de tweede ontmoeting met Frostkit

Evileye liep samen met Scourge naar de hoog stenen. Het was warm weer. De zon stond hoog aan de hemel. Dus daarom moet Frostkit mee Zei evileye. Ze had hem net uitgelecht waarom Frostkit mee moest, en gelukig sucsesvol want Scourge was gelukig mee gekomen. Het zand stoof op achter hun. Het zand wasd wel warm met dit weer en dat was eigeliujk niet fijn maar daar kon je nou niks aan doen want anders kwam je er niet. Na een tijdje zwijgend renen zagg Evileye in de verte een grot. Daar is de moedermuil daarin licht de maansteen. De clanleider gaat daar heen om te slapen en zijn negen levens te ontvangen ook medicijn katten komen hier vaak. De rest van de clanleden komen hier niet want dat zal de clan vervloeken door de srtarclan Legde Evileye uit terwijl ze dichterbij kwamen. Toen ze er waren ging Ze zitten. Het was nog donker zoals ze af gesproken had met Frostkit. Frostkit is er zo Zei ze tegen Scourge.

Zoals altijd speelde er een stel kittens met elkaar wild stoeiend en draaiend door het verse mos dat een stel Appentrices pas hadden gebracht. Zelf zat ze dicht tegen de muur aan in een hoek te liggen, wachtend tot het tijd was. Ze was benieuwd of Evileye iets overtuigender was deze keer, of iemand anders die dat deed voor haar. Het gespeel werd ze nu wel zat en het gelach ook. Zonder te kijken of iemand haar zag sloop ze de Nursery uit om het kamp uit te lopen. Het territorium uit richting de hoogstenen. De weg ernaartoe was niet zo simpel maar ze was wel iets ergers gewend. Zonder problemen kwam ze dan ook aan, de witte vacht van Evileye zag ze van ver al uitsteken. De zon gaf haar een witte gloed, zelf had ze het nogal heet in haar zwarte vacht volop in de zon. Maar ze klaagde niet want naast haar zag ze zwarte contouren. Now, it's playtime. Dacht ze grijnzend terwijl ze een laatste spurt inzette. Zonder Evileye aan te kijken bleef haar blik hangen bij de zwarte kater. Hij was best oud, voor haar gevoel. De halsband en zijn blauwe ogen vielen meteen op. Spottend snoof ze. 'Je neemt een kittypet met je mee?' Mauwde ze laagdunkend. Arrogant haalde ze haar neus op en zocht een plaatsje in de schaduw van de hoogstenen. Laat ze maar lekker praten, is zien of ze haar wisten te paaien.

