Its time for your training, Crowpaw

Twee lange weken had de kater rust moeten nemen van zijn taken, zodat de wonden die Icy, Leader van de Bloodclan, hadden aangericht bij Fourtrees. De kater had zijn lichaam eens goed bekeken deze morgen. Op zijn nek had hij een duidelijk en redelijk groot litteken gevonden. Icy had die aangericht toen ze een poging deed tot moord. Gelukkig was ze zelf te zwak geweest om het af te maken, anders was hij er nu niet meer. De rest van de wonden waren redelijk goed genezen. Al kon je, als je heel goed keek, nog een paar littekens vinden. Vandaag zou hij de training van de jonge Apprentice Crowpaw hervatten. De arme poes had haar mentor verloren en nu had hij de taak op zich genomen om haar te trainen in de tijd dat ze nog mentor-loos was. Zo had Spottedleaf dat gewild, ze had hem al toegewezen als een tijdelijke mentor voor Crowpaw toen ze een queen werd.

Met slome passen liep hij op de den af. Hij hoopte dat Crowpaw een beetje over de dood heen was van Spottedleaf, want ook voor haar zou het een grote klap zijn geweest. De kater stak zijn kop door de ingang en zocht naar het zwarte lichaampje van de jonge Crowpaw. "Crowpaw," Miauwde hij. "Ben je klaar voor je training?" Hij keek de apprentice aan, maar wachtte niet op een antwoord. Hij trok zijn hoofd terug en naast de apprentice den wachtte hij op de poes.

& Crowpaw

_{Crowpaw lag in haar mosnestje. Als ze eerder wakker was geworden, was ze het kamp uit geglipt om niet te hoeven trainen. Om niet met andere katten om te hoeven gaan. Daar was ze nu echter te laat voor. Ze werd wakker toen ze haar naam hoorde. "Ben je klaar voor je training?" vroeg Lionroar, de kater die haar trainingen over zou nemen van Spottedleaf. Ze kon weinig anders doen dan opstaan en naar buiten gaan. Met tegenzin slofte ze de apprentices den uit. Ze kwam naast haar mentor tot stilstand, zonder iets te zeggen, zonder hem aan te kijken. Als ze dan zo nodig moest trainen, dan moest het maar, maar ze zou niet proberen vriendschap te sluiten met haar mentor. Wat had banden vormen voor zin als iedereen met wie je een band vormde toch doodging?}

Het viel hem op dat Crowpaw niets zei en hem zelfs niet aan wilde kijken. Zachtjes snoof hij, waarna hij weg keek van de zwarte apprentice. "Crowpaw.." Miauwde hij, haar nog steeds niet aankijkend. "Ik kan begrijpen dat je Spottedleaf mist als mentor en dat je mij misschien niet wil hebben als mentor.." Zijn blauwe ogen staarden naar voren. "Ikzelf heb ook moeite met haar dood, ze was een goede vriendin van mij.. maar je moet verder met je leven. Begrijp je dat?" Nu keek hij weer met een serieuze blik weer terug naar de zwarte apprentice.

_{Lionroar snoof zacht. Ah, dus hij mocht haar ook al niet? Natuurlijk niet. Zij was dan ook de ongeluksbrengende apprentice met de zwakke poot. "Crowpaw.." begon haar nieuwe mentor. "Ik kan begrijpen dat je Spottedleaf mist als mentor en dat je mij misschien niet wil hebben als mentor.. Ikzelf heb ook moeite met haar dood, ze was een goede vriendin van mij.. maar je moet verder met je leven. Begrijp je dat?" "Ja hoor," zei Crowpaw dof. Ze wilde niet praten en al helemaal niet hierover. Als hij haar dan zo nodig moest trainen, waarom begonnen ze dan niet gewoon?}

"Het heeft geen zin." Gonsde door zijn hoofd toen de apprentice dof antwoordde. Lionroar knikte, dan maar gewoon beginnen. "Ik neem aan dat Spottedleaf je het territorium al heeft laten zien?" Vroeg hij, waarna hij opstond en op de uitgang afliep. Crowpaw zou hem wel moeten volgen en als de apprentice niet wilde praten, dan zou hij daar ook niet veel moeite voor doen. Hij vond het ook vervelend als iemand steeds vragen stelde en pijnlijke dingen omhoog haalde.

