Waking up

{Open voor iedereen die wil reageren, het is tenslotte de warriors den, dus iedereen die wil binnen vallen, ga je gang }

Zonlicht viel op Flamepool's gesloten oogleden, proberend hem uit zijn slaap te forceren. Zijn dromen vol jachtvelden en de ranke geuren van prooidieren maakten plaats voor de duisternis die hij altijd zag als zijn ogen gesloten waren. Hij kwam overeind uit zijn nest en schudde het mos van zich af, maar dat was niet het enige wat hij van zich af moest schudden, de slaap zat ook nog in zijn kop en maakte deze nog een beetje wazig. Hij gaapte diep en stapte toen naar buiten, hij had honger, zijn maag rommelde. Hij manoeuvreerde tussen verschillende katten door, op pad naar zijn doel wat in het midden van de kamp lag, de prooi stapel. Hij neusde tussen de verschillende prooien, hij wou niet teveel nemen, hij pakte een muis van de prooistapel. Hij dacht eventjes na waar hij de muis op zou eten, daarna liep hij weer terug naar de warriors den. Hij duwde zich weer naar binnen en at de muis in zijn nest op. De smaak van de muis was heerlijk en het vulde hem van warmte. Hij genoot van elke hap, zoals hij altijd deed als hij aan het eten was. Zijn nest voelde ook nog heerlijk aan, verwarmd door zijn eigen lichaamswarmte. Hij keek om zich heen, waren er nog andere warriors wakker? Hij ging zitten en merkte toen geschrokken op dat hij op een staart van iemand stond, geschrokken trok hij zijn poot terug, 'Sorry!' Miauwde hij voorzichtig, een beetje bang voor een boze reactie.

De geur van het bos en van verse prooi was overduidelijk afkomstig van haar vacht. Hij had zich er goed in genesteld en zou ook wel een tijdje blijven hangen, als ze zichzelf geen wasbeurt gaf. Nu dat haar Apprentice Graypaw – nu ook wel bekend als Graystripe – tot Warrior was benoemd, had ze weer wat meer vrije tijd. Niet dat ze er echt gebruik van maakte. Ze miste het trainen van haar enthousiaste Apprentice wel, nu was het enkel wachten op een nieuwe. En nu ze zijn enthousiasme en zorgeloosheid meer dan ooit nodig had… Kon ze het niet vinden, noch bereiken. De grijze kater, had het de laatste tijd erg druk. Hij wou de clan immers zo goed mogelijk dienen als maar nodig was, en bewijzen dat hij zijn Warriornaam verdiende. En dan was er ook nog het feit dat ze zijn humeur niet wou verpesten. Normaal schoof ze haar eigen probleempjes eventjes weg als ze de kater ging trainen, maar zijn enthousiasme was zo aanstekelijk dat het haar ook beïnvloedde. En zijn kijk op bepaalde dingen zorgde er ook al voor dat ze zich beter voelde. Maar nu had ze die kijk van hem niet. Nu was alles troebel, grauw en somber. Dus probeerde ze het van zich af te schudden door zich voor bijna elke patrouille aan te bieden, extra te jagen voor de clan. Maar nooit vroeg ze of iemand meeging, met het jagen. Enkel omdat ze zo snel mogelijk afleiding wilde. Wie weet zou er wel meer afleiding zijn geweest als ze gewoon iemand mee had genomen…