Scourge was met Evileye meegelopen. Ze had hem verteld over een kitten die zo meedogenloos was dat ze haar jongere broertje had aangevallen. Scourge glimlachte, als dat waar zou zijn, dan zouden ze haar goed kunnen gebruiken. Eindelijk een kat die ook familie zou kunnen doden. Scourge rende achter Evileye aan. Ze legde uit dat ze naar de ’Hoogstenen’ gingen en wees hem de zogenaamde ’Moedermuil’ aan. Als je daar beneden zou slapen als leider, dan zou je 9 levens krijgen. Wat waren die clan katten toch naïef. Geen enkele kat kon 9 levens hebben, zelfs hij niet. Het warme zand deed pijn aan zijn poten. Het was heet en prikte. Scourge was veel erger gewend en negeerde het. Op een gegeven moment ging Evileye zitten en Scourge deed hetzelfde. Het was donker en hij voelde zich op zijn gemak ook al waren ze op clan terrein. Hij zou iedereen die hier niets mee te maken had de keel door snijden. Net begon hij te geloven dat de kitten te laf zou zijn om op te komen dagen, zag hij een kleine zwarte gestalte op hen af komen. Een wat oudere kitten stapte uit de bosjes tevoorschijn en Scourge zag dat ze hem in zich opnam.
“Heel slim.” dacht Scourge, “Eerst kijken met wie je te maken hebt.”
De kitten keek hem arrogant aan en zei toen tegen Evileye op een manier die hem niet beviel:
“Je neemt een kittypet met je mee?”
Ze hief haar arrogante kop op en liep naar de schaduwen. Waarschijnlijk dacht ze dat Scourge uit zijn dak zou gaan bij deze opmerking, maar Scourge had zichzelf beter in de hand dan zij zich ook maar voor kon stellen. Als zij ooit bij Bloodclan wilde, zou ze wel respect voor hem moeten hebben. Voor de rest mag ze doen en laten wat ze wilde. Rustig op een kille, emotieloze manier antwoordde hij:
“Ik ben geen kittypet. Ik ben Scourge, leider van Bloodclan en wie ben jij? Ben je een clan kat of niet? Wil je gecommandeerd worden of vrij zijn? Wil je liever gehoorzamen of doden? Ik neem aan dat jij Frostkit bent en meer durft en kan dan een normale kit, maar ben je trouw aan je clan? Zou je voor je clan vechten en bereid zijn te sterven? Of zou je bepaalde katten uit je eigen clan zelfs willen vermoorden?” voegde hij er listig aan toe.
Uit de verhalen die hij van Evileye had gehoord kon hij de antwoorden van Frostkit op deze vragen wel raden. In Bloodclan zou je niet verplicht zijn voor een hele clan te jagen, zou je vrij zijn en mocht je doden. Scourge’s gezicht stond neutraal, maar vanbinnen glimlachte hij. Waarom zou ze in de clan blijven? Waar ze moest doen wat anderen haar opdroegen. In Bloodclan zou ze alleen maar naar hem moeten luisteren en respect voor hem hebben en het enige wat hij wilde was de clans naar de onderwereld sturen. Zo moeilijk leek dat voor haar niet te zijn. Sowieso verplichtte hij haar nergens toe. Voor zijn part kon ze net zo goed in Shadowclan blijven als ze zo nodig gevangen in de macht van de andere katten wilde zijn. Het zou voor hem niets uitmaken. Tuurlijk kon hij een sterke warrior gebruiken die niet eens bang was eigen familie te vermoorden, maar hij hoefde haar niet persé. Scourge keek nog even naar de kit. Waarschijnlijk was het zijn halsband waardoor ze hem een kittypet vond. Later zou hij haar misschien wel uitleggen waar dat voor stond en waar de tanden vandaan kwamen. Eerst wilde hij antwoord op haar vraag. Hij wist dat ze koppig was, dat straalde ze aan alles uit, maar goed, als zij een leven als clan kat wilde, dan moest ze dat zelf maar weten. Hij zou haar niet gaan smeken, hij zou niemand smeken bij Bloodclan te komen. Het was een eer om bij Bloodclan te komen en je dromen om de clans uit te roeien waar te maken. Scourge wachtte nog even op antwoord en keek de kitten aan. Zou ze echt zo zwak zijn om bij Shadowclan te blijven?

(Sorry jongens, ik heb de laatste tijd veel Scourge-inspiratie dus de berichten zijn een beetje lang XD)

Het leek er niet op dat er nog iemand anders aan zou komen. Deze kater moest dus wel Scourge zijn. In dat geval vroeg ze zich af hoe de gevreesde leider zou reageren. Haar geelgroene ogen hadden een listige blik terwijl ze naar de zwarte kater keek. Frostkit had hoge verwachtingen van deze leider. Alles was beter dan Shadowclan, die harige pluizebollen waren de naam Shadow niet waardig. Niet dat ze dat zouden slikken. Daar waren die poesjes veels te trots voor. Frostkit had het wel geweten als zij de Clan moest leiden, geen gemauw of gejammer. Ze waren te zacht, ze zouden hard en meedogenloos moeten zijn. Jammer voor Frostkit dat ze het zo slecht getroffen had. Al gaf ze toe dat voor bepaalde dingen goed was geweest. Snakekit was een geweldig ''speelkameraad'' geweest. De zwarte kitten was nog bang voor zijn eigen schaduw, zijn vader die hem niet wou maar die hem weer terug nam. Ongedierte kwam altijd weer terug, jammer genoeg. Zwakkelingen zouden zwakke kittens krijgen. Shadekit het broertje van Snakekit was hilarisch. Dat oranje katertje was zo snel opgefokt, je hoefde maar een verkeerd woord te zeggen of hij sprong al uit zijn vel. De kit was nogal vurig en hij hing zowat aan alle Warriors. Hij dacht vast dat hij super slecht was omdat hij uit het kamp durfde te sluipen zonder begeleiding. Frostkit lachte hem altijd uit wanneer ze op een tak zat en hem zo zag. De kittens in de Den waren net zo zacht als hun buikje. Heel makkelijk open te rijten en te vermoorden. Iets wat ze zeker gedaan zou hebben met Snakekit. Shadowclan zou blij moeten zijn als Frostkit hen zou verlossen van nog zo'n zwakkeling. In de clan was er geen plaats voor zwakkelingen, die moesten uitgeroeid worden. Deden ze dat niet, dan waren ze zelf nog zwakker.

