Its time for your training, Crowpaw

Twee lange weken had de kater rust moeten nemen van zijn taken, zodat de wonden die Icy, Leader van de Bloodclan, hadden aangericht bij Fourtrees. De kater had zijn lichaam eens goed bekeken deze morgen. Op zijn nek had hij een duidelijk en redelijk groot litteken gevonden. Icy had die aangericht toen ze een poging deed tot moord. Gelukkig was ze zelf te zwak geweest om het af te maken, anders was hij er nu niet meer. De rest van de wonden waren redelijk goed genezen. Al kon je, als je heel goed keek, nog een paar littekens vinden. Vandaag zou hij de training van de jonge Apprentice Crowpaw hervatten. De arme poes had haar mentor verloren en nu had hij de taak op zich genomen om haar te trainen in de tijd dat ze nog mentor-loos was. Zo had Spottedleaf dat gewild, ze had hem al toegewezen als een tijdelijke mentor voor Crowpaw toen ze een queen werd.

Met slome passen liep hij op de den af. Hij hoopte dat Crowpaw een beetje over de dood heen was van Spottedleaf, want ook voor haar zou het een grote klap zijn geweest. De kater stak zijn kop door de ingang en zocht naar het zwarte lichaampje van de jonge Crowpaw. "Crowpaw," Miauwde hij. "Ben je klaar voor je training?" Hij keek de apprentice aan, maar wachtte niet op een antwoord. Hij trok zijn hoofd terug en naast de apprentice den wachtte hij op de poes.

& Crowpaw

Het viel hem op dat Crowpaw niets zei en hem zelfs niet aan wilde kijken. Zachtjes snoof hij, waarna hij weg keek van de zwarte apprentice. "Crowpaw.." Miauwde hij, haar nog steeds niet aankijkend. "Ik kan begrijpen dat je Spottedleaf mist als mentor en dat je mij misschien niet wil hebben als mentor.." Zijn blauwe ogen staarden naar voren. "Ikzelf heb ook moeite met haar dood, ze was een goede vriendin van mij.. maar je moet verder met je leven. Begrijp je dat?" Nu keek hij weer met een serieuze blik weer terug naar de zwarte apprentice.

"Het heeft geen zin." Gonsde door zijn hoofd toen de apprentice dof antwoordde. Lionroar knikte, dan maar gewoon beginnen. "Ik neem aan dat Spottedleaf je het territorium al heeft laten zien?" Vroeg hij, waarna hij opstond en op de uitgang afliep. Crowpaw zou hem wel moeten volgen en als de apprentice niet wilde praten, dan zou hij daar ook niet veel moeite voor doen. Hij vond het ook vervelend als iemand steeds vragen stelde en pijnlijke dingen omhoog haalde.

Hij had wel verwacht dat Crowpaw zou kort antwoordde, daarom reageerde hij er ook verder niet op. "We zullen beginnen met wat jagen, als we daarna nog wat tijd over hebben zal ik je wat standaard vecht-technieken laten zien." Miauwde hij, waarna hij stopte en zich naar Crowpaw omdraaide. "Heb je al eens gejaagd?" Vroeg hij maar tenslotte, omdat hij wel wilde weten of Crowpaw al eens heeft geoefend met Spottedleaf. Dan hoefde hij het eerst niet voor te doen en kon hij meteen even kijken hoe Crowpaw het deed, zodat hij haar kon helpen bij haar fouten.

De red tabby point kater staarde voor zich uit, in zijn ooghoeken zag hij Crowpaw nog nee schudden en zo dus antwoorden op zijn vraag. Rustig bleef hij zo zitten, kort dacht hij na wat hij eerst zou moeten doen. Hij zou de apprentice eerst uitleggen hoe je een prooi moest vinden, door je zintuigen te gebruiken. "Dan beginnen we maar met het jagen." Miauwde hij, waarna hij zich naar Crowpaw toe draaide en de apprentice aankeek. "Om een prooi te vinden moet je, je zintuigen op scherp zetten. Zorg dat je oren zoveel mogelijk geluiden op kan nemen. Houd ze omhoog en beweeg ze zo af en toe heen en weer, zodat je prooidieren ook kunt achter of naast je hoort." Hij bewoog met zijn oren en knikte naar Crowpaw. "Daarnaast moet je je neus ook op scherp zetten. Je moet de geuren om je heen in je opnemen. Ruik je prooi in de buurt, Crowpaw?" Hij wilde weten of Crowpaw de geuren om hem heen goed uit elkaar kon houden, om zo de geur van prooi te vinden. In de buurt bevonden zich maar een paar prooidieren en aangezien het Leaf-fall was, was dat nog niet zo raar.

Hij negeerde de voorzichtigheid van Crowpaw en knikte meteen dat het juist was. "Correct, er zitten hier prooidieren." Miauwde hij helder. Hij snoof de lucht nogmaals in zijn op. De kater rook enkele konijnen en een muisje. Meer niet. Dat kwam ook omdat het bijna Leaf-bare was. "Wat voor prooidieren ruik je?" Hij wist dat er een konijn dichtbij was, daar konden ze misschien op jagen. Als die niet wegging, natuurlijk.