_{Ze wierp een korte blik op haar nieuwe mentor. Hij knikte. "Ik neem aan dat Spottedleaf je het territorium al heeft laten zien?" vroeg hij haar. Haar antwoord was kort. "Ja." Lionroar stond op en verliet het kamp. Crowpaw volgde hem. Bij haar vorige training was ze zo blij en zenuwachtig tegelijk geweest. Nu voelde ze niets. Ze bleef schuin achter de warrior lopen en zei niks terwijl ze liepen. Zouden ze jachttraining of vechttraining gaan doen? Ach, wat maakte het ook uit. Ze zou het toch allebei niet kunnen. Ze betwijfelde of haar mentor zelf überhaupt vertrouwen in haar had. Spottedleaf had vertrouwen in haar gehad, maar zij was voor zover Crowpaw wist de enige. En als anderen vertrouwen in haar hadden kwam dat gewoon doordat ze nog niet hadden gezien hoe slecht ze in alles was.}

Hij had wel verwacht dat Crowpaw zou kort antwoordde, daarom reageerde hij er ook verder niet op. "We zullen beginnen met wat jagen, als we daarna nog wat tijd over hebben zal ik je wat standaard vecht-technieken laten zien." Miauwde hij, waarna hij stopte en zich naar Crowpaw omdraaide. "Heb je al eens gejaagd?" Vroeg hij maar tenslotte, omdat hij wel wilde weten of Crowpaw al eens heeft geoefend met Spottedleaf. Dan hoefde hij het eerst niet voor te doen en kon hij meteen even kijken hoe Crowpaw het deed, zodat hij haar kon helpen bij haar fouten.

_{"We zullen beginnen met wat jagen, als we daarna nog wat tijd over hebben zal ik je wat standaard vecht-technieken laten zien," zei Lionroar. Crowpaw zei niks. Haar nieuwe mentor bleef staan en keek naar haar. Waarom stopten ze? "Heb je al eens gejaagd?" vroeg hij. Crowpaw schudde haar hoofd. Ze had maar één training van Spottedleaf gehad, waarin de poes haar de grenzen had laten zien. Aan jagen waren ze nog niet toegekomen. Crowpaws gezicht vertrok even van verdriet en woede jegens StarClan, die haar niks leek te gunnen. Ze wilde niet leren jagen van Lionroar! Ze wilde alles van Spottedleaf leren, dei had tenminste vertrouwen in haar. Écht vertrouwen, niet gewoon een leugentje om haar gerust te stellen. Meteen bande Crowpaw de emoties weer van haar gezicht. Straks wilde die kater er ook nog over praten. Wat had je aan praten? Woorden brachten een dode niet terug.}

De red tabby point kater staarde voor zich uit, in zijn ooghoeken zag hij Crowpaw nog nee schudden en zo dus antwoorden op zijn vraag. Rustig bleef hij zo zitten, kort dacht hij na wat hij eerst zou moeten doen. Hij zou de apprentice eerst uitleggen hoe je een prooi moest vinden, door je zintuigen te gebruiken. "Dan beginnen we maar met het jagen." Miauwde hij, waarna hij zich naar Crowpaw toe draaide en de apprentice aankeek. "Om een prooi te vinden moet je, je zintuigen op scherp zetten. Zorg dat je oren zoveel mogelijk geluiden op kan nemen. Houd ze omhoog en beweeg ze zo af en toe heen en weer, zodat je prooidieren ook kunt achter of naast je hoort." Hij bewoog met zijn oren en knikte naar Crowpaw. "Daarnaast moet je je neus ook op scherp zetten. Je moet de geuren om je heen in je opnemen. Ruik je prooi in de buurt, Crowpaw?" Hij wilde weten of Crowpaw de geuren om hem heen goed uit elkaar kon houden, om zo de geur van prooi te vinden. In de buurt bevonden zich maar een paar prooidieren en aangezien het Leaf-fall was, was dat nog niet zo raar.