Ze knipperde een paar keer met haar ogen. Och ja, ze was weer terug gegaan naar het kamp. Ze schudde haar kop, waardoor de prooi – die bestond uit een konijn en twee veldmuisjes – die in haar bek hing vrolijk heen en weer bewoog. In een geruisloze gang trippelde ze naar de hoop verse prooi toe om haar aanwinst erbij te leggen. Ze schudde eventjes haar vacht uit. Ze deed haar naam niet echt eer aan door er zo uit te zien. Haar vacht dof en vies, en bovendien rook ze naar bloed. Ze kon zich beter maar eventjes snel gaan schoonmaken. Snel pakte ze een waterratje van de prooistapel af, ze kon net zo goed gelijk wat gaan eten. Rustig trippelde ze naar de Warriors den. De warmte van de zon werd haar soms te veel door haar donkere vacht. Ze ging op een rustig plekje zitten en nam een vluchtig hap van de waterrat voordat ze zichzelf begon te wassen. Ze begon met haar borst, daarna volgde haar poten… En net toen ze haar voorpoot een krachtige lik wou geven om daarmee haar kop schoon te maken ging er een schok door haar hele lichaam. Hij was afkomstig van haar staart, ging verder naar haar ruggengraat en verspreidde zich daar door haar lichaam. Met een ruk keek ze over haar schouder, haar groene ogen weid opengesperd. Een wit oranje kater kwam in haar beeld, ze kon nog net een glimp opvangen van hoe hij zijn poot van haar staart afhaalde. Een voorzichtige ‘Sorry!’ kwam over zijn lippen. Ze draaide zich om en schudde haar vacht een keertje een beetje op; zodat het niet opviel dat haar haren overeind waren gaan staan door zijn actie. ‘Het geeft niet,’ miauwde ze warm. ‘Maar de volgende keer wel een beetje meer opletten; sommige anderen kunnen nogal nijdig worden als iemand zo op hun staart gaat staan,’ grapte ze zachtjes. Een frons kwam op haar voorhoofd te staan. ‘Ehh… Wat is je naam ook alweer?’ Ze schraapte haar keel, ‘Sorry, ben er de laatste tijd niet echt met mijn hoofd bij,’ verontschuldigde ze zichzelf voor haar ontwetendheid.

{ Wazaah o3o!
Allo (; ~ }

Flamepool had zijn oren achteruit gevouwd en een stap achteruit gezet, bang zijnde voor een haal van een clangenoot, het was hem wel eens eerder overkomen, allemaal door zijn eigen verstrooidheid, zijn eigen.. onnadenkendheid. Het had pijn gedaan, dat zeker, maar er was meer, schrik, angst. Het had impact op hem gehad, en niet zo'n kleine ook. Het litteken ervan was verborgen onder zijn vacht, fysieke wond was geheeld, maar de mentale nog zeker weten niet. hij had wel meer van dat soort wonden, maar hij praatte er nooit over. Met wie zou hij het moeten delen? Met vrienden? Die had hij dus niet. Dus alles bleef in zijn eigen kop, misschien was het daar ook wel het veiligst. Veilig in zijn eigen hoofdje waar hij alles kon denken zonder dat hij erop afgekraakt of afgerekend werd. Hij was ook wel best verlegen, maar soms had hij nou eenmaal een onhandige bui zoals nu. Hij wou zo'n goed mogelijke warrior zijn als hij kon, maar soms leek het wel eens alsof al zijn pogingen voor niks waren, dat ze allemaal in het niets vielen. Hij liet soms prooien ontsnappen omdat hij iets vergeten was. Bijvoorbeeld net dat ene takje dat op de grond lag. Zijn achterpoot raakte het zachte mos van zijn nest, even schuwde hij er van weg, geschrokken, maar daarna zette hij hem neer, hij hield voorzichtig degene in de gaten van wie de staart was waar hij op getrapt had. Want wie weet was hij of zij niet alleen op zijn staart getrapt maar nu ook op zijn teentjes..

Flamepool herkende de groene ogen van Moonfur toen ze opkeek, in het halfduister had hij haar niet herkend maar haar ogen waren een goed herkenningspunt. Hij had nooit vaak met haar gesproken maar ze leek hem wel aardig. Tenminste, hij dacht dat het Moonfur was, in het halfduister kon je het nooit goed zeggen, en natuurlijk zette de zon net hem in haar volle licht en degene die opkeek niet, het was moeilijk te bepalen wie zijn gesprekspartner was op deze manier. ‘Het geeft niet,’ miauwde de poes als reactie op zijn haastige excuus, haar stem klonk zelfs warm. ‘Maar de volgende keer wel een beetje meer opletten; sommige anderen kunnen nogal nijdig worden als iemand zo op hun staart gaat staan,’ Vervolgde ze. Flamepool zette zijn oren iets overeind, maakte ze nou een grapje? Aan de stem had hij nu zeker kunnen horen dat het Moonfur was, ja, dat moest wel. In de schaduwen van de warriors den kon hij haar frons niet zien, maar haar wel horen spreken. ‘Ehh… Wat is je naam ook alweer?’ Flamepool glimlachte eventjes waterig, nee het verbaasde hem niet dat ze zijn naam niet wist, zoveel ging hij niet met de anderen om, ‘Sorry, ben er de laatste tijd niet echt met mijn hoofd bij,’ verontschuldigde Moonfur. 'Dat maakt niet uit, het verbaasd me niet dat je mijn naam niet weet, dat heb ik wel vaker,' Miauwde hij ietwat mat, het deed hem toch zeer als zijn naam vergeten werd, daar had je het gevoelige deel weer het hoekje om kijken. 'Ik ben Flamepool,' Miauwde hij er vlug achteraan.

