I'm just doing my job! [&Ashdrizzle]

Ze bleef even achterom kijken en haalde haar wenkbrauwen verbaasd op toen ze de grijze kater het kamp al rennend zag verlaten. Was er iets mis? Ze wist maar al te goed dat katten die overstuur waren vaak iets deden dat hun leven op het spel zette, of dat had ze toch vernomen van de elders. Of het waar was wist ze niet zeker, maar één ding stond wel vast: Als Ashdrizzle nu werkelijk overstuur was zou ze het nooit over haar hart kunnen krijgen dat hij nu omkwam omdat zij daarvoor heeft gezorgd. Uiteindelijk draaide de poes haar hele lichaam richting de kamp uitgang om een achtervolging in te zetten.

Met snelle opeenvolgende passen wist ze de kater te volgen. Haar olijfgroene oogjes keken ietwat bezorgd voor zich uit toen de kater uiteindelijk halt hield en zijn poten over zijn kop legde. Voor heel even bleef de donkergrijze kattin staan, maar zodra ze het geluid en nadien ook de aanraking van regen op haar vacht voelde schoot ze weer in actie. De kater zou ziek worden als hij nu de hele tijd buiten bleef, zelfs tijdens Newleaf was dat mogelijk. "Kom, straks word je nog ziek." Mompelde ze zachtjes terwijl ze met haar neusje tegen zijn vacht drukte. Ze deed puur haar job?!

Om alles nog erger te maken begon het te regenen en binnen de kortste keren was zijn vacht doorweekt. Maar Ashdrizzle bleef koppig liggen, terug naar het kamp gaan zou betekenen dat hij Littlepaw weer onder ogen moest zien en dat wilde hij zeker niet. "Kom, straks word je nog ziek." Zijn oren gingen tegen zijn nek aan liggen toen hij haar stem hoorde en bij haar aanraking rolde Ashdrizzle zich alleen maar op. Voor geen goud ging hij opstaan, dan zou hij als een kleine kitten het kamp in worden gebracht. Koppig verobrg de kater zijn gezicht tussen zijn voorpoten en sloot hij zijn blauwe ogen. Dit was gewoon een droom, een stomme vreselijke droom.

Ze vernauwde even haar groene ogen toen de kater zich juist verder oprolde. Ging hij zich nou als een gebroken kitten gedragen? Nou ja, er was vast niets dat ze er aan kon doen. "Laat ik het dan zo zeggen: Als je nu niet snel naar een droge plek gaat zul je ziek worden en zal je nog meer tijd met me moeten doorbrengen... in de Medicine cat den." Miauwde ze nadien maar, denkende dat dit de kater wel overeind zou helpen. Als hij haar niet eens durfde aan te kijken betekende het dus ook dat hij niet bij haar wou zijn. Alleen nog maar het gedacht om alleen bij haar in de Medicine cat's den te moeten blijven zou hem vast doen kokhalzen. Met een zucht trok ze zich weer terug en bekeek ze met een ietwat bestuderende blik het hoopje vacht. Goed, er was dus echt niets dat ze kon doen. "Oké dan." Miauwde ze uiteindelijk nadat de kater nog altijd geen respons had gegeven. Licht teleurgesteld draaide ze zich om zodat ze terug naar het kamp kon gaan. Hij wou misschien ziek worden, zij niet.

