusd en beledigd aan. Kwam hij eindelijk terug, en dan ging ze lopen schreeuwen. Dat hielp zeg. Niet dus, boos keek de kater naar de poes voor wie hij was teruggekomen, dat had hij dus blijkbaar niet hoeven doen. Ze wilde hem niet, nou dan niet. Maar nee hoor, ze was nog niet klaar met beledigen. "Je zegt me niet waarom, of niks!" Hij knikte, "goed opgemerkt hoor." Het sarcasme in zijn stem was snijdend en onmiskenbaar. Het liet haar weten dat hij er klaar mee was, en hoe klaar het maar kon. Hij wilde weg van haar, of hij was bang dat er iets ergs zou gebeuren. Maar opnieuw moest de poes wat zeggen. "Ergens hou ik nog van je." Nu ging ze ineens sentimenteel doen? Alsof dat nog zou helpen. Niet dus, hij wilde het niet meer, het was over, ze had het verprutst, of hij? "Maar nu even niet." De woorden waren zo zacht dat hij zijn oren moest spitsten, maar ze hadden een groot effect. Beledigd keek hij haar aan, met een hooghartige blik in zijn ogen. En met de woorden "Dan niet" draaide hij zich om, en liet Kasumi alleen achter.

~ Klinkt goed (:

https://www.warriorcatsnl.com/t13763-kasumi-let-s-leave-the-past-behind-us

"Dan niet" draaide hij zich om, en liet Kasumi alleen achter. Ze ging zitten en keek naar James die wegliep. Een groot schuldgevoel kwam ophoog. De tranen die Kasumi de hele tijd in had zitten houden liet ze nu gaan. De lapjespoes snikte het uit."Bond..."zei ze. Ookal wist ze dat hij niet terug zou kijken. De boosheid leek weg te zijn. Hopelijk zal ze hem ooit nog zien. Stiekem hoopte ze dat ze hem zou tegen komen. Maar ze wist dat ze haar kans had verprutst. Nog lang bleef ze snikkend zitten. Denkend over waar het fout was gegaan. Wat had ze gedaan. Hoe langer ze zat, hoe erger het begon te worden. Na een paar minuten liep ze met hoofdpijn van het huilen weg. Waarheen wist ze niet, maar hier wou ze nooit meer heen. Nooit meer...

-Einde topic-