Een opgeluchte glimlach krulde zich rond de grijze lippen van de poes wanneer ze zag dat de oren van de oranje witte kater een beetje overeind kwamen. Hij had een erg onzekere uitstraling, vond zij dan. Dus had ze haar best gedaan ervoor te zorgen hem niet nog onzekerder te maken. Ze trok een paar keer met haar snorharen bij het zien van zijn glimlach. Met moeite trok ze een mondhoek omhoog, een onzekere grijns was daarvan het gevolg. Ze schoof eventjes een beetje naar achter, om haar waterratje er weer bij te pakken. Ze wou niet dat het haar schuld zou zijn als er kraaienvoer stank in de Warriors den hing. Ze legde hem voor zich neer, om vervolgens weer op te kijken naar de kater voor haar. Haar aandacht weer op hem richtend. ‘Dat maakt niet uit, het verbaasd me niet dat je mijn naam niet weet, dat heb ik wel vaker,’ miauwde hij. Moonfur slikte. Hadden haar eigen problemen toch iemand anders weten zijn of haar gevoelens weten te beïnvloedden? Ondanks al haar moeite. Zijn stem klonk zo… Ze moest had hem overduidelijk een beetje gekwetst. De meeste Warriors droegen hun naam met trots, zij ook wel min of meer, dus om dan te weten te komen dat iemand je naam zomaar vergat… Meestal werden anderen dan nijdig, maar ze negeerde het gewoon. Maar een reactie zoals deze had ze nog nooit meegemaakt. Maar nu ze er eentje te zien kreeg kromp haar hart ineen. Het was haar bedoeling niet geweest. Dat wist iedereen wel die haar een beetje kende; ze was zo soft als maar kon.

‘Ik ben Flamepool.’ Ze knipperde een paar keer met haar ogen. Het groen ervan verstoppend onder haar grijze oogleden. Ze zwaaide een keer langzaam met haar staart. ‘O ja, nu weet ik het weer! Voor het geval dat; mijn naam is Moonfur,’ miauwde ze, geforceerd opgetogen. Nu dat zijn naam was onthuld kwamen de geringe herinneringen over hem terug – ze had hem soms wel eens zien lopen, had vast wel een keertje in een patrouille met hem gezeten en meer -. Ze nam eventjes een snel en klein hapje van de waterrat, waarna ze zich weer tot de kater richtte. ‘En Flamepool… Heb jij vandaag nog iets interessants gedaan?’ vroeg ze maar, hopend haar eerder gestelde kwetsende vraag uit zijn geheugen te wissen. Waarschijnlijk zou dat nog lang niet zo gemakkelijk gaan als ze zou hopen, hij leek er erg mee te zitten. Waarschijnlijk net zo erg als zij met dat beeld van Icepaw, dat haar bijna ieder moment van de dag probeerde te teisteren. Overal waar ze ging, alles wat wit was… Haar beeld werd gevuld met de vreselijke kleur rood, de kleur rood van die kleverige vloeistof die uit haar aderen was gestroomd. Uit de aderen van Icepaw. In plaats van de bloedsomloop af te maken stroomde het met liters – in Moonfur haar ogen dan – naar buiten, ervoor zorgend dat de arme Apprentice bloed verloor. En hoeveel had ze er wel niet van verloren? Te veel. Ze schudde haar hoofd eventjes vluchtig, proberend de gedachtes eraan uit haar hoofd te bannen. Maar ze wist dat ze waarschijnlijk na een paar tellen weer tevoorschijn zouden komen. Ze keek weer naar de blauwe ogen van Flamepool, hopend daar wat afleiding te vinden.

