||Kasumi|| Let's leave the past behind us...

De kater liep rustig over het glooiende gras, het was mooi weer, en in de boom hoorde je vogels fluiten. En dat was precies de reden dat hij daar was, op de grond. De kater had geen zin in vrolijkdoenerij. Hij had ook geen zin in boosdoenerij, kortom, hij had nergens zin in. En zo was het al zins Kasumi en hij uit elkaar waren gegaan. De domste beslissing van zijn leven. Iets wat hij zichzelf nooit zou vergeven.
Hij werd opgeschrikt uit zijn boze gedachten door een gil. Als reactie begon de kater te rennen, maar niet van de gil weg, juist er naar toe. Het kon belangrijk zijn, en dan was het maar goed als deze uiterst gespierde kater er was, die je dan kon helpen. Want in de manen dat hij en Kasumi uit elkaar waren, had hij zijn tijd gestopt in trainen, trainen en nog eens trainen. Nu was hij dan ook een uiterst knappe en imposante kater.
De bron van het geluid was inmiddels dichterbij gekomen, en in een steegje dichtbij het beruchte Bloodclan camp, zag Bond een schim. Niet staand, liggend, Niet gezond, maar gewond, Niet goed, maar heel erg slecht...

_{Kasumi opende haar ogen. Wat was er gebeurd. 1 minuut geleden liep ze nog door de steegje. Met een mooi zonnetje lekker weer. En nu lag ze in hetzelfde steegje. De zon zat achter een wolk, de wind voelde ijskoud en haar lichaam deed vreselijk veel pijn. Ze probeerde terug te denken, maar ze kwam niet veel verder dan toen de hond zijn kaken in haar borstkas had gezet had ze hard gegild van de pijn. Daarna was ze hard tegen de muur gegooid. Maar de hond had waarschijnlijk nog wel een keer Kasumi heen en weer gegooid aan de pijn te voelen. Haar ribben voelden gebroken, haar vacht was kletsnat van het zweet en bloed. En haar ademhaling ging zo snel als dat van een klein geschrokken hamstertje. Kasumi probeerde haar ogen open te houden, maar telkens sloten ze weer van de pijn. Opnieuw deed ze haar ogen open en ze slaagde erin ze open te houden. En zag een kat voor haar staan een grijze kat, een kater...Waar leek hij op? Waarom herkende ze hem? Haar ademhaling ging nog sneller, en ze begin te hoesten. Bond, James? Daar lijkt hij enorm op. Gedachtes van Bond kwamen omhoog. Waarom. Kasumi had zo veel van hem gehouden, tot hij haar liet zitten. Uit boosheid vergat ze al haar gevoelens toen, waardoor ze niet goed meer voor zichzelf gezorgd had. Maar toen ze hem toen weer zag, was hij niet meer de oude. Net zoals Kasumi. Haar karakter was sterk veranderd. Al haar brutaliteit was weg, en iedereen was een vijand. Dat karakter was gebleven. Een pijnscheut ging vanuit haar ribben door haar hele lijf, waarbij ze een piep liet horen. Ze begon te trillen, het was zo koud. De zon leek haar niet te bereiken. Zonder iets te zeggen probeerde ze wantrouwig de kater aan te kijken. En toen ze in zijn ogen keek schrok ze. Die ogen...Het was te veel het was echt James die voor haar stond. Met ondraaglijke pijn schoot ze achteruit tegen de muur. Haren omhoog. Haar trillende bebloede lijf begaf het bijna gelijk, waardoor ze spartelend tegen de muur viel."James..." fluisterde ze zachtjes. Kasumi probeerde haar trillende lijf onder controle te houden, maar dat was een onmogelijke taak.}

