Speaking Strangers

Onderwerp: Re: Speaking Strangers vr 25 okt 2013 - 19:33

I thought my demons

were my friends

Fawnwish voelde dat er enkele tranen opwelde in haar ogen maar door haar goed getrainde ‘anti huil reflexen’ knipperde ze de tranen met enkele ferme knippers weg. Ze wendde zich weer tot Firework en keek hem een beetje vreemd aan. Hoe moest ze hier in StarClan’s naam op reageren? Toen zijn staart haar rug raakte hield ze zich stil maar bewoog ze wel een beetje ongemakkelijk heen en weer. Oh goden nog aan toe. Ze zette grote ogen toen hij zijn eigen eerste dag als warrior noemde. Kon die dag ook fout gaan? Met een steek besefte ze dat ze daar eigenlijk nauwelijks niet bij stil gestaan had. Alleen maar bij sociaal er bij horen .. ”E-echt ..?” hakkelde ze en ze keek hem oprecht geïnteresseerd aan. ”Eh als ik vragen mag en .. als het niet .. hoezo?” Besloot ze toch maar met een lichte onzekere ondertoon. Twijfelend keek ze hem aan.

notes:

Onderwerp: Re: Speaking Strangers vr 25 okt 2013 - 21:01

”E-echt ..?” Hij knikte, en een grijns verscheen. Ja, dat was hem het dagje wel geweest. Fawnwish stelde gelukkig de vraag waar hij op gehoopt had. ”Eh als ik vragen mag en .. als het niet .. hoezo?” Hij keek haar aan, met fonkelende ogen, en de grijns nog steeds op zijn gezicht. "Natuurlijk mag je dat vragen!" Zei hij, helemaal opgehitst. De kater sprong op, en liep naar een heuveltje dichtbij. Ondertussen begon hij met vertellen. "Mijn vriend en ik waren net klaar met onze Vigil, en we besloten te gaan jagen." Hij deed net alsof hij aan het jagen was, maar doordat zijn haar helemaal in de war zat, en de fonkeling maar niet uit zijn ogen verdween zag het er rather komisch uit. "Mijn vriend zag een konijn, en schoot er achter aan, kijk zo" hij deed het na, en vlog haast uit de bocht toen hij rondje om Fawnwish heen begon te rennen. "Het was spannend, wie zou er winnen? Het konijn of mijn vriend? Geen van beiden." Hij ging weer zitten, en keek Fawnwish aan. "Ik was zo slim geweest om op te sporen waar het konijn vandaan gekomen was. Want daarheen zou het ook weer terugkeren. Dus ik liep naar dat hol, en wilde erin kruipen." Hij deed het weer voor, net alsof hij in een hol wilde kruipen, maar zijn poging faalde, en dus ging hij maar weer rechtop zitten en vervolgde: "Het probleem was, ik was een redelijk stevige Warrior toen, en het konijn was relatief.. Ehm- klein..." Hij grinnikte toen hij zich herinnerde wat voor gedoe het wel niet had veroorzaakt, en vervolgde zijn verhaal. "Ik probeerde dus het hol binnen te gaan, maar ehm.. Mijn eh.. Mijn kont. Tja.. Die ehm.. Zat nogal vast..." Hij grinnikte, en keek naar zijn kont, ja, hij was echt afgevallen. "Iniedergeval" begon de kater weer. "ik zat daar dus vast, en mijn vriend en dat konijn kwamen eraan gerend. Dat konijn knalde tegen mijn kont aan, en mijn vriend wist het daardoor te vangen. Het kostte ons echter nog uren. Nou ja, iniedergeval heel veel tijd. Om mij uit dat hol te bevrijden." Hij grinnikte, en voegde er nog snel aan toe : "Het kan dus altijd erger." Waarna hij in lachen uitbarstte.