Flamepool's vlammenkleurige staart bewoog zachtjes aan heen en weer, wat tot zijn grote ergernis, zijn nervositeit weergaf en dus liet doorschemeren. Hij dwong zijn staart dus tot stilstand en drukte hem tegen zich aan. Ook gaf hij een vlugge lik over zijn rug om zijn overeindstaande nekharen weer plat te krijgen, er was geen nood om zijn clangenoten te laten zien dat hij zo geschrokken was van Moonfur. Hij zag dat ze naar hem glimlachte. Aarzelend glimlachte hij terug, wat hem een wat sullige en onhandige uitstraling gaf. Maar deze ging al snel weer terug naar verlegen. Zijn blauwe ogen werden eventjes neergeslagen, hij wou niemand in de weg lopen, maar hij had het weer eens voor elkaar gekregen. Goed gedaan Flamepool, schoot er door zijn kop heen, een beetje met zelfspot. Hij keek weer een beetje op, nog altijd een beetje uit het veld geslagen, hij had echt zijn best gedaan om vriendschap te sluiten met zijn clangenoten, maar nog altijd leek hij als een schaduw door het leven te gaan, door niemand opgemerkt, vergeten. Dit was gewoon weer een bevestiging van wat er in zijn kop om ging. Hij was een buitenstaander die zijn clanleden blijkbaar niet mochten. Hij zag Moonfur wel eventjes met haar snorharen trekken en glimlachen. Vond ze het grappig? Of had hij gewoon weer iets vout gedaan? Nee toch? Dit normaal zo vriendelijke gebaar maakte de jongere kater alleen maar onzeker, maar zijn oren gingen niet meer achteruit. Al hoewel zijn nekharen nog niet helemaal plat lagen. Nee, op zijn gemak was hij niet. Zijn nest lag ook weer niet op een prima locatie, de zon scheen recht in zijn gezicht, het liet zijn vacht nog bleker wit lijken en zijn markeringen feller. Hij zette een stap achteruit zodat hij meer in de schaduw stond, hij voelde zich te zichtbaar op zo'n moment. Hij keek Moonfur aan, benieuwd naar haar reactie, maar ook een beetje bang. ‘O ja, nu weet ik het weer! Voor het geval dat; mijn naam is Moonfur,’ Miauwde Moonfur opgetogen, maar waarom zei iets in hem dat het een beetje geforceerd klonk? Hij hield zijn eerste reactie binnensmonds, namelijk de reactie dat hij dat al wist, het zou nogal onbeleefd klinken. Nee, Flamepool dacht altijd alles uit, hij was een luisteraar, geen prater. Hij bedacht ook verschillende mogelijke uitkomsten voordat hij sprak, dat werd allemaal al van te voren en automatisch 'berekend' in zijn kop. Als hij dat zou zeggen zou er niks kunnen gebeuren, maar ze zou ook beledigd kunnen raken of zich nog erger kunnen gaan schamen dat ze zijn naam niet wist. Nee, er hing teveel risico aan die reactie, 'Oke, aangenaam kennis te maken, Moonfur,' Miauwde hij dan ook maar, hiermee kon hij niemand beledigen, toch? Hij twijfelde eventjes maar schudde daarna die gedachte van hem af. ‘En Flamepool… Heb jij vandaag nog iets interessants gedaan?’ Vroeg Moonfur aan hem. Flamepool schrok uit zijn gedachten op. 'Euh..' Begon hij weifelend, 'Nee, eigenlijk niet, ik ben net wakker geworden..' Verontschuldigde hij zichzelf, 'Maar mijn leven is ook niet echt interessant..' Miauwde hij er achteraan. Het was nog niet eens gelogen, wakker worden, eten, tenzij dat vergat, jagen of patrouilleren, een random activiteit en dan weer gaan slapen. En die random activiteit was ook niet echt een wereldwonder aan avontuur, eerder iets saais, zoals eventjes helpen bij de elders den. Een apprentice was hem nog niet toevertrouwd dus daar kon hij ook niet mee trainen. 'En jij dan Moonfur?' Miauwde hij erachteraan, proberend het gesprek een beetje op gang te houden.