De Kater stond naast haar, en zag haar pijn, en besefte dat de pijn hem ook raakte. Bond streek naast haar neer, niet wetend wat te zeggen, wat te vragen. Voor het eerst sinds tijden had de kater geen weerwoord, ook al had ze alleen maar "James..." gezegd. Hij kon het niet, niet opnieuw. Maar weglopen was geen optie, en dus zat hij daar, en begon hij teder het bloed uit haar vacht te likken, en haar met zijn staart te strelen. Ze was niet alleen, hij was er ook. Dat liet hij haar dus ook merken. "Kasumi," fluisterde de grijze kater terug, nat van de miezerregen die was begonnen, alsof het weer ook al treurde. "Kasumi, vergeef het me..." Het was alles waar hij aan kon denken, een nieuwe start, een nieuw begin. Hij wilde haar helemaal niet kwijt. Zij was zijn alles, zonder haar, zoals was gebleken, was hij nergens.
Zachtjes vleide de kater zich tegen haar aan, haar afschermend van de regen en wind, haar warmte gevend met zijn vacht. En die hele tijd door fluisterde hij die ene zin. "Vergeef het me..."

~Sorry voor de laatheid!

Bond kwam dichterbij, en begon aan haar vacht te likken."Kasumi, Kasumi, vergeef het me..." Kasumi tilde voorzichtig haar hoofd op, en keek naar James die tegen haar aan was komen liggen."Vergeef het me..." bleef hij maar zeggen. Maar elke keer als Kasumi haar mond open wou doen ging hij weer dicht. Wat moest ze zeggen? Haar ademhaling ging sneller, en een golf van regen en wind ging over de twee katten heen. De nog steeds trillende poes wist niet wat ze moest doen. Tegen James aankruipen of weggaan. De wonden op haar lijf begonnen te stollen, de pijn in haar rib had ze nog. Bij elke ademhaling had ze daar steek in. Onopgemerkt probeerde ze in zijn groene ogen te kijken, om misschien een sprankeltje boosheid te zien. Maar nergens vond ze iets anders dan spijt. Hij had spijt, en Kasumi hield dat van zich af. Een paar tranen ontglipte haar van pijn maar eigenlijk meer van emotie. Alles wat er om haar heen gebeurde was slecht, maar ze werd warm vanbinnen. Net zoals die keer dat James gevraagd had of ze met hem naar de zon wou kijken. Heel voorzichtig duwde ze haar bebloede hoofd onder de zijne en probeerde dichterbij te komen."Ik" ze ademde diep in om het tweede deel van de zin te zeggen."vergeef je." Ze was zo blij vanbinnen. Boven hun in de lucht hoorde je een harde klap van de storm. Door Kasumi's lijf ging een schok van schrik. En ze kroop nog dichterbij James. Haar trillende lijf nog steeds niet onder controle. Maar haar gevoelens had ze eindelijk weer eens onder controle.

De wind bleef de twee katten maar teiseren, maar James vond hoop in Kasumi's ogen. Hij zou haar niet meer alleen laten, nooit meer. Ook al wilde ze hem niet meer hebben, hij zou haar blijven volgen en haar veilig houden. Zo viel de grote grijze kater in een roes, maar al snel werd hij daar uit opgewekt toe Kasumi iets probeerde te zeggen. De regen maakte het al haast onverstaanbaar, maar het feit dat ze iets tegen hem wilde zeggen deed de zon bijna schijnen in Bond's ogen. "Ssst... Praat maar niet," Fluisterde hij, waarna hij haar een kopje gaf, en haar weer begon te likken zodra het onweer begon. Zijknat was hij al, maar hij zou er alles aan doen om te zorgen dat zijn geliefde zo min mogelijk druppels zou vangen. Dus likte hij afwezig haar schitterende bebloede kopje, en verdwaalde in haar ogen. Dit was een van de mooiste momenten in zijn leven. Nummer één was geweest dat hij Kasumi ontmoet had, en nummer twee was dit. Het moment waarop ze hem vergeven had. "Kasumi... Ik heb je zoveel pijn gedaan... Maar weet dit... Ik zal vanaf nu er alles aan doen om ook maar een beetje in de buurt te komen van de kater die jij verdient." Hij slikte even toen hij opnieuw zag in hoeveel pijn ze verkeerde. "Maar houd vol... Houd vol.." Hij sloot zijn ogen en neusde haar kop onder zijn kop zodat het niet nat zou worden. Daarna begon hij, het was betoverend mooi, vol emotie, vol mededogen. Hiermee gaf hij zichzelf aan Kasumi. Ze had alles, alles, en meer. Hij gaf haar zijn verminkte hart, en zijn zwarte ziel als het haar iets waard was.
De ooit zo imposante en stoere kater, stortte in elkaar, en begon zachtjes, bijna als de wind, zijn lied voor haar te zingen.