De kater negeerde haar woorden totaal. Hij wilde niet luisteren, als hij ziek zou worden zou hij hier gewoon sterven en was iedereen van hem af. Misschien dat alleen Snowy er kapot van zou zijn, maar Littlepaw had dan gewoon een kat minder waar ze kruiden aan moest verspillen. Zo beter dan? "Oké dan." Zuchtte de poes en met het geluid van pootstappen merkte hij dat ze wegliep. Voorzichtig ontrolde hij zich en een dikkere laag van druppels tikte op zijn vacht. Dit was geen bui meer, maar een echte storm. Het gerommel van bliksem kwam opzetten, maar de hemel werd nog niet verlicht. Een hevige windvlaag blies tegen zijn zij en een rilling gleed over zijn rug. Zelfs als hij nu naar het kamp zou gaan, zou hij ziek worden. Hij bevond zich te ver van een warm nest. Snel keek de Warrior om zich heen en zag een half omgevallen boom waaronder het er nog droog uit zag. De regen kwam nu met vele druppels tegelijkertijd naar beneden en Ashdrizzle sprong overeind. Zijn natte vacht stond overeind en hij wurmde zich onder de boomstronk. Hier werd hij door een laag bladeren beschermd van de meeste regen. Zijn blauwe ogen keken naar voren, als Littlepaw nu weg zou gaan liep zij een nog grotere kans op om ziek te worden. "Littlepaw.." Zijn stem was zachter dan bedoeld, maar hij wilde niet dat ze hem kwaad aankeek als hij haar naam gewoon op een normaal volume uitsprak.De grijze kater liet zijn tong een paar keer over zijn borst en rug gaan, zodat hij niet geheel nat bleef.

Haar ogen moest ze vernauwen tegen de scherpe wind en al de regen die probeerde haar zicht te versperren. Waarom moest dat nu net gebeuren? Ze wist niet waarom maar ze was altijd op de verkeerde plaats op het verkeerde moment. De grijze poes keek nogmaals achterom toen ze haar naam hoorde en spitste haar oortjes ietwat verbaasd toen ze zag dat Ashdrizzle zich had verplaatst. Dus de kater had toch een stel hersens in zijn kop zitten? Maar omdat de poes zich volledig had gefocust op de kater had ze niet door dat beetje bij beetje de wortels van een boom uit de aarde werden getrokken. Pas toen het krakend geluid van brekend hout boven het geluid van de regenbui kwam te heersen keek ze geschrokken opzij. Een boom welke zeker dik en groot genoeg was om een kat te pletten en gelijk te doden kwam haar kant op gevallen. Ze slaakte een zacht gilletje en kromp helemaal in elkaar van de angst en de koude. Laat dit allemaal een droom zijn... Galmde er door haar hoofd heen. Pas toen ze de harde knal van de neergevallen boomstam hoorde deinsde ze wat achteruit. Verbaasd opende ze haar ogen weer en keek ze vragend rondom zich heen. Haar gestalte bevond zich vlak tussen de bladeren en takken van de boom, en het enigste dat ze had gekregen van wonden waren enkele schrammetjes! Blijkbaar stond StarClan dan dus toch eens voor één keer aan haar zijde. Ze probeerde uit alle macht haar trillende poten weer onder bedwang te krijgen en sprong uit de bos van bladeren om nadien richting Ashdrizzle toe te rennen. Een doodsbange blik dwaalde rond in haar groene ogen en voor heel even zou je zelfs durven denken dat haar geest in StarClan was. Als een bange kitten kroop ze weg in het uiterste hoekje van de half omgevallen boom. Ze was zich niet meer bewust van Ashdrizzle's aanwezigheid.

De Warrior verstijfde op zijn plek toen een van de bomen die de open plek omringden onheilspellend begon te kraken. En wie bevond zich er vlak onder? Ja. Littlepaw. Ashdrizzle wilde iets doen, maar iets hield hem tegen. Angst dat Littlepaw hem dan zou uitschelden of wat er ook zou komen door woede. De stam viel om en Ashdrizzle sloot angstig zijn ogen omdat hij niet wilde weten wat er ging gebeuren. De doffe plof kwam en na een tijdje opende de kater zijn blauwe ogen en keek hij naar de omgevallen boom. Hij zag Littlepaw niet meer en vreesde het ergste. Was.. ze dood? Was het zijn schuld? De kater schudde zijn kop en legde zijn kin op zijn voorpoten, al snel verscheen er een grijze vorm die haastig zijn kant op kwam lopen en zich verborg onder zijn boom. Met een trillende stem zei Ashdrizzle; "G-gaat het..?" Hij keek haar voorzichtig aan en kromp ineen toen hij werd gekweld door een koude windvlaag. Als hij geen antwoord zou krijgen dan moest hij maar stilletjes afwachten tot de storm was afgelopen..