‘Oké, aangenaam kennis te maken, Moonfur,’ klonk Flamepool zijn miauw. Ze gaf een beleefd knikje richting de kater; als een soort van ‘wederzijds’ maar zonder woorden. Ze had de hele tijd haar ogen met moeite gewoon open gehouden en niet halfdicht gedaan. Zijn vacht glom triomfantelijk in de stralen van de zon, zelfs een beetje fel in haar ogen. En daarom zorgde het ervoor dat haar beeld af en toe een beetje gevuld werd met zwarte vlekken, wat erg vervelend was. Ze kon zich daardoor niet zo goed richtten op haar gesprekspartner, wat ze nu wel moest doen. Aangezien hij niet echt een zelfverzekerd type leek. Het leek alsof ze hem had laten schrikken met haar vraag. Een zacht grinnikgeluidje vluchtte uit haar mond. Hij moest vast en zeker ook afgedwaald zijn in zijn gedachtes. Gelukkig was zij dus niet de enige die die neiging soms had. Ze richtte haar aandacht weer snel op Flamepool wanneer ze zag dat hij zijn bek opentrok. ‘Euh…’ kwam er eerst weifelend uit, ‘Nee, eigenlijk niet echt, ik ben wakker net wakker geworden…’ Het klonk als een verontschuldiging, langzaam zakten Moonfur haar oren een beetje omlaag. Het leek net alsof ze niets goeds uit haar bek kon krijgen, alsof ze hem met alles kwelde wat ze deed. Zonder dat het eigenlijk de bedoeling was, nee helemaal niet zelfs. Ze wou hem eerder opbeuren, omdat ze dat van haar aard gewend was. ‘Maar mijn leven is ook niet echt interessant,’ kwam er nog een miauw achteraan. Ze keek weer op, maar gaf geen kik. Haar leven was in haar eerste periodes als Warrior ook niet echt interessant geweest. Pas toen ze een Apprentice kreeg kwam er een wending in.
Nou ze aan de term Apprentice dacht begon ze zich wat af te vragen. Misschien zou het Flamepool wel helpen als hij een eigen Apprentice toe vertrouwd kreeg. Misschien kon het vertrouwen, dat Bluestar hem daarmee toonde, zijn zelfvertrouwen wat omhoog krikken. Zijzelf was helemaal overbluft, ze was zo blij… Het leek in die periode alsof haar mondhoeken niet meer omlaag waren te krijgen. En nog maar over de positieve energie en trots te spreken. En natuurlijk was er dan ook nog het moment waarop je Apprentice een Warrior werd. Dan had je je taak als mentor goed volbracht. Natuurlijk zou je altijd wel een oogje bij ze in het zeil houden, enkel omdat er toch een soort van band tussen jezelf en je Apprentice ontstaat. En ze durfde te wedden dat dat niet alleen bij haar het geval was. Maar ze kon er niets aan veranderen. Ze was geen Deputy, noch leider. Haar mening zal wat dat betreft altijd in de schaduwen blijven, enkel omdat ze dacht dat hun het vast wel beter zouden weten dan haar; een van die vele gewone Thunderclan Warriors.

‘En jij dan Moonfur?’ trok Flamepool zijn miauw haar uit haar gedachtes. Ze richtte zich weer tot de mede Warrior. Ze dacht eventjes na, terwijl ze bedenkelijk naar haar waterratje staarde. ‘Niet echt iets speciaals,’ begon ze in één adem, ‘Normaal zou ik op dagen zoals deze uit trainen gaan met Graypaw, maar die is nu een Warrior geworden. Bekend onder de naam Graystripe,’ verklaarde ze, haar blik nog steeds strak op haar eten gericht. ‘Het enige wat me nog bezighoud deze dagen zijn de vele monden die gevoed moeten worden.’ Ze keek weer op en ontmoette de ogen van haar gesprekspartner. ‘Misschien kunnen we een keertje samen gaan jagen; heb jij ook wellicht eens een wendingetje in je… Dagschema, en hoef ik niet zo alleen door het bos te zwerven.’ Ze zuchtte eventjes zachtjes. ‘Het kan soms erg alleen zijn als je er in je eentje op uit gaat,’ murmelde ze zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen de kater tegenover haar. Ze nam weer een hap van haar waterratje en schrokte deze naar binnen. ‘Maar, eventjes ter zaken, ik denk dat er binnenkort vast wel een grote wending gaat komen bij jou. Je bent nu al een paar maanden Warrior – zover ik me kan herinneren – dus ik denk dat iedereen wel weet dat het hoog nodig tijd word dat jij een Apprentice krijgt! Per slot van rekening; je hebt al genoeg bewezen dat je er klaar voor bent… In mijn ogen dan,’ de laatste woorden kwamen er nogal snel achteraan gemiauwd. Ze wou hem geen valse hoop geven, dus probeerde ze maar zo voorzichtig mogelijk te zijn qua haar woordkeuze.