_{Lionroar besloot dat ze dan met jagen zouden beginnen. Het was Crowpaw om het even. "Om een prooi te vinden moet je, je zintuigen op scherp zetten. Zorg dat je oren zoveel mogelijk geluiden op kan nemen. Houd ze omhoog en beweeg ze zo af en toe heen en weer, zodat je prooidieren ook kunt achter of naast je hoort," legde de warrior uit. Crowpaw keek hem even aan en bewoog toen haar oren. Met tegenzin, dat wel.
"Daarnaast moet je je neus ook op scherp zetten. Je moet de geuren om je heen in je opnemen. Ruik je prooi in de buurt, Crowpaw?" vroeg hij haar. Hoe moest zij dat weten? Ze wist toch nog niet hoe dat rook, of wel? Of konden andere apprentices dat al wel en was zij weer gewoon de nietskunner? Ze gokte op dat laatste. Hij zou het haar niet vragen als ze het niet hoorde te kunnen, wel?
Ze snoof de lucht op. Ze kon in ieder geval een poging wagen. Ze rook wel íéts, maar wat... Het was geen kat, maar wel dierlijk. Betekende dat dat het prooi was? Als het een das was geweest had Lionroar al wel iets gezegd, dus het moest wel prooi zijn... toch? Ze rook nog eens beter. Ja, ja, die geur herkende ze van de prooistapel!
"Uhm... ja?" zei Crowpaw voorzichtig, bang dat ze zich alsnog vergiste.}

Hij negeerde de voorzichtigheid van Crowpaw en knikte meteen dat het juist was. "Correct, er zitten hier prooidieren." Miauwde hij helder. Hij snoof de lucht nogmaals in zijn op. De kater rook enkele konijnen en een muisje. Meer niet. Dat kwam ook omdat het bijna Leaf-bare was. "Wat voor prooidieren ruik je?" Hij wist dat er een konijn dichtbij was, daar konden ze misschien op jagen. Als die niet wegging, natuurlijk.

_{Er waren inderdaad prooidieren en Crowpaw kon nog net een zucht van opluchting onderdrukken. Ze wilde natuurlijk niet dat Lionroar dacht dat ze het maar had gegokt. Zijn indruk van haar was vast al slecht genoeg. Helaas kwam er hierna een vraag die een stuk minder gemakkelijk te beantwoorden was. "Wat voor prooidieren ruik je?" vroeg de warrior haar. Crowpaw voelde een paniekerig gevoel opkomen. Hoe moest zij nou weten welke dieren het waren? Clangeuren kon ze herkennen, meer niet. Spottedleaf had haar nooit zoiets geleerd. Daar had ze de kans niet voor gekregen... Crowpaw wist zeker dat Spottedleaf haar eerst de geuren uit elkaar zou hebben leren houden voor ze er moeilijke vragen over ging stellen.
Ze snoof de lucht op in een poging er nog iets van te kunnen maken. Ze rook ongeveer dezelfde geuren als op de prooistapel. Daar lagen altijd konijnen en muizen en soms nog wat andere beestjes. Crowpaw dacht wel dat ze nu ook konijn rook, maar ze durfde het niet met zekerheid te zeggen en durfde ze het dus helemaal niet te zeggen. Ze wilde liever helemaal geen antwoord geven dan een fout antwoord. "Eh..." mompelde ze. Misschien moest ze het toch maar proberen. Ze was er wel vrij zeker van... toch? "Konijn?" vroeg ze aarzelend.}

De kater zuchtte zachtjes bij het twijfelende antwoord van de apprentice en glimlachte hem vervolgens toen. "Waarom ben je zo onzeker over je beslissen, Crowpaw? Ja, er zit een konijn in de buurt. Ik weet dat je de geuren herkent, dat komt omdat je ze al eens eerder op de prooistapel hebt geroken, niet?" Miauwde hij de apprentice vriendelijk toe. Hij was niet geërgerd omdat de apprentice zo leek te twijfelen, hij kon het ergens begrijpen dat ze twijfelde. Het was ook moeilijk voor een jonge apprentice om dit te leren. "Als er meer prooi was, had ik je zelf kennis kunnen laten maken met alle prooigeuren. Maar helaas is het Leaf-bare en zullen we moeten wachten tot green leaf weer aanbreekt." Miauwde hij.