De kater zuchtte zachtjes bij het twijfelende antwoord van de apprentice en glimlachte hem vervolgens toen. "Waarom ben je zo onzeker over je beslissen, Crowpaw? Ja, er zit een konijn in de buurt. Ik weet dat je de geuren herkent, dat komt omdat je ze al eens eerder op de prooistapel hebt geroken, niet?" Miauwde hij de apprentice vriendelijk toe. Hij was niet geërgerd omdat de apprentice zo leek te twijfelen, hij kon het ergens begrijpen dat ze twijfelde. Het was ook moeilijk voor een jonge apprentice om dit te leren. "Als er meer prooi was, had ik je zelf kennis kunnen laten maken met alle prooigeuren. Maar helaas is het Leaf-bare en zullen we moeten wachten tot green leaf weer aanbreekt." Miauwde hij.

Hij voelde zich redelijk hopeloos toen de apprentice niet op hem antwoordde, haar mond niet eens opendeed om het te proberen. Zijn blauwe ogen richtte hij op iets anders, wat wist hij niet precies. Eigenlijk staarde hij gewoon doelloos naar voren. Wat moest hij hiermee? Doorgaan met deze training of stoppen en Crowpaw meer tijd geven om te rouwen. Hij richtte zijn blik weer op Crowpaw. "Ik weet niet wat ik met jou aan moet.. Crowpaw." Miauwde hij, waarna zijn hart kort stil stond van de schrik. Had hij dat nou echt hardop gezegd?! "I-ik bedoel.." Stamelde hij, maar hij besloot om toch maar te zwijgen en klemde zijn tanden stevig op elkaar.

Even een plotwending, anders word het zo stil tussen de twee haha. Ken je dat niet dat je iets denkt en dat per ongeluk zegt? :/ Dat gebeurt Lionroar dus nu x'D

Het gevoel dat hij iemand enorm gekwetst had gleed door hem heen. Het brak zijn hart, nog meer dan dat het al gebroken was. Hij had zichzelf zo voorgenomen om aardig te blijven, wat er ook zou gebeuren. Om altijd een glimlach op zijn gezicht te toveren, hoe veel verdriet hij ook mocht lijden. En nu had hij hopeloos die ene zin gezegd, die de band die hij misschien ooit had kunnen scheppen met Crowpaw verbroken. Het zou nooit meer goed komen en hij voelde zich een slechte mentor nu. "Dat dacht ik al," Er schoten wel duizenden woorden door hem heen die hij tegen haar kon zeggen, maar geen daarvan kwam uit zijn mond. "Weet je, laat maar. Ga maar een apprentice trainen die je tenminste wat kan leren." De zwarte apprentice draaide zich bruusk om en begon weg te lopen. Hij staarde naar hoe ze wegliep, terwijl hij vanbinnen wel duizend keer riep dat ze weer terug moest komen. Maar weer kwam er geen geluid uit zijn mond, hij durfde het niet.

Toen de poes bijna uit zijn gezicht dreigde te verdwijnen, realiseerde  hij zich iets. Hij moest haar terug halen, met haar spreken. Hij moest het goedmaken, ook al had hij de kans op een band met haar te scheppen verbroken. Als hij nu niet zei dat het hem speet, zouden de gevoelens aan hem gaan knagen. En dat was wel het laatste wat hij wilde. Hij spring op uit zijn zittende positie en nam het op een rennen. "Crowpaw, wacht!" Miauwde hij luid, waarna hij achter de zwarte apprentice aanrende. Toen hij haar eindelijk had bereikt vielen de woorden gewoon uit zijn mond. "Het spijt me, echt, het spijt me. Ik had geen enkele reden om zoiets te zeggen, ik.." Hij klemde zijn kaken op elkaar, niet meer wetend wat hij moest zeggen.

"Sorry. Je zegt sorry. En dan verwacht je dat het meteen weer goed is? Denk je soms dat ik naast nutteloos ook nog ongelofelijk stom ben? Als je geen reden had om het te zeggen, waarom zei je het dan?" Hij slikte zacht, terwijl hij de apprentice recht aankeek en ging zitten. Hij begreep de poes ergens wel, maar had hij ooit gezegd dat ze nutteloos was, of stom? "Crowpaw, ik zal je uitleggen waarom ik dat zei." Miauwde hij. "Ik zei het niet omdat je stom of nutteloos bent of omdat ik geen warrior in jou zie, want Crowpaw, ik zie wel degelijk een goede warrior in jou." Zijn blauwe ogen wendde hij geen moment van de zwarte apprentice af, nog steeds bang dat ze zich zou omdraaien en wegrennen. "Ik bedoelde ermee dat je mij geen kans geeft om het je uit te leggen, het spijt me, maar voor mij lijkt het net alsof het bij jou in het ene oor terecht komt en je het bij het andere weer eruit laat gaan. Gewoon omdat ik jouw vorige mentor niet ben. En ik weet dat je verdriet lijdt, Crowpaw, maar jij bent niet de enige die haar mist. Ik mis haar iedere dag weer en ik begrijp jouw pijn. Maar je moet mij kunnen vertrouwen om jou te trainen, want als je dat niet doet.. Dan is het voor mij ook onmogelijk om je iets te leren." Hij hoopte dat het de apprentice niet kwaad zou maken, want het was voor hem de harde waarheid. Hij ging niet liegen tegen haar en stilletjes hoopte hij erop dat ze zijn sorry aanvaarde. "Natuurlijk had ik het nooit hardop moeten zeggen en dat spijt me ook enorm. Het floepte er gewoon uit.." Hij richtte zijn blik nu op zijn poten en wachtte een antwoord af.