{ Sorry voor late post ;x
En je kunt er waarschijnlijk niet zoveel mee...
Maar Professor Layton is verslavend ;d }

Flamepool begon zichzelf vluchtig te wassen, mos had zich in zijn bleekgekleurde vacht gehaakt. Hij likte langs zijn voorpoot en wreef deze langs zijn kop en oren. Hij gebruikte zijn klauwen en tong om het mos tussen zijn vacht vandaan te krijgen. Hij kneep eventjes een oog half dicht, perongeluk had hij met de mos een pluk vacht eruit getrokken, autschj, als hij geen vacht ging verliezen aan een vijand, dan deed hij het wel aan zichzelf tijdens het wassen. Hij legde de pluk vacht weer neer tussen het mos en ging toen verder met zichzelf te wassen, totdat zijn vacht eindelijk glanste en schoon was. Hij keek Moonfur aan, hij had eventjes niet op haar gelet, had ze nog iets gezegd? Blijkbaar niet, want ze maakte aanstalte om nu iets te gaan zeggen. Hij spitste zijn oren en hij keek haar nieuwsgierig aan. Benieuwd wat ze ging zeggen. ‘Niet echt iets speciaals,’ begon de grijze poes, Flamepool keek haar aan, blijkbaar was hij dus niet de enige die niet zo'n spannend schema had. ‘Normaal zou ik op dagen zoals deze uit trainen gaan met Graypaw, maar die is nu een Warrior geworden. Bekend onder de naam Graystripe,’ verklaarde Moonfur. Flamepool boog zijn kop, 'Hij is een waardig warrior, je hebt hem goed getrained' Miauwde hij vol bewondering. Al keek ze hem niet aan, haar blik was gefixeerd op de waterrat voor haar. Hij legde zijn oren iets achteruit. Hij was het niet gewend dat personen hem niet aankeken tijdens een gesprek. Hij verschoof zijn poten eventjes iets ongemakkelijk, verlegen dat hij was, keek hij weer naar zijn poten. ‘Het enige wat me nog bezighoud deze dagen zijn de vele monden die gevoed moeten worden.’ Miauwde Moonfur. Flamepool keek op, zijn blauwe blik kruiste die van Moonfur. Hij knikte als reactie op Moonfurs woorden, 'Vergeet het beschermen van de grenzen niet,' Miauwde hij kalmpjes, zijn blik weer op zijn poten fixerend, hij tilde er eentje op en bestudeerde zijn pootkussentjes, een paar dagen geleden had hij er eentje gescheurd en dat ging niet zo geweldig. Maar nu was het redelijk goed geheeld en had hij nergens meer last van. Hij kon weer gewoon lopen zonder te hinken. ‘Misschien kunnen we een keertje samen gaan jagen; heb jij ook wellicht eens een wendingetje in je… Dagschema, en hoef ik niet zo alleen door het bos te zwerven.’ Miauwde Moonfur. Flamepool keek op en begon uit verlegenheid te stamelen, 'O-oke dat is goed,' Miauwde hij, nog altijd geshockeerd dat iemand hem had meegevraagd. Hij was het serieus niet gewend, hij werd meestal overgeslagen. Moonfur zuchtte eventjes zachtjes. ‘Het kan soms erg alleen zijn als je er in je eentje op uit gaat,’ Vervolgde ze, Flamepool keek haar alleen aan, maar zijn blik sprak duistend woorden. Hij wist precies hoe eenzaam dat was. Hij werd meestal niet meegevraagd. ‘Maar, eventjes ter zaken, ik denk dat er binnenkort vast wel een grote wending gaat komen bij jou. Je bent nu al een paar maanden Warrior – zover ik me kan herinneren – dus ik denk dat iedereen wel weet dat het hoog nodig tijd word dat jij een Apprentice krijgt! Per slot van rekening; je hebt al genoeg bewezen dat je er klaar voor bent… In mijn ogen dan,’ Miauwde Moonfur, de laatste woorden kwamen er snel achteraan. Flamepool haalde zijn schouders op. 'Zou kunnen,' Miauwde hij, maar, van binnen geloofde hij het niet echt, wie wou hem nou als mentor? Apprentices droomden meestal van stoere mentoren die goed konden vechten, maar hij was eerder een denker en daar had hij niet zoveel voordeel mee. Tenminste, in zijn ogen niet.