Haar opgezette grijze pelsharen gingen langzamerhand weer dalen en ook de dikte van haar staart werd weer wat kleiner. Altijd op het verkeerde moment, verkeerde plaats... Pas toen ze de stem van Ashdrizzle hoorde begon ze weer te ademen, vergeten dat ze moest knipperen en zuurstof nodig had om verder te leven. Ze kon het gewoon niet geloven dat haar leven zonet misschien geëindigd kon zijn... "G-gaat het..?" Traag draaide ze haar kopje richting die van Ashdrizzle en toen ze zijn blik ontmoette kalmeerde ze wat. Haar schouders rezen na enkele seconden weer op een normaal tempo op en neer en ietwat dankbaar wierp ze hem een vriendelijke blik terug. "J-ja..." Miauwde ze zachtjes waarna ze haar ogen weer van hem weg kaatste. "B-ben gewoon w-wat geschrokken..." Bracht ze nadien haperend uit.

Zijn vacht was weer wat gedaald van de schrik, gelukkig was alles goed gekomen. Niet meer over nadenken.. Langzaam draaide Littlepaw haar kopje op en Ashdrizzle werd lichtelijk verrast door een vriendelijke blik in haar groene ogen. "J-ja..." En toen verbrak ze het oogcontact weer en had Ashdrizzle niets om zich aan vast te pakken. De kater knikte wat en begon ondertussen zijn voorpoten wat droger te likken. Hij wilde inderdaad niet ziek worden. "B-ben gewoon w-wat geschrokken..." Was Littlepaw's volgende respons en Ashdrizzle knikte begrijpend, maar bleef strikt op zijn plek liggen. "Het is nu voorbij, dus hoeven we alleen maar te wachten tot de storm is gaan liggen.." Mompelde hij vervolgens wat en begon zijn rug weer droger te likken. Hij wist waar ze het over konden hebben, hij wist niet eens of Littlepaw gewoon aardig tegen hem deed of dat dit allemaal door de schrik kwam.

Ashdrizzle begon zijn poten te wassen dus volgde Littlepaw zijn voorbeeld maar op. Het belangrijkste nu was droog worden. Nu hun vachten nat waren was het moeilijker om warmte op te slagen en zouden ze sowieso ziek worden. En als Medicine cat apprentice was dat niet handig. De Clan had haar en Smokebreath nodig, als ze nu beide ziek werden waren ze zo goed als nutteloos. "Het is nu voorbij, dus hoeven we alleen maar te wachten tot de storm is gaan liggen.." Mompelde de kater nadien. Littlepaw keek even op en knikte instemmend, echter liet ze geen woord meer horen, bang dat door de schok die ze pas had beleefd ze haar stem niet meer onder controle zou kunnen houden. Voorheen wist ze amper de emotie in haar stem in bedwang te houden, laat staan dat ze dat nu zou kunnen...

Voor zover hij wist was zijn droog genoeg, want zijn buik lag op het natte gras en het zou nutteloos zijn als hij dat zou droogmaken, het werd toch weer nat. Zolang hij maar niet doorweekt was, was alles goed. Littlepaw sprak echter niet meer en Ashdrizzle nam deze hint aan dat ze niet meer wilde spreken, misschien wel niet meer met hém. De kater keerde haar daarom zijn rug toe, deels omdat hij zijn poten nog een extra goede wasbeurt wilde geven en deels omdat hij haar dan ook even niet meer wilde zien. Ze zou het al erg genoeg vinden dat ze met hem hier vast zat, en nu kon hij haar niet meer aankijken. Blij, Littlepaw?

Toen de kater zijn rug omdraaide, vast omdat ze niets terug had gezegd, legde ze zichzelf in een iets comfortabelere houding zodat ze tenminste wat zou kunnen rusten. Het was duidelijk wie Ashdrizzle had gekozen dus zou het gewoon verloren moeite zijn als ze nu weer aardig begon te doen tegen hem. Een bijna onhoorbare zucht verliet haar bekje toen ze haar kopje neerlegde op haar voorpoten. De regenbui zou vast nog wel even duren, dus kon ze de tijd beter gebruiken om haar krachten terug te krijgen. Na enkele minuten stil te hebben gelegen tilde ze haar kopje weer op en keek ze de kater ietwat vragend aan. "Zodra we terug in het kamp zijn raad ik je wel eventjes aan om je na te laten kijken, voor de zekerheid..." Miauwde ze uiteindelijk. Zijzelf wist wel wat te doen wanneer ze de tekens van een verkoudheid zag, de kater niet. En daarbij bedoelde ze ook weer niet dat zij hem wou nakijken... Ze schudde haar kopje en gooide die gedachte meteen weg. Nee! Smokebreath zou dat wel doen!