Onderwerp: Re: Speaking Strangers za 26 okt 2013 - 12:43

I thought my demons

were my friends

Fawnwish keek hem nieuwsgierig aan. ‘Natuurlijk mag je dat vragen!’ Reageerde Firework enthousiast. Opgelucht glimlachte ze en volgde ze hem behoedzaam terwijl ze naar zijn verhaal luisterde. Ze moest toch wel onwillekeurig glimlachen om zijn manoeuvres. Ze deed een schuchter sprongetje naar achter toen hij om haar heen begon te rennen als een vogel die door de lucht zoeft. Toen zakte hij door zijn poten en deed net alsof hij joeg. Fawnwish grinnikte omdat hij er meer uit zag als een grote haarbal op pootjes dan een WindClan kat. Ze hield haar uitdrukking recht toen hij deed alsof hij in een hol wilde kruipen. Zwijgend sloeg ze hem gaande met twinkelende oogjes. Ze had het bijna niet meer toen ze merkte dat zijn verhaal naar het einde kwam en hij zijn kont vreemde blikken toewierp alsof hij zich afvroeg dat hij inderdaad minder woog dan eerst. ‘Het kan dus altijd erger.’ Ze wist niet waarom maar om een of andere reden klonk dat laatste zo grappig dat ze spontaan met hem meedeed. Fawnwish giechelde nog wat na en streek haar vacht wat beschaamd glad om zich af te halen van haar lachbui. Ze was nu wel overtuigd. Firework was niet eng en al helemaal niet gemeen. Ze haalde diep adem en keek hem met een brede grijns aan. ”Je hebt gelijk. Het kan dus wel erger” Beaamde ze. Haar dikke, gevederde staart ging om haar voorpootjes toen ze ook ging zitten. ”Dan is mijn dag inderdaad niet zo slecht ..” Vervolgde ze zachtjes. Ze wierp hem een schuw glimlachje toe en betrapte zichzelf er op dat ze erg opgelucht was door dit alles. Het leek of het ijs nu wel een beetje gebroken was. Nog steeds was ze op haar hoede maar een heel stuk minder als enkele minuten geleden. ”Ik kan me alleen maar voorstellen hoe het geweest moest zijn in dat konijnenhol” Ze begon weer te grinniken en stond op met een brede grijns. ”Ik zou je ook graag wat vertellen maar ik .. ik heb niet veel te vertellen denk ik. Mijn familie is best wel saai” Verzuchtte ze en ze keek naar de steeds lichter wordende hemel. ccolor=#f56a00]”Ik bedoel.. ”[/color] Haar stem stierf weg en ze keek Firework een beetje bedachtzaam aan. Ze kon natuurlijk haar hele familie geschiedenis hier delen op dit moment. Maar wat voor zin had dat? Niemand wilde dat horen. ccolor=#f56a00]”Ik wil wedden dat jij vast leukere verhalen te vertellen hebt .. als je ze allemaal zo uitbeeld als nu dan twijfel ik daar niet aan’[/color] Miauwde Fawnwish met een grote grijns.

notes:

Onderwerp: Re: Speaking Strangers za 26 okt 2013 - 15:35

”Je hebt gelijk. Het kan dus wel erger” Hij grinnikte, blij dat ze wat losser leek, en knikte toen, ja het kon altijd erger. ”Dan is mijn dag inderdaad niet zo slecht ..” Hij keek haar aan, en gooide zijn hoofd in de lucht. "Natuurlijk niet, ik ben er toch!" riep hij opgewonden uit. De kater had energie over, en de adrenaline van net suisde nog steeds door zijn lijf. Hij wilde iets doen! ”Ik kan me alleen maar voorstellen hoe het geweest moest zijn in dat konijnenhol” Hij grinnikte weer en stond op, hij had teveel energie om te blijven zitten. ”Ik zou je ook graag wat vertellen maar ik .. ik heb niet veel te vertellen denk ik. Mijn familie is best wel saai” Verward ging hij weer zitten, zijn oren gespitst en oprecht interesse tonende. Dat kon niet zo zijn, elke familie had iets leuks, en dat vertelde hij haar dus ook. "Elke familie heeft iets leuks, jouw familie heeft jou bijvoorbeeld." Ze ging verder, ”Ik bedoel.. ” De kater knikte begrijpend, hij wist wel wat ze bedoelde. Dat had hij ook vaak genoeg gedacht, totdat hij allemaal leuke leeftijdsgenoten had gevonden. Of iets oudere poezen, hij glimlachte toen hij aan Lionbeat dacht, maar keek toen snel weer serieus naar Fawnwish die verder ging. ”Ik wil wedden dat jij vast leukere verhalen te vertellen hebt .. als je ze allemaal zo uitbeeld als nu dan twijfel ik daar niet aan" De kater lachte kort, en stak trots zijn borst vooruit. "Er is ook bijna niemand die dat zo goed kan als ik." Pochte hij vrolijk. Hij mocht Fawnwish wel, en toen ineens bedacht hij zich dat alle katten die hij als vrienden beschouwde, poezen waren. Wat een faal...
Hij vermande zich snel en vroeg toen met interesse in zijn stem. "Maar, wat is er dan dat je wel kan vertellen over je familie?"