_{"Waarom ben je zo onzeker over je beslissen, Crowpaw?" vroeg Lionroar. Omdat niemand me er ooit iets over geleerd heeft, misschien? dacht Crowpaw een beetje nors. "Ja, er zit een konijn in de buurt. Ik weet dat je de geuren herkent, dat komt omdat je ze al eens eerder op de prooistapel hebt geroken, niet?" Crowpaw haalde haar schouders op. Haar mentor klonk niet geërgerd, alleen vriendelijk. Die eeuwige vriendelijkheid. Dacht hij soms dat hij Spottedleaf op die manier gewoon kon vervangen? Ergens wist Crowpaw dat haar ergernis onredelijk was, maar die gedachte drukte ze weg. Het was makkelijker om boos te zijn op iemand dan op niets.
"Als er meer prooi was, had ik je zelf kennis kunnen laten maken met alle prooigeuren. Maar helaas is het Leaf-bare en zullen we moeten wachten tot green leaf weer aanbreekt," miauwde Lionroar. Als, als, er is altijd wel een als. Als het nieuwblad was, als er meer prooi was. Als Spottedleaf nog leefde. Aan als heb je niks, dacht de zwarte apprentice, maar ze sprak dit niet hardop uit.}

Hij voelde zich redelijk hopeloos toen de apprentice niet op hem antwoordde, haar mond niet eens opendeed om het te proberen. Zijn blauwe ogen richtte hij op iets anders, wat wist hij niet precies. Eigenlijk staarde hij gewoon doelloos naar voren. Wat moest hij hiermee? Doorgaan met deze training of stoppen en Crowpaw meer tijd geven om te rouwen. Hij richtte zijn blik weer op Crowpaw. "Ik weet niet wat ik met jou aan moet.. Crowpaw." Miauwde hij, waarna zijn hart kort stil stond van de schrik. Had hij dat nou echt hardop gezegd?! "I-ik bedoel.." Stamelde hij, maar hij besloot om toch maar te zwijgen en klemde zijn tanden stevig op elkaar.

Even een plotwending, anders word het zo stil tussen de twee haha. ~~Ken je dat niet dat je iets denkt en dat per ongeluk zegt? :/ Dat gebeurt Lionroar dus nu x'D~~

_{De warrior keek van haar weg. "Ik weet niet wat ik met jou aan moet.. Crowpaw," zei hij, haar weer aankijkend. Met een ruk draaide ze zich naar hem toe en staarde hem aan. Aha, dus zo zat het. Ergens had ze het al wel verwacht, maar toch kwamen zijn woorden als een schok. Niemand had het ooit hardop gezegd. Tegelijk was ze bijna opgelucht dat iemand het gewoon zei. "I-ik bedoel.." stamelde hij nog in een poging zijn fout goed te maken, maar dat had geen nut meer.
"Dat dacht ik al," zei ze, met iets van kilte in haar stem. Ze keek Lionroar met haar vlammend oranje ogen aan. "Weet je, laat maar. Ga maar een apprentice trainen die je tenminste wat kan leren." Ze draaide zich bruusk om en liep weg. Misschien zou hij haar volgen, misschien niet. Het kon haar niets schelen.}