En ja hoor, er werd verder geen woord meer gesproken. Littlepaw had dus ook haar keuze gemaakt om hem af te zetten als een vriend. Nou, dan kon hij haar maar beter voor de rest van haar leven met rust laten, niet? "Zodra we terug in het kamp zijn raad ik je wel eventjes aan om je na te laten kijken, voor de zekerheid..." Het waren natuurlijk woorden voor haar taken, niet echt tegen hem persoonlijk bedoeld. De kater knikte, maar besefte zich dat ze dat niet kon zien als hij zijn rug naar haar had gekeerd. "Is goed.." Mompelde hij wat en concentreerde zich weer liever op zijn poten. "Was dat alles of moet ik nog op iets anders letten als ik straks terug kom in het kamp?" Vroeg hij wat toonloos, hij wilde niet dat ze nog tegen hem moest praten als dat tegen haar zin was.

"Is goed.." Mompelde de kater. Ze staarde even levenloos voor zich uit en draaide één oortje neutraal opzij. Ze vroeg zich af waar de kater nu aan dacht, maar wist de neiging om dat te vragen nog onder bedwang te houden. Ze wou ook weer niet overkomen als een totale creep. "Was dat alles of moet ik nog op iets anders letten als ik straks terug kom in het kamp?" Hoorde ze de kater nadien toonloos zeggen. Ze richtte haar groene blik weer op de grijze rug van de kater en haalde haar schouders wat op, ook al wist ze dat hij dat niet gezien zou hebben. "Als je de volgende dagen last begint te krijgen van temperatuur schommelingen, kom dat dan even zeggen. Je zult er nu misschien nog geen last van hebben maar dat kan nog altijd komen." Miauwde ze nadien, ietwat voorzichtig. "Hoe voel je je trouwens?" Vroeg ze, puur uit nieuwsgierigheid deze keer.

Hij voelde een blik op zijn rug branden, maar besloot zich daar niets van aan te trekken. "Als je de volgende dagen last begint te krijgen van temperatuur schommelingen, kom dat dan even zeggen. Je zult er nu misschien nog geen last van hebben maar dat kan nog altijd komen." Ashdrizzle knikte wat, niet echt veel nut meer ziende in het geven van een antwoord. Zij was hier de Medicine cat Apprentice, dus wist zij wel wat goed was. "Hoe voel je je trouwens?" De kater fronste wat. Hoe bedoelde ze dat nu..? "Goed, geen last van wonden of ziektes." Antwoordde hij vervolgens. Littlepaw had vast geen interesse meer in zijn sociale leven, dus waarschijnlijk bedoelde ze dit gewoon.

Terwijl het geluid van de regen die tegen het dak van de half omgevallen boomstam kletterde begon ze zich steeds meer op haar gemak te voelen. Het ritme dat steeds dezelfde routine aanhield hielp haar stiekem zelfs met het kalmeren. Ze was altijd al zo geweest. Zachte geluiden, of regengeluid, maakte haar rustig. Ze spitste haar beide oortjes weer richting de kater zodra deze weer begon te praten. "Goed, geen last van wonden of ziektes." Antwoordde hij. Ze haalde even opgelucht adem en keek nadien weer naar de boom die bijna haar leven had gekost. Ze had echt geluk gehad, haar lichaam begon zelfs alweer te huiveren zodra ze aan het idee dacht om zich op zulke jonge leeftijd al bij de StarClan te voegen.