Oh, Why You Look So Sad?
Tears are in your eyes
Come on and come to me now
Don't be ashamed to cry
Let me see you through
'cause I've seen the dark side too
When the night falls on you
You don't know what to do
Nothing you confess
Could make me love you less

I'll stand by you
I'll stand by you
Won't let nobody hurt you
I'll stand by you

So if you're mad, get mad
Don't hold it all inside
Come on and talk to me now
Hey, what you got to hide?
I get angry too
Well I'm a lot like you
When you're standing at the crossroads
And don't know which path to choose
Let me come along
'cause even if you're wrong

I'll stand by you
I'll stand by you
Won't let nobody hurt you
I'll stand by you
Take me in, into your darkest hour
And I'll never desert you
I'll stand by you

And when...
When the night falls on you, baby
You're feeling all alone
You won't be on your own

I'll stand by you
I'll stand by you
Won't let nobody hurt you

I'll stand by you
Take me in, into your darkest hour
And I'll never desert you
I'll stand by you
I'll stand by you
Won't let nobody hurt you
I'll stand by you
Won't let nobody hurt you
I'll stand by you

Kasumi keek Bond in de ogen. De pijn leek ineens weg te zijn, en ze voelde zich warm vanbinnen. Alle bange en boze gevoelens vloeide weg met de regen. En in plaats van die gevoelens kwamen er twee nieuwe. Liefde, en schuld. De liefde was vanzelf sprekend. Maar Kasumi voelde zich schuldig over wat ze hem had aangedaan. Toen Bond eindige met zijn liet begon ze te glimlachen. Ze duwde haar kop in zijn vacht. De wonden voelde ze nog prikken, maar al haar aandacht was bij Bond. Kasumi probeerde nog dichterbij te komen, waardoor ze op een sorrt vis op het droge leek. Maar ze kwam dichterbij. Elke keer als ze haar wonden voelde prikken sloot ze haar ogen, het trillen was echter al minder geworden. En haar ribben deden iets minder pijn. Veel verwondingen had ze, maar eigenlijk ook wel geluk gehad dat ze niet dood was. En dat Bond haar zag liggen en alles weer goed was gekomen. De wonden zouden gewoon dichtgaan na een tijdje. Waarschijnlijk zou ze wel nog even last van haar ribben kunnen krijgen. Kasumi dacht daar niet aan. Alleen maar aan dit moment.

-Laat!-

Hij doezelde langzaam weg toen hij voelde dat Kasumi zich in zijn vacht verborg. Het was weer goed, dat was gewoon zo, hij kon niet benoemen hoe hij het wist, alleen dat hij het wist. De zon daalde, en al snel waren de twee katten omhuld door de bode van de nacht. Langzaam stond James op, voorzichtig om Kasumi geen pijn te bezorgen, en hij gaf haar snel een lik over haar kop toen de kater een piepje hoorde. "Ssst, ik ga je alleen naar een veiliger plek brengen," fluisterde hij in zijn grote liefde's oor. Waarna hij begon te sjorren, heel voorzichtig stapje voor stapje, niet toestaande dat Kasumi zou opstaan. Bracht hij haar naar een mooi plekje aan de rand van het bos, naast een beekje. Er zou vast veel prooi zitten, en al was dat niet zo, Kasumi kon vanavond niet verder, en Bond ook niet. Dus stopte hij, haalde van achter een dikke boom wat mos, en legde haar daar neer. Ook de kater streek neer, en begon in lange ritmische slagen over haar kop te likken. "Het gaat goedkomen, ik beloof het je..."