Onderwerp: Re: Speaking Strangers zo 27 okt 2013 - 12:22

I thought my demons

were my friends

Fawnwish tuitte haar lippen voor enkele seconde en zuchtte toen. Het was wel een vrij persoonlijke vraag- van eerste dag als warrior naar je familie. Maar ze had het zelf aangericht. Wie A zegt moest ook B zeggen. Eventjes aarzelde ze. Het was niet iets wat geheim moest blijven of zo. Waarom was ze dan zo onwillig om het prijs te geven? Ze zweeg voor enkele minuten en keek hem met een soort twijfeling en pijn aan. Hier gaan we dan. Ze haalde diep adem en wierp een blik op het mooie uitzicht wat naast hen lag. WindClan lag hoog dus je had prima uitzicht op alles wat er onder lag. ”Ik weet het niet .. niet veel denk ik” Besloot ze als antwoord op zijn vraag enkele minuten geleden. ”Ik weet niet heel veel- wat ik wel weet is dat ik ooit een broer had maar dat die is overleden voor ik was geboren. Ik geloof dat zijn naam Tunaleap was. Ironisch gezien die naam, want in plaats van rennen kon hij klaarblijkelijk prima zwemmen” Ze kromp lichtelijk in elkaar. Zelfs haar broer was een mislukking geweest. Zij volgde hem mooi op. ”Hij werd niet heel oud, in feiten stierf hij toen hij zo oud als ik nu was” Het was een best wel macabere gedachte. Realiseerde ze zich. Wie weet werd zij morgen of overmorgen wel door een vos gegrepen. Zo snel kon het dus over zijn. Toen ze door had dat ze plots zweeg vermande ze zich maar keek Firework niet aan. ”Het is best wel saai hoor .. mijn familie. Mijn vader is, zoals je weet, overleden. Ah, hij was een geweldige vader .. toen ik kit was althans. Hij had er moeite mee dat ik opgroeide en hij werd enorm egoïstisch en boos. Hij haalde vaak uit naar mijn moeder .. en noemde mij-” Ze zweeg plotseling en Fawnwish besloot daar niet op verder te gaan. ”Nou.. voor zover ik weet is zijn familie erg gecompliceerd. Zijn vader was al net zo erg als die van mij uiteindelijk. Hij liet mijn oma nooit toe om alleen te gaan jagen en dacht altijd dat ze vreemd ging” Waarom vertelde ze dit? Eigenlijk was dit best wel stom om te vertellen.. ze had er al meteen spijt van. ”Hoe dan ook- ik was niet erg sterk als een kit. Ik was stil, onzeker.. ik kon niet goed jagen en ik deed nooit goed genoeg mijn best. Altijd moest ik aanhoren hoe goed Tunaleap was geweest. Hij deed het altijd beter, sneller .. ” Haar stem stokte lichtjes en Fawnwish moest naar haar voorpootjes kijken. Ze knipperde haar tranen nonchalant weg. Als ze Firework nu aan keek zou hij het zien. ”Toen werd ik al een wat oudere leerling en toen werd het erger .. ik ontwikkelde ook vrij veel angsten om .. om niets eigenlijk. Mentale angsten als je me snapt? Snap je?” Miauwde ze op haar ongewoon zachte spreektoon. ”Mijn moeder was ongelukkig en bleef maar zeggen dat ze van hem hield. Ik zag wel anders. Maar hij is dood nu .. dus dat maakt niet meer uit. Hij stierf een maan geleden aan een infectie” Verdiende loon, vertel hem maar niet dat je toch gehuild hebt. ”Maar goed .. echt veel te vertellen heb ik niet. Door dat ik geepst ben .. ben ik mogelijk nog meer onzekerder dan eerst en .. nou door die mentale angsten ben ik ook zo … raar” Ze besloot dat te voltooien met een ongemakkelijk gegrinnik die nog nooit zo humorloos geklonken had. Namaten ze doorsprak hoe zachter en geforceerde haar stem werd. Ze knipperde verwoed gaar laatste tranen weg en keek hem recht in de ogen. Goed zo. Nu moet hij het nog verder vertellen aan de vrienden die hij ongetwijfeld heeft en dan lacht de Clan je echt uit. dacht Fawnwish mistroostig.

notes:

Onderwerp: Re: Speaking Strangers ma 28 okt 2013 - 20:17

Ze begon weifelend, maar al snel kreeg haar verhaal vaart, de kater keek, en zag dat ze er moeite mee had. Sommige dingen die ze vertelde waren inderdaad schokkend, en er was iets met haar vader, hij kon de spanning die in de lucht hing bijna aanraken, zo zwaar was het. Het triggerde iets in haar, en daardoor, door de lucht, raakte het hem ook. Het stuk over haar broer ontroerde, en verontrustte hem tegelijkertijd. Hoe voelde ze nu? Dacht ze nog steeds dat haar broer beter was? Hij niet, ook al had hij de broer nooit echt gekend, een poes die zoveel meegemaakt had, en dat zo goed opnam, moest wel sterker zijn. Dat wilde hij haar vol overtuiging vertellen, maar stopte, omdat de laatste zin net zijn oren bereikt had. Raar? Fawnwish Raar? Nooit, oké, twee dingen die hij haar dus even duidelijk moest maken.
"Fawn, luister naar me, ik ken je pas net, en toch ben ik er heilig van overtuigd dat jij NIET raar bent, hoor je, NIET dus." Hij stopte even en keek of zijn woorden geland waren, ze moest goed begrijpen dat, als het aan hem lag, ze er een vriend bijhad. "Als dat duidelijk is dan moet je het volgende ook goed in je oren knopen: Jij bent je broer niet, op een goede manier, leef je eigen leven, je zal nooit precies zo zijn als hij, niet zijn sterke punten, maar dus ook niet zijn zwakke punten. Jij bent jij, en ik vind je aardig. Vriend." Het laatste woord sprak hij helder en vol overtuiging uit, zodat ze het niet kon missen, maar al snel aarzelde hij, en voegde snel toe: "Eh.. In, Vriendin, dat bedoelde ik, sorry..." Hij keek haar aan, met een excuus af te lezen in zijn ogen, echt iets voor hem, zo'n belangrijk moment verpesten...

~ Sorry voor de laatheid!

Onderwerp: Re: Speaking Strangers