Na enkele minuten richtte ze zich weer tot Ashdrizzle en opende ze haar mond om iets terug te zeggen. "Oké," Klonk haar antwoord als volgt. Ze hoopte maar dat de regenbui niet zo lang meer zou duren, want ondertussen kon het kamp wel ongerust raken. En het laatste dat ze wou was dat katten naar haar en Ashdrizzle gingen zoeken in dit gevaarlijke weer. Ze wou er nog niet eens aan denken hoe ze zich zou voelen -en hoe de kater zich zou voelen- wanneer katten in dit weer zouden sterven omdat ze achter hen aan het zoeken waren...

Nee, zo wilde hij de tijd dat ze hier vast zaten niet doorbrengen. Dat was voor beide katten erg ongemakkelijk. "Oké," Klonk haar antwoord en Ashdrizzle draaide zich wat meer naar Littlepaw toe, maar kon zich er nog even niet toe zetten om haar aan te kijken. In plaats daarvan keek hij wat naar buiten, waar vette druppels naar beneden vielen. "En alles met jou?" Vroeg hij nog wat en wierp zo nu en dan een blik in haar richting, maar altijd keerde deze snel weer terug naar buiten. "Met Smokebreath." Een hele kleine glimlach speelde rond zijn lippen, maar die zou verdwijnen zodra Littlepaw het niet meer leuk zou vinden.

Toen ze zag dat Ashdrizzle zich iets meer in haar richting draaide gingen haar mondhoeken ietwat omhoog staan. "En alles met jou?" Vroeg hij. Ze haalde haar schouderbladen op en greens even, maar nog voordat ze de kans kreeg om op zijn vraag te antwoorden vulde hij zijn zin nog wat aan. "Met Smokebreath." Haar groene ogen hielden hem stevig in de gaten en een kleine lach verliet haar bekje. "Goed, al denken ik en Snowynight dat die kater ons wel eens zou durven op te eten," Merkte ze droogjes op, waarna ze een vragende blik op hem wierp. Zou hij ingaan op het feit dat ze zei "Snowynight en ik"? Of niet? Ze zou wel zien.

Hij werd licht gerustgesteld door een lach die Littlepaw uitslaakte. Dus de woede was er niet, niet nu dan. "Goed, al denken ik en Snowynight dat die kater ons wel eens zou durven op te eten," Zijn oortjes sprongen wat overeind en met een frons keek hij Littlepaw aan. Had ze zich zojuist versproken of maakte ze nu maar een grapje met hem? "Je bedoelt, met Snowy?" Een sprankje van hoop begon in zijn borst te ontbloemen, maar goed het kon altijd nog een versproken iets zijn, of ze zou nu kwaad worden omdat hij dit geloofde. Maar er was altijd nog die ene kleine kans dat ze het nu met elkaar konden vinden.

Toen de oortjes van de kater wat overeind sprongen greens ze even. Inderdaad, dat had hij niet verwacht. Stiekem vond ze het wel leuk om het sprankje hoop in zijn ogen te zien. Ze vond het sowieso leuk om de kater blij te zien, en dus had ze besloten om de oorlog tussen haar en Snowynigt te beëindigen. Voor nu dan, wat er in de toekomst ging gebeuren wist ze niet. "Je bedoelt, met Snowy?" Littlepaw krulde haar donkere asgrijze staart over haar voorpoten heen en knikte. "Ja, Snowynight, die witte poes met blauwe ogen, tevens ook je beste vriendin." Miauwde ze, zonder enige haat in haar stem maar in plaats daarvan juist aardigheid.

"Ja, Snowynight, die witte poes met blauwe ogen, tevens ook je beste vriendin." Zijn oren schoten wat nar achteren toen ze die woorden sprak. Hij moest weer denken aan de dag dat ze zo tegen hem had geschreeuwd en hij naar haar, maar nu sprak ze tegen hem alsof ze gewoon een kleine ruzie hadden gehad, maar die nu een beetje achter de rug lag. Ashdrizzle knikte wat en zette zijn oortjes weer wat normaler op zijn kop. "Het is leuk dat jullie het dan kunnen vinden." Glimlachte hij nog wat voorzichtig en zette zich ertoe om Littlepaw aan te kijken, toch straalden zijn ogen nog niet echt die blijdschap uit. Hij was nog niet zo heel zeker over zijn twijfels. "Maar waarom zou Smokebreath jullie willen opeten dan?"