"Ssst, ik ga je alleen naar een veiliger plek brengen," zei Bond. En heel voorzichtig ging hij onder haar uit. Kasumi keek verbaasd, en piepte 1 keer toen ze hard neer kwam. Bond probeerde haar zachtjes en zonder pijn bracht bij haar weg."Ik loop wel."zei ze zacht. Maar zonder enige woorden wist Kasumi al het antwoord uit hem te halen. Hij liet haar duidelijk niet opstaan. Na een kort stukje slepen en stilte stopte James en pakte hij wat mos achter een boom vandaan. Kasumi werd daar bovenop gelegd. En zachtjes begon James over haar hoofd te likken. Wat wasze blij. Het had lang geduurd voordat ze elkaar weer hadden gezien, maar allebei zagen ze er niet goed uit toen ze elkaar hadden ontmoet. Ze duwde haar hoofd tegen de zijne aan. En ze probeerde haar poot te strekken. Het bloed was aan het drogen en alle plekken die ooit pijn hadden gedaan waren nu amper te bewegen. Voorzichtig probeerde ze op te staan. Maar zakte al snel door haar voorpoten. Haar achterste en benen strekte ze nog even snel en daar liet ze zich vallen. 1 wond op haar been was weer opengebroken. En de pijn kwam deels rerug. In de hoop het te vergeten keek ze in Bond zijn ogen. En glimlachde. De blijheid kwam terug, en ze duwde het deel van haar hoofd zonder wonden tegen hem aan."Bond." zei ze dromerig en zacht."Waar was je al die tijd?" Al die tijd had ze hem nodig gehad, elke dag had ze hem gewild. Alleen soms realiseerden ze dat niet."Ik had je nodig." zei ze er nog achteraan. Met haar lijf nog tegen hem aanleunend keek ze hem aan. Haar ogen glimden van blijdschap, en alle verdriet schuwheid en pijn leken verdwenen te zijn.

Hij had haar zachte protestjes wel gehoord, haar voorstellen om te gaan lopen, maar hij liet het niet toe. Pas toen ze veilig naast hem lag mocht ze van hem bewegen. Totdat hij zag dat de poes meteen op wilde gaan staan. Hij schoot overeind, en was net op tijd om haar op te vangen. "Pas op" de bezorgdheid was te merken aan het trillen van zijn stem, iets wat vrijwel nooit gebeurde. De kater likte voorzichtig aan de wond op haar been, maar besloot toen dat het er allemaal veel makkelijker uit zou zien in het morgenlicht, en dus wendde hij zich weer tot zijn treasure. "Bond." Hij knikte zachtjes, en schoof haar hoofd nog iets dichterbij, gewoon om zeker te zijn dat ze er was. "Waar was je al die tijd?" Hij slikte, hij had velen pijn gedaan, niet alleen Kasumi, hij had katten bevochten, en veel katten was hij uit de weg gegaan, hij was als loner door het leven gegaan. Maar dat was voorbij, de kater slikte dus hoorbaar, maar zweeg. "Ik had je nodig." Ze keek hem in de ogen, en hij zag het vertrouwen. "Ik weet het, en ik ben er nu," sprak de kater met een brok in zijn keel. "Ik zal je nooit weer in de steek laten..."