Het gevoel dat hij iemand enorm gekwetst had gleed door hem heen. Het brak zijn hart, nog meer dan dat het al gebroken was. Hij had zichzelf zo voorgenomen om aardig te blijven, wat er ook zou gebeuren. Om altijd een glimlach op zijn gezicht te toveren, hoe veel verdriet hij ook mocht lijden. En nu had hij hopeloos die ene zin gezegd, die de band die hij misschien ooit had kunnen scheppen met Crowpaw verbroken. Het zou nooit meer goed komen en hij voelde zich een slechte mentor nu. "Dat dacht ik al," Er schoten wel duizenden woorden door hem heen die hij tegen haar kon zeggen, maar geen daarvan kwam uit zijn mond. "Weet je, laat maar. Ga maar een apprentice trainen die je tenminste wat kan leren." De zwarte apprentice draaide zich bruusk om en begon weg te lopen. Hij staarde naar hoe ze wegliep, terwijl hij vanbinnen wel duizend keer riep dat ze weer terug moest komen. Maar weer kwam er geen geluid uit zijn mond, hij durfde het niet.

Toen de poes bijna uit zijn gezicht dreigde te verdwijnen, realiseerde hij zich iets. Hij moest haar terug halen, met haar spreken. Hij moest het goedmaken, ook al had hij de kans op een band met haar te scheppen verbroken. Als hij nu niet zei dat het hem speet, zouden de gevoelens aan hem gaan knagen. En dat was wel het laatste wat hij wilde. Hij spring op uit zijn zittende positie en nam het op een rennen. "Crowpaw, wacht!" Miauwde hij luid, waarna hij achter de zwarte apprentice aanrende. Toen hij haar eindelijk had bereikt vielen de woorden gewoon uit zijn mond. "Het spijt me, echt, het spijt me. Ik had geen enkele reden om zoiets te zeggen, ik.." Hij klemde zijn kaken op elkaar, niet meer wetend wat hij moest zeggen.

_{Hij volgde haar niet. Crowpaw wist niet of ze opgelucht of teleurgesteld was. Ze wilde met rust gelaten worden, maar tegelijk had ze toch ergens gehoopt dat ze hem verkeerd begrepen had. Dat hij het niet had gemeend. "Crowpaw, wacht!" hoorde ze toen opeens. Ze bleef staan, al had ze de neiging om gewoon door te lopen. Hij rende naar haar toe. Toen hij naast haar stond, bleef ze koppig vooruit kijken. "Het spijt me, echt, het spijt me. Ik had geen enkele reden om zoiets te zeggen, ik.." Hij leek niet te weten wat hij nog meer moest zeggen. Ze keek even naar hem. Ondanks zijn excuses voelde ze haar woede niet verdwijnen. Hij vlamde juist erger op. "Sorry. Je zegt sorry. En dan verwacht je dat het meteen weer goed is? Denk je soms dat ik naast nutteloos ook nog ongelofelijk stom ben? Als je geen reden had om het te zeggen, waarom zei je het dan?" snauwde ze. Ergens wilde ze zijn excuses wel geloven, maar ze kon het niet. De woorden waren hem ontglipt. Hij had perongeluk zijn gedachten hardop uitgesproken. Of hij er een goede reden voor had of niet, het was blijkbaar hoe hij over haar dacht, dus ze was niet van plan een slap excuus te aanvaarden en te doen alsof er niets was gebeurd.}