Ondertussen begon Scourge te praten. Hij liet zich niet uitlokken of opfokken door haar beledigende opmerking. Mooi, dat was dan tenminste iets. Die Scoruge kon tenminste een beetje nadenken. Hopelijk kwam er nog veel meer belovends aan. Anders kon ze niks anders doen dan terug naar die rottende plek om daar de boel op orde te stellen en Clanleader te worden. De kille maar rustige stem begon te praten. Eerst ontkende hij haar opmerking en stelde zichzelf voor. Niet dat het echt nodig was, Frostkit was heus niet zo dom dat ze niet doorhad dat dit Scoruge zou moeten zijn. Zonder oogcontact te verbreken luisterde ze naar de regen van vragen. ''Nou nou die is ook niet op zijn bekje gevallen,'' dacht Frostkit. Haar roze tong likte langs haar lippen. Misschien dat ze iets meer avontuur zou krijgen bij de Bloodclan. Haar ogen en lichaamshouding verraadde niks van wat ze over de leider vond. Hijzelf liet ook niet bepaald veel emotie zien. Tot nu toe pakte hij het in ieder geval beter aan dan Evileye. Die had haar zo ongeveer gesmeekt om bij de Bloodclan te komen, stomme trucs en complimentjes om haar over te halen. Maar Frostkit was niet dom. Ze was misschien een kit maar ze kwam wel aan haar informatie. Iedereen wist dat Evileye en Snakekit beste maatjes waren voordat de verraadster vertrok, en dus bij de Bloodclan kwam.
Bij Scourge's laatste vraag kwam er een moordlustige blik. Natuurlijk kende hij de antwoorden al die ze zou geven. Wat zou hij verwachtten van haar? Sluw bleef ze hem aankijken terwijl ze zijn volgende stappen probeerde uit te vogelen. In ieder geval lag het nogal voor de hand. De algemene vraag was veel gemakkelijker.
'Wat veel vragen. Kan je niet beter vragen of ik bij de Bloodclan wil komen of niet.' Een geslepen grijnsje lieten wat tanden zien. Hij kon het krijgen zoals hij het hebben wilde. 'Ik heb mijn pleegbroertje al aangevallen, ik doe het zo weer. Zo dat hij nooit meer het daglicht zou zien. Voor de andere kittens en Warrior geldt hetzelfde.' Frostkit was bloedserieus en ze meende elk woord dat ze zei. 'Mijn trouw blijft bij mij en bij niemand anders. Niet voor een Clan noch een familie. Doden is slechts een stap naar vebetering, ik heb er geen moeite mee. Jij wel?' Haar wenkbrauw ging wat spottend omhoog. Hier moest Scourge het maar mee doen. Frostkit vertikte het om een heel pleidooi te houden waarom ze wel in de Bloodclan zou moeten. De lege plekken kon hij zelf wel, met een beetje inlevingsvermogen, bedenken.