De kater slikte."Ik weet het, en ik ben er nu,"zei de kater."Ik zal je nooit weer in de steek laten..." Het was geen al te duidelijk antwoord, maar Kasumi zag dat Bond het moeilijk had. En besloot daarom maar niet verder te vragen. Het begon donkerder te worden en Kasumi werd moe. De pijn was verzacht dankzij Bond die haar had schoongemaakt. En die haar hart weer aan elkaar had gelijmd. Ondanks de pijn was ze zo blij. Vanaf nu bleven ze altijd bij elkaar, niks kon er tussen. Voorzichtig kroop ze tegen hem aan en likte 1 keer de onderkant van zijn hoofd. Glimlachend legde ze haar hoofd weer neer. De gevlekte poes lag hulpeloos tegen Bond aan. Gek genoeg voelde ze zich wel veilig. Ze dacht na over haar lichaam voor de eerste keer. En draaide haar hoofd naar haar lichaam."Ik zie er verschrikkelijk uit..."zei ze verdrietig."Het gaat weken duren voordat het allemaal hersteld is." Kasumi had voor Bond en met Bond veel van haar lichaam gehouden. Altijd was ze daar het trotst op geweest. Maar nu leek ze wel een weggegooide kittypet die zichzelf niet kon verzorgen."Ik denk dat er iets is met mijn rib of ribben."zei ze. Kasumi probeerde de tijd te doven door een gesprek aan te gaan. Wat ze zei was wel waar. De ribben aan beide kanten waren gekneusd. Bij elke ademhaling deden ze ook nog steeds pijn. Bij het lopen word dit moeilijk, en het probleem is dat je er lang last van houdt.

-2 posts elk? Of meer natuurlijk, ik weet niet zo goed meer wat te doen.-

Hij begon al te knikkebollen, maar werd wakker toen Kasumi hem een lik gaf. Liefdevol likte hij haar een paar keer over het hoofd, en legde toen zijn hoofd op haar poten. Ze was veilig hier, bij hem. "Ik zie er verschrikkelijk uit..." zijn hoofd schoot omhoog, en meteen gaf hij haar een kopje. "Dat is niet waar, voor mij blijf je altijd de mooiste poes die hier op aarde rondloopt," Medelijdend keek hij haar aan, maar zorgde er wel voor dat ze de medelijden in zijn blik niet zag, ze moest niet slecht over zichzelf gaan denken... "Het gaat weken duren voordat het allemaal hersteld is." Weer gaf hij haar een lik, "Al die tijd zal ik bij je zijn," Bemoedigde hij haar, het was waar, ze zou niet alleen zijn. Nooit, "Ik denk dat er iets is met mijn rib of ribben." Hij knikte nu zachtjes, "je moet rustig aan doen, ga nu maar slapen, dan ga ik wat prooi halen," Langzaam en voorzichtig stond de kater op, gaf een afscheidslik en liep toen de schemering in, op zoek naar prooi voor de gewonde poes.

"je moet rustig aan doen, ga nu maar slapen, dan ga ik wat prooi halen," Langzaam en voorzichtig stond de kater op, gaf een afscheidslik en liep toen de schemering in, op zoek naar prooi voor de gewonde poes. Ze keek hem glimlachend na. De manier waarop hij probeerde haar te troosten hielp echt. Kasumi keek weg bij de kater. In de verte zag ze de lichten uitgaan. Om haar heen gingen alle lichten uit. Het werd steeds donkerder, en Kasumi werd steeds meer moe. Haar ogen begonnen dicht te vallen. Maar steeds op het laatste moment deed ze ze weer open. De poes was bang, bang om te dromen. Bang om weer weg te gaan, of dat ze een nare droom zou hebben. Bond moest haar beschermen. Nog zeker 10 minuten bleef ze staren naar de verte, hopend dat ze haar kater weer zou zien. Nee het bleef hetzelfde. Beetje bij beetje vielen haar ogen dicht. En deze keer kon ze het niet tegen houden.