"Sorry. Je zegt sorry. En dan verwacht je dat het meteen weer goed is? Denk je soms dat ik naast nutteloos ook nog ongelofelijk stom ben? Als je geen reden had om het te zeggen, waarom zei je het dan?" Hij slikte zacht, terwijl hij de apprentice recht aankeek en ging zitten. Hij begreep de poes ergens wel, maar had hij ooit gezegd dat ze nutteloos was, of stom? "Crowpaw, ik zal je uitleggen waarom ik dat zei." Miauwde hij. "Ik zei het niet omdat je stom of nutteloos bent of omdat ik geen warrior in jou zie, want Crowpaw, ik zie wel degelijk een goede warrior in jou." Zijn blauwe ogen wendde hij geen moment van de zwarte apprentice af, nog steeds bang dat ze zich zou omdraaien en wegrennen. "Ik bedoelde ermee dat je mij geen kans geeft om het je uit te leggen, het spijt me, maar voor mij lijkt het net alsof het bij jou in het ene oor terecht komt en je het bij het andere weer eruit laat gaan. Gewoon omdat ik jouw vorige mentor niet ben. En ik weet dat je verdriet lijdt, Crowpaw, maar jij bent niet de enige die haar mist. Ik mis haar iedere dag weer en ik begrijp jouw pijn. Maar je moet mij kunnen vertrouwen om jou te trainen, want als je dat niet doet.. Dan is het voor mij ook onmogelijk om je iets te leren." Hij hoopte dat het de apprentice niet kwaad zou maken, want het was voor hem de harde waarheid. Hij ging niet liegen tegen haar en stilletjes hoopte hij erop dat ze zijn sorry aanvaarde. "Natuurlijk had ik het nooit hardop moeten zeggen en dat spijt me ook enorm. Het floepte er gewoon uit.." Hij richtte zijn blik nu op zijn poten en wachtte een antwoord af.

_{"Crowpaw, ik zal je uitleggen waarom ik dat zei," zei Lionroar. Crowpaw keek hem aan, haar blik nog steeds nors. "Ik zei het niet omdat je stom of nutteloos bent of omdat ik geen warrior in jou zie, want Crowpaw, ik zie wel degelijk een goede warrior in jou." Meende hij dat of zei hij het gewoon om haar te vleien? "Ik bedoelde ermee dat je mij geen kans geeft om het je uit te leggen, het spijt me, maar voor mij lijkt het net alsof het bij jou in het ene oor terecht komt en je het bij het andere weer eruit laat gaan. Gewoon omdat ik jouw vorige mentor niet ben." Crowpaw keek weg. Ze wist dat hij gelijk had. Ze kon er niks aan doen, ze kon hem gewoon niet anders zien dan een vervanging.
"En ik weet dat je verdriet lijdt, Crowpaw, maar jij bent niet de enige die haar mist. Ik mis haar iedere dag weer en ik begrijp jouw pijn. Maar je moet mij kunnen vertrouwen om jou te trainen, want als je dat niet doet.. Dan is het voor mij ook onmogelijk om je iets te leren." Crowpaws eerste reactie was verontwaardiging. Ging hij het nu aan haar wijten? Toen keek ze wat beschaamd naar haar poten. Ze haatte het dat hij zei dat het aan haar lag, maar ze kon er weinig tegenin brengen. Het was waar wat hij zei, het was allemaal waar. Ze liet hem haar nauwelijks iets leren, want ze wilde niet van hem leren. Ze wilde van Spottedleaf leren, niet van welke andere kat dan ook. Tegelijk wist ze dat ze kinderachtig bezig was. Ze kon niet meer van Spottedleaf leren, dat had een of andere voshartige rogue onmogelijk gemaakt.
"Natuurlijk had ik het nooit hardop moeten zeggen en dat spijt me ook enorm. Het floepte er gewoon uit.." zei Lionroar. Crowpaw had nog niks gezegd. Toen ze voelde dat Lionroar niet meer naar haar keek richtte ze voorzichtig haar oranje blik op hem. Zijn spijt leek oprecht en ze werd boos op zichzelf omdat ze weggerend was. Lionroar had nooit echt letterlijk gezegd dat ze nutteloos was, dat was wat zij ervan had gemaakt. Had hij gemeend wat hij zei, dat hij een goede warrior in haar zag?
"Sorry..." mompelde ze na een tijdje zacht. Ze besloot dat ze voortaan zou proberen beter naar Lionroar te luisteren. Maar zou ze hem ooit zo volledig kunnen vertrouwen als Spottedleaf? Ze voelde zich nu al ongemakkelijk in zijn aanwezigheid, doordat ze daarnet zo heftig had gereageerd om één zinnetje van de kater. Zou hij haar überhaupt nog wel willen trainen?}

Onderwerp: Re: Its time for your training, Crowpaw