A night walk {+ Quietkit}

De maan schilderde het kamp zilver. De hemel was net een uitgestrekte zwarte weide waarin de krijgers van de Zilverspels joegen. De lucht was warm en vochtig, dus alles wat een zomeravond zou moeten zijn. Glacierpaw voelde zich benauwd in zijn den. De nacht ademde zijn beklemmende zomerwarmte over hem uit en hij voelde hoe zweet over zijn lichaam parelde. Zijn pels was rookgrijs en dik zodat de alles nog drukkender werd. Hij zou er een hele maan patrouilles voor geven om een korthaar te zijn. Rond hem heen probeerden de andere apprentice's te slapen. De meesten staarden moe voor zich uit, met doffe ogen en hun haren in de war. Eén van de leerlingen snurkte, de hortende ademhaling schuurde door de den en hield de weinigen die nog moeite deden om in slaap te vallen definitief wakker. In een soepele beweging kwam de jonge kater recht. Hij trippelde tussen de lichamen van zijn mede-apprentices door en ontsnapte aan het bedompte nest. Buiten was het niet veel beter, maar hier voelde hij zich ten minste niet zo opgesloten. Een plotselinge, koele bries streek door zijn haren als de tong van een moeder kat. Glacierpaw gromde dankbaar om het korte moment van verkoeling. In het midden van het kamp lag de hoop prooi, de zware lucht droeg de geur van dode prooi met zich mee. Op elk ander moment zou de leerling zich te goed hebben gedaan aan een dikke spitsmuis maar nu maakte het idee alleen al hem niet goed. Zijn voeten volgend kwam hij terecht bij de nursery. Het zachte gesnor van de slapende kittens maakte hem rustig en opmerkelijk week vanbinnen. Nieuwsgierig stak hij zijn kop naar binnen. Het was een vredig tafereel: de kleintjes die zich tussen hun moeders hadden genesteld. Vijf maanden terug zat ik daar ook nog. Dacht hij, en zijn lippen krulden zich om tot een schaapachtige glimlach.

{+Quietkit}
{OOC: De ava matched niet meer met Glacier D: En ik moet er nog wat inkomen, daarom is de post zo... stuntelig}

Gapend trapte ze zacht tegen haar moeders buik om aan de warmte te ontkomen. Ze wilde haar moeder geen pijn doen, maar ze kreeg het zo verschrikkelijk warm! Quietkit probeerde haar ogen niet te openen, wetend dat ze dan haar slaap in een schok zou verliezen. De kitten stond op en met gesloten ogen wankelde ze over het zachte mos, totdat ze een plekje had gevonden wat nog koel was. Moe zakte ze door haar poten en krulde zich weer op. Gelukkig, kon ze nog verder slapen..

Al snel was haar plekje weer net zo warm geworden als daarnet en dit keer kon Quietkit er niets aan doen en opende ze haar ogen. Het zachte maanlicht verlichtte de Nursery en de kitten stond op uit haar liggende positie. Misschien dat even wat wandelen haar kop wat leger zou maken en ze dan weer in een koel nest kon terugkeren. Quietkit draaide haar kopje om naar haar moeder terwijl ze liep. Niet uit het kamp gaan, De zin galmde door haar kop en vervolgens botste ze tegen een vacht op. Geschrokken tuimelde de kitten achteruit en keek met grote ogen naar de Apprentice die in de ingang van de Nursery had gestaan. "S-sorry..!" Piepte ze en legde haar oortjes schuldig in haar nek. Wat had ze gedaan?

Zijn blik dwaalde door de nursery. Waar zijn mam liggen? Alle katten leken hier hetzelfde, met hun verduisterde vachten en gesloten ogen. De langharige poes moest ergens vanachter liggen, waar het licht niet aan kon, want Glacierpaw vond haar nergens. De leerling haalde zijn schouders op en onderdrukte een gaap, waarna hij zich omdraaide. Plots botste er iets tegen zijn borst. De jonge kater verloor even zijn balans en zocht wild steun. Glacier's uitgeslagen klauwen schuurden over de droge grond en lieten een spoor achter. "Wat was dat?", pufte hij, zwaaiend met zijn kop. Er klonk een hoog, pril geluidje, niet meer dan een staartlengte van hem vandaan:"S-sorry..." Daar zat een kleine, gevlekte kitten in de opening van haar den. Ze had haar oortjes plat in haar nek gelegd en keek schuldig. Plots voelde Glacierpaw zich heel erg stom. Hij begon nerveus met zijn staart ze zwiepen en brabbelde:"Je hoeft geen sorry te zeggen, het was mijn schuld, ik had je niet gezien..." De leerling keek ongemakkelijk weg.

Haar adem stokte even in haar keel en Quietkit kneep haar oogjes even bang dicht. Ze verwachtte een snauw op haar gericht worden, maar kreeg een totaal ander antwoord. "Je hoeft geen sorry te zeggen, het was mijn schuld, ik had je niet gezien..." Ze keek even op naar de lichte Apprentice die weg keek en nogmaals keek Quietkit zelf ook even naar de grond. "Dan zijn we.. beide schuldig?" Antwoordde ze met een klein nerveus lachje en schuifelde met haar witte voorpootjes over de grond. De Apprentice was niet zo gemeen als ze had gedacht, maar sinds haar moeder zo bang had gereageerd naar de buitenwereld, verwachtte ze dit wel. Hoe eng was het buiten de veilige muren van het kamp? Welke gevaren loerden om elke hoek?