Huilend zat Kasumi in de struiken te kijken naar James. "Waarom?!" Zei hij, op een harde toon "Misschien was het wel voor je eigen bestwil!? Had je daar al eens aan gedacht?! En weet je waar ik heen ging? Nou, ik ook niet!" Kasumi probeerde haar emoties bij zich te houden. En soms zei ze wat, maar bond ging maar door en door."Dan niet!" riep hij als laatste zin en vertrok. De lapjespoes huilde en huilde maar door. Ze was zo boos op zichzelf waarom dit waarom dat...

Geschrokken keek de poes op. Ze ademde snel. Zonder op te springen keek ze op zich heen. Waar is ie? is hij weg. Niet alweer. Dat was de enige gedachten die door haar heen ging. In paniek en onder na te denken keek ze om zich heen. Het opgedroogde bloed dat op haar poot zat trok aan haar vacht toen ze probeerde op te staan. Haar hoofdpijn was weg en ze voelde zich goed. De slaap had haar zeker goed gedaan. Maar de paniek in haar lijf zorgde er nu alleen maar voor dat ze pijn had. De wonden zichzelf deden niet zo'n pijn meer, alleen alles was vast gaan zitten. Na een paar pogingen stond ze overeind en keek op zich heen. Haar benen stonden uit elkaar en ze leek wel een klein lammetje wat voor het eerst probeerde te staan."James!" riep ze niet al te hard."James." Haar ademhaling ging snel van de inspanning, en toen ze geen beweging zag lig ze zich dan ook vallen. Ze hoopte op de warme vacht van Bond die tegen haar aan zou komen. Maar voelde niks.

Hij liet haar alleen, maar deze keer zou hij terugkomen, dat beloofde hij zichzelf. Maar het werd steeds lastiger om het waar te maken, wat als ze hem niet wilde en gewoon hem gebruikte? Snel schudde hij de gedachte uit zijn kop, zo was Kasumi niet, echt niet! Dus liep de eenzame kater door op zoek naar prooi. Die hij uiteindelijk vond.
Na een lange tocht zag de kater een muis, hij sprong erop af en beet hem ruw en hardhandig dood. Waarna hij doorliep, Bond kwam pas bij zijn geliefde terug toen het ochtendgloren zich aandiende, en meteen zag hij dat er iets mis was, de poes was verplaatst en lag op de grond. Hij rende er heen, rustig, en geen greintje paniek suisde door zijn lichaam, zei hij tegen zichzelf, want eigenlijk was er op dit moment niets anders. Hij legde de schrale maaltijd op de grond neer en begon Kasumi vurig warm te likken hopend op teken van leven, "Wordt wakker, dan kunnen we de zonsopgang zien..." Fluisterde hij zacht, en grinnikte toen. De eerste ontmoeting keken ze naar de zonsondergang, en nu, nu het weer goed ging in hun relatie, gingen ze de zonsopgang bekijken, een nieuwe dag, een nieuwe tijd voor hem en de poes. Hopelijk kwam het goed met haar...

"Wordt wakker, dan kunnen we de zonsopgang zien..." Fluisterde hij zacht. Ze gaf hem een kopje en keek naar de hem. De wonden deden geen pijn meer. Alleen haar ribben voelden nog akelig. Maar alles was het waard geweest. Ze keek naar boven en in haar hoofd bedankte ze starclan voor het geschenk. De zonsopgang was prachtig en alles begon te leven op het tweebeenkamp. Met wat strekken van haar benen stond ze op. Ze wiebelde wat maar hield zichzelf in stand."Als je me een beetje helpt zijn we hier zo weg niet?" zei ze glimlachende tegen hem. Waggelend zette een paar stappen richting het bos. Hun reis samen ging beginnen. Samen zouden ze reizen van schuilplek tot schuilplek, elkaar helpen, elkaar verzorgen en het allerbelangrijkste geluk hebben."Kom je nog?" riep ze lachend naar de kater.

- TOPIC UIT -

Onderwerp: Re: ||Kasumi|| Let's leave the past behind us...