De nieuwsgierige blik die op Flamepool zijn gezicht kwam te staan zorgde voor een nostalgisch gevoel opwelde bij de grijze Warrior. Die blik had ze zo vaak gezien. Maar dan bij een andere, jongere kater. Een grijze, met amberkleurige ogen; genaamd Graystripe. Die blik had haar hart altijd doen smelten. Het kwam vast door het feit dat ze een poes was, en geen kater. Poezen hadden altijd een groter zwak voor kits dan katers, en ze had Graystripe – in de tijd dat hij nog Apprentice was en de naam Graypaw had – altijd beschouwd als haar eigen kitten. Ze had hem bijna alles geleerd wat ze wist; trok vaak met hem op, omdat hij haar Apprentice was. En daardoor was haar zwak ontstaan voor de grijze kater, en zelfs nu – nu hij een Warrior was – zou ze altijd nog een oogje bij hem in het zeil houden. Gewoon voor het geval dat.
Moonfur knipperde een paar keer met haar groene ogen, verbaasd, door het zien van de buigende beweging die de kater maakte met zijn kop. ‘Hij is een waardig Warrior, je hebt hem goed getraind,’ kwam een miauw vol bewondering uit de bek van de kater. Zachtjes grinnikte ze, waarna ze hem een zachtjes een por gaf. ‘Dank je,’ miauwde ze bescheiden. ‘Gewoon je best doen, en dan komt alles goed met ze. Althans; zo werkte het bij mij.’

‘Vergeet het beschermen van de grenzen niet,’ voegde hij kalmpjes toe aan haar woorden over haar bezigheden. Ze knikte. ‘Ja, das waar ook.’ Ze likte eventjes haar flank een beetje. Zijn verlegen houding zorgde ervoor dat ze nogal verward raakte. Had ze iets verkeerds gezegd?... ‘O-Oke dat is goed.’ Het klonk een beetje geschockeerd. Haar oren zakten een beetje naar beneden, had ze hem afgestoten met haar verzoekje? Ze had zo vaak gevraagd of anderen met haar mee wouden gaan uitjagen, en die hadden altijd positief gereageerd. Maar ze had al door dat Flamepool niet echt hetzelfde was als de anderen; het ontbrak hem een beetje aan zelfvertrouwen. De duistere woorden die vervolgens uit zijn blik af te leiden waren zorgde ervoor dat ze niet meer zo zeker was over de situatie waar ze zich in bevond.
‘Zou kunnen.’ Een frons tekende zich af op haar grijze voorhoofd. Het leek niet echt iets te menen van zijn woorden, of lag het nou aan haar? Ze gaf hem weer een zacht porretje. ‘Niet zo onzeker jij. Ik weet dat er een heleboel kits zijn die ervan dromen om iemand zoals jij als mentor te hebben. Niet iedereen is uit op brute macht. Er zijn ook kits die het meer van hun verstand moeten hebben; en Bluestar weet dat. En als er een iemand geschikt is voor een kit zoals die, dan ben jij dat. Geloof me.’ Ze gaf een nonchalante lik over een van haar voorpoten, nadat ze hem had opgegeven terwijl ze aan het miauwen was. Met glimlachende ogen keek ze hem aan. Ze wou dat hij wat meer zelfvertrouwen had. Hij was een sympathieke en intelligente kater. Als hij wat meer zelfvertrouwen had gehad zou hij het vast een stuk makkelijker hebben. Want hij kon alles, wat hij maar wou, als hij er maar in geloofde dat hij het kon. Maar ze wist dat aangezien hij een lage eigendunk had, hij dat niet zo snel wou geloven.

{ Sorry voor late flutpost ;x }