Bij alles wat Scourge had gezegd had de kitten hem aangekeken, diep in zijn ijsblauwe ogen. Scourge was niet bang voor oogcontact. Je kan er alles mee lezen van wat je nodig had. Deze kitten had dit echter al onder controle.
‘Hmhmm, slimme kitten,’ dacht Scourge,’Houd je emoties maar voor jezelf.’
De antwoorden die ze hem gaf op zijn vragen had hij wel verwacht. Ze had inderdaad haar pleegbroertje aangevallen en ze zou het zo weer doen. Ze was niet trouw aan haar clan of familie. Het mooiste wat ze zei was dat doden slechts een stap naar verbetering was. Zo dacht hij vroeger ook. Toch klopte dit niet helemaal. Doden was alles. Het was macht. De dood van een andere kat was voor hem een stap omhoog. En zij had er geen moeite mee. Net zomin als hij. Toen trok ze haar wenkbrauw op en vroeg spottend:
‘En jij?’
Scourge’s blik verkilde en hij probeerde aan alle katten, en andere dieren, te denken die hij tijdens zijn leven vermoord had. Hij vroeg nooit naar namen en verwachtte altijd dat hij zijn slachtoffers zou vergeten. Nooit vergat hij ze. Uiteindelijk was hij daar blij mee. Scourge had al vele familieleden van de vermoorde katten pijn gedaan, zowel mentaal als fysiek met de informatie van zijn gedode katten. Hij kon er veel mee. Meestal waren veel katten zo arrogant dat ze hun naam toch wel vertelden en daar manipuleerde hij vrienden of familie later mee, waarna ze alsnog allemaal vermoord werden.
‘Ik heb katten vermoord, honden vermoord en katten die honden hebben gedood vermoord. Nee, ik heb er geen moeite mee. Maar goed, als jij alles liever direct wilt weten. Join je Bloodclan of niet? Mij maakt het niets uit. Er zal voor mij niets veranderen,’ zei hij kalm.
‘Voor jou echter wel,’ voegde hij er sluw aan toe.
Het was zo. Scourge zou gewoon doorgaan met zijn leven, met of zonder haar. Als ze erbij zou komen, mooi nog een sterke rogue die voor hem zou vechten. Zo niet, dan niets. Dan zou hij verder gaan met zijn plannen en haar vergeten. Maar voor haar zou een totaal nieuwe wereld opengaan als ze Bloodclan zou joinen. Ze zou vrij zijn. Hij wist dat verschillende rogues dachten dat Bloodclan ook gewoon een clan was alleen dan met wredere regels. Toch was dat niet zo. In Bloodclan mocht je gaan en staan waar je wilde, alleen zijn schuur was verboden terrein. De enige regel was de clans naar de vergetelheid sturen doormiddel van een paar hulplijnen zoals vervalste geuren rondspreiden. Deze kit zocht het zelf maar uit. Hij had haar niet nodig. Al helemaal niet als ze een grote bek tegen hem zou opzetten.

Frostkit zou nooit overhaast een keuze maken. De kans dat ze een misstap maakte was groot en de kitten was niet naïef. Ze wist de voordelen en nadelen te benoemen van deze Clan. Frostkit zei het natuurlijk niet hardop maar niemand kon haar zekerheid geven over de houdbaarheidsdatum van de Bloodclan. Zo slim was ze wel om dit te overdenken. De Clans waren misschien zwak maar dom waren ze allerminst. Als ze wisten wat de Bloodclan allemaal uithaalde.. Daarbij was het vier tegen een als alles niet goed afliep. De kans om vermoord te worden of Rogue te worden was groot. Heel groot. Weliswaar zou Frostkit een goede training eisen van een kater of poes die de naam moordenaar waard was. Van een zwakkeling Wou ze niets weten die had Frostkit al genoeg gezin in de ShadowClan. Toch had het Shadowclan gebeuren een paar mooie voordelen. Training was verzekerd net zoals een paar hoge rangen als je het goed aanpakte. Nog een voordeel was dat ze altijd eten had. In de tijd dat prooi schaars werd zou het toch echt de recht van de sterksten worden. Dan pikte Frostkit gewoon een prooi van een Apprentice zoals Snakekit of een van de andere kittens met een minderwaardigheidscomplex. Keuze zat dus. Maar ging dat opgeven? Het goede leventje voor vrijheid en rebellie? Frostkit geloofde niet in helden, helden waren voor haar katten die naïef genoeg waren om zichzelf op te offeren voor iemand die het niet verdiende. Iemand die zichzelf niet eens kon beschermen. Als Warrior zou Frostkit de Clan moeten beschermen en dienen. Katten uit de brand helpen die zelf zo stom waren om in de problemen te komen.
Hoe meer ze er over na dacht hoe geërgerder ze werd van de Clans. Frostkit wist wat ze wou en wat niet. Bloodclanwas Russisch roulette waarin ze kon kiezen tussen blauw of rood. Kwam het balletje op rood dan kon ze spugen op de Clans die verslagen waren door Bloodclan. Dan zou zij en de Bloodclan heersen. Werd het blauw dan beet ze in het stof en moest ze haar verdere leven leiden als Rogue. Waagde ze gok? Het was alles of niets.

'Oké ik kom bij de Bloodclan. Ik neem aan dat ik wel iemand krijg die me de kneepjes van het vak leert. Een kitten of Apprentice vermoorden is Kittypet werk maar ik wil het echte werk doen. Al een idee wie waardig genoeg is om mij tot volleerde moordenares om te toveren?' Vanaf hun hele gesprek had Frostkit met een stalen gezicht naar Scoruge gekeken. Maar viel er een kwaadaardige grijns over haar gezicht. Dat liet zien dat Frostkit echt een duivel was in het diepste van de hell..